BAZ! 2008: zondag

Dit is deel drie. Hier is deel twee.

Ik zou eigenlijk zondag niet naar BAZ! gaan. Maar ik had de loterij gewonnen, zodat ik mee mocht doen met de clinic. Ik was niet de enige van ons groepje. Bijvoorbeeld ook Rémy. Maar hij had vorig jaar ook al met de clinic meegedaan, en daarom had hij zijn kaartje aan Esther gegeven.

We werden in groepjes ingedeeld. Een groepje jeugd, en drie groepjes volwassenen, verdeeld op nivo. Het instapnivo was vijfjes, dus daar zaten Esther, Harmen en ik in. Timo Tak was onze instructeur. We gingen dyno's doen. Ik dacht dat ik dat wel een beetje kon, maar dat viel vies tegen. Dus ik heb heel wat geleerd.

Harmen had net een nieuwe boulderpofzak gekocht. Met inhoud. Tijdens de clinic merkte ik dat ik toch wel wat veel pof van hem leende. Dus toen heb ik er maar gauw ook een gekocht. Een klimpofzak neem je mee tijdens het klimmen, dus die moet klein zijn (dan kan er ook niet zoveel inhoud uitvallen). Maar een boulderpofzak laat je gewoon beneden staan, dus die kan tien keer zo groot zijn. Zodat je er lekker veel pof in kan doen. En je handen passen er ook veel makkelijker in.

Mijn nieuwe boulderpofzak naast mijn klimpofzak

Vorige week heb ik mijn schoentjes in de hal laten liggen. Althans, dat hoop ik maar, want anders ben ik ze kwijt. Ik heb bij BAZ! dus op mijn reservepaar geklommen. Het zijn wel goeie (5.10 Anasazi); volgens de reclame kan je er 5.15 mee klimmen (dat is 9a+ in het Frans; maar dat is me vreemd genoeg nog niet gelukt). Ze zitten eigenlijk net iets te strak (daar zal 't wel aan liggen). En dat ze strak zitten merk je, als je er de hele dag op rondloopt. In de hitte. Over en door het zand, dat overal tussen gaat zitten. Dus mijn voeten doen nog steeds pijn. En mijn vingers ook. Maar het was wel een geweldig weekend.

BAZ! 2008: zaterdagavond

Dit is deel twee. Hier is deel één.

Na mijn zware blessure ben ik klaar met boulderen voor vandaag. Ik ben niet de enige die uit-geboulderd is. Het is dan ook wel heel warm. Men ligt wat op het strand, een boekje te lezen, of sterke verhalen te vertellen. Ik had me natuurlijk niet ingesmeerd, terwijl ik in een stoer shirt zonder mouwen rondliep. Dus ik ben goed verbrand.

Herstellen van het boulderen

Er liep iemand lootjes te verkopen. Je kan er een clinic mee winnen, morgen. Die wordt gegeven door de klimmers van het Nederlandse team. De opbrengst gaat naar een goed doel: Right to Play. Ik win nooit wat, maar ik wil best wel bijdragen aan een goed doel, dus ik koop twee lootjes.

Even na zes uur worden de winnende lootjes getrokken. En het is niet te geloven: het eerste winnende lootje is een van mijn twee lootjes! Joepie, ik mag morgen meedoen met de clinic!

Loterij voor het goede doel

Ondertussen wordt er aan het avondeten gewerkt. Bas had het initiatief genomen om te gaan barbeque-en. We ontdekken al gauw dat bbq-en op het strand toch wat lastig kan zijn, met al dat zand enzo. Maar zolang je geen zand op het eten krijgt, en genoeg geduld hebt om te wachten tot het gaar is, is het prima te eten. Er is genoeg voor iedereen.

Vincent stookt een vuurtje

De finale begint even na acht uur. We hebben het goed getimed: we zijn net klaar met eten. Het is wel moeilijk om een plaatsje te vinden, want er zijn heel veel toeschouwers. We belanden uiteindelijk helemaal vooraan, pal onder het podium. Ok, de instap kunnen we niet zo goed zien, maar voor de rest zitten we prima.

Eerst mogen de dames, daarna de heren. En er zijn ook nog wat dans-acts. De Showroom Dummies zijn er weer, maar ze zijn niet echt in vorm. De finalisten zijn wel in prima vorm, het ziet er allemaal heel indrukwekkend uit. Er is een duidelijk verschil in stijl te zien tussen de dames en de heren. Muriel, die bij de dames wint, geeft het publiek een kusje als ze boven komt. De heren, daarentegen, steken bij het toppen een gespierde arm met gebalde vuist in de lucht.

De zon is ondertussen allang onder, en de wind steekt een beetje op. Het wordt een beetje frisjes. Ik ben blij met de BAZ!-sweater die ik gekocht heb.

Dan komt Abby voorbij wandelen. Zij en Wilfred zitten een stukje verderop. Abby heeft een bakje frietjes gehaald. De frietjes belanden op onnavolgbare manier op het zand, bij de voeten van Pascal. Het had te maken met iemand die onverwacht omdraaide, en iemand anders die enthousiast met zijn armen aan het zwaaien was.

Pascal de Friet-Slasher

BAZ! 2008: zaterdag overdag

Het is zaterdagochtend, 30 augustus. BAZ! Ik ben er helemaal klaar voor. Lien wil niet mee. “Khoi pai shopping.” Terwijl het prachtig weer is; shopping kan je ook in de regen doen. Nouja, dan maar alleen. Er komen genoeg kennissen.

De jeugd klimt 's ochtends, de volwassenen 's middags. Dus ik wil er om twaalf uur zijn. Ik vertrek rond elf uur, en ik ben om half twaalf bij de parkeergarage van het Kurhaus. Prima op tijd. Nee hoor, de parkeergarage is vol. Ik sta een half uur in de rij te wachten voordat ik erin mag. En dan, net als ik inparkeer, om twaalf uur, piept mijn telefoon. Om me eraan te herinneren dat BAZ! pas om één uur begint. Ok, tijd zat dus.

't Is nog wel een heel stuk wandelen vanaf het Kurhaus, want BAZ! is vlakbij de haven. Rond half één ben ik er. Het is nog lekker rustig. Het is ook beter georganiseerd qua inschrijvingen dan vorig jaar. Toen stond er een enorme rij. Dit keer hebben ze de polsbandjes per post verstuurd, zodat je meteen kan gaan boulderen.

Het was me al opgevallen dat opvallend veel mensen nog even een boodschapje bij de Bever hadden gedaan. Maar die Bever-tasjes blijken de goody bags te zijn. Met daarin: een papiertje met regels en ruimte om je score op te schrijven, een pen, een vuilniszak, en nog wat kleine promo-dingetjes.

Ze hebben weer wat moois van de klimblokken gemaakt. Wel anders dan vorig jaar. Toen waren er een boel kleine blokken. Nu is er één kleine, en zijn er twee hele grote. En in het midden het podium met de finalewand.

BAZ! 2008

Al gauw druppelen diverse kennissen binnen. Rémy, Esther, Nans, Pascal. En al gauw wordt er stevig geboulderd. Viertjes en vijfjes vallen moeiteloos. Zesjes lukken me nog niet; ik heb evenveel moeite met een zesje als Nans met een vijfplusje. Later lukt een andere zes wel; maar dat is alleen maar één dyno (maar wel een beetje ver), en eigenlijk niet eens zo heel moeilijk.

Nans aan het werk

In de loop van de middag komt zelfs Abby nog langs. Ze had vrijdag een feestje en ze is nu nog half dronken. Ze beperkt zich vandaag maar tot foto's maken. Wilfred is thuis aan het oefenen voor later.

Abby de fotograaf

Dan moet moet ik poseren voor een stoere foto. Ik ga een 5+ in, en Abby fotografeert er op los. Maar dan glipt mijn voet weg, terwijl ik net mijn hand op een ruwe sloper heb. Die kan ik niet meer houden. Ik val eruit. En mijn vinger ligt open. Au. Abby begeleidt me naar de eerste hulp. Ze vermoedt dat er meteen een ambulance gebeld moet worden. Maar de EHBO-ers houden het bij een pleister.

Zware blessure

Ik hou 't verder voor gezien, het is toch al het eind van de middag.

Liegen

We eten een aardappelschotel. Met onder meer aardappelblokjes, wortelbolletjes, spekblokjes, spercieboonstukjes en nog wat groente-achtige sliertjes. Er gaat wat mayonaise bij en Philip eet 't enthousiast. Vooral de mayonaise; elk klein hapje krijgt een royale dip. De groente laat hij links liggen. Philip eet heel slecht de laatste tijd, dus ik ben allang blij dat hij eet. En dat van die groente neem ik op de koop toe; hij eet namelijk wel weer veel fruit.

Dan meldt hij dat ‘dit’ kaas is. Toch, papa? Terwijl ‘dit’ een blokje aardappel is. En Philip lust nooit aardappel (ik denk dat hij nog niet weet dat frietjes ook van aardappels gemaakt worden). Nou kan ik hem corrigeren: “nee jongen, dat is aardappel” - maar daar is een enorm risico aan verbonden. Namelijk dat hij het meteen niet meer lust. Dus ik zeg “ja, lekker he”. Een leugentje om bestwil.

Morgen BAZ!

Morgen (en overmorgen) is het BAZ!. 't Is al voor de derde keer. En het belooft prachtig weer te worden, zeker op zaterdag.

En ik ben zaterdag natuurlijk van de partij. Helaas heb ik de afgelopen dagen eigenlijk te weinig geslapen. Om zaterdag toch maximaal te kunnen presteren ik sla 't klimmen / boulderen in de hal vanavond maar over.

Gaap

Om vier uur 's nachts gaat opeens het licht in de slaapkamer aan. Er blijkt een peuter in de deuropening te staan. Die meldt vrolijk dat hij nu graag bij ons verder wil slapen. Ik werp tegen dat hij een eigen bed heeft waar hij in mag slapen, maar dat wordt weggewuifd: nee, nee, het is de bedoeling dat Philip bij ons in bed komt liggen. Ik zucht maar eens, stem toe en zeg dat 'ie zijn kussen moet gaan halen.

Philip loopt helemaal blij naar zijn eigen kamer en komt terug met zijn kussen, zijn aap en zijn kikker. Hij installeert zichzelf en de aap naast Lien. De kikker moet bij papa. Lien, die tussen ons in ligt, doet alsof ze slaapt, terwijl de dieren en de opmerkingen over haar heen gaan. Het licht gaat uit. Het licht moet even later weer aan omdat de aap niet goed ligt. Het licht gaat weer uit, gaat nog een keer aan, en tenslotte definitief uit. Eindelijk is de rust weergekeerd.

Helaas blijft het niet lang rustig. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Enzovoort, tot acht uur 's ochtends. Toen mocht ik eindelijk doorslapen. Tot ik om 'n uur of negen wakker schrik. Ik realiseer me dat het woensdag is, en dat dat een werkdag is. Het lukt me om nog voor tien uur op kantoor te zijn.

Tuin fatsoeneren - drie en een halve maand later

Begin mei had ik de voortuin (en het strookje groen aan de zijkant van het huis) gefatsoeneerd. Ik had ook een laagje cacaodoppen gestrooid, zodat onkruid minder kans zou moeten krijgen.

Een maand later bleek dat de cacaodoppen het onkruid niet helemaal konden tegenhouden. Dat stond ook op de verpakking, dus ik mag niet al te hard klagen. Er stond ook op de verpakking dat 't weinige onkruid dat brutaal genoeg was om z'n kop op te steken makkelijk verwijderd zou kunnen worden. Dat heb ik de afgelopen week maar eens geprobeerd.

Voor en na

En inderdaad: het meeste onkruid kon ik er moeiteloos uittrekken. Zelfs als het onkruid ondertussen een goed verbonden wortelnetwerk heeft gebouwd. Alleen haal je dan net zo hard de cacaodoppen weg, en dat was nou net niet de bedoeling.

Voor en na

Nou kan het ook flink waaien in de straat. En dus ook in de voortuin. Er waren hier en daar heel wat cacaodoppen weggewaaid, zodat er open vlaktes ontstaan waren. Als de doppen niet weggewaaid waren, dan was dat omdat het een beschut stukje was, of omdat de doppen vastgehouden werden door onkruid.

Thuis boulderen

Je hoeft niet persé naar de klimhal of Fontainebleau om te boulderen. Dat kan ook gewoon thuis. Sommige mensen maken een complete boulderhal op zolder. Anderen gaan gewoon in de keuken boulderen:

Kermis in de huiskamer

Lege colaflessen moeten we terugbrengen naar de supermarkt. Maar dat vergeten we steeds. Zodat we regelmatig een voorraadje opbouwen.

En dat is dan weer leuk voor Philip. Dan kan hij bijvoorbeeld kermis gaan spelen. Ballen gooien. Maar mikken met de bal is nog een beetje moeilijk, dus de bal tegen de flessen duwen is makkelijker.

Ballen “gooien”

Sloffers

Peuters zijn druk bezig met het leren van hun moedertaal. En, in het geval van Philip, hun vadertaal. Zo heeft hij het tegenwoordig over zijn sloffers. Tja, 't zijn inderdaad geen slippers en het zijn ook niet echt sloffen. Wat zijn het wel? Aan de bovenkant sokken, aan de onderkant rubberen zolen, en daartussen sloffen. Misschien is sloffers wel een prima woord hiervoor.

Sloffers

Einde SAAB

Een kleine drie jaar geleden had ik een Opel Corsa. Tot die total loss raakte bij een kettingbotsing. Gelukkig was het niet mijn fout. De dame die 't veroorzaakt had, had zelfs - heel sympathiek - op het schadeformulier geschreven dat het haar fout was. Voor het geld dat ik terug kreeg voor de Corsa kon ik een mooie tweedehands SAAB 9-5 kopen.

De Corsa is total loss

Helaas hield de SAAB er vorige week zaterdag zomaar mee op. Hij wilde opeens niet meer starten. Volgens de wegenwacht was de krukassensor stuk. En als de boordcomputer denkt dat de krukas niet draait, dan weigert 'ie om de bougies te laten vonken, ofzo. Gelukkig is een krukassensor niet zo duur en makkelijk te vervangen. Maandagmiddag zou de SAAB wel weer in orde zijn. Ik kreeg tot en met maandagmiddag een vervangende auto van de ANWB.

De SAAB in betere tijden. Als die zwarte kat je pad kruist, dan krijg je blijkbaar pas zowat drie jaar later pech.

Maar maandag meldde de SAAB-garage dat 't niet de krukassensor was. Nee, de brandstofpomp was kapot. En om die te vervangen vroegen ze meer dan 600 euro, exclusief btw. Ja, een SAAB is duur in 't onderhoud. Te duur, vonden we, dus we besloten om 'm maar niet meer te laten repareren. De garage wilde 'm na enige aarzeling wel terugkopen. Maar de auto was niet alleen kapot; hij had ondertussen ook al bijna 300.000 kilometer op de teller staan. Ik was nog blij dat ze meer dan duizend euro boden.

Hij start niet meer

Dus nu zijn we op zoek naar een nieuwe auto. Vandaag hebben we twee proefritten gemaakt: eerst in een Honda Civic Hybrid, daarna in een Toyota Prius. Allebei comfortabele en zuinige auto's. Ze rijden allebei lekker. Maar Lien vindt de Civic een auto voor oude mensen. En de Prius heeft een veel grotere bagageruimte.

Soesje

De voorpagina van de meest recente Intermediair toont een baby die om meer broertjes en zusjes zeurt. Nou vragen wij wel eens aan Philip of hij een broertje of zusje wil, waarop hij steevast antwoordde “soesje”. En die staan in de koelkast. Maar tegenwoordig zegt hij meer iets als “nee hoor, hoeft niet”. Ik denk dat hij het verschil tussen zusje en soesje eindelijk door heeft.

Waarom Philip mee moet naar de klimhal...

Soms neem ik Philip mee naar de klimhal. Dat is leuk voor hem. Kan hij over de slackline lopen, en een beetje klauteren. Maar het is ook nuttig voor mij.

Eerst moet je inbinden en elkaar controleren.

Daar moet je heen, papa

En dan kan je gaan klimmen.

Philip moet wel het touw inhalen