Maskerade

Ik ben een cultuurbarbaar. 't Is niet dat ik Cultuur niet leuk vind, maar het krijgt gewoon niet zoveel prioriteit bij mij. En daardoor weet ik er ook niet zoveel van. Zeker niet van opera. Dus al gauw nadat ik in Maskerade was begonnen, wist ik dat ik een boel zou missen.

Maskerade is het zoveelste Discworld-boek. 't Gaat dus over opera. Het is toch een leuk boek, en ik vind het jammer dat ik 't alweer uit heb. En ik heb, ondanks mezelf, heel wat subtiele en zelfs minder subtiele verwijzingen naar echte opera en Cultuur begrepen. Misschien ben ik niet helemaal een cultuurbarbaar.

Ondertussen heeft Lien een stapeltje cd's met Thaise televisieseries op de kop getikt. Net toen ik Maskerade uit had, was er een Thaise heer viool aan het spelen. ‘Memory’, van de musical Cats (die uiteraard ook zijdelings genoemd wordt in Maskerade). En laat dat nou net één van de weinige culturele dingen zijn die ik heb meegemaakt. Ruim twintig jaar geleden, in Carré. Wat een toeval.