Bruiloft

Afgelopen vrijdag kon ik niet gaan klimmen. Ik moest naar een bruiloft. Son, een vriendin van Lien, ging met haar Romeo trouwen.

De ceremonie vond plaats in het stadhuis van Den Haag. Lien en ik hadden besloten om met de tram te gaan, en we waren maar een paar minuten te laat.

Son komt uit Laos, net als Lien, maar heeft heel lang in Frankrijk gewoond. Ze spreekt nauwelijks Nederlands maar prima Frans. De ambtenaar sprak zijn tekst daarom tweetalig uit. Maar hij vroeg in eerste instantie in het Nederlands aan haar “…wat is daarop uw antwoord?” Dus toen het daarna opeens stil werd keek Son vragend naar Romeo, en zei ze daarna wat twijfelend “ja”. Even later werd de vraag in het Frans herhaald, en toen zei ze voor de zekerheid maar zowel “oui” als “ja”.

Na de cermonie gingen we eten en feesten in Song Phi Nong, een Thais café-restaurant. Het eten was natuurlijk Thais, maar vanwege de grote hoeveelheid Nederlanders stonden de bakjes met hete saus apart. En omdat de bruidegom uit Venray kwam, was het nagerecht originele Limburgse vlaai.

En er was karaoke. Ik heb nooit kunnen achterhalen wat die Aziaten daar toch zo leuk aan vinden. Romeo deed zijn best om mee te doen, maar hij heeft zo te zien wat moeite met de Thaise tekst.

Philip was er ook bij. Tijdens de ceremonie was hij redelijk braaf. Hij wilde toch even aangeven dat hij begreep wat er gaande was, dus hij onderbrak de ambtenaar één keer: hij riep luid en duidelijk “trouwen”.

Bij Song Phi Nong vermaakte hij zich ook prima, want ze hadden een leuke hobbelmotorfiets voor hem. Hij heeft ook even met de hobbeltijger gepraat, maar die vond hij minder boeiend.

Philip 's ochtends

O jee. We hebben ons verslapen. Het is al acht uur geweest. Ik moet Philip naar Malida brengen en dan zelf naar mijn werk gaan.

Ik: “Opstaan, Philip!”

Philip: “-” (hij draait zich om en negeert me zo nadrukkelijk mogelijk)

Ik: “Je moet echt opstaan, Philip!”

Philip: “Ik WOL niet opstaan!”

Dan ga ik maar naar beneden om mijn lunch te maken. Lien helpt Philip wel met opstaan.

Philip (bovenaan de trap): “Weeh! Papaaa! Mama MAG niet Philip kleren aan! Weeh!”

Nah, dan loop ik maar weer naar boven, en neem ik Philip mee naar beneden. Ik zet hem op het krukje in de keuken, maar nee, hij moet en zal op het aanrecht zitten terwijl ik mijn brood klaar maak.

Daarna moet Philip toch echt zijn kleren aan.

Philip: “Ik WOL niet deze broek!”

Philip: “Ik WOL niet deze trui!”

Philip: “Ik WOL niet deze schoenen!”

Even later heeft hij toch die broek, trui en schoenen aan.

Ik: “Kom Philip, je mag vandaag naar Malida!”

Philip: “Philip WOL niet naar Malida. Philip wil naar Gin.”

Gelukkig gaat hij zonder al te veel protesten mee in de auto.

Ik: “Philip, je mag bij Malida misschien wel met de Xbox spelen.”

Philip: “Philip WOL niet Xbox spelen.”

Ondertussen kijkt hij om zich heen. Hij is geboeid door de auto's. Die herkent hij onder meer van de Playstation.

Philip: “Kijk, auto opa! Kijk, auto Jaapie! Kijk, auto pleestesjon!”

Na een half uurtje parkeer ik voor de deur bij Malida. Philip mag aanbellen.

Malida (door de intercom): “Hallo?”

Philip (heel enthousiast): “Hallo!”

Malida (door de intercom): “Hallo Philip!”

Hij is helemaal blij. We lopen naar binnen, de trap op.

Philip (nog steeds heel vrolijk): “Leuk he, Malida buiten praten.”

Dan komen we boven. Malida begroet Philip enthousiast. Maar nee, Philip wil niks te maken hebben met Malida. Hij draait zich om en klampt zich aan mij vast.

Een minuutje later heeft hij zijn jas uitgedaan. Malida vraagt of hij met de Xbox wil spelen. Hij knikt, heel voorzichtig. En nog een minuutje later zit hij helemaal gelukkig achter de Xbox.

Paard en AGV

Bij de containerhavens op de Delta Terminal worden de containers op AGV's heen en weer gereden. Een AGV (automated guided vehicle) is een voertuig zonder chauffeur. De AGV's worden door computers bestuurd.

Ik vraag me dan altijd af hoe ze dat vroeger deden. Net zoals ik me wel eens afvraag hoe ze in de prehistorie eigenlijk konden klimmen, zo zonder klimschoentjes, (betrouwbare) touwen en karabiners enzo. En hoe de regio Haaglanden van de NKBV toen bijvoorbeeld de Rocksport organiseerde; nu rijden we in één dag naar zuid-Frankrijk, maar toen moesten ze dat hele eind lopend of op de rug van één of ander langzaam beest afleggen. En zonder te verdwalen, want TomTom bestond toen ook nog niet.

Maar ik dwaal af. Ik heb tijdens de afgelopen teammeeting maar eens mijn ideeën over de containerhavens van de middeleeuwen op papier gezet. Het is me alleen nog niet helemaal duidelijk hoe de paarden wisten waar ze heen moesten lopen. En hoe de containers van en op de boten geladen werden.

Kleverig spul

Nans heeft gauw last van zweethandjes. En ze heeft een hekel aan pof. Ze heeft nu een flesje met een of ander vloeibaar kleverig spul, waar ze nogal tevreden over is. Vrijdag mocht ik het ook proberen. Ik nam, bescheiden als ik ben, een paar druppeltjes en wilde die op mijn vingers wrijven. Nans vond dat blijkbaar onvoldoende. Ze goot een enorme plas van het spul in mijn hand. En passant spetterde ze wat op mijn bril.

Het werkt inderdaad wel goed. En het blijft heel lang zitten. Vooral op de plekken waar je de grepen niet mee vastpakt. Twaalf uur later voelde mijn hand nóg steeds wat rubberachtig aan. En er zit nu (anderhalf etmaal later) nog steeds een restantje op mijn bril (de spetters die min of meer in mijn blikveld zaten heb ik er een paar uur geleden - met enige moeite - af weten te poetsen).

Mijlpaal 6c

Laatst was ik in de Globe aan het klimmen. Ik besloot zomaar om alle routes op het balkon te klimmen. De meeste zijn viertjes en vijfjes, er zitten wat drietjes tussen, en er zijn ook twee nieuwe 6a-tjes. Ik deed ze per touw, van rechts naar links. Omdat ik qua nivo alle routes prima aankon lette ik verder helemaal niet op de moeilijkheidsgraad. In plaats daarvan klassificeerde ik elke route na afloop als “een makkelijke drie” of “een moeilijke drie”. Na een paar uur had ik ze allemaal gedaan. Nans had dapper meegedaan en had ze bijna allemaal gedaan. Prima training.

Vrijdag was ik naar de Uithof. Vooral om te boulderen. Maar het boulderen ging niet zo lekker. Dus na zo'n vier of vijf boulders deed ik maar mijn gordel aan en ging ik met Rob klimmen. REmy had een nieuwe 5b in de hoek op het balkon gebouwd; dat is wel een aardige route, en goed vergelijkbaar met de andere 5b in hetzelfde touw.

Rechts van die 5b zit een 6c. Niet gehinderd door enig gebrek aan overmoedigheid besloot ik om 'm te doen. Het is een route in de overhang. Met slopers. En een paar onverwachte stapjes. Al met al had ik zes of zeven blocs nodig (ik was de tel een beetje kwijtgeraakt). Maar ik heb hem wel uitgeklommen! Mijn eerste 6c!

Omdat Nans in de buurt stond merkte ik terloops op dat het toch wel een beetje een moeilijke 6a was.

Werknemers in de IT zijn amateurs

Klussen in en om huis, wie kan het niet? Je hoeft niet een schildersopleiding te hebben om je kozijnen te schilderen. (Hmm - dat had ik vier jaar geleden al moeten doen. 't Komt er steeds niet van.) En wie kan niet zelf z'n nieuwe IKEA-meubeltje in elkaar zetten? Elektra en gas, da's al wat ingewikkelder, maar een beetje handige klusser kan ook daarmee een heel eind komen. Toch er is veel wat je eigenlijk niet mag doen. Als je in de meterkast wil gaan rommelen moet je al gauw officiëel gecertificeerd elektro-installateur zijn. Dat heeft een goede reden: het kan gevaarlijk zijn. Voor jouzelf, maar ook voor de overige bewoners van het pand.

Het is ook niet zo moeilijk om software te schrijven. Bijna iedereen kan wel een programmaatje maken. En vreemd genoeg zijn daar weinig of geen wettelijke regels of vereiste certificeringen voor. Veel van de mensen die in de IT werken zijn dan ook amateurs. Misschien hebben ze wel een cursusje of een zelfs heuse opleiding in de juiste richting gevolgd. Maar ook daar leer je helaas niet hoe je op verantwoorde manier software maakt. En dat is te merken. Men maakt er een rommeltje van.

Ik werk nu bij een bedrijfje waar we onderhoud aan oude software doen. Tien of meer jaar is oud in de snelle wereld van de IT. Eén van de centrale bedrijfskritische applicaties is zelfs al meer dan dertig jaar oud (en in COBOL geschreven, natuurlijk). In al die jaren zijn er heel wat verschillende mensen met al die software aan de gang geweest. Waaronder heel wat amateurs. En dat is te merken. Het is een rommeltje.

Deze week moest ik een triviale toevoeging aan een Windows-programma maken. Ik heb heel wat op mijn geachte voorgangers zitten schelden. Het is zo'n rommeltje dat het me veel te veel tijd en moeite kostte om uit te zoeken hoe en waar ik mijn wijzigingen moest doen. Het is een klein wonder dat ik in dat stuk code geen bugs heb gevonden. Dat zal wel komen doordat het functioneel gezien relatief simpel is. En het is al zó lang in gebruik dat eventuele bugs allang gevonden zijn.

Kort geleden kwam ik dit plaatje tegen. Ik denk dat ik elk individueel monster (ook die van part 2) wel eens tegen ben gekomen. Veel van hen meer dan ééns.

Philip traint - deel 2

Zoals ik een half jaar geleden al aangaf is Philip serieus in training gegaan. Sindsdien heb ik hem meer dan eens moeten redden. Meestal omdat hij in een hoge stoel probeert te klimmen, die dan omvalt omdat Philip niet over de balans had nagedacht. Maar dat is goed, want daar leert hij van. Techniek en balans zijn cruciaal.

Maar met alleen techniek en balans kom je er niet. Je hebt ook brute kracht nodig. Daar ging Philip gisteren in de klimhal maar eens specifiek op trainen.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ook maar een paar boulders te klimmen. Dat valt niet mee als er regelmatig een peuter onder je staat - dat valt niet zo fijn. Maar het lukte me zelfs een paar keer om een boulder uit te klimmen. Philip had zich ondertussen over het fototoestel ontfermd. Hij is al een verdienstelijk fotograaf aan het worden.

© Philip van Otten

Tradities met oud en nieuw

We vierden oud en nieuw traditiegetrouw met de klimvrienden. Dit jaar was het weer bij Esther. Ze zei dat er niet zoveel mensen zouden komen. Nou, het hele huis zat propvol.

Het wordt overigens steeds duidelijker dat Philip voor galg en rad opgroeit. Hij vind het vuurwerk veel te leuk. Bij elke vuurpijl was het Wauw en Joepie en Oooh. Hij mocht natuurlijk zelf alleen maar met sterretjes spelen, en dat vond hij ook heel erg leuk.

De volgende ochtend gingen we onze traditionele nieuwjaarsduik doen. Nee, niet de commerciële massale Unox-duik. Wij doen elk jaar met een klein groepje onze eigen nieuwjaarsduik. Het is al minstens de vijfde keer dat we dat doen (we zijn de tel een beetje kwijt). REmy heeft de foto's.

Route bouwen

Lukien had een tijdje geleden het plan opgevat om in de vrije dagen tussen kerst en oud-en-nieuw een route te gaan bouwen bij klimhal Steep Part in Den Haag. Ze mist namelijk routes die wel kort maar niet heel makkelijk zijn. Ze had REmy en mij gevraagd om mee te doen. Zo kwam het dat Lukien en REmy afgelopen zaterdagmiddag (de 29e) elk een route aan het bouwen waren.

Ik kwam wat later, en omdat Lien was gaan werken had ik Philip bij me. Dat betekende dat ik in het begin hooguit hulpje kon spelen. Maar na een tijdje had Philip zijn draai gevonden. Hij drentelde vrolijk rond met mijn fototoestel en schroefde af en toe ook eens een greep in de muur. En als hij daar even geen zin in had dan ging hij met het enige aanwezige personeelslid spelen. Er was verder toch niemand in de hal, dus die man had volop tijd.

© Philip van Otten

© Philip van Otten

Philip schroeft ook een greep in de muur

Routebouwen is best wel lastig. Je moet leuke stapjes verzinnen, en de route moet bij voorkeur over de hele hoogte ongeveer even moeilijk zijn. Verder wordt je een beetje beperkt door de grepen die je tot je beschikking hebt, en door de plaatsen waar je die in de muur kan schroeven. Er zitten op regelmatige afstanden gaten met moeren in de muur, en daar moet je het maar mee doen. Maar denk je net een leuke plek gevonden te hebben, dan blijkt soms dat de moer die daarin zit het niet meer goed doet. Als je pech hebt dan krijg je de bout er een beetje in, waarna de moer los schiet. Dan hangt je greep dus los (en dus nutteloos) aan de muur, maar krijg je 'm er nauwelijks nog vanaf.

Na een paar uur schroeven en op en neer klimmen waren we redelijk tevreden over ons werk. REmy had een complete route gebouwd en noemde 'm Yellow Brick Road. Lukien en ik hebben samen ook een route gebouwd, en na enig beraadslagen kwamen we uit op de naam Popeye. We houden het er maar even op dat ze allebei nivo 6a hebben.

Yellow Brick Road, van REmy

Popeye, van Lukien en Frans