Lastige vraag

Philip en ik zijn bij het winkelcentrum. We wandelen terug naar waar de auto geparkeerd staat. We lopen langs een auto die aan het inparkeren is. Philip ziet dat die auto wat schade heeft. Dat laat hij weten aan de dame die achter het stuur zit. De dame legt vriendelijk uit dat de auto een klein ongelukje heeft gehad.

Dan vraagt het jongetje op de passagiersstoel of ik getrouwd ben (huh?). Nee, dat ben ik niet. O, zegt het jongetje, waar komt dat kind (Philip) dan vandaan?

BBQ met hindernissen

Philip en ik liepen in de supermarkt. We beraadslaagden wat we zouden gaan eten. Ik stelde spontaan voor om eens te gaan barbeque-en, en Philip stemde daar meteen mee in. En daar was meteen de eerste hindernis: huize Rijstveld beschikt niet over een werkende bbq. Er waren er ooit twee, maar die hebben we al jaren niet meer gebruikt. Afgelopen weekend heb ik de ene zelfs weggegooid; die was te ver verroest om nog gebruikt te worden. En de andere is hard op weg in dezelfde richting, en hoe dan ook te vies om op korte termijn, zonder grote schoonmaakinspanning, te gebruiken.

Gelukkig vond ik bij de AH een bbq voor eenmalig gebruik, en die kostte maar een paar euro. Nog voordat ik had afgerekend vond ik achterin de winkel een ‘echte’ bbq. Die was ook nog in de aanbieding. Dus gauw de wegwerp-bbq teruggelegd en de duurzame bbq in het karretje gelegd. Het karretje was meteen vol. Er zat zelfs een bbq-kookboek bij; altijd handig. Kolen en aanmaakblokjes hoefde ik niet te kopen want die had ik nog in de schuur.

Vervolgens gingen we de ingrediënten uitzoeken. Het werden: twee prefab-spiesjes met diverse stukjes varkensvlees, een pakje mini-hamburgertjes, een stokbrood (afbak, want de rest was op), boursin en een komkommer. De spiesjes bestonden onder meer uit worstjes, en dat was de voornaamste reden voor Philip om de spiesjes goed te keuren. Maar er zat ook groen spul tussen (stukjes paprika), en hij zei al meteen dat hij daar geen belangstelling voor had.

Thuis kwam de volgende hindernis: het bleek dat de bbq niet compleet was. Er ontbrak onder meer een pootje. Dus snel terug naar de AH, en daar kreeg ik meteen een nieuwe. Die was wel compleet.

De nieuwe barbeque

Toen moest de barbeque aangestoken worden. Dat ging prima; de oude aanmaakblokjes deden het nog uitstekend. Na enige tijd was de vlammenzee gedoofd en lagen de kooltjes lekker te gloeien. Maar het bleef nog een hele tijd te heet. Het stukje stokbrood dat ik als proef op het rooster legde was al gauw verbrand. Even later ging het wel goed, en de stukjes stokbrood lukten prima.

Ondertussen bood de volgende hindernis zich alweer aan: de buitentemperatuur daalde snel. De kleuter vond het te koud worden. Hij wenste naar binnen te gaan en Cartoon Network te kijken. Ik legde hem uit dat hij moest oefenen voor de kampeervakantie. Gelukkig heeft hij toen nog een tijdje buiten gezeten, met zijn Cars-fleecedeken lekker om zich heen. Maar uiteindelijk is 'ie toch binnen op de bank gaan liggen en Cartoon Network gaan kijken. Met een paar stukjes stokbrood met Boursin.

Binnen bbq eten

Helaas daalde niet alleen de buitentemperatuur snel. De bbq was ook al gauw te koud, en de spiesjes werden niet gaar. Alweer een hindernis, dus. Er moesten gauw nieuwe kooltjes bij. Daarna ging het weer beter. De spiesjes en de tweede lading stokbroodjes deden het uiteindelijk prima.

Maar toen bleek een nadeel van de mini-hamburgertjes. Toen ik ze omkeerde viel eentje dwars door het rooster heen, en landde tussen de gloeiende kooltjes. Alwaar die lekker ging sputteren.

Gevallen hamburgertje op ca. zeven uur

Ondertussen had Philip gedeclameerd dat hij klaar was met eten. Na slechts twee stukjes komkommer, een halve mini-hamburger en een glas appelsap. Zijn buik was vol, zo verklaarde hij. Maar meteen daarna meldde hij dat hij zin had in onder meer chips en snoepjes. Ik confronteerde hem met de inconsistentie van zijn opmerkingen. Daar moest hij even over nadenken. Toen besloot hij kennelijk dat ‘geen snoepjes’ minder erg was dan ‘wel vlees en komkommer’, want hij zeurde verder niet meer. Uiteindelijk wist ik er nog een half worstje in te krijgen.

Pijn

Ik haal Philip op bij de naschoolse opvang. Het is lekker warm; iedereen zit buiten. Philip is blij als hij me ziet. Maar al gauw klaagt hij over pijn aan zijn vinger. Inderdaad, hij heeft een beetje een rood plekje. Hij wil een pleister. Dat krijgt hij niet. Hij blijft erover zeuren tot we thuis zijn. Dan ziet hij zijn buurjongetje, en meteen is hij zijn pijn vergeten. Hij gaat lief spelen.

Na het eten herinnert Philip zich opeens dat hij pijn aan zijn vinger had. Maar hij weet niet meer waar de pijn is. Hij kijkt verbaasd al zijn vingers na, maar hij kan 't niet meer vinden.

Wat later mag Philip nog even in het speeltuintje spelen. Hij valt een klein stukje van het klimrek. Hij roept “Even kijken of het pijn doet!” Hij stroopt zijn ene broekspijp op, kijkt kritisch zijn been na, ziet niks geks, en concludeert dan dat hij geen pijn heeft.

Roze

Philip groeit alsmaar, zodat zijn autostoeltje te klein begon te worden. Daarom zijn we vorige week maar eens een nieuw autostoeltje gaan kopen. Philip wist al wat voor een het moest zijn: een rode. Maar de twee autostoeltjes die rood waren hadden kennelijk de verkeerde kleur rood. Toen begon hij enthousiast op een roze stoeltje te wijzen. Ik probeerde hem uit te leggen dat dat een meisjeskleur is, maar dat interesseerde hem niet. Uiteindelijk vond hij in de catalogus een zwarte met rode streepjes, en die was ook nog in voorraad.

Philip heeft ook een paar roze sokjes. Die heten dan ook z'n meisjessokjes. Vanochtend wilde hij perse die meisjessokjes aan. De combinatie is wat merkwaardig: hij heeft een onderbroek met militair motief aan, en een idem broek. Daarboven een stoer Spiderman-hemd en een stoer Spiderman-shirt. En daaronder dus een paar roze meisjessokjes. Waar nu weer een paar laarsjes met militair motief overheen gaan.