We logeerden in een kasteeltje in Floreffe. Eigenaar Jean Marie heeft zo'n tien jaar geleden twee ruïneuze torens gekocht. Eén daarvan heeft hij nu zover opgeknapt dat die bewoonbaar is. Hij woont zelf bovenin, en verhuurt de rest aan groepen als de onze, als huisvesting voor een weekendje.
Het kasteeltje van Jean Marie
Zondag gingen we naar de Trou de l'Eglise. Die is - jawel - min of meer onder een kerk. Deze grot is kleiner dan die waar we gisteren waren, maar we kwamen wel tot 80 meter diep. En er zijn prachtige druipsteenformaties. Het is jammer genoeg niet zo makkelijk om die te fotograferen. Het is donker, stoffig en dampig. Eigenlijk zou je zo min mogelijk licht moeten gebruiken, en het fototoestel op een statief moeten zetten.
Na een stijle abseil in een waterval, en wat geklauter, kwamen we in een hal terecht. Daar moesten we een tijdje wachten. De begeleiders gingen weer eens een touw ophangen. Dit keer voor een traverse. Met aan het einde een abseil van tientallen meters. Langs schitterende druipsteenformaties.
We kwamen in een andere hal, op zo'n 70 meter diepte. We konden als optie nog 10 meter dieper. Nou, dat hoef je geen twee keer tegen Nans te zeggen: zoef, weg was ze. Akshay en ik wurmden ons erachteraan. Hier werden de gangen opeens heel laag, zodat we echt moesten kruipen. Terwijl er ook een stroom water doorheen liep! Ik had mijn sokken droog weten te houden, maar nu voelde ik opeens water bij mijn knieën - aan de binnenkant van mijn broek! En toen ik even later weer een beetje overeind kwam stroomde dat mijn laarzen in. Bah.
Ondertussen was Nans niet te stoppen. Ze kroop maar verder en verder de gang in. Tot die doodliep bij een mooi helder poeltje in een klein kamertje. Nadat Nans daaruit teruggekropen was kroop Akshay erin. Toen veranderde het poeltje zomaar in een modderpoeltje. Ik heb 'm ook nog even bekeken, en toen zijn we toch maar weer terug gegaan.
We waren zelfs nog wat leven tegengekomen in deze grot. Geen vleermuizen (daar had ik eigenlijk wel op gehoopt). Maar wel (vlakbij de ingang) één of andere geel-zwarte hagedis, die onvermoeibaar poseerde voor de fotografen. Toen we uren later terugkwamen zat 'ie er nog steeds, maar iemand had hem kennelijk zien bewegen, dus hij leefde nog. En later, een heel stuk dieper, zag Saskia zelfs een levende kikker.
De uitgang
Ik heb al mijn foto's ondertussen online gezet:
 |
| Speleo 2008-03-01 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten