Dierentuin

Philip vindt het leuk om met de Playstation te spelen. En het is helemaal niet erg als hij dat af en toe doet. Maar dat moet hij dus niet de hele dag doen. Dat mag hij dan ook niet van mij. En hij moet er ook niet de hele godganselijke dag om zeuren. Dat is wat lastiger af te dwingen. Het helpt als hij 'm niet ziet, maar ik heb ook weer geen zin om dat ding ver weg te verstoppen. Daarom vandaag een nieuwe taktiek: ik heb hem maar eens meegenomen naar de dierentuin.

Luie beesten

En dat vond Philip best wel leuk. Eerst was het een beetje koud, dus we begonnen maar met de reptielen die binnen zitten. Philip was nogal zeurderig en hangerig, hij wou helemaal niet lopen. Maar de schildpadden en krokodillen vond hij toch wel interessant. Vooral het hok met schildpadden, met twee schildpadden van wel een meter lang, een iets kleinere, en een stuk of drie kleintjes van zo'n 20 centimeter. Die duidde Philip meteen aan als “papa” en “mama” (de twee mega-schildpadden) en “Philip” (alledrie de kleintjes). De tussenmaat-schildpad werd merkwaardig genoeg niet benoemd.

Het is nog koud

Maar het waaide niet en de zon scheen wel, dus na een uurtje was het ook buiten prima uit te houden. Philip begon helemaal los te komen. Hij rende heen en weer. Keek even naar een dier als ik er een aanwees, en rende dan weer verder.

Philip vond de vlindertuin ook heel leuk. Daar moesten we wel drie of vier keer naar binnen. Da's overigens lastig voor een brildragende papa, want die bril beslaat steeds meteen. Philip kan secondenlang naar een vlinder kijken (dat is lang voor deze peuter). Totdat ze wat dichterbij komen, en ze op hem dreigen te landen; dan zijn het opeens enge beesten geworden. Gelukkig gebeurde dat niet zo vaak.

Naast de vlindertuin is een stukje oerwoud. Daar kan je een rondje lopen over een smal pad van grote stenen die in het water liggen. Philip stapte natuurlijk meteen tussen twee stenen. Gevolg: natte schoen, natte sok, natte broek (tot halverwege z'n knie). Hij bleef er gelukkig rustig onder. Gauw terug naar de vlindertuin, sok en broek uitwringen, en het ging wel weer.

Daarna wilde Philip meteen weer terug naar dat stukje oerwoud. Hij moest en zou nog een rondje lopen, en lette nu wel op dat hij niet tussen de stenen stapte. En toen we daarna weer in de vlindertuin terug waren, vond hij dat nu ik een natte schoen en sok had. Hij stond erop dat hij mijn schoen mocht uitdoen en mijn sok mocht uitwringen. Ik protesteerde dat mijn schoen en sok helemaal droog waren, maar dat werd genegeerd.

In de vlindertuin

Maar het werd al wat later, en we hadden nauwelijks gelunched. Het hele dierentuinbezoek was een spontane en onvoorbereide actie. Ik had dus ook niet echt veel eten bij me. Alleen maar wat noodvoorraad uit de auto: een pakje Bever-hardkeks en een flesje water. En ik had geen zin om in een duur Artis-restaurant te gaan eten. Dus rond een uur of vier besloten dat het mooi was geweest, en gingen we weer naar huis. Dat vond Philip ook prima. En dat dierentuinbezoek zwaar werk is voor een peuter bleek ook al gauw. We zaten nog geen vijf minuten in de auto of Philip sliep.

Paardje rijden op een gorilla