Liegen

We eten een aardappelschotel. Met onder meer aardappelblokjes, wortelbolletjes, spekblokjes, spercieboonstukjes en nog wat groente-achtige sliertjes. Er gaat wat mayonaise bij en Philip eet 't enthousiast. Vooral de mayonaise; elk klein hapje krijgt een royale dip. De groente laat hij links liggen. Philip eet heel slecht de laatste tijd, dus ik ben allang blij dat hij eet. En dat van die groente neem ik op de koop toe; hij eet namelijk wel weer veel fruit.

Dan meldt hij dat ‘dit’ kaas is. Toch, papa? Terwijl ‘dit’ een blokje aardappel is. En Philip lust nooit aardappel (ik denk dat hij nog niet weet dat frietjes ook van aardappels gemaakt worden). Nou kan ik hem corrigeren: “nee jongen, dat is aardappel” - maar daar is een enorm risico aan verbonden. Namelijk dat hij het meteen niet meer lust. Dus ik zeg “ja, lekker he”. Een leugentje om bestwil.