Philip speelt mens-erger-je-niet

Philip houdt van spelletjes. Zo wil hij regelmatig mens-erger-je-niet spelen. Dat doet hij dan meestal in z'n eentje. Hij gooit soms eens wat met een dobbelsteen, hij zet de pionnen her en der neer (soms zelfs op het bord), maar wat de dobbelsteen aangeeft en hoe de pionnen bewegen heeft weinig met elkaar te maken. 't Is allemaal nogal onreglementair.

Ik vond het laatst tijd om hem de regels te leren.

Het kostte wat moeite om de juiste kleuren te kiezen: steeds als Philip een kleur gekozen had vond hij een andere toch mooier. Hij wilde vooral de kleur die ik gekozen had. Toen we daar eindelijk uit waren (Philip rood en ik geel) ging het eigenlijk best wel goed.

Mens erger je niet

We gebruikten een oud spel waarmee ik als kind nog in de auto van mijn ouders gespeeld heb. 't Is hobbelvast en er is een ingebouwde dobbelsteen. Maar na een tijdje wilde Philip toch een losse dobbelsteen; daar kan je veel lekkerder mee gooien. En dat kwam goed uit, want ik moest soms het geluk een beetje helpen. Daarbij kwam het goed uit dat Philip de dobbelsteen af en toe ver weg gooide: dan kon ik ongemerkt een drie in een zes veranderen.

Gedurende het spel ging het redelijk gelijk op. Ik hoefde niet eens zo heel vaak vals te spelen in zijn voordeel. Het lastigste was nog wel dat Philip veel te sociaal is. Hij stelde regelmatig voor dat mijn pionnen op bezoek kwamen bij zijn eindvakjes. En soms wilde hij mijn pionnen verzetten, of zelf achteruit lopen.

Philip vond het geweldig als de ene pion bovenop de andere kwam, zodat de onderste pion terug moest naar het begin. Zelfs als één van zijn eigen pionnen het onderspit delfde.

Het eindspel was nog even spannend. We hadden allebei drie pionnen binnen, en de vierde was bijna binnen. Gelukkig gooide ik steeds net teveel; en op het laatst gooide Philip precies de één die hij nodig had.