Rocksport Paklenica: de heenreis

Zoals ik in het vorige deel van dit verslag schreef moest ik zaterdag om 04:00 van huis vertrekken. Ik had alles al ingepakt, dus ik hoefde eigenlijk alleen maar wakker te worden en de tassen in de auto te gooien. Dat kost niet zoveel tijd. Maar ik werd al om 03:15 wakker, want Philip praatte in zijn slaap. Hij had het over een vliegtuig. Het werd alleen niet helemaal duidelijk welk vliegtuig. Misschien droomde hij over Schiphol, waar we de dag ervoor langsreden. Of misschien had hij het over deze, die hij gisteren in de kast had zien liggen. Of dacht hij toch aan het vliegtuig waarmee ik strakjes vlieg? Ik had hem proberen uit te leggen dat papa met het vliegtuig op vakantie gaat.

Na een kwartiertje sluimeren ging om 03:30 de eerste wekker, en stond ik op. Om 03:40 ging de tweede wekker, toen stond ik in de badkamer. Om 03:46 kreeg ik een sms-je van Roos, en toen was ik al in de keuken met mijn ontbijt bezig. De laatste wekker ging om 03:50; ik deed een laatste check, pakte mijn tassen op en liep naar buiten. Ik reed om precies 04:00 weg, ik was om 04:10 bij Roos, om 04:25 waren we bij Martijn (althans, bij de parkeerplaats waar hij stond), om 05:38 bij Jan (althans, bij de parkeerplaats waar hij stond), en om 07:00 reden we de parkeergarage van vliegveld Köln-Bonn in. Mooi op schema. Maar we waren niet de eerste, dat was Remy natuurlijk.

Er gebeurde weinig enerverends tussen onze aankomst om 07:00 en het opstijgen om ca. 09:50. Inchecken ging moeiteloos, er was geen enkel probleem met teveel kilo bagage. We aten wat, we praatten wat, we sliepen wat.

Nans deed nog een poging om wat leven in de brouwerij te brengen: ze probeerde een vlijmscherp mes in haar handbagage de cabine in te smokkelen. Natuurlijk werd ze gesnapt bij de security check. Ze zette haar liefste glimlach op en ze mocht alsnog (een deel van) haar handbagage als ruimbagage inchecken.

De vlucht was verliep prima, hoewel de landing wat hobbelig was. Maar Akshay sliep zelfs daar doorheen.

Nadat we de huurauto's hadden opgehaald deed Nans opnieuw een poging om wat leven in de brouwerij te brengen: ze sloeg Walter zomaar tegen de grond. Er mompelde iemand iets over ongewenste intimiteiten, maar dat kan helemaal niet; Walter zou toch nooit zoiets doen, en Nans zou zoiets toch helemaal niet erg vinden.

Op de grond bleek dat asfalt harder is dan de neus en de bril van Walter, dus werd het een bloedbad en een kapotte bril. Gelukkig overleefde Walter de aanslag en konden we wat later alsnog vertrekken richting Paklenica.

We namen de kustweg. Urenlang slingeren met prachtig uitzicht. Jammer dat ik als chauffeur niet echt de gelegenheid had om daarvan te genieten. Ik zat eindeloos vast achter een auto die niet echt doorreed, maarja, met zo'n zwaarbeladen busje kan je niet echt snel optrekken, en dan is de volgende bocht er al heel gauw.

Paklenica is niet zo groot, dus we konden de appartementjes makkelijk vinden. Ze bleken prima in orde, en we hebben een mooi uitzicht op de zee.

Walter had al een kamerindeling gemaakt, zodat iedereen snel een plekje gevonden had. Het was ondertussen al vijf uur geweest, dus tijd voor klimmen was er niet meer (hoe graag Martijn dat ook wilde). Er was nog wel tijd om Akshay wat reddingstechnieken en een paar dubieuze knoopjes te leren.

Na het eten, terug in het appartement, moesten er nog wat dekens gezocht worden. Het was namelijk toch wel fris. De extra dekens waren al gauw op. Gelukkig vond ik nog meer dekens in een kast. Die kast was weliswaar afgesloten, maar Saskia kon er nog net bij via een gat in de muur, op ruim twee meter hoogte. Je bent klimmer, of niet, he.

Zie hier voor meer foto's.