Rocksport Mallorca: de samenvatting

Samenvatting van de Rocksport Mallorca:

• De poezen (zowel Casper en Hobbes thuis, als de zwerfpoes bij het appartement) hebben het overleefd.
• De rots was afwisselend, en vaak nogal afbrokkelend.
• Er waren teveel zieken (waaronder ik) en geblesseerden.
• Ik heb ondanks een aanhoudende verkoudheid redelijk gepresteerd: 6a voorgeklommen, 6b nageklommen.
• We hebben lekker gegeten.
• 't Was te kort, althans voor mij: zondagavond aankomen, zaterdagochtend vertrekken.
• Het weer was goed, behalve op de dag dat ik ziek thuis bleef en op de dag dat ik (eerder dan de rest) terug moest naar huis.
• Het appartement was prima, er was zelfs een zwembad.

Het water is toch wel een beetje koud

Nog één nachtje slapen…

Joepie, morgenochtend vertrek ik naar Mallorca! Bijna alles is ingepakt en ik ben verder helemaal klaar voor een weekje klimmen in een aangenaam klimaat.

Maar voor het zover is moet ik de quiche op tijd uit de oven halen (altijd een risicovol iets bij mij). En ik heb vannacht de pieper nog. Het is weliswaar de derdelijns pieper, terwijl de tweedelijns pieper in handen is van onze meest ervaren collega, maar toch. Morgenochtend ga ik eerst die pieper wegbrengen, en dan is het op naar het vliegveld.

Voor de poezenliefhebbers onder de lezers: Ik heb Lien op het hart gedrukt om toch vooral af en toe de poezen eten te geven. Er staan voldoende blikjes klaar, en de emmer met droge brokjes is ook helemaal vol. Ik zal ook wel een paar keer naar huis bellen en haar dan aan de poezen herinneren.

O shit, de quiche!

Lastige week toch nog niet voorbij

Ik hoopte dat het lastige deel van de week gisteren voorbij was. Maar helaas, ook vrijdag had z'n lastige verassing.

Philip moest om 09:00 bij het consultatieburo zijn. Dus wij liepen om 08:55 bij het gebouwtje dat onder meer het consultatieburo huisvest naar binnen. Maar de deur van het consultatieburo zelf was dicht, en het was er donker. Heu?

Ik keek nog eens in het boekje waarin de afspraken worden opgeschreven. Ja hoor, het stond er echt: negen uur 's ochtends, 17 november 2008. Hoe kan het dan dat ze toch gesloten zijn?

O, het is nu nog oktober…

Lastige week

't Was een lastige week. Het is nu pas donderdag, dus de week is nog niet voorbij, maar ik denk dat ik de ellende ondertussen wel heb gehad.

Eerst werd ik een beetje ziek. Verkouden. Maar ik was niet zo ziek dat ik niet kon werken. Met een paracetamolletje en een paar kilo drop ging dat wel. En dan 's avonds thuis stomen, met een handdoek over mijn hoofd. Philip riep meteen dat ik verstoppertje aan het spelen was. Vandaag ben ik alweer bijna helemaal in orde.

En ik heb al vanaf maandag pieperdienst. Voor het eerst. Dus ik kan op elk moment van de dag (en nacht) opgepiept worden als er een probleem is op de ECT Home Terminal. 't Is toch wel wat spannend. Maar tot nu toe ben ik niet opgepiept. Dus ik kon goed slapen, wat wel prettig was gezien mijn verkoudheid.

En ik kan alsnog mee met de Rocksport naar Mallorca, omdat Harry heeft moeten afzeggen. En het mocht ook nog van de vrouw! Fijn, maar het lastige is dat ik zelf mijn vervoer moet regelen. Het ticket van Harry omboeken was namelijk nogal duur. Het lukte echter wonderwel om een ticket te vinden, en 't kost nog geen 160 euro. Vanaf Brussel weliswaar, en ook een dag later heen en een dag eerder terug. Maarja, je kan niet alles hebben.

Alleen - ik heb dus pieperdienst. Tot en met maandagochtend. Terwijl ik zondag al naar Mallorca ga. Dus ik moet de pieper aan een collega overdragen. Ze hebben bijna allemaal wel iets te doen in het weekend, waardoor ze 'm niet konden overnemen! Paniek dus. Gelukkig hebben we er uiteindelijk een mouw aan weten te passen.

Horror moving pictures

't Heeft even geduurd. Ik was erin begonnen, maar ik had 'm ook weer een hele tijd laten liggen. Misschien was ik een beetje Discworld-moe, na de eerste negen stuks. Maar de afgelopen weken heb ik regelmatig weer een paar bladzijden in Moving Pictures gelezen.

Moving Pictures

© Terry en Lyn Pratchett en/of Josh Kirby 1990

Gisteravond was Lien laat thuis. Daardoor had ik eindelijk weer eens ruim de tijd om te lezen. Nadat ik Philip naar bed had gebracht, wel te verstaan. Om twee uur 's nachts had ik het boek eindelijk uit.

Nou heeft Moving Pictures wel wat aspecten van een horrorverhaal. Dan is het wel stemmingverhogend als het buiten donker is, de regen tegen het raam klettert, en de wind guur om het huis blaast en van alles doet rammelen en klapperen.

Kort nadat ik de laatste bladzijde uitgelezen had dacht ik dat ik Lien bij de voordeur hoorde. Dat vond ik wel een mooie timing. Ik ging kijken, maar helaas: er was niemand. 't Zal de wind en de regen wel geweest zijn, dacht ik. Maar toen hoorde ik plotseling verdachte geluiden achter me, in de ondertussen donkere huiskamer. Meteen namen mijn oude ninjitsu-reflexen het over. Binnen 0,3 seconde had ik me omgedraaid en stond ik in één of andere stoere gevechtshouding klaar om het naderende onheil uit de Dungeon Dimensions tegen te houden. Er was natuurlijk niets te zien, het was immers donker. Dus onverschrokken stapte ik de huiskamer binnen en deed het licht aan…

Er bleef niets te zien. 't Was natuurlijk weer de wind, die de keukendeur had doen rammelen. Gelukkig was er niemand die mij voor aap zag staan. Philip lag nog vredig te slapen, en Lien kwam pas een half uurtje later thuis.

Ansichtkaartje van opa en oma

Opa en oma zijn op vakantie geweest. Naar Kreta. En ze hebben een kaartje gestuurd. Wat lief.

Kaartje van opa en oma

Maar naar wie sturen ze dat kaartje? Naar Philip. Oja, en ook nog z'n familie. 't Is wel duidelijk wie er het belangrijkst voor ze is. :-(

Update: verstoppertje

't Is alsof Philip dit blog leest. Heb ik net uitgelegd hoe hij verstoppertje speelt, verandert hij de regels.

Het is gisteravond, kinderbedtijd. Maar Philip wil nog niet gaan slapen. Dus hij gaat verstoppertje spelen. Er ligt altijd een deken op de bank, en die trekt hij half over zich heen. Helemaal lukt niet, want Lien zit erop. Dan zegt hij dat ik hem moet gaan zoeken. Ok, nog één spelletje voor het slapen gaan, dat mag wel.

Dus ik ga Philip zoeken. Ik zeg “waar is Philip nou?” terwijl ik om me heen kijk. Philip roept “daar!”, en een vingertje dat onder de deken uitkomt wijst een willekeurige richting op. Ik kijk in die richting, maar ik zie Philip daar niet, en dat meld ik ook. Waarop hij direct laat weten dat hij “daar” (een andere willekeurige richting) is. Etc.

Enige iteraties later meld ik dat ik zijn oren kan zien, en even later trekt Lien de deken helemaal weg. Philip twijfelt tussen schaterlachen en huilen. Gelukkig kiest hij er voor om vrolijk te blijven. Hij laat zich zonder verdere tegenspraak naar zijn slaapkamer transporteren.