De baard van Sinterklaas

Philip is opgeroepen voor de griepprik. Hij wordt binnenkort vijf, dus hij viel nog net in de doelgroep. 't Is wat onhandig dat ze het prik-uurtje tijdens schooltijd hebben gepland, maarja, zo heeft Philip een extra vrije middag in ruil.

Foto overgenomen van www.grieppandemie.nl

De logistiek rondom het prikken was prima georganiseerd. Binnen tien minuten stonden we weer buiten. Het heen en weer lopen naar de parkeerplaats duurde langer.

Het prikken zelf ging ook goed. De prikmevrouw probeerde Philip af te leiden met een paar vragen over de rommel-Piet, maar daar gaf Philip alleen maar uit beleefdheid antwoord op. Hij keek vooral heel benauwd. Maar toen het erop aan kwam hield hij zich prima: hij heeft niet gehuild en ook niet au gezegd. Nog maar anderhalve maand geleden, toen hij voor een reis naar Laos werd geprikt, kon hij een paar snikjes niet onderdrukken.

Maar 's avonds klaagde hij dat zijn arm toch wel een beetje pijn deed. Hij wilde er graag iets op. Iets specifieks. Hij had het eerst over iets wits, en ik dacht dat hij het over pof had (we waren in de klimhal). Maar al gauw maakte hij duidelijk dat het om een stukje van de baard van Sinterklaas ging. Ik had al snel door wat hij bedoelde (sneller dan toen hij een nobsteen wilde; en de crypto's gaan ook steeds beter). Er moest een plukje watten met een stukje tape op zijn arm worden geplakt. Over de pleister van de prikmevrouw heen. Toen was het weer helemaal in orde.