Vliegtuig

Het is leuk om papa te zijn. Helemaal omdat ik een zoon heb. Eindelijk heb ik een goede smoes om eindelijk al dat speelgoed te kopen dat ik altijd al wilde hebben.

Zo was ik laatst met Philip aan het wandelen in de Delftse Hout. Daar zagen we twee jongemannen die met een op-afstand-bestuurbaar-vliegtuigje aan het spelen waren. Natuurlijk vroeg ik waar ze die vandaan hadden en wat 'ie kost. Nou, dat viel reuze mee: dichtbij zit een winkel en dat model kost maar een euro of dertig. Dat kan ik nog wel missen. Dus twee dagen later had ik 'm.

Het is een grappig vliegtuigje. Er zit een klein accuutje in, daar kan 'ie volgens de gebruiksaanwijzing zo'n tien minuten op vliegen. Aan de afstandsbediening zit een draadje met een stekkertje dat je in het vliegtuig moet stoppen om de accu daarna weer op te laden. Dat kost dan een half uur.

Ik wilde er natuurlijk meteen mee gaan spelen... ik bedoel oefenen zodat ik het goed aan Philip kan leren als hij er eenmaal oud genoeg voor is. Over een jaar of wat. Maar dat viel niet mee! Het vliegtuig is van piepschuim, nauwelijks langer dan een A4-tje breed is. Kortom: het ding weegt zowat niks. Dus elke zucht wind blaast 'm helemaal uit koers.

De volgende dag, aan het eind van de middag, was het gelukkig vrijwel windstil. Maar zelfs dan is het nog niet makkelijk. Ik kon hem nauwelijks besturen, het ding heeft een wil van zichzelf. En blijkbaar wilde 'ie in een tuin landen die van boven prima te benaderen is maar vanaf de begane grond een onneembare vesting is. Helemaal omdat de bewoners van het huis dat erbij hoort er niet waren (dat risico heb je met zo'n pinksterweekend). Uiteindelijk klom een jongetje uit de buurt over het hek heen (ik probeerde nog tegen hem te zeggen dat dat eigenlijk niet mocht, echt waar, maar hij was veel te snel).

Een paar uur later ging ik weer de straat op. Het sturen ging al veel beter! Ik (onee, het vliegtuig) kwam moeiteloos boven de huizen uit. Geweldig! En hij ging ook best wel snel, ik moest rennen om 'm bij te houden.

Ondertussen vond Lien dat ik weer naar huis moest komen. Ik besloot om voor het raam van de keuken een laatste demonstratie van mijn vliegkunsten te geven. Twee rondjes boven de straat, op dak-hoogte! Tot het moment dat ik de verkeerde kant op stuurde. Toen botste 'ie tegen het huis van de overburen en crasthe op het dakterras. Ze sliepen daar al, zodat ik mijn vliegtuig tot de volgende dag moest missen. Gelukkig heb ik 'm weer, en hij heeft het allemaal prima overleefd. Jammer genoeg waait het nu veel te hard.