De eerste week in Laos

We zijn ondertussen al bijna een week in Laos. Het weer is lekker. Lekker warm vooral, maar zeker niet te heet. En overdag regent het niet. 's Nachts soms wel, en dan soms ook heel hard. Het lijkt onder een dak van golfplaten nog veel harder. En dan kan ik dus echt niet slapen. Als ik al in slaap gevallen was. Ze hebben hier namelijk ook hanen. En die kraaien. Je kent het gezegde: als er één haan kraait, dan volgen er meer. De haan het dichtste bij mij in de buurt was ook nog eens schor.

De eerste dagen waren we te gast bij Broer Soldaat. Die heeft een huisje op enkele tientallen kilometers van Vientiane. Het is hier alsof je in een kinderboerderij woont: overal lopen kippen en eenden. En er wandelt regelmatig een kudde runderen voorbij.

Het huis van Broer Soldaat

Philip vermaakt zich kostelijk. Hij heeft een nieuw spelletje bedacht: water aan het pluimvee geven. Daarvoor heeft hij een beker, die de welwillende vrouw des huizes steeds vult met water. En de inhoud gooit Philip over de beestjes heen. Die het redelijk gelaten ondergaan. Een en ander tot groot vermaak van de omstanders, vooral een babietje.

Ze hebben hier geen waterleiding, maar wel een pomp die het water diep uit de grond oppompt. Elektriciteit hebben dus ze wel. Ruim genoeg voor een kleurentelevisie en een paar ventilatoren.

Het is hier heerlijk rustig. Ik heb volop de tijd om weer eens wat te lezen. Op Schiphol heb ik een boekje van Martin Rees gekocht: Just Six Numbers, over astronomie. Heel boeiend. En ik heb ook drie Discworld-boekjes gekocht; ik moet daar toch ooit eens aan geloven.

Na een paar dagen zijn we naar het huis van Soi gegaan, een zus van Lien. Dat is wat dichter bij Vientiane, maar niet veel. Het huis van Broer Soldaat was een simpel houten huis, met “muren” van vlechtwerk; het huis van Soi is een echt betonnen huis met heuse kamers.

Op de brommer

Ook bij Soi zijn er genoeg eenden en kippen. En een hond. Philip heeft ondertussen een waterpistooltje gekregen van Lien, en daarmee bestookt hij al die dieren. Hier reageren ze een stuk beter; ze fladderen regelmatig op. De hond blijft er gelukkig heel ontspannen onder, die wandelt gewoon weg. Terwijl Philip “wegwezen!” roept.

Het lijkt wel een kinderboerderij

Een andere zus van Lien is On. Zij woont in Vang Vien, en ze is ook een paar dagen op bezoek gekomen. Met haar kindertjes. Waaronder Noei. Philip en Noei sluiten al snel vriendschap. Ze rennen samen rond en halen soms zelfs kattekwaad uit.

Philip en Noei

Weer een paar dagen later gaan we naar Vientiane. Eindelijk kan ik weer eens aan het Internet. Dat heb ik helemaal niet gemist, dat valt me reuze mee. Ze zijn hier ook met de tijd meegegaan: de PC heeft slots voor allerlei soorten memory cards. Maar aargh, ik krijg de xD-kaart van mijn fototoestel er niet in! Gelukkig is er ook een USB-aansluiting. Zo kan ik toch nog een paar fotootjes uploaden voor dit blog.

Het is toch wat lastig om hier met Philip te wandelen. Hij vindt tuktuks geweldig! Elke keer als hij er eentje ziet wil hij instappen.

Philip houdt van tuktuks

Er is wel wat veranderd sinds de vorige keer dat ik hier was. Dat is alweer vier jaar geleden. De Talat Sao is de grote markt hier. Dat was altijd een rommelige markt met losse kraampjes in een grauw betonnen gebouw. Dat is nog steeds zo, voor een deel; maar er is nu ook een modern deel dat er keurig uitziet. Er zijn zelfs glazen deuren met het opschrift “Talat Sao Mall”. En een restaurantje waar je friet kan kopen. Het is nog steeds heel rommelig, dat zal wel typisch zuidoost-azië zijn.