Te snelle conclusies

Het is vaak erg moeilijk om gefundeerde beslissingen te nemen. Meestal heb je gewoon te weinig informatie, waardoor een beslissing eigenlijk een slag in de lucht is. Of je hebt teveel informatie, en te weinig tijd. Als een vogeltje iets ziet dat op een poes lijkt, dan neemt 'ie de vleugels. Voor de zekerheid neemt het vogeltje ook maar de vleugels als er iets plotselings gebeurt - het zou immers wel eens een poes kunnen zijn.

Niet alleen vogeltjes werken zo. Ook mensen. We redeneren met ‘defaults’, aannames. Als een aanname meestal klopt, dan is het vaak niet de moeite waard om in elke situatie te controleren of het inderdaad zo is.

Dat leidt (helaas) onder meer tot vooroordelen. Het is erg makkelijk om iemand te be- of veroordelen op zijn of haar uiterlijk, op de eerste indruk die je van hem of haar hebt. Maar als je de moeite neemt om wat verder te kijken dan blijkt dat dat eerste oordeel vaak niet klopt. Daarom hou ik niet zo van vooroordelen. Maar ook ik ben er niet immuun voor.

Een tijdje geleden ging ik boodschappen doen. Ik parkeerde de auto op het parkeerdak van de supermarkt. Je kan met de trap naar beneden, maar Philip wilde natuurlijk met de lift. Er ging net een liftdeur open. Er stond al een aziatische heer in de lift, en hij ging niet de lift uit. In plaats daarvan keek hij een beetje verward uit zijn ogen. Dat kunnen Chinezen e.d. om de één of andere reden heel goed. Philip en ik stapten in en we drukten op het knopje om naar beneden te gaan. De deur ging weer dicht. De aziatische heer bleef verward uit zijn ogen kijken. Ik concludeerde maar alvast dat hij ze niet allemaal op een rijtje had, of het principe ‘lift’ niet helemaal begreep ofzo.

Maar al gauw bleek dat ik het bij het verkeerde eind had. De lift was namelijk stuk. De deuren gingen wel open en dicht, maar naar beneden gaan was er niet bij. Ik denk dat ik ook even heel vaag uit mijn ogen gekeken heb.