Horror moving pictures

't Heeft even geduurd. Ik was erin begonnen, maar ik had 'm ook weer een hele tijd laten liggen. Misschien was ik een beetje Discworld-moe, na de eerste negen stuks. Maar de afgelopen weken heb ik regelmatig weer een paar bladzijden in Moving Pictures gelezen.

Moving Pictures

© Terry en Lyn Pratchett en/of Josh Kirby 1990

Gisteravond was Lien laat thuis. Daardoor had ik eindelijk weer eens ruim de tijd om te lezen. Nadat ik Philip naar bed had gebracht, wel te verstaan. Om twee uur 's nachts had ik het boek eindelijk uit.

Nou heeft Moving Pictures wel wat aspecten van een horrorverhaal. Dan is het wel stemmingverhogend als het buiten donker is, de regen tegen het raam klettert, en de wind guur om het huis blaast en van alles doet rammelen en klapperen.

Kort nadat ik de laatste bladzijde uitgelezen had dacht ik dat ik Lien bij de voordeur hoorde. Dat vond ik wel een mooie timing. Ik ging kijken, maar helaas: er was niemand. 't Zal de wind en de regen wel geweest zijn, dacht ik. Maar toen hoorde ik plotseling verdachte geluiden achter me, in de ondertussen donkere huiskamer. Meteen namen mijn oude ninjitsu-reflexen het over. Binnen 0,3 seconde had ik me omgedraaid en stond ik in één of andere stoere gevechtshouding klaar om het naderende onheil uit de Dungeon Dimensions tegen te houden. Er was natuurlijk niets te zien, het was immers donker. Dus onverschrokken stapte ik de huiskamer binnen en deed het licht aan…

Er bleef niets te zien. 't Was natuurlijk weer de wind, die de keukendeur had doen rammelen. Gelukkig was er niemand die mij voor aap zag staan. Philip lag nog vredig te slapen, en Lien kwam pas een half uurtje later thuis.