Slapend rijk worden

Ik loop sinds kort pieperdienst. Zo ongeveer eens in de maand heb ik een week lang een pieper bij me. Zeven dagen keer vierentwintig uur. En daar word ik voor betaald. Slapend rijk worden is overdreven, maar het is wel slapend geld verdienen.

De RDS HT-pieper

Maarja, als er dan iets mis gaat met de software van de ECT Home Terminal, en ze kunnen het niet zelf oplossen, dan gaat dat ding dus piepen. En hard ook. Dat kan letterlijk op elk moment van de dag (en nacht!) gebeuren. En dan moet ik dat probleem gaan oplossen. Dat kan ik gelukkig vanaf thuis; ik hoef er niet voor naar kantoor.

Tot nu toe ben ik nog maar één keer opgepiept. En ook nog op een zeer vriendelijk moment: afgelopen zaterdag, om kwart over acht 's ochtends. Er kwam zelfs niet meteen een geïnteresseerde peuter kijken en mij afleiden, want die is bij z'n opa en oma aan het logeren.

Zelf doen, of laten doen?

Het is best wel leuk om zelf wat te knutselen, maar sommige dingen moet je gewoon aan professionals overlaten.

Zo deed laatst de linkerkoplamp van de auto het niet meer. Dus toen ik toch eens bij een benzinestation stond, ben ik zelf het lampje maar gaan vervangen. Nou, dat viel niet mee. Ze hebben allerlei onderdelen zo dicht op elkaar gepropt onder de motorkap, net daar waar ik moest zijn, dat ik het gewoon niet kon zien. En bovendien was het donker.

Die lamp was stuk

Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest om het lampje eruit te halen. Dat duurde niet alleen zo lang omdat ik niet kon zien wat ik deed, maar ook omdat ik er redelijk zeker van wilde zijn dat ik niks stuk maakte. Bijvoorbeeld het stukje ijzerdraad waarmee het lampje vast zat.

Toen ik het lampje eindelijk eruit had, moest ik nog een nieuwe gaan kopen. De juffrouw bij de kassa bekeek het rek met lampjes en zei doodleuk dat ze het juiste type niet hadden. Terwijl ik 'm zag hangen, vijftien centimeter lager dan waar zij keek. En mijn humeur was al zo slecht.

Enfin, vervolgens moest het nieuwe lampje erin. Dat was makkelijk. Maar het vastzetten met dat ijzerdraadje viel weer flink tegen. Al met al duurde deze fase maar een kwartier. Zo ben ik in totaal bijna een uur bezig geweest met zo'n simpel taakje. Op de vrijdagavond, onderweg naar de klimhal. Grmbl.

Uiteraard bezweek een week of twee later het lampje van de rechter koplamp. Maar ik had mijn lesje wel geleerd ondertussen. De juffrouw van Athlon, bij wie ik de declaratie had ingediend, had me namelijk verteld dat ik gewoon even naar een KwikFit had moeten gaan. Dus dat deed ik vandaag. Tussen het moment dat ik aan kwam rijden en het moment dat ik weer wegreed met een werkende koplamp zat minder dan vijf minuten.

ICT To The Top

Bij mijn werkgever werkt een fanatieke alpinist, Ronald Wiericx. Hij gaat regelmatig met beroepsavonturier Wilco van Rooijen bergen beklimmen. Zoals kort geleden nog, naar de K2 (wat helaas niet helemaal goed ging voor Wilco). En nu heeft die collega het plan opgevat om samen met een aantal collega's naar de top van de Mont Blanc te gaan. Onder begeleiding van de organisatie van Wilco van Rooijen: Naar Nieuwe Hoogte.

Ik heb misschien wel belangstelling om mee te gaan. En gisteravond was er een informatie-bijeenkomst. Met pizza. In Eindhoven. Dat kwam wel goed uit, want ik had vorige week mijn klimschoentjes en pofzak in Eindhoven laten liggen.

't Is nogal een onderneming. We gaan maar één weekje naar Chamonix, maar we moeten al zowat een half jaar daarvoor beginnen met trainen. Fysiek en mentaal. En er moet een teamgeest gesmeed worden, enzo. Bovendien kost het ook nogal wat, ik denk dat ik moet rekenen op zo'n drieduizend euro. Ik weet dus nog niet of ik mee ga.

Maar in ieder geval heb ik gisteravond pizza gegeten en heb ik mijn klimschoentjes en pofzak weer terug.

Naar de peuterspeelzaal

Dinsdagochtend, acht uur. De wekker gaat. Ik doe het licht aan. Vanuit de andere kant van het bed klinkt protest; het licht moet weer uit (ja, lekker makkelijk, zij hoeft nog niet op te staan). In het midden van het bed is ook beweging; daar blijkt Philip te liggen. Blijkbaar was ik gisteravond vergeten om hem in zijn eigen bed te leggen. Terwijl ik opsta meldt hij dat hij mee naar beneden wil. Terwijl hij meestal juist niet wil opstaan als hij 's ochtends naar de peuterspeelzaal moet; prima dus.

Ik zeg dat ik een boterham voor hem ga smeren en ik vraag wat hij erop wil. Maar nee, dat is niet goed; Philip wenst een pannekoek. Die heeft mama immers gisteren gekocht. Nou, vooruit dan maar.

Terwijl ik mijn lunch klaarmaak eet Philip braaf zijn pannekoek op. Hij protesteert nog wat bij het opdrinken van zijn sinaasappelsap, maar aankleden gaat weer heel makkelijk. Hij twijfelt nog even welke schoenen hij aan wil, maar uiteindelijk zijn we mooi op tijd klaar om naar de peuterspeelzaal te gaan. Hij mag heel hard “DAG MAMA!” naar boven roepen. Mama roept vanuit bed “dag” terug en we kunnen gaan.

Net als Philip in de auto is geklommen belt Lien. He? Ze vraagt waar we heen gaan. Nou, naar de peuterspeelzaal natuurlijk. Nee hoor, zegt ze, vandaag niet, het is immers dinsdag, en dan is Philip vrij. Oja. Zucht. Alweer.

Monk

Nans had een tijdje geleden ontdekt dat Monk open is. Monk is een boulderhal in Eindhoven. En Nans had ontdekt dat ze daar op 15 november een film-evenement hebben: de Reel Rock Film Tour. Zo kwam het dat we daar gisteren met een afvaardiging van zo'n tien personen zijn gaan boulderen, eten en film kijken.

Monk

Monk is een grote klimhal. 't Is er niet zo hoog, maar dat geeft niet, want er wordt alleen maar geboulderd. Er staan twee grote blokken in het midden, en aan de wanden links en rechts kan ook geboulderd worden. Ik kreeg een beetje een BAZ!-gevoel.

Er is genoeg te boulderen. Veel te makkelijk, veel te moeilijk, en alles daartussen. Aan de kleur van de grepen kan je zien hoe moeilijk een route ongeveer is. Groen is 4, blauw is 5, roze en rood zijn 6a. Het is wat minder hard gewaardeerd dan bij de Uithof in Den Haag; daar lukken vijfjes me net zo vaak niet als wel. Maar bij Monk lukten alle blauwe routes me binnen een paar pogingen. En er lukten ook een paar roze routes zonder al te veel moeite.

Harmen in actie

Na het boulderen kwam het eten. Dat was veel en lekker.

Al dan niet vegetarische hamburgers

Na het eten kwamen de films. Voor de pauze een aantal korte films en fragmenten uit andere films. Na de pauze The Sharp End. Helaas zijn dit soort films niet zo geschikt voor het niet-klimmende publiek in het algemeen, en bezorgde niet-klimmende echtgenoten / familieleden / kennissen / collega's in het bijzonder. Daarom zal ik me beperken tot de mededelingen dat het (wel klimmende) publiek de films prima kon waarderen, en dat het gefilmde niet representatief is voor de gemiddelde klimmer.

Goedkoop bellen

Wat een toeval. Ik kreeg vandaag een kaartje van Tele2, waarin ze melden dat ze van alles zo goedkoop doen enzo. En tegelijkertijd kreeg ik een brief van mijn Internet-provider, waarin staat dat ze bijna klaar zijn met het overzetten van mijn vaste telefoonnummer van KPN naar voip. En daarmee is het ook afgelopen met Tele2 voor mij.

Jaren geleden heb ik Tele2 als carrier preselect ingesteld, om wat goedkoper te bellen dan via de KPN. Maar ik wilde al een tijdje helemaal van de KPN af, ik wilde via Internet gaan bellen. Voor mijn ISDN-aansluiting betaal ik ruim 25 euro per maand; bij xs4all betaal ik maar vijf euro per maand voor een regionaal voip-nummer.

Ik heb al een tijdje een niet-regionaal voip-nummer. Dat kost niks per maand. En daarmee kunnen we goedkoop naar Laos bellen. Met de KPN kost dat 1,08 euro per minuut. Met Tele2 1,07 euro per minuut, een besparing van maar liefst 1 cent per minuut. Via het voip-nummer kost het nog maar zo'n 8 cent per minuut. Zo kan Lien meer dan tien keer zo lang bellen voor hetzelfde geld.

(Het kan nóg goedkoper: met bv. BelBazaar betaal je nog maar 4,5 cent per minuut. Dan moet je één of ander 0900-nummer bellen. Dat deed Lien voordat we dat voip-nummer hadden.)

Nog maar eens een proefrit

Afgelopen zaterdagmiddag waren Philip en ik toevallig in Haarlem. En we hadden een tijdje niets bijzonders te doen. Nou is mijn nieuwe Prius nog steeds niet gearriveerd. Ik besloot om nog maar eens een proefrit te gaan maken in een Prius. Een beetje de voorpret levend houden, zeg maar. Philip vond het een prima idee.

Het kostte me niet zoveel moeite om de Toyota-dealer in Haarlem te vinden. Mobiel Internet plus TomTom, he. Ik deed alsof ik nog nooit een Prius van dichtbij had gezien. Niet om de dealer te neppen, maar omdat ik benieuwd was of deze man me andere dingen zou vertellen dan wat ik elders gehoord had. Ik vertelde wel meteen heel eerlijk dat ik ver weg woon, en toevallig in Haarlem was.

En inderdaad. De man liet natuurlijk van alles zien wat ik al wist, maar hij demonstreerde bijvoorbeeld ook heel kundig de automatische inparkeerfunctie. Nu weet ik eindelijk waarom me dat eerder niet lukte. En hij vertelde allerlei details die ik nog niet wist. Zoals dat er een ventilatie-rooster aan de zijkant van de achterbank zit, en dat je die niet mag afdekken. 't Is om de accu's te koelen, die onder de achterbank zitten.

Het bleek dat ze één Prius als proefrit-auto hadden. Een Tech-uitvoering, prima dus. Maar iemand anders had een afspraak voor een proefrit om 13:00, en het was al 12:40, dus die ander ging voor. Lien had al gezegd dat Philip naar de kapper moest, dus ik besloot dat maar eerst te doen. Maar een kapper vinden in Haarlem, op zaterdagmiddag, en dan ook nog meteen terecht kunnen, dat viel niet mee. Uiteindelijk is Philip niet geknipt. In plaats daarvan zijn we wezen winkelen.

Rond 15:00 waren we weer terug bij de Toyota-dealer. Maar de Prius was nog niet terug. De autohandelaar werd wat nerveus, en bood zo ongeveer elke vijf minuten zijn excuses aan. Philip vond het niet erg; hij mocht met Lego spelen en kleurplaten inkleuren.

Drie kwartier later was de Prius er nog steeds niet, en hielden we het voor gezien. De autohandelaar putte zich uit in excuses. Hij bood zelfs nog aan dat we eens een hele dag een proefrit konden maken, van zaterdagmiddag tot maandagochtend. En toen, vlak voordat we de deur uit liepen, kwam de Prius weer terug.

De proefrit ging prima. Ik heb met name het navigatiesysteem en de handsfree-functie voor de telefoon getest. Het navigatiesysteem beviel me wel, maar daar moet ik wel nog de gebruiksaanwijzing van lezen. De handsfree-functie deed het uitstekend. Het was heel makkelijk om mijn telefoon aan te melden via Bluetooth. En, ongeloofelijk maar toch waar: binnen 10 seconden belde Lien me. Zodat ik meteen kon vaststellen dat de geluidskwaliteit ook naar wens was.

Ondertussen had ik al een tijdje niks gehoord over de bestelling. Dus maandag mailde ik de collega die over de lease-auto's gaat nog maar eens. Dinsdag mailde ze terug: de Prius is eindelijk besteld! Volgens de Haarlemse dealer is de levertijd nu zo'n vier maanden, dus als het goed is heb ik 'm maart volgend jaar.

Rocksport Explode

De NKBV Haaglanden gaat regelmatig een weekje op klimvakantie. We noemen het de Rocksport. Ooit was het alleen in het voorjaar, ergens waar het al warm begon te worden. Maar we wilden vaker, dus al gauw kwam er ook een najaars-Rocksport. En sommigen wilden naar gebieden met vooral moeilijke routes, dus sinds een paar jaar is er ook de Rocksport Extreme.

Nou willen we niet elke keer naar dezelfde plek. Maar er moet wel een redelijke spreiding in de moeilijkheidsgraad van de klimroutes zijn. En het moet betaalbaar zijn, qua reis en verblijf. We komen meestal uit op het zuiden van Frankrijk, of ergens in Italië of Spanje. Verder weg kan ook; zo zijn we vorig najaar naar Kroatië gegaan. Pogingen om naar bijvoorbeeld Afrika te gaan zijn tot nu toe gestrand: de reis is te duur.

Akshay en ik willen al een paar jaar een wat avontuurlijkere Rocksport organiseren. We hebben al een naam: Rocksport Explore. Dan gaan we naar een gebied dat nog helemaal niet ontgonnen is. Onbehaakt dus, zelfs geen ingerichte standplaatsen. Dan gaan we spannend op nuts en friends klimmen. Routes openen. To Boldly Climb where No Man has Climbed Before.

We denken dat Laos een goede bestemming is. Ik heb al wat onderzoek gedaan ter plaatse. Er zijn in het noordoosten leuke bergjes, daar moet je aardig kunnen klimmen. 't Is wel even vliegen, maar als je er bent dan is het leven niet meer zo duur. En je kan vooraf even gaan wennen in Thailand. Abby en Wilfred hebben daar al onderzoek gedaan.

Een berg bij Vieng Sai, in het noordoosten van Laos

Een complicerende factor is de oorlog. Die van 40 jaar geleden. Er liggen namelijk nog steeds bommen uit die tijd. Misschien moeten we de naam veranderen in Rocksport Explode.

Ted

Grmbl. Ted doet het niet. Temporarily Unavailable. Net nu ik even tijd heb. En Ted is reuze geschikt als je (even) teveel tijd hebt.

Waar heb ik het over? Nou, Ted is een site met allerlei filmpjes. Niet zoals Youtube ofzo, integendeel. Het gaat ergens over. Het zijn allemaal korte lezingen, steeds door iemand die weet waar hij het over heeft. Zo wordt in tien minuten even de string-theorie uitgelegd.

Maarja, ze zijn nu even wat maintenance aan het doen. Dan moet ik maar gaan bloggen.

Waarom?

Het is zover. De gevreesde waarom-fase is aangebroken. Philip heeft steeds vaker perioden dat hij op alles wat ik tegen hem zeg reageert met “waarom?”. Antwoord geven helpt niet of nauwelijks, want bijna altijd pareert hij met… “waarom?”.

De zaken omdraaien helpt ook niet. Als ik aan hem vraag waarom iets zo is, dan luidt het antwoord steevast: “echt!”, waarmee de discussie gesloten is, wat Philip betreft.

Waarom?

Aan de andere kant kan hij soms ook verassend slim en ad rem uit de hoek komen, zie bijvoorbeeld deze recente melding.

Met andere woorden: tot nu toe verenigt hij de kwaliteiten van Sarah met die van Obama.

Het stinkt hier

Philip moet poepen, en papa moet helpen. Helpen houdt in: aanwezig zijn, en na afloop de billetjes schoonmaken. Maar mama komt ook kijken. En daar is Philip niet van gediend. Hij roept “mama mag niet kijken”, maar dat helpt niet. Ik fluister hem in dat hij moet zeggen “ga maar weg, mama”. Dat zegt hij meteen. En hij plakt er spontaan aan vast: “het stinkt hier”.