Ruim een maand geleden hield de SAAB ermee op. Ik kreeg van de ANWB een paar dagen een Volkswagen Polo. Daar hoefde ik niks voor te betalen (als ik het tot drie dagen beperkte), dus daar klaag maar ik niet over.
Na de Polo kreeg ik een tijdelijke lease-auto van mijn baas: een Seat Leon. In eerste instantie was ik wel blij, want ik kon 'm meteen ophalen. Maar verder was ik er niet zo tevreden over. Vooral omdat er geen cruise control in zat. Daar was ik namelijk helemaal verslaafd aan geraakt.
Dus ik wilde een andere tijdelijke lease-auto. Er zaten niet zoveel geschikte kandidaten in de auto-pool, en de auto's die ik wel wilde waren steeds al aan een ander beloofd. Maar na een paar weken kon ik een Peugeot 307 ophalen. Met cruise control. Ik moest er wel even voor naar Eindhoven rijden, maar dat vond ik niet zo erg.
Ik was wel blij met de Peugeot. Althans, vergeleken met de Seat. Maar ondertussen heb ik ook alweer een aantal klachten…:
Als ik mijn Polaroid-zonnebril opzet dan moet ik mijn hoofd kantelen om het display van de boordcomputer af te lezen.
De boordcomputer liegt over het verbruik. Hij zegt dat 't zo ongeveer 1:14 is, maar als ik de afgelegde afstand deel door het aantal liters dat ik tank dan kom ik op 1:11,5 uit.
Je kan de ingestelde snelheid van de cruise control met één km/h verhogen of verlagen, maar ook in stapjes van vijf km/h. En neurotische nerd als ik ben wil ik 'm dan ook altijd precies op een veelvoud van vijf hebben staan. En dat is niet altijd de ideale snelheid. Bovendien…:
De cruise control toont de ingestelde snelheid. Da's leuk, zou je zeggen. Maar die klopt dus niet. Als ik 100 instel, dan rijd 'ie maar 96.
Dat van die snelheid weet ik van m'n TomTom. Een GPS-ontvanger weet namelijk de snelheid een stuk nauwkeuriger dan de meeste auto's. Maar ik merk dat het opeens minutenlang duurt voordat TomTom weet waar ik ben! Vroeger duurde dat nooit zo lang. Ik weet ook wel hoe dat komt; de ramen van de Peugeot verzwakken de GPS-signalen. Want als ik het raampje open doe en de TomTom naar buiten steek, dan heeft 'ie opeens een veel betere ontvangst.
Nouja, ik hou het er wel mee uit tot ik de nieuwe auto heb. Ik heb een Prius Tech besteld. Helaas hebben die dingen een levertijd van vijf tot acht maanden (afhankelijk van aan wie je het vraagt). Lien mocht de kleur uitkiezen, en die heeft ze sindsdien nog maar één keer gewijzigd.
maandag 29 september 2008
zondag 28 september 2008
En weer een maand later
We zijn alweer een maand verder. De krachtenverhouding is, ongeveer: natuur één maand, moi één uur. Dit keer beperk ik de rapportage maar tot een “voor en na”-fotocollage:
Voor en na
woensdag 24 september 2008
Nieuwe schutting
De buren hebben een stuk aan hun huis laten bouwen. Hun tuin was sindsdien een zandvlakte. Daar laten ze nu wat aan doen. Om te beginnen hebben ze een paar meter schutting tussen hun tuin en de tuin van huize Rijstveld laten zetten.
Een schutting is er meestal om te zorgen dat je niet zomaar van de ene tuin de andere in kan lopen. En voor wat visuele privacy. Maar Philip begrijpt dat allemaal nog niet helemaal. Vorig jaar was hij al van mening dat een schutting bedoeld is als klimmuur. Getuige onderstaande foto, ook van vorig jaar, zijn zijn buurjongetjes het daarmee eens.
Philip is ondertussen niet van mening veranderd. Toen ik hem van de week vroeg wat voor iets er nou opeens in de tuin stond, zei hij: “dat is om te klimmen”.
Nieuwe schutting
Een schutting is er meestal om te zorgen dat je niet zomaar van de ene tuin de andere in kan lopen. En voor wat visuele privacy. Maar Philip begrijpt dat allemaal nog niet helemaal. Vorig jaar was hij al van mening dat een schutting bedoeld is als klimmuur. Getuige onderstaande foto, ook van vorig jaar, zijn zijn buurjongetjes het daarmee eens.
Allemaal kindertjes op de schutting
Philip is ondertussen niet van mening veranderd. Toen ik hem van de week vroeg wat voor iets er nou opeens in de tuin stond, zei hij: “dat is om te klimmen”.
zaterdag 20 september 2008
Meerdere gezichtpunten
Er zijn vaak meerdere gezichtspunten. In het gezin Rijstveld verschillen vooral vaak de inzichten tussen de kleine rijstkorrel enerzijds en zijn ouders anderzijds. Philip wil dat de airco in de auto harder blaast, maar dat vinden papa en mama niet nodig. Dan moet het raampje open, helemaal open wel te verstaan, terwijl we 120 op de snelweg rijden. Dat mag dus ook al niet.
Een tijdje later zijn we bij een Toyota-dealer. Ik wil nog eens naar de kleuren van de Priussen kijken, en ik wil ook wel eens zo'n Tech-versie zichzelf zien inparkeren. Philip heeft meer belangstelling voor de Land Cruiser en de Hilux, en papa moet mee. Maar papa staat met de Toyota-meneer te praten, dus Philip moet wachten.
Gelukkig is Philip ook in staat om de andere kant te zien. Want wat gebeurt er een uurtje later, thuis? Terwijl ik in de keuken een paar boterhammetjes aan het smeren ben, heeft hij zich op de bank geïnstalleerd en allerlei kussens om zich heen opgesteld. Ik hoor hem tegen zichzelf praten: “nee hoor, de airco mag nu niet harder”. Even later vraag ik wat hij op zijn brood wil, maar hij reageert niet. Dus ik vraag het wat nadrukkelijker. Het antwoord? “Ik ben nu even met de Toyota-meneer aan het praten, hoor!”
Een tijdje later zijn we bij een Toyota-dealer. Ik wil nog eens naar de kleuren van de Priussen kijken, en ik wil ook wel eens zo'n Tech-versie zichzelf zien inparkeren. Philip heeft meer belangstelling voor de Land Cruiser en de Hilux, en papa moet mee. Maar papa staat met de Toyota-meneer te praten, dus Philip moet wachten.
Gelukkig is Philip ook in staat om de andere kant te zien. Want wat gebeurt er een uurtje later, thuis? Terwijl ik in de keuken een paar boterhammetjes aan het smeren ben, heeft hij zich op de bank geïnstalleerd en allerlei kussens om zich heen opgesteld. Ik hoor hem tegen zichzelf praten: “nee hoor, de airco mag nu niet harder”. Even later vraag ik wat hij op zijn brood wil, maar hij reageert niet. Dus ik vraag het wat nadrukkelijker. Het antwoord? “Ik ben nu even met de Toyota-meneer aan het praten, hoor!”
Philip speelt verstoppertje
Soms speelt Philip verstoppertje. Dan gaat hij in zijn klerenkast zitten, of achter het gordijn ofzo. En ik speel mee. Ik ga onder het bed zoeken, en achter de deur, en in de badkamer. Ondertussen roep ik: “ik zie Philip niet, waar is Philip nou?” Dan gaat meteen de kastdeur even open en steekt Philip zijn hoofd naar buiten; hij roept “hier!”, en doet gauw de kast weer dicht.
donderdag 18 september 2008
Philip is hier
Als ik naar huis bel, dan neemt Philip vaak de telefoon op.
- “HALLO!”
- “Hallo Philip. Hoe gaat het met jou?”
- “Kijk papa, ik ben hiermee aan het spelen!”
- “Waar ben je mee aan het spelen?”
- “Met dit, kijk maar!”
- “O. … En waar ben je eigenlijk?”
- “Ik ben hier.”
- “In welke kamer ben je dan?”
- “Nou, in deze kamer.”
- “O. … Geef nou de telefoon maar aan mama.”
- “Ok.”
- “HALLO!”
- “Hallo Philip. Hoe gaat het met jou?”
- “Kijk papa, ik ben hiermee aan het spelen!”
- “Waar ben je mee aan het spelen?”
- “Met dit, kijk maar!”
- “O. … En waar ben je eigenlijk?”
- “Ik ben hier.”
- “In welke kamer ben je dan?”
- “Nou, in deze kamer.”
- “O. … Geef nou de telefoon maar aan mama.”
- “Ok.”
zaterdag 13 september 2008
Ter herinnering aan Richard
Afgelopen vrijdag is buurtgenoot en sportvriend Richard van Gent overleden.
Richard was al een aantal jaar ziek. Toch kwam zijn dood plotseling. Eind juni organiseerde hij nog een kliminstructieweekend in de Ardennen. Hij klom toen zelf weliswaar niet, maar hij wandelde wel vrolijk rond. En hij fotografeerde erop los (zoals altijd, daar stond hij om bekend).
Ik heb hem een jaar of tien geleden leren kennen, toen we allebei een huis in dezelfde straat kochten. Richard deed aan sportklimmen, en ik ook, en zo kwam het dat we al gauw elke dinsdagavond in de klimhal bij Bergschenhoek gingen klimmen. Daar kan je ook buiten klimmen, en dan moet je voorklimmen. Dat had ik toen nog nooit gedaan. Richard heeft me in die tijd de beginselen daarvan geleerd. En Richard was lid van de NKBV (de Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging); via hem leerde ik de NKBV regio Haaglanden kennen.
Richard en ik konden elkaars gevoel voor humor wel waarderen. Dat is prettig als je regelmatig een paar uur met elkaar in de auto zit, onderweg naar de Ardennen om daar te gaan klimmen. Of naar het zuiden van Frankrijk, wat we ook meer dan ééns hebben gedaan.
Ik heb Richard leren kennen als een sportief en sympathiek mens. Hij was actief binnen de klimorganisatie en altijd bereid om te helpen. Met zijn dood is er een goed mens minder op de wereld.
Update 2008-09-16: Zie ook nanske, REmy, Bas en Abby.
Richard
Richard was al een aantal jaar ziek. Toch kwam zijn dood plotseling. Eind juni organiseerde hij nog een kliminstructieweekend in de Ardennen. Hij klom toen zelf weliswaar niet, maar hij wandelde wel vrolijk rond. En hij fotografeerde erop los (zoals altijd, daar stond hij om bekend).
Ik heb hem een jaar of tien geleden leren kennen, toen we allebei een huis in dezelfde straat kochten. Richard deed aan sportklimmen, en ik ook, en zo kwam het dat we al gauw elke dinsdagavond in de klimhal bij Bergschenhoek gingen klimmen. Daar kan je ook buiten klimmen, en dan moet je voorklimmen. Dat had ik toen nog nooit gedaan. Richard heeft me in die tijd de beginselen daarvan geleerd. En Richard was lid van de NKBV (de Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging); via hem leerde ik de NKBV regio Haaglanden kennen.
Richard op een berg
Richard en ik konden elkaars gevoel voor humor wel waarderen. Dat is prettig als je regelmatig een paar uur met elkaar in de auto zit, onderweg naar de Ardennen om daar te gaan klimmen. Of naar het zuiden van Frankrijk, wat we ook meer dan ééns hebben gedaan.
Ik heb Richard leren kennen als een sportief en sympathiek mens. Hij was actief binnen de klimorganisatie en altijd bereid om te helpen. Met zijn dood is er een goed mens minder op de wereld.
Update 2008-09-16: Zie ook nanske, REmy, Bas en Abby.
zondag 7 september 2008
Poes Casper slaapt
Poes Casper slaapt soms op wel heel vreemde plaatsen. Het onderstaande kan toch niet comfortabel zijn:
zaterdag 6 september 2008
Euromax is geopend
De Euromax-terminal is geopend. (Pff, eindelijk. Ik zal maar niet uitweiden over de bedroevende technische details, zoals het gerealiseerde versus het beoogde aantal containerbewegingen per kraan per uur. Iets met niet in de hand van een gegeven paard bijten, ofzo.)
Er was natuurlijk allerlei hoog volk uitgenodigd om de officiële opening, op vrijdag, bij te wonen. Voor het gewone ECT-personeel en ander voetvolk was er zaterdag een open dag. Zo kwam het dat Philip, Lien en ik aan het begin van de middag naar de Maasvlakte vertrokken.
We hadden al eerder mogen ervaren dat ECT wel weet hoe je een feestje viert. Het was dan ook prima georganiseerd; kosten noch moeite waren gespaard om er wat leuks van te maken. Er was van alles te eten en drinken. Er waren rondvaarttochtjes langs de Euromax en de Delta-terminal. Er waren bustochtjes over het Euromax-terrein, met onderweg demonstraties. Bijvoorbeeld: hoe je een locomotief opzij schuift, of hoe je een truckchauffeur een container op laat tillen. En het weer zat ook nog mee.
Bij de ingang van het terrein kregen we drie verrekijkertjes. Althans, drie bouwpakketten. Als je het karton op de juiste manier uitvouwde en in elkaar haakte, dan werd het daadwerkelijk een enigszins functionele verrekijker. Philip was er helemaal tevreden mee.
Het ging natuurlijk over containers, en dan vooral het optillen en verrijden van die dingen. Helaas werd er niet zoveel bewogen. Ik heb de AGV's en de kadekranen alleen maar stil zien staan. Er waren eigenlijk alleen maar een paar stacker-kranen (ARMG's voor de kenners) actief: die reden wat heen en weer over hun rails en tilden een container op (om 'm even verderop weer neer te zetten).
Er was ook nog een demonstratie van de brandweer. Ze knipten een auto open en er werd met water gespoten.
Er was natuurlijk allerlei hoog volk uitgenodigd om de officiële opening, op vrijdag, bij te wonen. Voor het gewone ECT-personeel en ander voetvolk was er zaterdag een open dag. Zo kwam het dat Philip, Lien en ik aan het begin van de middag naar de Maasvlakte vertrokken.
Opening Euromax
We hadden al eerder mogen ervaren dat ECT wel weet hoe je een feestje viert. Het was dan ook prima georganiseerd; kosten noch moeite waren gespaard om er wat leuks van te maken. Er was van alles te eten en drinken. Er waren rondvaarttochtjes langs de Euromax en de Delta-terminal. Er waren bustochtjes over het Euromax-terrein, met onderweg demonstraties. Bijvoorbeeld: hoe je een locomotief opzij schuift, of hoe je een truckchauffeur een container op laat tillen. En het weer zat ook nog mee.
Direct van de truck naar de stack
Bij de ingang van het terrein kregen we drie verrekijkertjes. Althans, drie bouwpakketten. Als je het karton op de juiste manier uitvouwde en in elkaar haakte, dan werd het daadwerkelijk een enigszins functionele verrekijker. Philip was er helemaal tevreden mee.
Bouwpakketverrekijker
Het ging natuurlijk over containers, en dan vooral het optillen en verrijden van die dingen. Helaas werd er niet zoveel bewogen. Ik heb de AGV's en de kadekranen alleen maar stil zien staan. Er waren eigenlijk alleen maar een paar stacker-kranen (ARMG's voor de kenners) actief: die reden wat heen en weer over hun rails en tilden een container op (om 'm even verderop weer neer te zetten).
Groot materiëel en klein mens
Er was ook nog een demonstratie van de brandweer. Ze knipten een auto open en er werd met water gespoten.
Philip helpt de brandweer
Snoepgoed
Ik had op de plantjes van de buren gepast toen ze op vakantie waren (de buren waren op vakantie, niet de plantjes). En als dank kreeg ik een zakje snoep. Carambar. En dat lust ik wel! Normaliter zou ik zo'n zak in één keer helemaal leegeten. Maar het spul is per stuk verpakt. En het verpakkingspapiertje zit een beetje aan de caramel vastgeplakt. Tijdens het uitpakken scheurt het papiertje steeds, zodat het uitpakken relatief lang duurt. Da's een mooie rem op mijn consumptiesnelheid.
Hmm
Zo moet een dyno
Je klimt. Of je bouldert. Maar de volgende greep is een beetje ver weg. Of heel ver weg. Je kan er net niet bij. Of helemaal niet. Dan moet je springen. Dat heet een dyno.
Bij de clinic oefenden we dyno's. Na afloop leerde Esther er eentje aan Nans. En Nans was helemaal blij dat het lukte. Ze was zo enthousiast dat ze in de klimhal ook maar aan de dyno's ging. Het lukte niet meteen.
Maar de aanhouder wint:
Bij de clinic oefenden we dyno's. Na afloop leerde Esther er eentje aan Nans. En Nans was helemaal blij dat het lukte. Ze was zo enthousiast dat ze in de klimhal ook maar aan de dyno's ging. Het lukte niet meteen.
Klaar voor de sprong...
...net niet...
...en dan val je, he
Maar de aanhouder wint:
donderdag 4 september 2008
Onkruid wieden
Het is een onregelmatig terugkerend thema op dit blog: de tuin fatsoeneren. Als daar niet regelmatig aan gewerkt wordt, dan grijpt de natuur zijn kans. Sommige delen van de tuin heb ik redelijk goed weten te onderhouden. Er zijn ook delen waar de natuur al meerdere jaren ongestoord kan doen wat 'ie wil.
Nou heb ik in Cambodja gezien wat er met je tuin gebeurt als je zo'n duizend jaar lang vergeet om onkruid te wieden. Hele gebouwen worden gesloopt. De natuur is sterk.
Zo erg is het in de tuin bij huize Rijstveld nog niet. De laatste paar meter van de achtertuin is in twee stukken verdeeld: links een schuurtje, rechts betegeld met een smal strookje aarde. Leuk voor de klimop, dacht ik een jaar of wat geleden.
Het blijkt dat die klimop ook kruipopzij is. De helft van het terrasje was overwoekerd. Sterker nog: 't is ook kruipdoor; ik zag vorige week klimop aan de binnenkant van de schuur. Een soort speleo-klimop, zeg maar.
Bovenstaande foto is genomen nadat ik enige tijd nogal tactloos met de snoeischaar in de weer ben geweest. Aan de kleurverschillen kan je zien hoeveel groeisel er was. 't Is nog niet klaar, maar het ziet er alweer redelijk fatsoenlijk uit. Gelukkig kan 't nu nog met een snoeischaar. In Cambodja zijn ze dat stadium al gepasseerd.
Nou heb ik in Cambodja gezien wat er met je tuin gebeurt als je zo'n duizend jaar lang vergeet om onkruid te wieden. Hele gebouwen worden gesloopt. De natuur is sterk.
Jungletempel bij Angkor, Cambodja
Zo erg is het in de tuin bij huize Rijstveld nog niet. De laatste paar meter van de achtertuin is in twee stukken verdeeld: links een schuurtje, rechts betegeld met een smal strookje aarde. Leuk voor de klimop, dacht ik een jaar of wat geleden.
Het blijkt dat die klimop ook kruipopzij is. De helft van het terrasje was overwoekerd. Sterker nog: 't is ook kruipdoor; ik zag vorige week klimop aan de binnenkant van de schuur. Een soort speleo-klimop, zeg maar.
Tuin bij huize Rijstveld, Nederland
Bovenstaande foto is genomen nadat ik enige tijd nogal tactloos met de snoeischaar in de weer ben geweest. Aan de kleurverschillen kan je zien hoeveel groeisel er was. 't Is nog niet klaar, maar het ziet er alweer redelijk fatsoenlijk uit. Gelukkig kan 't nu nog met een snoeischaar. In Cambodja zijn ze dat stadium al gepasseerd.
Abonneren op:
Posts (Atom)