Rocksport Paklenica: de heenreis

Zoals ik in het vorige deel van dit verslag schreef moest ik zaterdag om 04:00 van huis vertrekken. Ik had alles al ingepakt, dus ik hoefde eigenlijk alleen maar wakker te worden en de tassen in de auto te gooien. Dat kost niet zoveel tijd. Maar ik werd al om 03:15 wakker, want Philip praatte in zijn slaap. Hij had het over een vliegtuig. Het werd alleen niet helemaal duidelijk welk vliegtuig. Misschien droomde hij over Schiphol, waar we de dag ervoor langsreden. Of misschien had hij het over deze, die hij gisteren in de kast had zien liggen. Of dacht hij toch aan het vliegtuig waarmee ik strakjes vlieg? Ik had hem proberen uit te leggen dat papa met het vliegtuig op vakantie gaat.

Na een kwartiertje sluimeren ging om 03:30 de eerste wekker, en stond ik op. Om 03:40 ging de tweede wekker, toen stond ik in de badkamer. Om 03:46 kreeg ik een sms-je van Roos, en toen was ik al in de keuken met mijn ontbijt bezig. De laatste wekker ging om 03:50; ik deed een laatste check, pakte mijn tassen op en liep naar buiten. Ik reed om precies 04:00 weg, ik was om 04:10 bij Roos, om 04:25 waren we bij Martijn (althans, bij de parkeerplaats waar hij stond), om 05:38 bij Jan (althans, bij de parkeerplaats waar hij stond), en om 07:00 reden we de parkeergarage van vliegveld Köln-Bonn in. Mooi op schema. Maar we waren niet de eerste, dat was Remy natuurlijk.

Er gebeurde weinig enerverends tussen onze aankomst om 07:00 en het opstijgen om ca. 09:50. Inchecken ging moeiteloos, er was geen enkel probleem met teveel kilo bagage. We aten wat, we praatten wat, we sliepen wat.

Nans deed nog een poging om wat leven in de brouwerij te brengen: ze probeerde een vlijmscherp mes in haar handbagage de cabine in te smokkelen. Natuurlijk werd ze gesnapt bij de security check. Ze zette haar liefste glimlach op en ze mocht alsnog (een deel van) haar handbagage als ruimbagage inchecken.

De vlucht was verliep prima, hoewel de landing wat hobbelig was. Maar Akshay sliep zelfs daar doorheen.

Nadat we de huurauto's hadden opgehaald deed Nans opnieuw een poging om wat leven in de brouwerij te brengen: ze sloeg Walter zomaar tegen de grond. Er mompelde iemand iets over ongewenste intimiteiten, maar dat kan helemaal niet; Walter zou toch nooit zoiets doen, en Nans zou zoiets toch helemaal niet erg vinden.

Op de grond bleek dat asfalt harder is dan de neus en de bril van Walter, dus werd het een bloedbad en een kapotte bril. Gelukkig overleefde Walter de aanslag en konden we wat later alsnog vertrekken richting Paklenica.

We namen de kustweg. Urenlang slingeren met prachtig uitzicht. Jammer dat ik als chauffeur niet echt de gelegenheid had om daarvan te genieten. Ik zat eindeloos vast achter een auto die niet echt doorreed, maarja, met zo'n zwaarbeladen busje kan je niet echt snel optrekken, en dan is de volgende bocht er al heel gauw.

Paklenica is niet zo groot, dus we konden de appartementjes makkelijk vinden. Ze bleken prima in orde, en we hebben een mooi uitzicht op de zee.

Walter had al een kamerindeling gemaakt, zodat iedereen snel een plekje gevonden had. Het was ondertussen al vijf uur geweest, dus tijd voor klimmen was er niet meer (hoe graag Martijn dat ook wilde). Er was nog wel tijd om Akshay wat reddingstechnieken en een paar dubieuze knoopjes te leren.

Na het eten, terug in het appartement, moesten er nog wat dekens gezocht worden. Het was namelijk toch wel fris. De extra dekens waren al gauw op. Gelukkig vond ik nog meer dekens in een kast. Die kast was weliswaar afgesloten, maar Saskia kon er nog net bij via een gat in de muur, op ruim twee meter hoogte. Je bent klimmer, of niet, he.

Zie hier voor meer foto's.

Rocksport Paklenica: inpakken

Op vrijdag de 19e nam ik vrij. Zo kon ik rustig inpakken enzo. Lien ging de hele dag werken, zodat ik de hulp van Philip had.

Een klein half jaar geleden waren we met Kot Eenboo op bezoek bij Martin in Engeland geweest. Ik had daar toen mijn zijden lakenzak laten liggen. Die was ondertussen wel weer in Nederland, bij de ouders van Renske, maar het was er nog niet van gekomen om 'm op te halen. Dus dat ging ik eerst maar eens doen. Philip vindt het altijd heel leuk om een stukje in de auto te rijden, dus hij protesteerde niet. Toen we langs Schiphol reden kon hij mooi vliegtuigjes kijken. En toen we bij de ouders van Renske waren vond hij het hondje en het speelgoed ook heel interessant.

Weer thuis begon ik met inpakken. Ik wilde mijn Platypus meenemen, maar de slang was een beetje groezelig van binnen, in plaats van mooi doorzichtig. En ik wilde al een tijdje een kraantje aan het einde van de slang. Al met al had ik dus een mooie smoes om een nieuwe slang te kopen. Dus naar Bever. Dat vond Philip ook prima. Hij kwam daar steeds aanlopen met leuke hebbedingetjes. Die ik dan toch (helaas, helaas) weer moest terugzetten. Uiteindelijk beperkte ik me tot een nieuwe Platypus-slang en een noodvoorraadje hartkeks.

Verder inpakken. Ik moest me beperken tot 25 kg (20 kg ruim-bagage plus 5 kg handbagage). Touw en klimspullen tikken dan al aardig aan. Ik kon daardoor uiteindelijk niet m'n fleece-deken meenemen. En dat was jammer, want het bleek 's nachts nogal fris te zijn in het appartement. Gelukkig maar dat ik mijn lakenzak had opgehaald, dat scheelt toch weer een paar graden.

De volgende dat moest ik om 03:30 opstaan, om 04:00 van huis vertrekken en dan helemaal naar Keulen rijden. Daarom ben ik maar wat vroeger gaan slapen dan gebruikelijk.

Rocksport Paklenica

Ik ben een week lang verstoken geweest van internet-toegang. Dat kwam doordat ik die tijd aan mijn andere grote hobby heb besteed. Ik was namelijk op klimvakantie. In Kroatië. We zijn met de regio Haaglanden van de NKBV gaan klimmen in Nationaal Park Paklenica. Dat is toch wel een heel mooi klimgebied. Het weer werkte niet helemaal mee, zodat we ook een dagtripje naar Zadar hebben gemaakt, en op een andere dag een lange klauter-wandeling die in het stikdonker eindigde. Maar ondanks de storm en de regen hebben we toch een aantal mooie klimdagen gehad.

De komende dagen zal ik, waarschijnlijk ietwat onregelmatig, in dit blog verslag doen van deze vakantie. Mijn foto's kan je alhier bewonderen. Ik publiceer niet meteen al mijn foto's; ik voeg ze toe zodat ze in de pas lopen met het verslag. De foto's van de eerste dag (de heenreis) heb ik wel alvast geplaatst.

Philip kan niet ei zeggen

Ik heb rijst en ei op mijn bord. Philip komt aanwandelen.

Philip: “Philip ook eten.”

Ik: “Wat wil je eten?”

Philip wijst ei aan.

Ik: “Dat is ei. Kan je dat ook zeggen?”

Philip: “Nee, Philip kan niet ei zeggen.”

Abby en Wilfred laten er geen gras over groeien

Nou, nou. Die Abby en Wilfred zijn nog niet eens een maand getrouwd, en de eerste foto met baby is al gepubliceerd.

Alleen is deze foto al bijna drie jaar geleden gemaakt. De baby in kwestie is dan ook Philip. :-)

Boulderen

Afgelopen vrijdag weer geboulderd. Het was voor mij pas de tweede keer in deze periode van de boulderladder, hoewel die al op 23 september begon. De eerste avond had ik alles tot en met vijf gehaald (plus een paar vijf-plusjes). Mijn doelstelling voor eergisteren was om alle vijf-plusjes te halen. Dat is jammerlijk mislukt, ik heb er nog drie open staan (van de twaalf). En ik keek net op www.boulderwedstrijd.nl en daar staat dat één van die drie zelfs is afgewaardeerd naar vijf (hoewel ik dat wel terecht vind).

ECT-feestje

ECT bestaat 40 jaar, en dat willen ze weten ook. Ze geven niet één feest, maar wel drie. 't Is ook een continu bedrijf, dus niet iedereen kan tegelijk gaan feesten. Of je moet het bedrijf een avond plus nacht stilleggen, maar dat ging ze kennelijk te ver.

Ze hadden toevallig een leuke feestlocatie beschikbaar: het Euromax-terrein. Die terminal is toch nog niet operationeel, dus daar hebben ze lekker de ruimte. En geen buren die klagen over de herrie.

Wij van RDS waren in eerste instantie uitgenodigd om in het weekend te komen feesten. Helaas bleek dat daar teveel mensen op hadden ingeschreven. Toen moesten wij van RDS naar de dinsdag. Daardoor haakte een aantal RDS-ers af, want een feestje doordeweeks is toch anders dan een feestje in het weekend.

Het was goed georganiseerd. Er stonden wegwijzers voor het laatste stuk van de route naar de feestlocatie. Dat was ook wel nodig, want die laatste kilometers zijn een soort niemandsland, een industrieterrein in aanbouw, in de regen. Maar dat ging dus prima. (De terugweg vinden was lastiger. Ik reed natuurlijk naar de verkeerde kant, verder het Euromax-terrein op. Stond ik opeens naast allemaal gigantische heavy duty containerverplaatsvoertuigen. Vergeleken daarmee heb ik maar een klein autootje.)

Maar eerst het feest. Ze hadden een enorme tent op het AGV-terrein (tussen de kadekranen en de stackerkranen) neergezet. En een tribune, zo bleek later. Want even na acht uur werd iedereen uitgenodigd om naar die tribune te gaan. Het was jammer dat het regende, maar de tribune was overdekt en er lagen mooie oranje dekentjes klaar. 't Zag er wel koddig uit; ik dacht even dat ik (weer eens) bij een bijeenkomst van boeddhistische monniken terecht gekomen was.

Er was een groot podium gebouwd, omzoomd door stapels containers en een AGV. En op de achtergrond een grote kadekraan. En dat alles in de stromende regen. (De foto's zijn niet echt razend scherp, maarja, het is dan ook een beetje moeilijk om in het donker te fotograferen. De flits komt niet zover.)

Uiteindelijk kwam de bovenbaas van ECT een toespraak houden. Dat deed hij dus in de stromende regen, en zonder paraplu ofzo. “Dat ik hier tien minuten in de regen sta weegt niet op tegen hoe jullie moeten werken.” Dat wisten de noeste arbeiders van de werkvloer wel te waarderen. De man die daarna een toespraakje hield (van de ondernemingsraad, als ik het goed onthouden heb) stak een paraplu op en werd dus uitgefloten.

Daarna begon de show. 't Was een mooie en indrukwekkende show. Met licht, allemaal leuke fonteintjes, video (zelfs videoprojectie op een scherm van water uit een fontein). Er was een breakdance-achtige dansshow (de Showroom Dummies op BAZ 2007 gaven een veel langere en betere show, maar dit was ook wel aardig - en bovendien was dit in de nog steeds stromende regen). Toen bleek dat de AGV er niet alleen maar voor het mooie bij stond. De kadekraan die achter het podium stond tilde een container op, kwam naar voren rijden en zette de container op de AGV. Die daar vervolgens een rondedansje mee mocht doen.

De show werd afgesloten met een uitgebreid en gigantisch vuurwerkspektakel. Daar heb ik geen foto's van kunnen maken, maar het was toch wel heel erg mooi.

ECT draagt ook groots aan een goed doel bij: in drie jaar geven ze 2,25 miljoen euro aan Generation R. (Als je op de foto klikt en heel goed kijkt dan kan je zien dat dat er echt staat.)

Na de show mochten we weer naar binnen, waar natuurlijk live muziek was. En we konden op het eten aanvallen (eindelijk - Lien was al bijna van haar graat gevallen).

Abby en Wilfred

Abby en Wilfred zijn getrouwd. Zoals Abby zelf zegt: “Ik ben niet meer beschikbaar.” Kijk hier maar eens.

Ze zijn allebei echte klimmers; zo hebben ze elkaar ook leren kennen. Direct na de huwelijksceremonie zijn ze naar Fontainebleau afgereisd om te boulderen. (Maar natuurlijk ook om de huwelijksnacht in een romantisch hotelletje in Fontainebleau-Ville door te brengen…)

Hij heeft haar ten huwelijk gevraagd terwijl ze ergens aan een rots hingen, tientallen meters boven de grond. Zij was zo blij dat hij het eindelijk vroeg, dat ze bijna de ring liet vallen. (Het gerucht gaat dat hij eigenlijk, om indruk te maken, een 6a wilde voorklimmen, terwijl zij hem zou zekeren, en dan zou hij op het moment van de sleutelpassage haar ten huwelijk vragen. Het schijnt dat hij dat uit veiligheidsoverwegingen toch maar niet gedaan heeft. Plus dat het zo lastig is om dan op één knie te gaan.)

Ik heb speciaal voor Abby en Wilfred een paar foto's van ze opgezocht; klik maar eens op onderstaand plaatje. Je kan zien dat ze stoere klimmers zijn, en toch ook een lief stelletje. (Ik kon helaas maar één foto vinden van Abby met lang haar.)

Abby en Wilfred

Philip de fotograaf - de foto's

Ik had beloofd om wat foto's te laten zien die Philip laatst gemaakt heeft. Ik heb een selectie moeten maken, want veel foto's waren niet scherp. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de wat over-enthousiaste bewegingen die Philip maakt op het moment dat hij een foto maakt. Hij is ook nog niet zo goed in het positioneren van de hoofdpersonen, maar stillevens kan hij weer wel heel fraai in beeld brengen. Klik op onderstaand plaatje om Philip's fotoalbum te bekijken.

Philip de fotograaf

Philip en voertuigen

Philip houdt van voertuigen. Kinderwagentjes, brommers, auto's, alles is goed. Soms wil hij persé zelf sturen, ook al kan dat echt niet. Soms wil hij niets liever dan zich laten vervoeren.

Kijk hier maar eens voor een verzameling foto's van Philip en voertuigen.

Philip de fotograaf

We zitten in een pannekoekenrestaurant. Ik wil een paar foto's van Philip maken. Maar voor ik het in de gaten heb heeft Philip mijn fototoestel in z'n handen en is hij tientallen foto's aan het maken. Ik zal de resultaten daarvan binnenkort publiceren.

Durian

Wat is een durian? Het is een vrucht uit zuidoost-azië. Het heeft een harde, houtige schil met scherpe punten, en daarin zit een aantal pockets met vruchtvlees. Dat vruchtvlees smaakt wee-ig; ik vind het niet bijzonder lekker. En vooral: het stinkt. Het stink heel erg.

Het schijnt dat er in Laos durians zijn, maar ze zijn me daar nooit opgevallen. Wel in Thailand. In het durian-seizoen worden ze daar overal op straat verkocht. Lien houdt van durians. (Ze spreekt het overigens zelf uit als tulian.) Dus als we in Thailand zijn, en Lien spot een durian-kar, dan is ze niet te houden.

Durian kopen in Bangkok

Maar had ik al gezegd dat die dingen nogal stinken? Ik heb gehoord dat je ze niet mee mag nemen in je hotelkamer, omdat de andere gasten er dan last van hebben. Lien heeft een keer geprobeerd wat durian-vruchtvlees mee te nemen in het vliegtuig, in haar handbagage. Dat werd er dus uitgehaald, alleen maar omdat het zo stinkt.

In Nederland kan je ook durians kopen. Uit de diepvries bijvoorbeeld. Niet goedkoop, overigens. En jammer genoeg smaakt dat toch een stuk minder lekker dan een verse durian (volgens de kenner hier in huis). Soms heeft de Chinese supermarkt verse durians (voor tientallen euro's per stuk). En dan moet je ze nog zelf uit elkaar halen ook. Met grof gereedschap.

Durian slachten, toen dat nog binnenshuis mocht

Philip is duidelijk beïnvloed door zijn moeder. Hij vindt dat wee-ige kennelijk wel lekker, en zo te zien zit hij niet zo met die stank. Nah, als ze maar buiten blijven met die rommel.

Philip lust durian

Boulders aftikken

Toen ik las dat Vincent al bijna alles onder de vijfplus had geboulderd in de bouldercompetitie van de Klimmuur Den Haag was ik bang dat ik vreselijk achter liep. En ik ga deze ronde ook al een week missen vanwege de Rocksport. Dus gisteravond ging ik maar eens hard aan het werk. En met succes; ik heb in één avond alles tot en met vijf, plus twee vijfplusjes, kunnen aftikken.

Maar zo'n succesvolle avond heeft ook zo z'n nadelen. Nu heb ik alleen nog maar moeilijke boulders openstaan...