Allemaal feestjes

Ik heb het maar druk. Afgelopen dinsdag vliegeren met de collega's. Gisteren het jaarfeest van mijn werkgever. En over twee weken viert ECT dat ze veertig jaar bestaan. Binnenkort nóg een uitje met de collega's van RDS. Tussendoor allerlei verjaardagen. Zo kom ik toch helemaal niet aan klimmen toe?!

Lekker eten op het ICT-jaarfeest

Heu? Philip?

De vorige post, met alleen maar een foto van Philip, was mijn eerste poging om een foto rechtstreeks vanaf mijn mobieltje naar deze blog te sturen. En het werkt nog ook. Als ik nou ook nog het onderwerp scherp krijg, in plaats van de achtergrond, dan is het helemaal mooi.

Philip

Vliegeren met de collega's

Vandaag hadden we weer een ‘ICT Account Meeting’. We gingen dit keer vliegeren op het strand van Scheveningen. We moesten tussen 17:45 en 18:00 verzamelen bij een strandtent. Naief als ik ben dacht ik dat ik dat makkelijk in een uurtje kan rijden vanaf Pernis. Nou, om vier uur ’s nachts lukt dat heus wel, maar in de spits, met regen, niet. Gelukkig was ik niet de enige die niet helemaal op tijd was. Toen ik zo ongeveer om half zeven binnen kwam wandelen zei een juffrouw net dat ze over drie minuten wilde beginnen. Prima timing, dus.

De weergoden waren ons gunstig gezind. Tijdens het vliegeren was het perfect weer voor vliegeren: behoorlijk wat wind en geen regen. En net toen we gestopt waren ging het regenen. Het was ook niet te warm, en dat is wel prettig, want het is hard werken. Die vliegers hebben namelijk behoorlijk wat trekkracht. De grootste vlieger, waar we op ’t laatst mee speelden, kon ons moeiteloos over het strand slepen.

Klik hier om de andere foto’s te bekijken.

Grote auto?

Het gebeurt de laatste tijd steeds vaker dat de vrieskast propvol zit. Daarom heb ik gisteren maar eens een nieuwe vrieskast gekocht. Ik dacht dat ’ie wel in de auto zou passen, ik heb immers een redelijk grote auto. Nou, dat viel tegen. De auto is wel groot, maar de openingen niet. Ik was blij dat ik een paar spanbanden en een oud stuk klimtouw achterin had liggen. Daarmee kon ik de vrieskast uiteindelijk op een nogal dubieuze manier toch goed genoeg vast krijgen. En de omstanders maar besmuikt lachen. Bah. En Philip zat achter het stuur alle knopjes uit te proberen. Bah.

Gelukkig was het een kort ritje en we kwamen veilig thuis. De vrieskast heeft een mooi plaatsje gevonden in de keuken.

Akshay houdt van eten

Akshay is een klim- en bouldermaatje. Akshay houdt niet alleen van klimmen en boulderen, maar ook van eten. Dat wisten we allang. Hij kan ook lekker koken; als we een weekje op klimvakantie gaan dan maakt hij (met hulp van z'n vader aan de telefoon) prima eten klaar.

Hoeveel hij van eten houdt bleek afgelopen dinsdag weer eens heel duidelijk. We waren aan het klimmen in de Globe, in Den Haag. Zo tegen het eind van de avond, toen 'ie op het punt stond om aan een 6a te beginnen, zei hij plotseling: "ik heb zin in appeltaart". En inderdaad, even later zat hij aan de appeltaart (wel nadat hij de 6a had uitgeklommen). Hij wist er zelfs nog een rationele verklaring voor te geven, iets met moe zijn en energie nodig hebben.

Ik hou niet van muggen

Een paar dagen geleden hadden we ongewenst bezoek. In de slaapkamer. Van muggen. Die hadden het vooral op Philip en mij voorzien (op de een of andere manier waren ze niet zo geïnteresseerd in Lien). Nou vind ik zelf een paar muggenbultjes niet zo heel erg, maar het is zo zielig voor Philip. Hij wil vaak niet onder de deken, dus hij was ook nog een makkelijk slachtoffer. De dagen erna was hij steeds maar aan het krabben. Hij wou zelfs een pleister op zijn hiel, op de foto probeert hij aan te geven waar die moet komen. Als je heel goed kijkt zie je een plekje dat een klein beetje rood is. Ik snap trouwens niet waarom hij opeens een pleister wil, want hij krijgt eigenlijk nooit een pleister. In heel z'n leven heeft 'ie misschien drie of vier keer eerder een pleister gehad, en dat vond hij nooit echt interessant. Nans denkt dat hij op de peuterspeelzaal gezien heeft dat een kind een pleister, en dus aandacht, kreeg. Enfin, pleister erop, even later ook een op z'n arm, en een kwartier later moesten ze er weer af. Peuters. Bah.

Maar even terug naar die muggen. Die zoemen. En dat vind ik nog wel het ergste. Ik heb dus die nacht nauwelijks geslapen. Als het er nou maar ééntje was, of twee, dan had ik ze nog wel aan kunnen pakken. Eén keertje het licht aan en moorden maar, dat kan wel (ondanks mijn voorkeur voor het boeddhisme). Maar als ze met meer zijn dan vind je ze nooit allemaal, die monsters weten zich goed te verstoppen. En ik wilde niet telkens het licht aandoen en door de slaapkamer lopen spoken enzo terwijl de rest van het gezin lekker ligt te slapen. En in het donker een beetje met armen, kussens of andere dingen zwaaien werkt niet echt.

Dus toen ik de volgende avond weer een mug hoorde in de slaapkamer besloot ik direct maatregelen te treffen. Ik wist toevallig precies waar ik nog een klamboe had liggen. Het enige probleem is dat die aan één punt moet worden opgehangen, en daar was nog geen voorziening voor in de slaapkamer. Maar dat probleem is met een goede boormachine gauw genoeg opgelost. Dat Lien gaat klagen over gruis op bed neem ik op de koop toe. 't Resultaat is helaas nog niet perfect; ik kon geen mooi haakje vinden, dus heb ik er maar een gewone schroef in gedaan, en nu hangt de klamboe heel creatief aan een mishandeld stukje elektro-draad. Nah, ik ga binnenkort wel even langs de Gamma ofzo.

Het bed is twee meter breed en 2.20 meter lang. Voor de meeste dingen is dat wel fijn. Maar die klamboe is eigenlijk te klein voor dat bed. Hij staat me te strak bij de hoeken aan het hoofdeinde. En aan het voeteneinde laat ik 'm maar helemaal los liggen, want ik ben bang dat ik 'm anders stuk maak. Dus moet ik mijn voeten niet onder het dekbed uit laten steken. Klaag, klaag. Maar ondertussen doet 'ie het wel, de klamboe. Laat ze maar zoemen, die muggen.

Ik wil eigenlijk ook niet zo'n rond model, maar een rechthoekig model. Dan heb ik er ook geen last meer van dat 'ie schuin oploopt; nu moet ik een kussen aan de zijkant leggen, anders zit er steeds met mijn hoofd tegenaan. Volgend voorjaar ga ik misschien wel eens bij een of andere klamboewinkel kijken. Genoeg keus.

Dit klusje ging overigens aanzienlijk makkelijker dan het vorige klusje.

We hadden zo'n borstelding bij de brievenbus, tegen de tocht. Die hadden ze er met de bouw al opgeschroefd. Dat was dus een goedkoop plastik geval, dat ook nog te klein was, en dat begon al binnen een jaar kapot te gaan. De tocht heeft zich er ook nooit echt veel van aangetrokken. Fijn, 's nachts dat geklepper van de brievenbus als het een beetje waait.

We hadden destijds al een metalen brievenopvangdoos gekocht. Meer met het oog op de poezen trouwens, we waren bang dat die de post als wc zouden gaan gebruiken. Maar die poezen waren heel braaf en gingen gewoon een meter verderop op de mat pissen. Dus we hadden nooit de moeite genomen om 'm op te hangen. En zo stond de doos ondertussen al een jaar of acht stof te verzamelen op zolder.

Maar toen Philip een paar weken geleden begon met de post zoek te maken herinnerde ik me die doos. En ik besloot om 'm op te hangen. Tja, het resultaat is wel acceptabel. Maar dat kostte heel wat gevloek. Er zitten drie gaatjes in om 'm mee vast te maken. Maar die zitten zover in de hoek dat ik er met een gewone schroevendraaier helemaal niet bij kan! Met heel veel moeite kon ik de schroeven er een kwart slag per keer in draaien. En ik kon ze niet echt strak aandraaien. Grr. Nouja, het ding zit vast genoeg en hij doet z'n werk. En bovendien - als we nu eens een keer vergeten om de deur op de knip te doen dan kunnen de boeven nu niet meer via de brievenbus de deur open doen.

Alles op slot

Toen we driekwart jaar geleden een keertje vergeten waren om de achterdeur op slot te doen hadden we meteen een inbreker op bezoek. Philip heeft daar lang en diep over nagedacht. Nu weet hij de oplossing: alles moet op slot. Zelfs het gordijn.