Ondergronds - II

Dit is deel II van mijn verslag over het speleologie-weekend van Nans.

Zaterdag waren we in de Trou d'Haquin. Ik vond de ingang niet zo aanlokkelijk. Die bestond namelijk uit een opening in de rots waar water naarbinnen stroomde. Veel water. Mijn angst om vast te komen zitten in een nauwe doorgang sloeg om in paniek dat ik in een ondergrondse gang zou zitten die opeens vol met water zou stromen. Ik vroeg me vertwijfeld af waarom speleologen niet altijd een pony bottle bij zich hebben.

Enfin, ik ben toch maar naar binnen gegaan. Na luttele meters kwamen we in een droge gang, waar we redelijk comfortabel konden zitten. We moesten daar wachten tot onze begeleiders een abseiltouw opgehangen hadden. Dat werd meer een abglei overigens.

Ik moest me daarna soms in rare houdingen wurmen om door de gangen en passages heen te komen, maar het werd nergens echt heel krap. Zelfs de passage met de toepasselijke naam Koeienkut was geen probleem. Anderen klaagden wel wat, maar dat was vooral omdat ze zich moesten laten zakken zonder dat ze konden zien waar ze terecht zouden komen.

Speleologie heeft niet veel met sportklimmen te maken. 't Is modderig en glad en nat. Als je omhoog moet klauteren dan gebruik je gewoon alles wat er voorhanden is, inclusief knieën en ellebogen. Soms wil je zo snel mogelijk naar boven, bijvoorbeeld omdat je tegen een hard stromende en spetterende waterval op klimt. Omlaag gaan doe je meestal door je klem te zetten tussen twee stukken rots en je dan voorzichtig laten zakken.

Het bleek dat de grot niet alleen bestaat uit gangen, maar dat er ook hallen zijn. De hallen zijn vaak gigantisch groot. Je kan er soms moeiteloos met tientallen mensen tegelijk staan. En dat is best wel prettig, als je je net door zo'n nauwe gang hebt gewurmd. Maar het is ook gewoon heel mooi om te zien. Jammer genoeg had ik mijn fototoestel in de auto laten liggen.

Terug uit de grot; vies, maar wel levend