Nieuwe wasmachine

Ja, wat is dat nou voor een onderwerp: een nieuwe wasmachine?! Spannend, hoor. Nou, 't gaat eigenlijk vooral om de oude wasmachine. Misschien had ik dit beter “vroeger was alles beter en goedkoper” kunnen noemen.

Een jaar of vijfentwintig geleden vonden Marcel en ik een wasmachine. Op straat, bij het grof vuil. Een Marynen MF228. Het apparaat zag er nog goed uit, en we besloten 'm mee te nemen om te kijken wat we ermee konden doen. We sleutelden in die tijd aan alles. Zo hadden we een skelter uitgerust met een brommer-motor. En we hadden meerdere keren oude koelkasten omgebouwd zodat we er fietsbanden mee konden oppompen.

Het kostte ons weinig moeite en tijd om de wasmachine aan de praat te krijgen. Ik weet niet meer wat eraan scheelde; het was meer dan een een los schroefje, maar we hoefden niets duurs te vervangen ofzo.

Wat later verhuisde Marcel vanuit het ouderlijk huis naar een flatje. De wasmachine ging mee en deed een aantal jaar prima de was. Toen Marcel toch maar een nieuwe kocht woonde ik in Delft, in een studentenkamer. Ik kon de wasmachine prima gebruiken. En vervolgens is 'ie steeds met me mee verhuisd, tot aan mijn huidige woning toe. De enige reparatie die ik er in al die tijd aan gedaan heb was het vervangen van de rubber afdichting bij de deur.

Oud beestje

Maar vorige week vond ik dat het apparaat eindelijk met pensioen mocht. Hij deed 't nog wel, maar niet meer van harte. De was kwam er steeds minder droog uit, als je het ‘halve lading’-knopje ingedrukt had dan deed 'ie helemaal niks meer, etc. Bovendien was 'ie vies en verroest. Niet dat ik klaag, hoor. Hij moest ondertussen toch al minstens dertig jaar in gebruik zijn. Ik moet nog zien dat de nieuwe het zolang volhoudt!

We zijn op goed geluk naar de Makro gegaan en hebben een nieuwe gekocht. Geen Marijnen, die worden niet meer in Nederland verkocht. Het werd de LG WD-13481TP. Inclusief thuisbezorgen, installeren, extra garantie et cetera nog geen vijfhonderd euro. Een paar dagen later zag ik toevallig dat het ook nog de beste koop is, volgens de Consumentenbond. En ik zag ook dat 'ie bijna overal minstens een paar tientjes minder kost dan wat ik ervoor betaald heb. Grmbl. Nouja, hij doet 't. Zolang het duurt. En de oude? Die is met de installateur mee gegaan.

De baard van Sinterklaas

Philip is opgeroepen voor de griepprik. Hij wordt binnenkort vijf, dus hij viel nog net in de doelgroep. 't Is wat onhandig dat ze het prik-uurtje tijdens schooltijd hebben gepland, maarja, zo heeft Philip een extra vrije middag in ruil.

Foto overgenomen van www.grieppandemie.nl

De logistiek rondom het prikken was prima georganiseerd. Binnen tien minuten stonden we weer buiten. Het heen en weer lopen naar de parkeerplaats duurde langer.

Het prikken zelf ging ook goed. De prikmevrouw probeerde Philip af te leiden met een paar vragen over de rommel-Piet, maar daar gaf Philip alleen maar uit beleefdheid antwoord op. Hij keek vooral heel benauwd. Maar toen het erop aan kwam hield hij zich prima: hij heeft niet gehuild en ook niet au gezegd. Nog maar anderhalve maand geleden, toen hij voor een reis naar Laos werd geprikt, kon hij een paar snikjes niet onderdrukken.

Maar 's avonds klaagde hij dat zijn arm toch wel een beetje pijn deed. Hij wilde er graag iets op. Iets specifieks. Hij had het eerst over iets wits, en ik dacht dat hij het over pof had (we waren in de klimhal). Maar al gauw maakte hij duidelijk dat het om een stukje van de baard van Sinterklaas ging. Ik had al snel door wat hij bedoelde (sneller dan toen hij een nobsteen wilde; en de crypto's gaan ook steeds beter). Er moest een plukje watten met een stukje tape op zijn arm worden geplakt. Over de pleister van de prikmevrouw heen. Toen was het weer helemaal in orde.

Weekeindje Freyr - 3

De klimzaterdag was wat mij betreft zeer geslaagd: ik had allerlei zesjes geklommen. Maar ik was ook wel moe en hongerig. Bas had inkopen gedaan, en we gingen met de hele groep koken en eten in het hutje. Er was een houtkachel, maar het hout was een beetje nat. Paul en ik kregen de houtkachel met enige moeite toch aan de praat, zodat het na een tijdje ook nog lekker warm werd.

Aanmaakhout zagen

Na het eten besloot ik de drukte van de hut te ontvluchten: ik ging in mijn tentje slapen. Maar het was ondertussen stikdonker. Dan is het toch wel makkelijk dat zo'n Quechua wegwerptentje in twee seconden is opgezet. En mijn lampje deed weer goede diensten. Ik heb prima in mijn tentje geslapen. Tot een uur of zeven, want toen moest ik plassen. Ik besloot om te blijven liggen tot het tijd was om op te staan. Maar toen het na, pak 'm beet, een half uur nog steeds heel donker was keek ik maar eens op mijn horloge. Het bleek dat het pas kwart voor drie was! Toen ben ik er toch maar even uit gegaan. Nouja, het gaf me de gelegenheid om vast te stellen dat mijn slaapzak wel lekker warm was, want buiten was het dat bepaald niet.

We ontbeten weer in het hutje, en daarna gingen de examenmensen verder met hun examen. Joost, Saskia en ik gingen eerst maar wat moed indrinken bij Chamonix, want het was nog kouder dan zaterdag. Maar de zon scheen. We zochten een stukje rots in de zon, en dat vonden we bij de Secteur Escargots van 5 Anes. Joost toonde om de één of andere reden niet zoveel initiatief, zodat ik na een tijdje maar in la Fesse d'Huitre, een 5a, ging inklimmen. Dat moest een korte route zijn, maar het relais bleek er niet te zijn (twee oude mephaken en een kleine, wat dubieuze boorhaak noem ik niet een relais). Ik hing nog iets hoger een setje in en besloot me te laten zakken. En dat was maar goed ook, want toen ik beneden in de topo keek zag ik dat 't enige wat vanaf daar door ging zevens en een 6c⁺ waren.

Naast 't vijfje zit een 7a: je ne suis pas celle que vous croyez. Die gaat naar hetzelfde (niet bestaande) relais. Het leek me wel leuk om die te topropen. Met heel veel blocs en heel veel moeite lukte het me om boven te komen. Mijn trots kende geen grenzen! Tot ik de topo wat beter las: 't was niet een 7a, maar een 7b⁺, en ik had helemaal niet de grote randen aan de zijkant mogen gebruiken. Dus hij telt niet. Ach, 't was toch wel leuk. En verreweg het moeilijkste wat ik ooit in Freyr heb gedaan.

Joost was ondertussen maar een stukje gaan wandelen. Saskia slaagde er met tenminste net zoveel moeite als ik in om het zeventje op dezelfde illegale manier te klimmen. Toen was het drie uur ofzo, en we vonden het wel mooi.

Weekeindje Freyr - 2

Zo'n houten plank met daarop alleen maar een dun isomatje is natuurlijk niet te vergelijken met het luxieuze bed thuis. Toch was de nacht in het hutje te Freyr relatief comfortabel. En zeker niet koud.

De mensen die 's avonds laat binnengekomen waren hoorden ook bij ons. En zij hadden gelukkig wel een aansteker bij zich, zodat er koffie en thee gezet kon worden.

Na het ontbijt gingen de examenkandidaten met z'n zessen op pad. Een examinator, een examinator in opleiding, twee examenkandidaten (de één speelt instructeur en de ander assistent-instructeur, en ze ruilen halverwege van rol), en twee beginners die ze les moeten geven. Dat was in mijn tijd een stuk simpeler; toen moest ik met twee examinatoren een paar uur op pad.

Klaar voor het examen

Ondertussen bleek dat één van de zes losse deelnemers ziek was, en dat twee anderen pas 's middags kwamen. We waren we dus nog maar met z'n drieën: Joost, Saskia en ik. Nadat we de examenkandidaten nog een laatste keer succes hadden gewenst, en voldoende moed verzameld hadden om de kou en de dreigende regen te trotseren, gingen wij op zoek naar de rots. Een droog stuk rots, bij voorkeur. We kozen voor de Jeunesse. Helemaal onderaan was het wel goed te doen. De examenkandidaten waren daar ook in de buurt bezig, hoewel we ze verder niet meer gezien hebben.

Joost besloot meteen heel enthousiast in te klimmen in l'Appel de la Savane, een 6b. Hij kwam er redelijk soepel doorheen. Ik probeerde 'm ook voor te klimmen, en toen bleek dat het toch wel een zware route was. Het ging niet zo soepel, en ik haalde het einde niet. Saskia kwam er uiteindelijk wel doorheen. Ze had in Amerika geoefend met hand jams, en daar kon ze goed gebruik van maken. Gelukkig haalde ik 'm topropend alsnog.

Ondertussen had het een klein beetje geregend, maar dat hield gelukkig op.

We gingen verder op de Louis-Philippe. Joost houdt wel van korte, heftige routes, dus we gingen La Ragazza de Finale doen: een deels overhangende 6b van een minder dan tien meter. Tot mijn verbazing klom ik 'm redelijk makkelijk voor (zij het met een paar blocs)! Ook Saskia kwam er doorheen.

Saskia in La Ragazza de Finale

Het was daarna tijd voor een 6c. Cap'taine Cœur de Miel. “Le” 6c classique par excellence, aldus de topo. 't Was een projectje van Joost; hij wilde hem graag in één keer voorklimmen. Helaas lukte dat niet, hij had een paar blocs nodig. Saskia klom 'm na en had ook een paar blocs nodig. Maar ze kwam er wel weer doorheen!

Joost halverwege Cap'taine Cœur de Miel

Toen was het mijn beurt.

Intermezzo. Het was dus al jaaaren geleden dat ik in Freyr had geklommen. Ik had nog nooit een zesje in Freyr geklommen. Ja, één keer, een halve lengte, per ongeluk. Ik wilde de Spigolo doen, een 5a. Die gaat opeens opzij en kruist le Parrain de Juliette, een 6a. Ik miste de afslag, zodat ik in die 6a terecht kwam. Ik vond het wel pittig voor een 5a, maar toch kwam ik redelijk makkelijk bij de standplaats. Later, beneden, toen ik in de topo keek, zag ik pas wat ik gedaan had.

Desondanks had “een zesje in Freyr” nog altijd een magische klank voor mij. Dat ik in de tussenliggende jaren in allerlei andere gebiedjes allerlei zesjes geklommen had deed daar niets aan af. Dus ik was al helemaal trots met mijn prestaties van die ochtend: een 6b bijna voorgeklommen en wel getoproped, en een andere 6b helemaal voorgeklommen. En nu moest ik opeens een 6c in! Gelukkig mocht ik 'm wel topropen. Einde intermezzo.

Cap'taine Cœur begint redelijk eenvoudig. Maar gaandeweg wordt 'ie steeds lastiger. En een beetje overhangend. En dus zwaarder. Ik kwam nog verbazingwekkend ver voor ik mijn eerste bloc vroeg. En zelfs daarna ging het nog redelijk goed. Tot de sleutelpas, die heb ik heel wat keertjes moeten proberen. Maar ik kwam er uiteindelijk redelijk netjes doorheen! Daarna nog een lastig stapje, en hoera: mijn eerste 6c in Freyr! Toprope, weliswaar, maar toch.

We sloten af met a l'Ombre des Cocotiers, een 6a. Ik klom 'm als tweede voor. Hij begint relatief makkelijk. Maar bijna bovenaan is 'ie een kleine twee meter opeens anders van karakter, moeilijker. Na een aantal mislukte pogingen om erdoor heen te komen besloot ik me aan het setje op te trekken, om in ieder geval het touw in te hangen. Uiteraard kwam ik er daarna opeens wel doorheen. Bah.

Weekeindje Freyr - 1

Afgelopen weekend ben ik weer eens gaan klimmen in Freyr. Het is nogal een tijdje geleden dat ik daar was. Ik denk dat de vorige keer in oktober 2005 was, toen Roos en Remy AKI-examen deden. Dat is ruim vier en een half jaar geleden!

Er hadden zich elf mensen ingeschreven voor dit weekend. Daarvan gingen er twee het instructeurs-examen doen. Er gingen ook twee beginners mee, want de examenkandidaten moeten laten zien dat ze les kunnen geven aan beginners. De examinator kwam van een andere afdeling, maar als tegenprestatie leverden wij een examinator voor twee mensen van die afdeling, die ook dit weekend examen deden. Zo waren er van onze elf deelnemers vijf met examens bezig. We waren met zes mensen over die gewoon gingen klimmen.

De examen-mensen moesten zaterdagochtend om half elf klaar staan. Twee van hen reden met mij mee. Omdat we geen zin hadden om heel vroeg uit Nederland te vertrekken waren we vrijdagavond al gegaan. ('t Is overigens niks vergeleken met mijn instructeurs-examen. Ik moest toen om half negen 's ochtends al klaar staan. Ik was om vijf uur 's nachts van huis vertrokken.)

We sliepen die nacht in het hutje te Freyr. Dat is in de winter best wel comfortabel. En lekker rustig, want er gaan 's winters niet zoveel mensen klimmen in Freyr.

Het hutje te Freyr

Er is aan de buitenkant stromend water, een wc en zelfs een douche. Maar binnen is 't een primitief hutje. Er is geen keuken ofzo. We wilden voor het slapen gaan nog wel even een kopje thee drinken, en Nans had daarvoor haar brandertje meegenomen. Jammer genoeg had ze geen lucifers meegenomen. Geen thee, dus.

Net toen ik bijna sliep kwamen er nog andere mensen binnen. Gelukkig deden ze heel stil en had ik geen last van ze.

xkcd en Laos

Dit kan ik natuurlijk niet onvermeld laten:

xkcd is een heel leuke online comic strip. Hoewel je misschien wel een beetje een nerd moet zijn om 't te waarderen (of om 't überhaubt te begrijpen).

Er is nu een papieren versie van deze strip uitgebracht. En van de opbrengst wordt een school in Laos gebouwd!