Tuinieren

De voortuin is al een heeele tijd verwaarloosd. En dan ziet 'ie er toch heel anders uit dan de mooi bijgehouden tuin van de buren. Nou vind ik dat er wel wat is te zeggen voor een beetje jungle-look, dus ik vond het eerlijk gezegd niet zo heel erg. Aan de andere kant vind ik het ook wel leuk om een beetje te tuinieren. Dode rommel opruimen, structuur scheppen in de chaos. Hmm, dat lijkt wel een beetje op mijn werk eigenlijk.

Lien denkt er natuurlijk nog weer anders over. Zij wil het liefst een tuintje met kruiden en andere eetbare dingen. Nah, daar moeten we het nog maar eens over hebben. We hebben al een heleboel aardbeienplantjes, drie fruitbomen en wat muntstruikjes in de achtertuin staan. Hoewel de oogst dit jaar nogal tegenviel. De appelboom had niet één appel en de aardbeienplantjes lieten het ook een beetje afweten.

Ik was een week geleden ofzo al eens begonnen met één plekje: een kwart vierkante meter links van de roos. Maar nu ging ik echt aan de gang. Eerst maar eens de afscheiding tussen het grasveldje en de plantjes herstellen. Die was helemaal onzichtbaar geworden. Het gras was ook zo lang dat het ondoenlijk was om het met de grasmaaier te maaien, dus dat moest ik met de hand doen, met een grasschaar. Het werd een nogal langdurige klus, zodat ik het laatste stukje (rechts op de foto) maar even heb laten zitten.

Nou is dit niet de eerste keer dat ik de voortuin een tijdje aan z'n lot heb overgelaten. Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden ook al het gras met de hand aan het knippen was. Toen had ik bijna een pad doorgeknipt; die dacht daar een veilig plekje te hebben gevonden. Ik heb hem (of haar?) netjes naar de dichtstbijzijnde sloot gebracht.

Het volgende deel-project was de grens aan de andere kant herstellen: die tussen het grasveldje en het terras. Dat was een stuk makkelijker dan de het eerste deel-project, maar het kostte minstens zoveel tijd. (Ik was nog steeds niet aan het stukje gras rechts toegekomen.) Ik was helemaal verbaasd over hoe groot het terras bleek te zijn.

De struiken waren ook aan een snoeibeurt toe. Dat scheelde ook nogal in terras-oppervlakte. En hier heeft Philip dapper aan meegeholpen. Hij heeft minstens drie blaadjes afgeknipt (en één tak, maar dat was niet de bedoeling). En hij moest en zou regelmatig helpen de emmer met afval te legen.

Tenslotte het (voorlopig) laatste deel-project. Eerst maar dat stukje gras rechts. En dan al het gras en onkruid uit de border weghalen. Ik zag daar eerst nogal tegenop, want het gras had daar al een goed netwerk van worteltjes gemaakt. Maar met een spa en een gezond gebrek aan zachtzinnigheid valt het allemaal reuze mee. Dit kostte achteraf nog de minste tijd.

Boulderprijs

Ik doe al anderhalf jaar ofzo mee aan de boulderladder van De Klimmuur Den Haag. Dit keer is de inspanning niet voor niets geweest. Na anderhalve maand zwoegen is het me gelukt om als eerste te eindigen in trede vier. En daarmee maakte ik kans op een mooie prijs: een gigantische rugzak van sponsor Quechua. De prijs werd tijdens de kickoff van de nieuwe boulderladder verloot onder de aanwezige trede-winnaars. De winnaar van trede vijf en ik waren de enige trede-winnaars die waren komen opdagen. De organisatie besloot om de winnaar aan te wijzen door een munt op te gooien. Ik koos kop, en zowaar, het werd kop. Nu ben ik de gelukkige eigenaar van een rugzak waar (met een beetje moeite) Philip in past.

Philip traint

Philip was mee naar de BBX vorige week, maar zijn klimprestaties vielen daar behoorlijk tegen. De prestaties van papa waren al niet zo geweldig, maar Philip staat nog niet eens op de kaart als echte Nederlandse Competitie-Klimmer. Dat heeft Philip zelf ook begrepen. Na een week van bezinning is hij nu vol in training gegaan.

Het is van groot belang om het tijdstip van de training goed te kiezen. En niet alleen voor de training zelf. Ook (of vooral?) om de aandacht van andere dingen af te leiden. Bijvoorbeeld van de aardappeltjes en de worteltjes, als papa zegt dat je die moet opeten, terwijl je - na onder meer een halve aardappel en tien sperciebonen - daar echt geen zin meer in hebt.

Maar Philip neemt de training ook serieus. Nadat hij de stoel vier keer bedwongen had ging papa zijn fototoestel pakken. Zodat Philip zijn klimtechniek zelf zou kunnen reviewen. Dus nóg een keer omhoog, en dan de foto's bekijken.

Nieuwe kantine

We hadden een redelijke kantine bij Havens 2801. Je kon er rond lunchtijd niet alleen een boterhammetje met kaas krijgen, maar ook spul uit de frituur en zelfs complete warme maaltijden. Het was ook nog betaalbaar. Maar het bedrijf dat de kantine uitbaatte vond de lokatie kennelijk niet meer zo interessant. Ze zijn eind juni vertrokken. De laatste weken merkten we dat het echt een aflopende zaak was. Het assortiment werd steeds beperkter, de borden werden vervangen door papieren bordjes, en het metalen bestek moest plaats maken voor plastic bestek. Maar kennelijk hadden ze ook nog het één en ander liggen dat op moest. Zo gingen ze een paar keer zomaar ijsjes uitdelen.

Het nieuwe bedrijf wil niet herinnerd worden aan het verleden. Ze nemen geen halve maatregelen; ze zijn voortvarend begonnen met de sloop. Binnen een week is onze kantine van binnen helemaal afgebroken.

Gelukkig hoeven we niet elke dag boterhammetjes van thuis mee te nemen. Er is namelijk al een nieuwe kantine! Maar ik vind het niet echt een vooruitgang. Er is minder ruimte, er zijn geen zitplaatsen, het tocht er, en de isolatie laat ook te wensen over. Maar ik zal niet al te veel klagen. Het assortiment is acceptabel. En met het nieuwe bedrijf is er ook nieuw personeel gekomen. Er zijn collega's die dat wel een vooruitgang vinden.

Nog even iets anders. Er is een grasveldje tussen de oude kantine en het kantoor waar ik werk. Daar lopen konijntjes. (Die lieten zich overigens niet zien toen ik er een paar weken geleden toevallig met Philip was.) Nou ben ik hier pas een paar maanden geleden gestationeerd, dus ik heb de kerst hier nog niet meegemaakt. Ik weet dus niet of de konijntjes dan door het cateringbedrijf op het menu worden gezet. Maar dat risico c.q. die kans bestaat nog steeds, want het oude bedrijf heeft de konijntjes niet meegenomen.

BBX uitslag

Dat ik niet in de finale van BBX stond wist ik wel. Als ik verwacht had dat ik in de finale zou staan dan zou ik niet al vòòr de finale naar huis zijn gegaan. Ik had wel mijn briefje met gescoorde routes ingeleverd, ook al was ik wat teleurgesteld over mijn prestaties. De uitslag is binnen... Nou, ik heb toch nog 1788.49 punten gehaald, goed voor de 54e plaats! Van de 76. Mwa.

BBX 2007

Gisteren zijn we dus naar de BBX (Bjoeks Boulder Xperience) geweest. Ik nam Lien en Philip mee, en we gaven Abby een lift.

Om kwart over negen pikten we Abby op bij het station in Delft, en daarna was het op naar het hoge noorden. Het was een lange reis. Te lang, kennelijk: nog voor we halverwege waren lagen alle passagiers te slapen. Toch was het maar twee en een half uur rijden, en we kwamen mooi op tijd aan in Groningen.

Het was redelijk goed weer. Het was droog (het bleef de hele dag droog, pas tijdens de terugreis ging het regenen) en de temperatuur was prima. Alleen waaide het nogal hard, zodat het toch een beetje fris kon zijn als je alleen maar een t-shirt aanhad (het BBX-8-t-shirt uit de 'goody bag', bijvoorbeeld).

Mijn klimprestaties vielen een beetje tegen. Er waren boulderproblemen van nivo één tot en met nivo zeven. Ik kon weinig verschil ontdekken tussen de eerste twee nivo's (allebei erg makkelijk). Nivo drie begon lastig te worden, daar had ik soms meer dan één poging voor nodig. Maar nivo vier was meteen te moeilijk voor mij. Sommigen kwam ik niet eens in, de anderen kwam ik niet doorheen. Er waren er maar één of twee die ik uiteindelijk bijna had. Vijfjes heb ik alleen maar bekeken, niet eens geprobeerd.

Ik hoopte dat de omgeving een beetje leuk zou zijn voor Lien en Philip, om te wandelen ofzo, maar dat viel wat tegen. Dus Lien heeft haar high-score van één van de spelletjes in mijn mobieltje aardig kunnen opkrikken. En gelukkig hadden we het voetballetje van Abby bij ons; Philip vindt het prachtig om daarmee te voetballen. Ik heb ook weer een paar pogingen gedaan om Philip te leren klimmen. Hij gebruikte zowaar een paar keer zowel zijn handen als zijn voeten. Maar hij moet nog veel oefenen. Wat ook erg leuk is: er zijn heuse klimschoentjes in zijn maat. Ik heb ze toch maar niet gekocht.

We hebben de finale en de barbeque niet meer afgewacht. Dan zou het wel heel laat worden voor we weer thuis zouden zijn. Dus even voor vijf uur vertrokken we.

De terugreis was interessanter dan de heenreis. Abby wilde naar Zwolle of Deventer, naar haar verloofde, die ergens bij z'n familie was. Dat verzon ze toen we al een stukje op weg waren, dus gingen we bij Heerenveen de bocht om, de A32 richting Zwolle op. Even later, een stukje voor Staphorst, kwamen we in de file. Het was een goed bekeken file. Er zaten mensen in de berm te kijken. Sommigen hadden stoeltjes meegenomen. Ik zag wat verderop zelfs een tractor met aanhanger die als een soort tribune was ingericht. Er stonden mensen op de viaducten te kijken. Da's toch een beetje een gekke hobby, file kijken.

Er was nog iets merkwaardigs. Er reden toch wel wat veel motorfietsen tussen de auto's door. En dat werden er alleen maar meer. Veel meer. Toen ging er een lichtje branden. Ligt Assen niet ergens tussen Groningen en Staphorst? En is de TT niet net dit weekend? Inderdaad.

Al met al duurde het zo wel heel lang voor we in Zwolle kwamen. Rond zeven uur gingen we een restaurant zoeken. Het duurde tot na achten voordat we er een gevonden hadden waar Lien wilde eten. Een Chinees restaurant. Maar jammer genoeg was het niet een écht Chinees restaurant, zodat de culinaire Aziatische fijnproever die Lien is toch wat teleurgesteld was.

Door alle motorfietsen was het zo laat geworden dat Wilfred al richting Den Haag was afgereisd nog voordat we Abby ergens op een treinstation hadden kunnen afzetten. Tja, toen hebben we haar maar weer naar het station in Delft gebracht. Het lukte geloof ik nog net om haar daar vòòr elf uur 's avonds af te zetten.