Rocksport Paklenica: wandelen

We zouden woensdag (24 oktober) de Mosoraški gaan bedwingen. Maar Nans belde me om 06:12 op om te zeggen dat het regende. Ja, dat had ik al gehoord. En het betekende: geen Mosoraški. Nah, toen ben ik maar gaan uitslapen.

Rond half acht ben ik toch maar eens opgestaan. Als enige. Het motregende. En het hele autopark stond er nog. Nah, toen ging ik maar een rondje wandelen door het dorpje.

Het dorpje was net bezig wakker te worden. Een man liep in een scuba-uitrusting naar het einde van een pier en daar het water in. Er liep een oudere dame in badpak en regenjas voorbij, met een handdoek over haar arm en een paraplu boven haar hoofd. Die ging blijkbaar haar dagelijkse ochtendbad nemen. Er stonden Bob de Bouwer-achtige voertuigen (jaja, ik heb thuis een peuter rondlopen). Er kwam enthousiaste maar onverstaanbare muziek uit één van de vele Sobe / Apartman / Zimmer Frei / Restaurant-gebouwtjes. Eén van de vele supermarktjes was bomvol met drie oude dametjes.

Rond kwart over acht motregende het nog steeds. Tussen half negen en negen uur begon de huiskamer eindelijk een beetje vol te lopen. Jan wilde koffie maar wist niet hoe hij dat moest zetten. Sabine, Saskia, Akshay en ik waren er ook, maar dat waren geen van allen koffiedrinkers, dus daar schoot Jan niets mee op.

Het weer werd wel iets beter, maar uiteindelijk hebben we besloten om te gaan wandelen. Met z'n negenen: Nans, Akshay, Esther, Sarah, Aad, Harry, Joost, Sabine en ik. Heen door de kloof naast de klimkloof, dan om de Anića Kuk heen, en via de klimkloof weer terug. Een rondje van vier uur, volgens Aad die de kaart bestudeerd had. Maar volgens de parkwachter moesten we er toch wel zes uur voor uittrekken; Aad was de hoogtemeters vergeten mee te rekenen.

Het werd een prachtige wandeling. En het duurde nóg langer dan verwacht. We "moesten" hier en daar boulderen of door een eng "grotje" heen. De route was extreem goed aangegeven; overal stonden rood met witte stippen of strepen. Het zou moeite kosten om te verdwalen.

Toen we over het hoogtepunt heen waren (letterlijk) liepen Sarah, Nans en ik ons los van het peloton, terwijl het peloton Harry en Aad had afgeschud. Aad had namelijk besloten om op zijn toch al geblesseerde schouder te vallen, en kwam niet meer zo heel snel vooruit.

Bij de zigzag-afdaling langs de Anića Kuk, een paar kilometer voor het einde, besloot ik om alleen vooruit te gaan, om het busje te halen. Het busje stond namelijk helemaal bij P1 (de parkeerplaats die het verste weg was). Het bleek nog wat verder weg dan ik gedacht had. Toen ik eindelijk bij het busje was, was het al kwart over vijf. Gauw omgedraaid en naar de dichterbij-gelegen parkeerplaats gereden. Halverwege kwam ik Sarah en Nans al tegen. We besloten om helemaal naar het centrale klimdeel door te rijden, want het begon al te schemeren. Toen we daar aankwamen was het peloton nog niet in zicht. Ik besloot om ze tegemoet te lopen, met een extra Petzl-koplampje. Gelukkig kwam ik ze al na een paar minuutjes tegen.

Helaas waren Harry en Aad daar niet bij. Ik liep verder, een half uur of drie kwartier. Helemaal tot waar het grote pad ophield en waar het zigzag-paadje omhoog langs de Anića Kuk begon. Het was ondertussen al echt donker, en er was nog geen spoor van de heren. En de telefoon opnemen deden ze ook al niet. Om even voor half zeven gaf ik het op en besloot ik terug te lopen. Al wandelend componeerde ik een SMS-je om de anderen te vertellen dat de heren zoek waren. Vlak voordat ik het wilde versturen hoorde ik stemmen en zag ik een vaag lampje. Jawel, daar waren ze. Gauw het SMS-je veranderd in "ik heb ze gevonden". Ze waren de stippen kwijtgeraakt. Het enorme bord dat aangaf waar ze waren hadden ze over het hoofd gezien. We zijn heel rustig naar het busje gesloft. De anderen waren allang naar het restaurant gebracht, maar gelukkig waren ze voor ons teruggekomen. Wij kwamen uiteindelijk pas rond acht uur bij het restaurant.

Restaurant Rajna had lekker eten. Mixed grilled vlees, vis, soep et cetera. Helaas had ik wat later die avond diarree. We hadden de Mosoraški-plannen een dag opgeschoven, maar dan moest die diarree natuurlijk wel weg zijn. Leve de norit, dus.

De foto's van deze dag staan op de gebruikelijke plaats.