Skydiven met de collega's

Afgelopen donderdag zijn we met de collega's van RDS gaan skydiven. Binnenshuis. In een windtunnel, die ze op z'n kant hebben gezet. In Roosendaal helemaal.

Update: De foto doet 't nu.

We moesten ons allemaal in identieke overalls hijsen, en ook nog een helm en een bril opzetten. Zodat we op de foto's en video's nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Maar dat mocht de pret niet drukken. We kregen ook het zeer dringende advies om oordopjes in te doen. Want lucht die met zo'n tweehonderd kilometer per uur omhoog suist is nogal luidruchtig.

Voor we de lucht in mochten kregen we een briefing. Hoe we in en uit de tunnel moesten stappen, hoe we moesten liggen, wat de handsignalen van het begeleidende personeel betekenen.

Daarna mochten we elk twee keer anderhalve minuut vliegen. 't Was best wel grappig om eens te doen. Maar een paar minuutjes is te kort om het goed onder de knie te krijgen. In onderstaand filmpje kan je dan ook zien hoe ik een beetje onwennig de opstijgende luchtstroom uitspeel tegen de zwaartekracht. Als je goed kijkt dan zie je dat mijn gezicht helemaal uit model wordt geblazen. Mijn wangen worden omhoog geduwd, maar de bril-over-mijn-bril houdt mijn wangen weer tegen. En je kan ook niet even aan je neus kriebelen ofzo, want dan ben je direct uit balans en lig je op de grond. Althans, op het net van staalkabels.

Wortel is voor paard

Vorige week heeft Philip voor het eerst zijn schoentje gezet. Met een wortel voor het paard van Sinterklaas. De volgende ochtend was de wortel weg, en lag er een kadootje onder de schoen: een rugzakje van Jungle Book. Dat vond Philip zo mooi dat 'ie het de hele dag op zijn rug hield. Zelfs tijdens zijn middagslaapje.

Gisteren mocht hij weer zijn schoen zetten. Ik moest er om drie uur 's nachts uit, omdat Philip niet wilde slapen en elke keer dat ik naar beneden sloop mee ging. Gelukkig was hij de volgende ochtend heel blij met zijn nieuwe DVD van Bob de Bouwer.

Maar we geven hem zo natuurlijk wel weer goede argumenten voor tijdens het eten:

Mama: "Philip, je moet wortel eten."

Philip: "Nee, wortel is voor paard."

Philip wil blauw

Ik zit te eten. Philip niet, hij lust vandaag geen pasta. Bovendien zit hij tv te kijken. Z'n dvd van Bob de Bouwer. Voor de zoveelste keer.

Hij is zo geconcentreerd bezig met tv kijken dat hij niet in de gaten heeft dat ik hem een hapje groente voer. Hij eet het helemaal vanzelf op.

Een minuutje later vraag ik maar eens of hij nog wat groente wil. Het antwoord is (natuurlijk) nee. Hij zegt: “Philip wil niet groente, Philip wil blauw”.

YouTube

Mijn fototoestel is nog steeds bij de winkel. Ik heb daarom mijn videocamera weer eens uit de motteballen gehaald. Vandaag heb ik wat opnames gemaakt bij het klimmen. En ik heb ook wat op YouTube gezet. Er staat nog niet zo veel, maar kijk hier maar eens.

Rocksport Paklenica: afsluiting

Als afsluiting van de reeks verhaaltjes over de Rocksport in Paklenica wil ik even op Google Earth wijzen. Daarmee kan je het klimgebied in 3d-view bekijken, als je het juiste schuifbalkje rechtsboven te pakken hebt (eerst met je muis daarnaartoe, dan verschijnen de schuifbalkjes vanzelf). Probeer deze kmz-file maar eens.

Rocksport Paklenica: de terugreis

Na de laatste klimdag volgt onvermijdelijk de reis terug naar huis. Walter had ons de avond tevoren op het hart gedrukt om toch vooral ’s avonds al in te pakken, want we moesten echt heel vroeg opstaan. Hij had gezegd dat we ons om zes uur moesten melden voor ontbijt. Het bleek dat hij dat ook nog meende; om een paar minuten voor zes liep hij alle appartementjes af om iedereen te wekken.

Ik was al wakker en ik sprong meteen uit bed. Akshay mompelde wat en kwam ook tevoorschijn. Van Aad was alleen nog maar een deken te zien, die hij nog verder over zijn hoofd getrokken had. Maar alles kwam goed en om kwart over zeven vertrokken we. Een kwartier vroeger dan gepland.

Het was maar goed ook dat we wat vroeger waren vertrokken. We reden namelijk verkeerd. Het vliegveld van Rijeka ligt niet bij Rijeka zelf, maar op een schiereiland. We moesten de bordjes Krk volgen. Maarja, dat wisten we niet zo goed, en er stond ook nergens iets met een vliegveld ofzo aangegeven. Dus zo kwamen we in het centrum van Rijeka.

View Larger Map

In Rijeka werd Roos wat zenuwachtig. Ze wilde toch echt haar volgende vlucht niet missen, volgende week, naar Nieuw Zeeland. Maar toen we (Nans, Roos en ik) de achterbank voldoende negeerden kwam alles toch nog goed en waren we ruim op tijd voor het inchecken. Ook het inchecken ging prima, we hadden weer geen problemen met teveel bagage ofzo. Esther slaagde er zelfs moeiteloos in om een grote friend mee te nemen in haar handbagage.

Het enige jammerlijke was dat we geen tijd meer hadden om het busje af te tanken, zodat we nogal wat extra moesten betalen bij het inleveren van het busje.

De vlucht terug naar Keulen was niet echt spannend te noemen, en we landden met slechts een kleine dreun. Misschien leert de piloot het nog wel eens.

Daarna restte alleen nog maar afscheid nemen, en terugrijden naar Nederland. Rond zes uur ’s avonds kwam ik thuis en trof ik Lien en Philip lekker slapend aan.

Vergeet niet om het fotoalbum met alle foto’s te bekijken:

Rocksport oktober 2007: Paklenica

Rocksport Paklenica: laatste klimdag

Vrijdag de 26e was de laatste klimdag. Maar het had de hele nacht geregend, en 's ochtends vroeg regende het nog steeds. Ik had geen verdere aanmoediging nodig om tot half elf uit te slapen.

Toen ik eenmaal was opgestaan was het buiten nog steeds aan het druppen. Ik nam rustig de tijd om goed te ontbijten, en daarna zijn we maar eens in het lokale klimwinkeltje gaan kijken. Het was erg klein, maar ze hadden wel wat leuke spulletjes: sky hooks, mooie teva's, en zelfs kinderklimschoentjes (alleen niet in Philip z'n maat).

Na een kwartiertje ofzo verzocht de dame van het winkeltje ons om de winkel te verlaten. Ze ging namelijk sluiten. We vonden het niet zo heel erg, want we hadden alles al twee keer gezien ondertussen. En het was gestopt met regenen. Dus na een kopje chocomel op het nabijgelegen terrasje besloten we om toch maar eens in het klimpark te gaan kijken.

Onder leiding van Roos waren er al een paar naar het klimpark gaan wandelen. Zij zagen onderweg wat wij misten: de bedding van het beekje in de kloof, die de hele week droog gestaan had, stroomde plotseling vol met water!

In tegenstelling tot het beekje werd de rots steeds droger, zodat we de tweede helft van de middag prima konden klimmen. Ik had een klimafspraak met Harry, maar Harry had helemaal geen fut om te klimmen. Gelukkig had hij er geen moeite mee om me te zekeren. Harry heeft, in zijn eigen woorden, “prima KA (klimassistent) gespeeld”.

Ik heb niet veel routes gedaan. Een drietje, een 5a, een 4a een 6b. Het drietje was extreem makkelijk. De 5a was stijl en nat, maar goed te doen (lekker schelven trekken); veel makkelijker dan de 5a die ernaast zit en die ik dinsdag gedaan had. De 6b (die “Aanvallluhhhh” heet) ging prima, behalve de 6b-pas. De instap was nog wel te doen, en ik kon het eerste setje redelijk makkelijk inhangen. Maar daarna kwam de sleutelpas, de plaat op, met nauwelijks iets voor mijn handen, en vooral natte rots voor mijn voeten. Dat lukte dus niet. Uiteindelijk heb ik de 4a die ernaast zit gedaan (de “Via Normale”), zodat ik mijn setje terug kon halen. Pas daarna kon ik de hele 6b topropen, maar die sleutelpas lukte nog steeds niet. :-(

Het begon al wat later te worden, het was bijna vijf uur. Ik had niet meer zoveel puf. Toen ben ik maar op zoek gegaan naar de karabiner van Nans die ik gisteren uit de Mosoraški heb laten vallen. Probleem was dat ik de beek niet kon oversteken, omdat die immers veranderd was van een droge bedding in een wild kolkende stroom. 't Was eventueel wel doorwaadbaar, maar ik had geen zin in natte voeten.

Nah, toen ben ik maar foto's gaan maken van watervallen enzo. Dat stromende water maakte overigens een enorme herrie; horen en zien verging me bijna door al dat geraas. Het was een enorme tegenstelling met de dag ervoor: toen was het doodstil, je hoorde hooguit af en toe een vogeltje ofzo. Of een steenlawinetje ergens verderop.

Toen ik terug was in het centrale klimdeel was Harry zowaar een 5c aan het klimmen. Aad had de route voorgeklommen, zodat Harry lekker kon topropen.

We sloten de week culinair hoogstaand af: we gingen weer bij Dinko eten. En het was natuurlijk tijd voor het uitdelen van de presentjes. Roos kreeg briefkaartjes met bemoedigende teksten voor haar rondreis naar Oz en NZ, Saskia kreeg haar tuimeltrofee (fles wijn), en Walter en Jan kregen hun organisatie-trofee (wijn + brillentouwtje + sky hook).

Zoals gewoonlijk kan je de rest van de foto's van deze dag op het online fotoalbum bewonderen.

Taalles

Leuk hoor, in Kroatië klimmen. Maar hoe spreek je de namen van die bergen en routes in hemelsnaam uit? Onder het motto “beter laat dan nooit” volgt hier een (zeer) korte taalles.

Een gewone c spreek je uit als ts.
Een č spreek je uit als tj.
Een ć is een wat zachtere versie van de č.
Een š spreek je uit als sj.
Een gewone u spreek je uit als oe.

Hadden we nou een route waar een č in voorkomt? Ik kan 't zo gauw niet vinden.

Enfin:

Velici Ćuk spreek je uit als Velitsi Tsjoek
Anića Kuk spreek je uit als Anitja Koek
Mosoraški spreek je uit als Mosorasjki.

Hmm, ik kan niet wachten op de Rocksport Thailand...

Zeester

Philip heeft een videoband van de Tweenies. Daarin zingt Fizz een liedje over zeesterren. Die, volgens haar, eigenlijk gewone sterren zijn die naar beneden zijn gesprongen.

Het gevolg van dit soort misinformatie zal duidelijk zijn. Gisteravond keek ik met Philip uit het raam. Hij zag een paar stipjes aan de hemel. En hij riep vol overtuiging: Zeester!

Rocksport Paklenica: Mosoraški

Er was geen ontkomen meer aan. Het was droog en het waaide niet meer hard. Eindelijk, op donderdag de 25e, konden Nans en ik de Mosoraški gaan bedwingen. Ik stond om 06:45 op. Nog wel een beetje stijf van de wandeling van de dag ervoor, maar verder vol goede moed.

Even na half acht vertrokken we: Nans, Harry, Akshay, Eward, Harmen en ik. Harry en Akshay wilden eigenlijk dezelfde route doen als Roos en Jorg (die al vertrokken waren met het camper van Jorg), maar ze besloten om toch maar dezelfde route te doen als wij. Ze mochten achteraan aansluiten; Eward en Harmen gingen eerst de route in, daarna Nans en ik, en daarna zij. Dan is het al best druk in zo'n route. Bovendien zagen we boven Eward en Harmen nóg een touwgroep, eentje van drie personen. Van zo'n touwgroep verwacht je dat ze langzaam zijn en dus dat je last van ze zal hebben, maar ze gingen zo snel dat we ze niet eens meer gezien hebben.

De Mosoraški is dé klassieke beklimming in het park. Het begin ervan is aangeduid met een gigantische karabiner. Het was nog even lastig om te vinden hoe we bij die karabiner moesten komen. Maar toen dat gelukt was, en toen Eward en Harmen weg waren, ging Nans de eerste touwlengte voorklimmen. Een 3a, lekker om in warm te klimmen.

We hadden één (toch wel wat zware) rugzak bij ons, met de lunchpakketjes, drinken, jas, schoenen, en hoofdlampjes. Die rugzak kreeg de naklimmer steeds mee.

Zoals gewoonlijk viel het begin me tegen, zelfs naklimmend. Maar gelukkig ging het al gauw beter. Te goed. Ik klom de tweede touwlengte voor. Ik dacht nog: “goh, da's een mooie grote ronde haak”, terwijl ik er een setje in hing. Een kleine tien meter verderop begon het tot me door te dringen dat dat het relais moest zijn geweest. Op het plateautje waar ik stond was geen standplaats, ik was geen haak gepasseerd en er was ook nog geen haak in zicht. Ik kon nog net Eward zien, die op het volgende relais stond te zekeren. Hij riep dat ik inderdaad het relais voorbij geklommen was en dat de volgende haak inderdaad niet heel dichtbij was. Toen heb ik maar een mooie standplaats op nutjes gemaakt: twee nutjes, spinverankering, nog twee nutjes, nog een spinverankering, en daartussen weer een spinverankering. Maar ik vond het toch maar beter om Nans niet daaraan omhoog te zekeren, dus ik klom eraan terug naar het overgeslagen relais.

Toen Nans daar even later arriveerde werd ze achtervolgd door twee buitenlanders. Tsjechen (althans, dat maakte Nans er maar van). Ze hadden elk een gigantische rugzak bij zich, en ze klommen met een noodgang door de route. Het zekeren gebeurde bepaald niet conform de EvI van de NKBV... Stand maken deden ze aan alleen maar een setje, de naklimmer en de voorklimmer zekerden ze met een acht over het lichaam, en dan waren ze ook nog heel slordig bij het overpakken bij die acht. Gelukkig kon hun voorklimmer goed klimmen, en haalden ze ons moeiteloos in. Niet ver achter hen kwamen Harry en Akshay al.

Ondertussen waren Nans en ik al aardig op elkaar ingespeeld, en het wisselen op de standplaatsen ging steeds soepeler. We vorderden lekker vlot. Nans klom veel voor en dat ging prima. En af en toe nam ik de gelegenheid om eens van het uitzicht te genieten.

Zo rond lunchtijd hoorde ik Harry of Akshay roepen dat ze het opgaven en teruggingen. Later hoorde ik dat het abseilen hen ook niet meeviel; het was nogal zoeken naar de standplaatsen en het duurde alles bij elkaar ook heel lang.

Nog wat later had Nans stand gemaakt onderaan de sleutelpassage, en ik kon nakomen. Ze had twee touwlengtes aan elkaar geknoopt. De tweede daarvan was een 4a. Maar wel met een traverse. En ik houd niet van traverses. Zeker niet als ik een zware rugzak bij me heb. Dus daar ging de trukendoos al open. En toen moest ik nog de sleutelpassage voorklimmen.

De sleutelpassage was een 5c. Zwaar. Piazzen. Glad waar je het ruw wil. En het begon al wat later te worden, terwijl ik toch echt wel om zes uur boven wilde zijn (want dan werd het al donker). En ik had al regenspatjes gezien. Ach, artificiëel klimmen is ook leuk. Zeker als iemand vóór je ooit een friend heeft laten zitten, waar nog een touwtje aan zat dat heel handig dienst kon doen als handgreep en -even later- als voetgreep. Op een ander punt kon ik mooi een sling door een haak doen en daarin gaan staan. En weer ergens anders kon ik net een grote nut achter een wiebelig rotsblok haken, een sling erin doen en heel voorzichtig gaan staan. Met een stuk of wat blocs kwam ik een tijdje later boven.

Naklimmend moet de 5c toch wat makkelijker zijn (ondanks de rugzak); ik heb Nans maar één of twee keer touwsteun hoeven geven. Ze besloot ook nog om de oude friend uit de rots te halen (in de veronderstelling dat die van mij was), maar daar kwam ze snel genoeg van terug. :-)

Nans klom tenslotte de laatste twee touwlengtes voor, een 5a en een 4c. Hele leuke touwlengtes om voor te klimmen. Nans was helemaal gelukkig.

Om een uur of zes uur stapte ik uit de laatste touwlengte. Nans was om ongeveer half tien de eerste touwlengte ingestapt, dus we hebben negen touwlengtes in acht en een half uur gedaan - gemiddeld bijna een uur per touwlengte (inclusief pauze). Ik had op tien touwlengtes van gemiddeld zo'n drie kwartier per stuk gerekend.

We hadden van bovenaan de berg een geweldig uitzicht over de zee. Het begon net te schemeren; de kustplaatsjes met hun lichtjes waren prachtig om te zien.

Maar we moesten nog helemaal naar beneden lopen. En dat begon met omhoog lopen, over hele mooie, ruwe, scherpe rotsblokken met veel lucht ertussen. Dat was nogal vermoeiend, want het ging best wel steil omhoog. Helemaal naar de top van de Anića Kuk, op 712 meter. En daarna moesten we nog een heel eind naar beneden over net zulk terrein. Gelukkig was de route bijzonder goed aangegeven; elke paar meter was er wel een rood-witte stip of streep. Al wandelend / klauterend over de rotsblokken werd het al gauw echt donker. Het was bijzonder prettig dat we onze hoofdlampjes hadden meegenomen. Konden we tenminste de stippen vinden.

De maan was achter de wolken doorgebroken. Meer aanleiding had Nans niet nodig om me een kinderliedje te leren (jaja, ik heb een peuter thuis):

In de maneschijn
In de maneschijn
Klom ik op het trapje naar het raamkozijn
En je raadt het niet
En je raadt het niet
Zo doet een vogel
En zo doet een vis
Zo doet een duizendpoot die schoenen poetsen is

En dat is één
En dat is twee
En dat is hele hele dikke tante Kee
En dat is recht
En dat is krom
En we draaien het wieltje nog eens om
Rom bom

En daar horen ook nog gebaartjes bij.

Na het blokkenveld ging de afdaling door het bos, terug naar het hoofdpad. Op dat pad zat een jongedame, in het stikdonker, met een hoofdlampje, op een klapstoeltje, een grote beker soep warm te maken op een gasbrander. Ze zat te wachten op haar vrienden die nog in de rots bezig waren.

Het busje stond nog op de parkeerplaats. Dat kon ook moeilijk anders, want Nans en ik waren de enigen die erin mochten rijden, en bovendien had ik de enige sleutel bij me. Bij het busje stonden Harry en Akshay op ons te wachten. Al uuuuren, zeiden ze. Ja, ja. Enfin, we reden snel naar restaurant Marin, waar we rond acht uur waren, en waar we heerlijk gegeten hebben.

Terug in het appartement was Nans nog steeds niet moe, dus moest ze een seilrolle-flaschenzug bouwen. Na veel gepruts en het afslaan van veel vriendelijke hulp lukte het om het slachtoffer (een stoel, met een kaartspelende Martijn als dood gewicht) een stuk opzij te trekken.

De foto's van deze dag heb ik natuurlijk weer toegevoegd aan het online fotoalbum.

Philip is Philip

Philip wil vanavond alleen maar kip eten. Terwijl wij graag willen dat hij ook wat rijst eet.

Ik: Eerst een hapje rijst, dan mag je kip.

Philip: Nee. Philip wil kip.

Verdorie, dat werkt meestal wel. Dan maar z'n afkomst in de strijd gooien:

Ik: Je moet rijst eten, je bent toch half Lao!

Philip: Nee, Philip is Philip.

Zucht. En ook de andere truukjes werken niet.

Rocksport Paklenica: wandelen

We zouden woensdag (24 oktober) de Mosoraški gaan bedwingen. Maar Nans belde me om 06:12 op om te zeggen dat het regende. Ja, dat had ik al gehoord. En het betekende: geen Mosoraški. Nah, toen ben ik maar gaan uitslapen.

Rond half acht ben ik toch maar eens opgestaan. Als enige. Het motregende. En het hele autopark stond er nog. Nah, toen ging ik maar een rondje wandelen door het dorpje.

Het dorpje was net bezig wakker te worden. Een man liep in een scuba-uitrusting naar het einde van een pier en daar het water in. Er liep een oudere dame in badpak en regenjas voorbij, met een handdoek over haar arm en een paraplu boven haar hoofd. Die ging blijkbaar haar dagelijkse ochtendbad nemen. Er stonden Bob de Bouwer-achtige voertuigen (jaja, ik heb thuis een peuter rondlopen). Er kwam enthousiaste maar onverstaanbare muziek uit één van de vele Sobe / Apartman / Zimmer Frei / Restaurant-gebouwtjes. Eén van de vele supermarktjes was bomvol met drie oude dametjes.

Rond kwart over acht motregende het nog steeds. Tussen half negen en negen uur begon de huiskamer eindelijk een beetje vol te lopen. Jan wilde koffie maar wist niet hoe hij dat moest zetten. Sabine, Saskia, Akshay en ik waren er ook, maar dat waren geen van allen koffiedrinkers, dus daar schoot Jan niets mee op.

Het weer werd wel iets beter, maar uiteindelijk hebben we besloten om te gaan wandelen. Met z'n negenen: Nans, Akshay, Esther, Sarah, Aad, Harry, Joost, Sabine en ik. Heen door de kloof naast de klimkloof, dan om de Anića Kuk heen, en via de klimkloof weer terug. Een rondje van vier uur, volgens Aad die de kaart bestudeerd had. Maar volgens de parkwachter moesten we er toch wel zes uur voor uittrekken; Aad was de hoogtemeters vergeten mee te rekenen.

Het werd een prachtige wandeling. En het duurde nóg langer dan verwacht. We "moesten" hier en daar boulderen of door een eng "grotje" heen. De route was extreem goed aangegeven; overal stonden rood met witte stippen of strepen. Het zou moeite kosten om te verdwalen.

Toen we over het hoogtepunt heen waren (letterlijk) liepen Sarah, Nans en ik ons los van het peloton, terwijl het peloton Harry en Aad had afgeschud. Aad had namelijk besloten om op zijn toch al geblesseerde schouder te vallen, en kwam niet meer zo heel snel vooruit.

Bij de zigzag-afdaling langs de Anića Kuk, een paar kilometer voor het einde, besloot ik om alleen vooruit te gaan, om het busje te halen. Het busje stond namelijk helemaal bij P1 (de parkeerplaats die het verste weg was). Het bleek nog wat verder weg dan ik gedacht had. Toen ik eindelijk bij het busje was, was het al kwart over vijf. Gauw omgedraaid en naar de dichterbij-gelegen parkeerplaats gereden. Halverwege kwam ik Sarah en Nans al tegen. We besloten om helemaal naar het centrale klimdeel door te rijden, want het begon al te schemeren. Toen we daar aankwamen was het peloton nog niet in zicht. Ik besloot om ze tegemoet te lopen, met een extra Petzl-koplampje. Gelukkig kwam ik ze al na een paar minuutjes tegen.

Helaas waren Harry en Aad daar niet bij. Ik liep verder, een half uur of drie kwartier. Helemaal tot waar het grote pad ophield en waar het zigzag-paadje omhoog langs de Anića Kuk begon. Het was ondertussen al echt donker, en er was nog geen spoor van de heren. En de telefoon opnemen deden ze ook al niet. Om even voor half zeven gaf ik het op en besloot ik terug te lopen. Al wandelend componeerde ik een SMS-je om de anderen te vertellen dat de heren zoek waren. Vlak voordat ik het wilde versturen hoorde ik stemmen en zag ik een vaag lampje. Jawel, daar waren ze. Gauw het SMS-je veranderd in "ik heb ze gevonden". Ze waren de stippen kwijtgeraakt. Het enorme bord dat aangaf waar ze waren hadden ze over het hoofd gezien. We zijn heel rustig naar het busje gesloft. De anderen waren allang naar het restaurant gebracht, maar gelukkig waren ze voor ons teruggekomen. Wij kwamen uiteindelijk pas rond acht uur bij het restaurant.

Restaurant Rajna had lekker eten. Mixed grilled vlees, vis, soep et cetera. Helaas had ik wat later die avond diarree. We hadden de Mosoraški-plannen een dag opgeschoven, maar dan moest die diarree natuurlijk wel weg zijn. Leve de norit, dus.

De foto's van deze dag staan op de gebruikelijke plaats.

Rocksport Paklenica: eindelijk klimmen

Het is dinsdag 23 oktober. Aad stond als eerste op, toen Akshay, en daarna ik. Dat is de omgekeerde wereld. Maar het weer was prima! Weinig wind en geen regen. Mijn eerste klimdag was eindelijk aangebroken.

Ik klom met Esther. De routes zijn nogal hard gewaardeerd hier: ik begon met twee 4b+ en dat lukte tenauwernood. De 5a die ik daarna deed ging ook maar net. Toen een 4b en een 4c, dat ging al wat beter. Per saldo heb ik toch wel redelijk geklommen; zeker omdat het de eerste keer buiten was sinds de Rocksport van een half jaar geleden.

Wat hebben de anderen gedaan? De meesten hebben geklommen. Jan en Remy hebben met enige moeite de cams en het touw van maandag weten terug te halen. Remy heeft er een beurs achterwerk aan overgehouden toen hij viel terwijl ze het vastzittende touw lostrokken. Roos heeft een 6b getopt (met maar één bloc) en schreeuwde het uit van blijdschap toen ze boven was. Harry heeft dezelfde 6b niet getopt, ondanks een manhaftige poging en vele blocs, maar hij heeft er wel een mooie voorklimmersval in gemaakt. Hij had mij z'n nieuwe fototoestel toevertrouwd om een paar foto's van hem te maken. Nou, ik heb met zo'n vijftig foto's elk bloc vastgelegd (ik moest voortijdig stoppen omdat de accu leeg was).

Ik heb vandaag ook ontdekt dat de kloof prima sanitaire voorzieningen heeft. In de rots is een prachtige toiletruimte uitgehakt.

Terug bij het appartement bleek jammer genoeg dat Sander naar huis was gegaan. Hij was de vrijdag voor vertrek al door zijn rug gegaan, en had daar toch teveel last van.

't Avondeten was weer prima. Geen "vis voor iedereen" maar a la carte; ik koos voor mixed grilled meat, daar zijn ze ook goed in hier. Het was een stuk beter dan de dag ervoor, de ruimte was veel gezelliger en het eten lekker. Het enige minpuntje was dat we door maar één persoon werden bediend terwijl onze groep uit meer dan 20 mensen bestond.

Nans en ik hadden het plan opgevat om de volgende dag een mooie lange route te gaan doen: de Mosoraški. Het is dé klassieke beklimming van de Anića Kuk. Zo'n 350 meter in 10 touwlengtes, variërend van 3a t/m 5c. We zijn van plan om vroeg te vertrekken, rond half acht. We zijn niet de enigen; Eward en Harmen willen dezelfde route doen; Jorg en Roos gaan een andere lange route doen, ook op de Anića Kuk, en Akshay en Harry willen ook vroeg mee. Enfin, 's avonds inpakken en vroeg gaan slapen dus.

Vergeet niet om hier te kijken voor meer foto's!

Philip in het bos

Een paar dagen geleden is mijn fototoestel er zomaar mee opgehouden. Dus nu moet ik weer met mijn telefoon foto's maken. Hier zie je Philip die in de Delftse Hout aan het wandelen is.

Rocksport Paklenica: Zadar

We zijn ondertussen al bij maandag de 22e. Ik heb die ochtend uitgeslapen tot half tien ofzo. Want het waaide niet alleen hard, maar het was ondertussen ook gaan regenen. Geen klimweer dus. Later hoorde ik dat er niet eens geklommen mócht worden in het park. Volgens onze huisbaas zou het weer de volgende dag beter worden; de wind zou gaan liggen, maar het zou nog wel bewolkt zijn. Vanaf de dag daarna (dan zijn we al bij woensdag) zou het nog beter worden.

Een groepje besloot om te gaan hiken. Een wandeltocht van drie uur heen en drie uur terug, naar een hut waarvan gezegd werd dat die dicht zou zijn. Door de wind en de regen. Veel plezier.

De rest ging een dagje naar Zadar, zo'n veertig kilometer verderop. Het waaide zo hard dat de snelweg (die over een hoge brug ging) afgesloten was. Maar in Zadar zelf was het een stuk beter te doen: geen regen en nauwelijks wind.

Zadar is een middeleeuws stadje. Het heeft een aardig centrum, dat ook nog vrijwel autovrij is. Al met al leuk voor hooguit een paar uurtjes. Gelukkig konden we ook nog wat builderen.

Jorg was ook meegegaan naar Zadar. Maar omdat hij al een paar keer in Zadar geweest was bleef hij Saskia gezelschap houden in een coffeeshop. Hij zou ook op het busje letten. We hadden namelijk maar voor één uur parkeren betaald; extra uren zijn duurder dan het eerste uur. Maar hij was het vergeten, dus er lag een bekeuring onder de ruitenwisser. Ik ben vergeten hoe hoog de boete was, maar het was een lachertje: minder dan de normale parkeerkosten voor een middagje in Amsterdam. Bovendien bleek het vals alarm, want de bekeuring was voor een heel andere auto. Iemand had 'm op het andere busje gelegd, en Eward had 'm vervolgens op 'mijn' busje gelegd.

De hikers waren vrijwel tegelijkertijd met de Zadar-gangers terug. Ze vertelden dat het een leuke, maar wel winderige tocht was. Ze hebben zelfs sneeuw gezien. Esther is twee keer omgewaaid en Nans één keer. En ze verspreidden het gerucht dat de hut toch wel open was.

's Avonds weer vis gegeten. In hal van de hotel Roli. Een wat klinische en te grote ruimte, waar we met z'n allen aan een saaie, lange tafel zaten. Het eten was eigenlijk ook niet lekker.

Terug in de "huiskamer" hebben we zitten kaarten. Een groepje ging toepen ofzo; een ander groepje ging koehandel doen. Niemand behalve Walter (en Birgit?) kende de regels daarvan. Ik deed samen met Saskia. Esther won net niet (ondanks blatant valsspelen); Walter + Sarah wonnen net wel (maar ja, Walter verzon de spelregels ter plekke).

Natuurlijk heb ik het online fotoalbum weer uitgebreid met de foto's van deze dag. En voor de echte fanaten: het fotoalbum heeft ook een rss-feed.

's Ochtends vroeg

Philip wordt vaak wakker als ik doordeweeks opsta. Dan wil hij altijd mee naar beneden en in de gaten houden wat papa allemaal doet. Na een tijdje wordt het dan toch tijd dat ik naar kantoor moet gaan.

Ik: “Papa moet gaan werken, dag Philip.”

Philip: “Philip ook werken.”

Ik: “Dat kan nog niet, je bent nog te klein.”

Philip: “Philip is groot.”

En dan kan je zeggen wat je wil, maar hij houdt stug vol dat hij groot genoeg is om mee te gaan werken.

Het gesprek kan ook anders gaan, zoals vanochtend:

Ik: “Papa moet nu echt weg hoor, ik moet eurootjes gaan verdienen.”

Philip: “Philip ook eurootjes verlienen.”

En dat klopt echt niet! Eurootjes ver-Lien-en is precies het tegenovergestelde van eurootjes verdienen!

Rocksport Paklenica: de eerste klimdag

Zondag is de eerste klimdag. Maar het waait. Hard. We kijken van het appartement leuk uit op de zee. Op die zee wordt het water flink omhoog geblazen.

We zijn toch vol goede hoop naar het park gegaan. Je moet een toegangspas kopen; we hebben maar meteen een vijfdaagse pas gekocht voor 90 kuna (een ééndaagse pas kost 30 kuna). In het centrale klimgedeelte is een winkeltje in de rots uitgehakt waar ze topo's verkopen (150 kuna of 21 euro). Ik leende geld van Akshay om een topo te kopen, en ik zette meteen mijn naam erin. Dat vond Akshay natuurlijk niet zo leuk, dus ik moest beloven dat ik de volgende dag een topo voor hem zou kopen.

Intermezzo: De kuna is de lokale valuta. Dus niet zloty of kilonewton (ze korten het af als kn). Ze gebruiken een onhandige wisselkoers: één euro is ongeveer 7,35 kn, of andersom: 100 kn is ongeveer 13,61 euro. Reken dan maar eens snel uit je hoofd de prijs van een kopje hete chocolademelk om in euro's.

Maar we wilden klimmen. Akshay en ik gingen op zoek naar een plekje uit de wind. We wilden bij Veliki Ćuk kijken, maar we konden de goede afslag van het pad niet vinden. Wel de staalkabel voor de klettersteig van de afdaling. Toen zijn we maar doorgelopen naar Anića Kuk.

Net toen we in de buurt daarvan even zaten uit te rusten belde Jan me op. Saskia was gevallen, ze hadden hulp nodig. Ze zaten in Veliki Ćuk. Bij de staalkabel omhoog, zei Jan. Nadat ik Walter had gebeld om verdere hulp te organiseren zijn Akshay en ik teruggehold naar de staalkabel en daar omhoog gegaan. We zagen ze niet, dus ik heb meerdere malen met Jan gebeld; we moesten gewoon verder lopen langs de wand. Toen we uiteindelijk helemaal boven waren bleek dat we toch verkeerd zaten. Dus toen konden we weer terug naar beneden, over de stijle puinhelling.

Bij de staalkabel vonden we een "pad" opzij. Daar gingen we maar eens kijken. Het pad was een drietje dat we omhoog moesten klauteren. Boven vonden we een relais. Akshay liep door maar vond alleen maar een ravijn en stijle wanden, dus dit was ook niet goed. Naar beneden klauteren was gevaarlijker dan omhoog, zeker met een rugzak, op gewone schoenen en met rukwinden. Daarom heb ik maar een abseil gebouwd op een maillon rapide. Toen we beneden waren zat het touw vast, in een rotsspleet ofzo. Bah. Jan maar weer eens gebeld om te vragen hoe het er voorstond. Het bleek dat er ondertussen allemaal hulptroepen bij Saskia waren gearriveerd. Toen nam ik maar de tijd om mijn touw (en maillon rapide) te redden.

Later bleek dat Walter net op het moment dat ik hem belde bij de ingang van het park stond, bij de parkwachters. Dus die kon hij mooi meteen alarmeren. En uiteraard wisten de parkwachters wel de weg naar Veliki Ćuk. Ze hebben Saskia in een of andere banaan naar beneden getakeld. Helaas was de banaan nogal oud en zwaar, en duurde het uren voordat ze beneden was.

Toen Saskia naar het ziekenhuis was afgevoerd zijn Akshay en ik nog een keer op zoek gegaan naar de weg naar Veliki Ćuk. We hadden ondertussen begrepen dat er nóg een staalkabel was, en dat wij dus bij de foute staalkabel omhoog waren gegaan. Dit keer vonden we de juiste staalkabel. En na wat zoeken zagen we in de verte de touwen hangen. Akshay kon zelfs de friends zien. Maar het was gaan motregenen, en het was ook al laat aan het worden, dus we zijn maar weer naar beneden gegaan.

Gelukkig was een aantal anderen zo slim geweest om niet een plekje uit de wind te zoeken, maar gewoon te gaan klimmen. Dus er is toch ook nog redelijk goed geklommen.

's Avonds had Jorg een vismaaltijd geregeld bij Dinko, de plaatselijke culinaire legende. Er zijn zelfs klimroutes naar hem vernoemd. Het was inderdaad prima eten, en de man komt je vis aan tafel fileren.

Saskia was op tijd voor het eten terug uit het ziekenhuis. Ze zat in het gips en was voor de rest van de week uit de running, maar de schade viel op zich wel mee. Walter had van de gelegenheid gebruik gemaakt om de gevolgen van de aanslag door Nans op zijn neus na te laten kijken. Gelukkig had hij geen grote schade, hij mocht er zelfs mee klimmen.

Saskia had röntgenfoto's meegekregen. Dus 's avonds kregen we een medische les van Esther, die de foto's uitgebreid besprak. "Kijk eens wat een prachtige knieën. Geen artrose. Mooie longen, geen ontsteking. Prachtig hè, dat enkelgewricht."

Ik heb de foto's van deze dag toegevoegd aan het online fotoalbum.