Fiets met kentekenplaat
zondag 28 juni 2009
Vakantiekadootje
Oom Jaap is op vakantie geweest. Naar Amerika. En hij heeft een kadootje voor Philip meegenomen: een kentekenplaat uit California.
woensdag 3 juni 2009
Rocksport Buis-les-Baronnies als Gezinslid
Twee jaar geleden, in het voorjaar van 2007, was er een niet-klimmer mee met de Rocksport: Nans had haar M meegenomen naar Orpierre. Hij ging lekker fietsen. Een half jaar later was er weer een verstekeling: Ivo en Sabine namen hun baby mee. De Rocksports van 2008 waren zonder aanhang, maar bij de Rocksport van dit voorjaar was het weer goed raak. Martijn had zijn vrouw en hun baby meegenomen, en ik had Lien en Philip meegenomen. Op de acht klimmende deelnemers waren er vier niet-klimmers.
Nans had gezegd dat de Rocksport-Bus alleen voor Klimmers was. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen, hoor. Je doet de medereizigers nogal wat aan als je ze twaalf uur lang met Philip opsluit in een busje. Maar daardoor moest het gezin Rijstveld met de eigen auto helemaal naar Buis-les-Baronnies rijden. En terug.
De heenreis deden we 's nachts. De passagiers sliepen het grootste deel van de reis, zodat ik eigenlijk geen last van ze had. Toen we in de buurt van de bestemming kwamen vonden we een supermarktje en een boulangerietje, zodat we even later, in het ochtendzonnetje, lekker stokbrood met franse kaas zaten te eten. Laos is een kolonie van Frankrijk geweest, en ze hebben er nog steeds stokbrood. Dat kent Lien dan ook wel, en ze lust het graag.
We kwamen natuurlijk toch gebroken aan bij de camping. En ook nog als eersten van de groep. Zodat ik in gebroken frans met de campingbeheerder moest praten. Enfin, dat lukte aardig, en niet veel later wierp ik de tent in de lucht. Al gauw lag men te luieren.
Het was prachtig weer, maar de weersvooruitzichten voor de volgende dag waren niet zo mooi. Lien besloot dat ze niet meer wilde kamperen; ze wilde een huisje. Dus ik moest weer in gebroken frans gaan overleggen. Gelukkig waren er nog een paar mobile homes te huur. En achteraf moet ik erkennen dat dat toch wel heel fijn was. We hadden lekker de ruimte, goede bedden, een eigen keukentje, een eigen badkamer en een eigen toilet.
Het kostte nog wel wat moeite om Lien van eten te voorzien. Het westerse eten dat in de groep gekookt werd vond ze niet zo geweldig. Gelukkig konden we in het campingwinkeltje rijst kopen. Verder was er eigenlijk niets in de buurt; de camping was een beetje in the middle of nowhere. Het kwam dan ook goed uit dat er nog een gezinnetje was. Konden ze mooi samen met de auto boodschappen gaan doen.
Philip moest ook tevreden gehouden worden, natuurlijk. Vlak voor ons mobile home stond een kloeke boom met een mooie, min of meer horizontale tak. Daar kon ik mooi een schommel maken. Philip vond het geweldig.
De camping had ook een zwembad. Philip kon nog niet zwemmen, en hij is sowieso een beetje bang voor water. Maar net zoals een jaar eerder in Thailand wilde hij graag samen met papa het water in. En er was een Piratenboot! Die was niet in het water, dus daar wilde Philip eindeloos in spelen.
Halverwege de week heb ik een rustdag genomen. Het gezin Rijstveld ging een dagje naar Avignon. We hebben er wat rondgeslenterd. Toen we daar genoeg van hadden vonden we een mooi parkje waar we konden lunchen. En waar we voor Philip een skelter konden huren; dat was een groot succes.
's Avonds reden we naar Orange, om in een echt restaurant te eten. 't Was niet een aziatisch restaurant, maar een gewoon Frans restaurant; toch heeft Lien heerlijk gegeten.
De terugreis naar Nederland deden we overdag. Met veel lange pauzes. We waren daardoor pas heel laat thuis, maar de reis verliep daardoor ook redelijk harmonieus. Dat wil vooral zeggen: de kleuter gedroeg zich redelijk goed, hij was nauwelijks vervelend.
Al met al was het een Rocksport met een heel ander karakter dan wat ik gewend was. Ik moest mijn tijd verdelen tussen klimmen en de groep enerzijds, en mijn gezinnetje anderzijds. Het was voor de helft een Rocksport, en voor de helft een gewone vakantie met vrouw en kind. Het is ons niet slecht bevallen. Maar als het minder mooi weer zou zijn geweest, of als we niet in een mobile home hadden gelogeerd, dan was het veel minder leuk geweest voor Lien en Philip.
Nans had gezegd dat de Rocksport-Bus alleen voor Klimmers was. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen, hoor. Je doet de medereizigers nogal wat aan als je ze twaalf uur lang met Philip opsluit in een busje. Maar daardoor moest het gezin Rijstveld met de eigen auto helemaal naar Buis-les-Baronnies rijden. En terug.
De heenreis deden we 's nachts. De passagiers sliepen het grootste deel van de reis, zodat ik eigenlijk geen last van ze had. Toen we in de buurt van de bestemming kwamen vonden we een supermarktje en een boulangerietje, zodat we even later, in het ochtendzonnetje, lekker stokbrood met franse kaas zaten te eten. Laos is een kolonie van Frankrijk geweest, en ze hebben er nog steeds stokbrood. Dat kent Lien dan ook wel, en ze lust het graag.
We kwamen natuurlijk toch gebroken aan bij de camping. En ook nog als eersten van de groep. Zodat ik in gebroken frans met de campingbeheerder moest praten. Enfin, dat lukte aardig, en niet veel later wierp ik de tent in de lucht. Al gauw lag men te luieren.
Vakantie!
Het was prachtig weer, maar de weersvooruitzichten voor de volgende dag waren niet zo mooi. Lien besloot dat ze niet meer wilde kamperen; ze wilde een huisje. Dus ik moest weer in gebroken frans gaan overleggen. Gelukkig waren er nog een paar mobile homes te huur. En achteraf moet ik erkennen dat dat toch wel heel fijn was. We hadden lekker de ruimte, goede bedden, een eigen keukentje, een eigen badkamer en een eigen toilet.
Ons vakantie-onderkomen
Het kostte nog wel wat moeite om Lien van eten te voorzien. Het westerse eten dat in de groep gekookt werd vond ze niet zo geweldig. Gelukkig konden we in het campingwinkeltje rijst kopen. Verder was er eigenlijk niets in de buurt; de camping was een beetje in the middle of nowhere. Het kwam dan ook goed uit dat er nog een gezinnetje was. Konden ze mooi samen met de auto boodschappen gaan doen.
Philip moest ook tevreden gehouden worden, natuurlijk. Vlak voor ons mobile home stond een kloeke boom met een mooie, min of meer horizontale tak. Daar kon ik mooi een schommel maken. Philip vond het geweldig.
Schommeltje
De camping had ook een zwembad. Philip kon nog niet zwemmen, en hij is sowieso een beetje bang voor water. Maar net zoals een jaar eerder in Thailand wilde hij graag samen met papa het water in. En er was een Piratenboot! Die was niet in het water, dus daar wilde Philip eindeloos in spelen.
Piratenboot
Halverwege de week heb ik een rustdag genomen. Het gezin Rijstveld ging een dagje naar Avignon. We hebben er wat rondgeslenterd. Toen we daar genoeg van hadden vonden we een mooi parkje waar we konden lunchen. En waar we voor Philip een skelter konden huren; dat was een groot succes.
Skelteren in Avignon
's Avonds reden we naar Orange, om in een echt restaurant te eten. 't Was niet een aziatisch restaurant, maar een gewoon Frans restaurant; toch heeft Lien heerlijk gegeten.
De terugreis naar Nederland deden we overdag. Met veel lange pauzes. We waren daardoor pas heel laat thuis, maar de reis verliep daardoor ook redelijk harmonieus. Dat wil vooral zeggen: de kleuter gedroeg zich redelijk goed, hij was nauwelijks vervelend.
Al met al was het een Rocksport met een heel ander karakter dan wat ik gewend was. Ik moest mijn tijd verdelen tussen klimmen en de groep enerzijds, en mijn gezinnetje anderzijds. Het was voor de helft een Rocksport, en voor de helft een gewone vakantie met vrouw en kind. Het is ons niet slecht bevallen. Maar als het minder mooi weer zou zijn geweest, of als we niet in een mobile home hadden gelogeerd, dan was het veel minder leuk geweest voor Lien en Philip.
dinsdag 2 juni 2009
Maskerade
Ik ben een cultuurbarbaar. 't Is niet dat ik Cultuur niet leuk vind, maar het krijgt gewoon niet zoveel prioriteit bij mij. En daardoor weet ik er ook niet zoveel van. Zeker niet van opera. Dus al gauw nadat ik in Maskerade was begonnen, wist ik dat ik een boel zou missen.
Maskerade is het zoveelste Discworld-boek. 't Gaat dus over opera. Het is toch een leuk boek, en ik vind het jammer dat ik 't alweer uit heb. En ik heb, ondanks mezelf, heel wat subtiele en zelfs minder subtiele verwijzingen naar echte opera en Cultuur begrepen. Misschien ben ik niet helemaal een cultuurbarbaar.
Ondertussen heeft Lien een stapeltje cd's met Thaise televisieseries op de kop getikt. Net toen ik Maskerade uit had, was er een Thaise heer viool aan het spelen. ‘Memory’, van de musical Cats (die uiteraard ook zijdelings genoemd wordt in Maskerade). En laat dat nou net één van de weinige culturele dingen zijn die ik heb meegemaakt. Ruim twintig jaar geleden, in Carré. Wat een toeval.
Maskerade is het zoveelste Discworld-boek. 't Gaat dus over opera. Het is toch een leuk boek, en ik vind het jammer dat ik 't alweer uit heb. En ik heb, ondanks mezelf, heel wat subtiele en zelfs minder subtiele verwijzingen naar echte opera en Cultuur begrepen. Misschien ben ik niet helemaal een cultuurbarbaar.
Ondertussen heeft Lien een stapeltje cd's met Thaise televisieseries op de kop getikt. Net toen ik Maskerade uit had, was er een Thaise heer viool aan het spelen. ‘Memory’, van de musical Cats (die uiteraard ook zijdelings genoemd wordt in Maskerade). En laat dat nou net één van de weinige culturele dingen zijn die ik heb meegemaakt. Ruim twintig jaar geleden, in Carré. Wat een toeval.
Abonneren op:
Posts (Atom)