Rocksport Thaurac: de uitzichten

Voila le Thaurac:

Daar hebben we geklommen

't Was niet duizelingwekkend hoog, op de Thaurac, maar het uitzicht was wel mooi. Alleen ging Akshay er soms voorstaan:

Ons fotomodel en het uitzicht

En hier ook:

Een stoere bergbeklimmer

Gelukkig lukte het mij ook wel eens om gefotografeerd te worden met een leuke achtergrond.

Bovenaan de voie du tournesol

Iets boven Combe de la Costa kan je leuk uitkijken richting massief Tour du Thaurac, en de rivier de Hérault.

We zijn ook een dagje naar de rotsen bij Seynes gegaan. Daar hebben ze een sector die Rouge Gorge heet. De naam is goed gekozen.

Sector Rouge Gorge van Seynes

Niet alleen vanaf de rots hadden we leuk uitzicht. Ook op ons ontbijtplekje pal naast de camping konden we leuk om ons heen kijken.

Uitzicht vanaf de ontbijtplek

Rocksport Thaurac: het eten

De Rocksport had dit voorjaar maar 6 deelnemers. Abby en Wilfred waren met hun eigen auto naar het zuiden gereden; Ivo, Sabine, Akshay en ik gingen met mijn auto. We hadden dus geen ruimte voor de kookspullen uit het depot van de NKBV-regio. Het enige dat we bij ons hadden waren de spulletjes van Abby en Wilfred. We hadden niet zoveel zin om daar elke avond een complete maaltijd mee te maken. Daarom zijn we de meeste avonden uit eten gegaan.

Ontbijt bestond uiteraard grotendeels uit stokbrood en kaasjes. Hoewel er in de loop van de week een kleine toename te zien was van het aantal (Griekse) yoghurtjes met cruesli-achtig spul. En er was gelukkig ook Nutella. Om nog even terug te komen op het weer: het was niet al te moeilijk om de Nutella te smeren.

Ontbijt

Zaterdag wilden we in restaurant Le Grillon eten. Dat is het enige restaurant in Montoulieu, het plaatsje waar onze camping bij hoort. Montoulieu bestaat uit een kerk en een paar huisjes. En dus één restaurant. Maar ze hadden een Soiree Dansante; we zouden ons moeten conformeren aan het standaard-menu van 30 euro en we zouden nog anderhalf uur moeten wachten. We gingen verder zoeken, want we hadden honger.

In het volgende plaatsje, Saint-Bauzille-de-Putois, konden we zo gauw niet een restaurantje vinden dat ook nog open was. Dan nog maar een plaatsje verderop, naar Laroque. Het ziet er daar best wel toeristisch uit. We kozen voor restaurant Les Remparts. Het voorgerecht prima was prima, maar de rest was waardeloos. Mijn stukje vlees was niet well done maar verbrand. Het eten dat de anderen kregen was ook niet al te best.

Slecht restaurant

Zondag, de regendag, zaten we 's middags in een cafeetje in Saint-Hippolyte-du-Fort. En daar vlakbij is een leuk Chinees restaurantje: Le Kim Oanh. Dat was een stuk beter! Elke gang was prima, zowel qua qualiteit als qua quantiteit (het voorgerecht was bijna nog meer dan het hoofdgerecht). Dit restaurant beviel ons zo goed dat we er donderdag weer gingen eten.

Maandagavond gingen we naar de Decathlon in Nîmes omdat Ivo en Sabine een waterdichte tent wilden kopen. Toen gingen we ook maar in Nîmes uit eten. Althans, dat probeerden we - de meeste restaurantjes bleken dicht! Gelukkig vonden we een Spaans pizzarestaurant waar we lekker hebben gegeten (hoewel de pizza die ik koos lang niet zo scherp gekruid was als in het menu geadverteerd werd). We hebben zelfs nog even cultureel gedaan: we zagen het Colloseum.

Cultuur in Nîmes

Dinsdag wilde Wilfred zelf wel eens koken. Hij verzon samen met Akshay een pastamaaltijd. Het lukte ook nog om die met de beperkte kookinstrumenten te bereiden. Het was lekker en genoeg. Daarom, en bij gebrek aan competitie, zijn zij de winnaars van de eervolle Prix de Hak.

Zelf koken

Woensdag waren we bij de rotsen van Seynes gaan klimmen. Dat is ruim een uur rijden van de camping. Op de terugweg kwamen we langs Alès, en we besloten om daar te gaan eten. We vonden Le Coq Hardi. Dat bleek een heel goed Frans restaurantje te zijn. Zonder meer het beste restaurant van de hele week. Er was maar één serveerster, die de volle zaal moest bedienen, maar dat ging prima.

In Le Coq Hardi

Donderdag waren we weer bij Le Kim Oanh in Saint-Hippolyte-du-Fort, en het was weer net zo goed als de eerste keer.

Vrijdag hadden we het laatste diner van deze Rocksport. Dit keer konden we wel terecht bij Le Grillon in Montoulieu. We hoefden maar een half uur te wachten, want het personeel zat eerst zelf nog te eten. En aan de omvang van het personeel te zien vinden ze het eten zelf in ieder geval wel lekker.

Het was niet zo erg dat we even moesten wachten. Ons contante geld was namelijk op, en bij het restaurant konden we niet betalen met pinpas of creditcard. Dus we moesten naar een pinapparaat. De dichtsbijzijnde was in St-Hippolyte-du-Fort, en dat is een minuut of tien verderop. Toen we eenmaal aan tafel zaten zagen we onze wijnboer een tafeltje verderop zitten, dus dan moet het bijna wel een goed restaurant zijn. En dat was het ook.

Lekker eten

Rocksport Thaurac: de massieven

Het hoofddoel van deze Rocksport was de Thaurac. Dat is een berg zo'n 40 km ten noorden van Montpellier. Volgens de topo zijn er zo'n 35 viertjes, zowat 100 vijfjes, honderden zesjes (netjes verdeeld over 6a, 6a+, 6b, 6b+, 6c en 6c+), en meer dan 100 zevens en achten. Er zijn korte routes van één touwlengte en er zijn routes van drie of vier touwlengtes. Genoeg te doen, dus. Bovendien kan je er prima parkeren bij de ingang van de Grotte des Demoiselles, waar je aan het einde van de klimdag ook nog eens ijsjes kan kopen.

Uitzicht vanaf de rots op de ingang van de Grotte des Demoiselles

Het was hier en daar wel wat begroeid (“botanisch” is de juiste klimterm). En sommige routes bestonden niet meer. Akshay en ik wilden dinsdag de “voie du secrétaire” klimmen, een route in sector Belle au Bois Dormant (massief Pingle à Cheveux). Volgens de topo een prima behaakte route die in 1970 geopend is. Twee touwlengtes 4b, naar 60 meter. Lekker makkelijk meters maken. Maar al wat we konden vinden was één mephaak, ver weg, en één relais, dat volgens mij ook nog bij de route ernaast hoort. En een paar schroeven zonder haken. Het lijkt erop dat de behaking weggehaald is. Misschien was de rots te brokkelig geworden.

We gingen in plaats daarvan over op de “voie du tournesol” in sector Falaise de la Grotte (schuin boven de ingang van de Grotte des Demoiselles). 't Zijn drie touwlengtes, 5b/4b/4c, en de dag daarvoor hadden we de eerste touwlengte al gedaan. We snappen de waardering niet helemaal. De 4b-lengte was zo ongeveer de moeilijkste, een (verhoudingsgewijs) lastige plaat. Terwijl de eerste touwlengte een 5b zou moeten zijn, maar dat was vooral bakken trekken. Net zoals de laatste touwlengte.

Akshay in de laatste lengte van de voie du tournesol

Sommige sectoren zijn wat lastig te vinden. Er zijn geen bordjes ofzo. Wel staat er bijvoorbeeld in de topo dat je bij een fixed rope of een klettersteig naar boven moet. Maar dan blijken er meerdere fixed ropes te zijn, zodat we alsnog verdwaalden (dat is overigens niks nieuws voor Akshay en mij).

We zochten de Combe de la Coste. Die heeft twee sectoren. Maar we liepen veel te ver door. Pas na heel wat omzwervingen vonden we de eerste sector, Cengle de Josep.

Cengle de Josep

Even later wilden we naar de andere sector, Chez Rémy. Bij het fixed rope omhoog, zie de topo. We verdwaalden natuurlijk weer. We hadden wel mooi uitzicht, dus toen besloten we maar om te gaan lunchen. Een half uurtje later klauterden we weer naar beneden, en uiteindelijk vonden we de juiste klettersteig. Chez Rémy is leuk! Perfect half in de schaduw, de wind wordt een briesje door de bomen, heerlijk. En prima routes. We hebben onder meer een 6a+ getoproped.

Klettersteig naar Chez Rémy

Niet ver weg van de Thaurac ligt St-Jean-de-Bueges, een pittoresk dorpje onder een oud kasteel. Er is ook een klimrots. Daar wilden we misschien ook wel een dagje heen. We zijn er op een middag naartoe gereden om een topo te kopen. Dat lukte niet; de topo wordt niet meer gedrukt en is uitverkocht. In het café waar 'ie vroeger verkocht werd hadden ze nog één exemplaar. Dat mochten we fotograferen. Dat hebben we toen maar gedaan (leve de digitale fototoestellen; gelukkig waren het niet zoveel pagina's). Uiteindelijk zijn we er niet gaan klimmen. Er zit niet echt heel veel leuks voor ons en de kwaliteit van de behaking was ook onduidelijk.

Topo van St-Jean-de-Bueges

We zijn woensdag een dagje naar Seynes gegaan. Dat ligt ruim een uur rijden naar het noordoosten. We hadden geen topo, en het lukte ook niet om er eentje te kopen. Maar Akshay had zich goed voorbereid. Hij wist in welke sector de leuke routes zitten. En er was bij heel wat routes zowel de naam van de route als de waardering op de wand geschilderd. Er was voor ons genoeg leuks te doen voor één dag, misschien zelfs wel voor twee dagen.

Routeaanduiding in Seynes

Mijn klimnivo was ondertussen alweer aardig aan het stijgen. De eerste dag had ik nog wat moeite met een viertje, maar in Seynes klom ik moeiteloos een 6a met een lastige sleutelpassage voor.

Rocksport Thaurac: het weer

Toen we zaterdagochtend op de camping kwamen was het redelijk mooi weer. Helaas, helaas: in de nacht van zaterdag op zondag ging het regenen. En het bleef de hele zondag regenen. Gelukkig hadden we een alternatief dagprogramma: de Grotte des Demoiselles bezoeken.

Troosteloos uitzicht

Maar de rest van de week was het perfect klimweer! Geloof niet wat je uit tweede hand hoort! Soms hadden we 's ochtends al een prachtige strakblauwe hemel.

Strakblauwe hemel

De zon scheen dus volop. We moesten steeds een wand zoeken waar we een beetje in de schaduw konden klimmen. Er waren ook wel eens een paar wolkjes. Maar niet genoeg om echt indruk te maken. Soms was er een briesje; dat verkoelde heerlijk.

Klimmen in t-shirt en korte broek

Het koelde wel snel af 's avonds. Maar omdat we meestal uit eten gingen was dat geen enkel probleem. En voor die ene avond dat we op de camping kookten had iedereen wel een muts of een pet bij zich.

Koken op de camping

Rocksport Thaurac: de camping

De camping die we dit keer hadden voor de Rocksport was perfect. Echt een aanrader. Vergelijk het maar met het bivakveldje bij Freyr. Ok, de camping is niet helemaal op loopafstand van de rotsen. Maar er zijn wel hete douches, echte wc's en zelfs een koelkast. En wij waren de enige gasten! Op twee kippen na, natuurlijk.

Ons gezelschap op de camping

We hadden in het begin een beetje regen. En de tent van Ivo en Sabine was daar niet helemaal tegen bestand. Gelukkig stonden er een paar (niet gebruikte) caravans op de camping. Met luifel. Prima om onder te ontbijten, en om je lekke tent onder te zetten.

Uit de regen

Akshay had al meteen een mooi plekje gevonden om te ontbijten voor als het niet regent. Prachtig uitzicht. Het was weliswaar pal aan de weg langs de camping, maar dat was geen probleem. Er reden nauwelijks auto's. En je kan het nauwelijks een weg noemen: het weinige asfalt dat er was zat vol met gaten.

Ideaal ontbijtplekje

Maar de tent van Ivo en Sabine was dus lek. Ze besloten om een nieuwe te kopen. Meteen maar een iets grotere…

De nieuwe villa van Ivo en Sabine

Er liepen niet alleen kippen rond. Woensdagavond kwamen we een mega-pad tegen in de douche. Die hupte van de ene douche naar de andere, totdat hij er genoeg van had.

Nog een huisdier

De grond was vruchtbaar. Er groeiden madeliefjes. Akshay wilde altijd al eens in een bed van madeliefjes slapen, dus hij greep zijn kans.

In een bed van madeliefjes

De camping is een bijverdienste van een wijnboer. Op vrijdagmiddag hadden we een rondleiding en wijnproefsessie afgesproken. De gebouwen blijken al uit de Romeinse tijd te stammen. Wist je dat druivenstruiken honderden jaren oud kunnen worden? Hoe ouder de struik, hoe beter de smaak.

Wijn proeven

Na het wijnproeven moesten we de tentjes nog afbreken, want we vertrokken vrijdagavond al. Abby en Wilfred hoefden niks af te breken, want zij bleven nog een nachtje op de camping slapen. Abby had dus mooi even tijd om kermis te spelen.

Abby speelt kermis

Rocksport Thaurac: SMSjes

Heenreis (vrijdag 19 april):

• van Abby, 07:11: waar zyn jullie nu
• aan Abby, 08:45: Hoi Abby, we zijn nu bij Montelimar. We hebben nog 150 km te gaan. En jullie?
• van Wilfred, 08:49: Hoi frans, a is aan het rijden. We zijn 60 km voor luxemburg. Mazzel, wilfred
• van Abby, 09:48: Schynt de zon by jullie? heb nu zoveel grys en regen gezien dat ik byna wil omkeren
• aan Abby, 09:51: Ja, het is hier in Nimes al redelijk lekker. Die regen hebben wij ook gehad. Gewoon stug doorrijden.
• aan Abby, 12:11: We zijn op de camping! Als jullie in Montoulieu zijn moeten jullie even bellen, anders vinden jullie de camping niet.
• van Abby, 12:13: Ok
• aan Abby, 14:00: Hoi. Wij zijn helemaal geinstalleerd op de camping. De zon schijnt en het is hier prima uit te houden. Wat is jullie ETA?
• van Wilfred, 14:06: 1800 uur moet mogelijk zijn, is het eten dan al klaar?
• aan Wilfred, 14:13: We moeten nog een restaurantje zoeken, gaan we zo doen
• van Abby, 17:25: Zitte by montelimar
• aan Abby, 19:43: Zijn jullie er al bijna?

De rest van de week:

• aan 555, 20 april 2008 19:27: Meteo nimes
• van 888, 20 april 2008 19:27: Nimes, 13.3 gr., wind ZZO, -kracht 5-6 (37km/u), (19:00), morgen: temp min:9 max:17, wind 2-4, neerslagkans: 15%, uren zon: 5
• aan 555, 25 april 2008 08:41: Meteo nimes
• van 888, 25 april 2008 08:41: Nimes, 13.9 gr., licht bewolkt, windstil, (08:00), vandaag: temp max:22, wind 3-4, neerslagkans: 0%, uren zon: 9

Kampeerblessure

Vorige week heb ik een kampeerblessure opgelopen. Bij het instappen in de tent lukte het me om mijn duim te verzwikken. Au. Ik had geen zin om 't te gaan koelen, want ik wilde gaan slapen en ik had mijn schoenen al uit enzo. Maar er kwam meteen een ei opzetten. Toen ben ik toch maar, zachtjes zuchtend en klagend, naar de kraan gelopen en heb mijn hand 20 minuten onder koel water houden. Gelukkig hadden ze niet alleen ijskoud water op de camping, maar ook heet water, en het lukte me vrij makkelijk om koelwater met de juiste temperatuur te maken.

Ik kon niet meer goed knijpen. Slecht nieuws! Het was namelijk een klimvakantie. En bij klimmen moet je zo af en toe kunnen knijpen. Maar gelukkig had ik bij het klimmen en bij het zekeren geen last van mijn blessure.

Een week later. Ik was ondertussen weer thuis. Lien ging mij masseren. Heerlijk. Maar dan wil ze ook dat ik haar ga masseren. Niet dat ik dat erg vind, hoor. Maar blijkbaar gebruik je je handen bij klimmen anders dan bij masseren. Het deed pijn! Verdorie. Gelukkig kon ik nog wel met mijn andere hand masseren, zodat mijn relatie ook weer gered was.

Rocksport Thaurac: het slechte nieuws

Akshay, Wilfred en ik hebben weer de voorjaars-Rocksport georganiseerd. We zijn net weer terug. Er is heel wat te vertellen. Ik verdeel het maar over meerdere blog-posts. Vandaag doe ik het slechte nieuws.

We hadden een prachtig gebied uitgezocht. Toch stroomden de aanmeldingen niet binnen. Sterker nog, sommige mensen die zich al hadden opgegeven zegden weer af. We hadden eerst ongeveer anderhalf busje vol, maar uiteindelijk gingen we met maar 6 personen naar het zuiden. In twee gewone auto's. Dat is dus één deelnemer per organisator.

We waren vrijdagavond vertrokken, en zaterdag rond het middaguur waren we op de camping. Het was te laat om nog te gaan klimmen (en daar waren we ook veel te moe voor). We zijn een beetje gaan winkelen en sight-see-en. Er ging ondertussen steeds vaker een lampje op het dashboard van mijn auto knipperen, zodat ik bij de supermarkt motorolie moest kopen.

Oliepeil te laag

's Avonds gingen we uit eten. We wilden in (het enige) restaurant in Montoulieu gaan eten. Maar net deze avond hadden ze een Soiree Dansante. We konden er wel eten, maar dan voor 30 euro per persoon en dan moesten we ook nog anderhalf uur wachten. Uiteindelijk hebben we in Laroque, een plaatsje in de buurt, een restaurantje gevonden. De voorgerechten smaakten er best wel goed. Helaas is dat het enige goede dat we over dit restaurant kunnen zeggen. De rest van het eten was niet lekker of zelfs verbrand. En het was koud in het restaurant.

Ga niet naar dit restaurant

Toen ik in mijn tent stapte om te gaan slapen verzwikte ik mijn duim. Au. Er kwam binnen de kortste keren een enorme bult omhoogzetten. Die heb ik toen maar 20 minuten onder koel water gehouden. Het bleef de hele week gevoelig, maar gelukkig heb ik er bij het klimmen geen last van gehad.

Zondag was de eerste klimdag. Tenminste, dat had het moeten zijn. Want het regende. De hele dag. Bah.

In de auto is het droog

Het alternatieve ochtendprogramma bestond uit een bezoek aan de Grotte des Demoiselles. Ik had daar al vooronderzoek gedaan. Helaas was dat een kleine 40 jaar geleden, zodat ik me daar niet meer zoveel van herinner.

De grote zaal van de Grotte des Demoiselles

Het alternatieve middagprogramma bestond uit café-bezoek. In een café in Saint-Hippolyte-du-Fort. Uiteraard lagen de kranten op tafel open op de pagina met de uitslagen van de paardenraces, en natuurlijk hadden ze op de televisie het programma met de paardenraces gekozen. Abby en Akshay besloten om tekeningetjes te maken; het slechte nieuws is dat ze onder andere mij gingen natekenen. En het café serveerde wel chocolademelk, maar ze weigerden om er slagroom op te doen.

Chocolademelk zonder slagroom?!

En dan het laatste stukje slecht nieuws: aan het eind van de week moesten we weer naar Nederland.

Nieuwe verslaving

Zoals de oplettende lezertjes weten heb ik tijdens de vakantie in Laos en Thailand de eerste drie Discworld-boekjes gelezen. Nou, dat was dus het begin van een nieuwe verslaving:

Equal Rites heeft wat waterschade opgelopen (maar is nog wel bruikbaar, gelukkig). Dat gebeurde toen ik ermee in Bangkok liep. Ze gingen daar opeens nieuwjaar (Songkran) vieren. Dat vieren ze vooral door met water te gooien (zoals de oplettende lezertjes weten).

Toen ik thuis kwam heb ik gauw nog een paar willekeurige delen gekocht (Hogfather, The Fifth Elephant en Thief of Time). Helaas ben ik zo'n neurotische nerd die persé de boekjes in de juiste volgorde wil lezen (hoewel, gebaseerd op de eerste drie, dat niet echt nodig is). Dus heb ik vandaag nummers 4, 5 en 6 gekocht: Mort, Sourcery en Wyrd Sisters. Nu maar eens kijken of Mort de Rocksport overleeft.

Alweer vakantie

Ik ben nog maar net terug uit Laos en Thailand, en vanavond moet ik alweer op vakantie. Dit keer niet met vrouw en kind, maar met een paar klimmers. Naar het zuiden van Frankrijk. Om, jawel, een week te gaan klimmen.

Ondertussen moet ik de daaropvolgende vakantie ook alweer regelen. Zo krijg ik natuurlijk nooit rust! 't Is weer een klimvakantie, op Mallorca dit keer. In oktober pas. Maar we gaan met het vliegtuig, en de organisatie wil, vanwege het goedkoop boeken, nu al weten of ik mee ga. Dan moet ik natuurlijk weer eerst vrij vragen aan de baas, dezelfde die me vorige maand al zeven weken aaneengesloten vrij gegeven heeft.

De baas deed er niet moeilijk over. Niet zo verbazingwekkend, eigenlijk. Ik ben dan namelijk nog niet door mijn voorraad vakantiedagen heen.

Philip moet naar school

Philip moet naar school. Nee, niet nu al. In december pas. Dan wordt hij vier. Maar hij gaat nu al twee dagdelen per week naar de peuterspeelzaal, en dat noemen we voor het gemak ook school. En daar moest hij vanochtend weer heen.

Het was de eerste keer sinds we terug zijn van vakantie. En hij had helemaal geen zin. Dat verklaarde hij thuis al. En eenmaal bij de peuterspeelzaal was het huilen. Papa mocht écht niet weg. De juf mocht hem écht niet optillen. 't Is niet leuk om je kind huilend achter te moeten laten, maar soms is dat wel het beste.

Philip moet dus in december naar de echte school. We hebben nog niet zoveel activiteiten ondernomen om een school voor hem uit te zoeken. We zijn een keertje bij de Vrije School in Den Haag gaan kijken, een kennis werkt daar. Maar die is een beetje te ver weg. Er is ook een Vrije School in Delft, maar ook die is niet naast de deur. Los van of we de Vrije School geschikt vinden voor Philip is het niet echt haalbaar.

Dus vandaag, nadat we Philip huilend hadden achtergelaten op de peuterspeelzaal, wandelden we naar de openbare school. Die zit in hetzelfde gebouw als de peuterspeelzaal. Maar het is wel een erg groot gebouw, dus we moesten toch wel zo'n 100 meter lopen.

Ik vond de Vrije School al heel anders dan de lagere scholen waar men in mijn jeugd mij wat heeft proberen te leren. Maar ook de basisschool waar we vandaag waren is totaal niet vergelijkbaar met mijn lagere scholen. En ik heb wel wat vergelijkingsmateriaal. Mijn ouders verhuisden steeds maar, zodat ik er 4 heb versleten. Waarvan eentje zelfs in Zweden. In al die scholen was het eigenlijk hetzelfde: netjes op je stoel, achter je tafeltje, en veel klassikaal luisteren naar de leraar of lerares. De kindertjes moeten tegenwoordig veel meer zelfstandig aan de gang. Ik ben er wel gecharmeerd van.

Een paar uur later ging ik Philip ophalen. Hij zat keurig op zijn stoeltje in de kring te wachten. Toen hij mij zag ging hij enthousiast zwaaien, maar bleef netjes zitten totdat de juf zei dat hij mocht opstaan. Was hij thuis ook maar altijd zo lief en gehoorzaam…

Toch even werken

Maandag, aan het eind van de middag, stort ik in. Ik heb anderhalf etmaal zonder slaap overleefd, maar nu is het mooi geweest. Slapen. Gelukkig heb ik de hele week vrij, dus kan ik heerlijk nagenieten en uitrusten. Hoewel… Lien wil dat ik meehelp met het huishouden.

Dinsdagochtend voel ik me alweer een stuk frisser. En dan, om een uur of half tien, krijg ik een mailtje van kantoor…:

Als je uit Laos terug bent en je bent in de gelegenheid om ons bij te staan.... Bel dan even.

Overleggen met de collega's, of in opdracht van Lien stofzuigen en de was ophangen? De keus is gauw gemaakt. Ik bel naar kantoor. Er zijn nog een paar urgente probleempjes met Spidi. Het gevolg is dat ik woensdag om tien uur 's ochtends op kantoor zit.

Weer thuis

We zijn weer veilig thuis. Eerst met de taxi door Bangkok, waar ze iedereen nat gooien omdat het binnenkort nieuwjaar is (gelukkig was de taxi voldoende waterdicht). Dan urenlang wachten op het vliegveld, waar ze niet eens een behoorlijke boekwinkel hebben (dat wil zeggen, nergens een Discworld-boek te zien). Tenslotte eindeloos zitten en hangen in het vliegtuig naar Nederland, waar ik geen moment heb kunnen slapen.

Philip kon wel slapen, die past dwars op z'n stoel. Lien kon ook slapen, die past dwars op twee stoelen, zelfs zonder dat Philip (die het benodigde deel van zijn stoel ter beschikking stelde) er last van heeft.

Op Schiphol ging 't ook allemaal goed, hoewel we wat lang op de bagage moesten wachten. Opa kwam ons ophalen. Oma niet, die moest naar de tandarts. Omdat het in Nederland toch wat minder warm is dan in Bangkok moesten we, voordat we in de auto stapten, toch nog even sokken, schoenen en jassen uit de bagage opdiepen.

Even uitrusten bij opa en oma, wachten tot oma terug van de tandarts was, kadootjes geven, en daarna met de eigen auto naar huis. Althans, we moesten van Lien eerst langs de Chinese supermarkt om pepertjes en kleefrijst te kopen. Wat is het verkeer hier op de maandagochtend heerlijk rustig! Althans, vergeleken met het chaotische verkeersbeeld van Bangkok.

Philip begon halverwege de autorit al over “zijn” Playstation te zeuren. Hee, daar had ik hem drie weken niet over gehoord! Eenmaal thuis kon ik echt niet de stapel post gaan doornemen voordat ik de Playstation had aangezet. Inderdaad, we zijn weer helemaal thuis.

Einde vakantie

Helaas, helaas. Ik moet terug naar Nederland. Mijn lectuur is namelijk op.

Eerst heb ik Just Six Numbers gelezen, van Martin Rees. Gaat over serieuze astronomie. 't Is weliswaar slechts populair-wetenschappelijk, maar toch reuze interessant.

Daarna de eerste drie Discworld-boekjes: The Colour of Magic, The Light Fantastic en Equal Rites. De Discworld-boekjes zijn ook astronomisch getint, maar dan, ehm, anders.

Ik heb nog wel een woordenboek Lao-Engels, maar om dat nu te gaan lezen… nee.

Thailandstrand

Het is heet in Thailand. Zeker vergeleken met het noorden van Laos (dat is dan ook subtropisch, terwijl het hier tropisch is - althans, volgens de kaart van Lonely Planet is het daar subtropisch; andere bronnen vinden dat subtropisch pas nog noordelijker begint). Maar ze hebben hier strand en zee en een verkoelend briesje. Dat is wel lekker.

We zijn neergestreken in Cha-Am, een badplaatsje zo'n 100 kilometer ten zuidwesten van Bangkok. Het is hier wel toeristisch, maar dan voor Thai; er zijn nauwelijks westerlingen. Hier in het internet-café spreken ze niet eens behoorlijk Engels. Gelukkig is “internet?” voldoende om duidelijk te maken wat ik wil (dat is in een internet-café natuurlijk al gauw voldoende). Ik maak het de juffrouw nog even moeilijk door te vragen hoeveel het kost (“how much?”), en dat begrijpt ze nog net. Ze heeft dan wat moeite om te zeggen dat het 20 baht per uur is (dat is nog niet eens een halve euro). Ik herken iets dat op “twenty” zou kunnen lijken, en het helpt dat ik weet hoe je “twintig” en “uur” in het Thai zegt. Het gezicht van de juffrouw klaart helemaal op en ze knikt enthousiast.

Het is hier een uur of twee in de middag, en ik ben het strand even ontvlucht. Want ondanks goed insmeren ben ik gisteren toch wat verbrand. Vooral op mijn schouders. Lien en Philip zitten op het strand of in de zee, niet ver hier vandaan. Zij zijn helemaal niet verbrand. En Lien heeft zich niet eens in hoeven smeren.

Lien vermaakt zich kostelijk op het strand. Ze zit heerlijk in een strandstoel, onder de parasolletjes, met allerlei plaatselijk eten voor zich op tafel. Er lopen hier namelijk continu mensen heen en weer met allerlei “lekkers”. Onder meer diverse gefrituurde dingen, waaronder visjes; fruit waarvan ik het bestaan nog niet wist; en flinterdunne koekjes zo groot als een pizza. Ze wil hier nóg wel een week blijven.

En Philip vermaakt zich kostelijk in zee. Althans, zolang papa of mama hem optilt. Want anders is het eng. Hij heeft een water-in-de-oogjes-fobie (heel lastig als we zijn haar willen wassen). Maar de golfjes zijn wel geweldig, daar kan je overheen springen of tegenaan schoppen en slaan. En dan roept hij “spinazie”, of “taartjes” of “ijsjes”. Dat zijn zijn standaard strijdkreten als hij iets of iemand aanvalt, de laatste weken.

Dat brengt me meteen op een andere observatie. Philip wil graag met dieren spelen. Dat beperkt zich tot dieren van het formaat huisdier; formaat rund is eng. Zelfs baby-rund. “Spelen” betekent voor Philip: aanspreken met “wegwezen”, enthousiast eropaf rennen en zo mogelijk een trap uitdelen. Gevogelte en pluimvee zijn dan natuurlijk allang weg, en katten en kleinere honden meestal ook. De wat grotere honden kijken hooguit verbaasd. Het is me tot nu toe gelukt om fysiek contact tussen Philip en dergelijke honden te voorkomen.

Morgen (vrijdag) gaan we met de bus naar Bangkok. Dat kost ons nog geen 300 baht (zes euro). Vanaf het vliegveld naar hier hebben we met de taxi gedaan; dat was wel heel luxe maar daar hebben we dan ook 50 euro voor moeten betalen.

Lien gaat in Bangkok kleren inkopen. In Nederland is ze namelijk vaak veroordeeld tot de grotere kindermaatjes. Ik moet haar een beetje inhouden, denk ik, want we mogen maar zestig kilo meenemen in het vliegtuig naar Nederland, zondagavond laat.

Frans uit Laos

Het is alweer zover: we vertrekken uit Laos. We zijn nu op het vliegveld van Vientiane, en we hebben zojuist ingechecked voor de vlucht naar Bangkok. Nog een paar daagjes op het strand in Thailand ergens en dan is deze reis weer voorbij. Lien heeft het er al over dat ze een stuk grond en een huis wil kopen in Laos. De familie kan dan daar wonen, en als wij zin hebben om langs te komen dan hebben we altijd een goedkoop verblijf.

De laatste paar dagen hier in Vientiane hebben we eigenlijk niks gedaan. Toerist gespeeld. We hebben wat over de markt geslenterd, een beetje gesightseed. Bij de Patuxai hebben ze nu een leuk vijvertje met een mooie fontijn, honderden spuitmonden in een prachtige choreografie. Foto's volgen.

En we hebben natuurlijk rijst gegeten. Behalve Philip, die wilde alleen maar cola en chips en ijsjes, maar dat mocht allemaal nauwelijks. Dus hij heeft niet zoveel gegeten. Hij klaagt al een tijdje regelmatig over buikpijn en soms heeft hij een beetje diarree (foto's volgen niet). Gelukkig had hij dat vandaag alleen vanochtend. Diarree in het vliegtuig lijkt me niet zo handig.

Rondje Laos

Vandaag een korte update, want ik zit in een internetcafe en het toetsenbord typt zeldzaam beroerd.

We zijn weer in Vientiane, en ik heb voor het eerst weer toegang tot internet. We hebben namelijk een klein rondje Laos gedaan.

Eerst zijn we naar Phonsavan gevlogen. Daar hebben ze eeuwenoude kruiken op een vlakte liggen. Groot, ook, die kruiken. Vaak manshoog. Niemand weet met zekerheid te vertellen waar ze voor waren. De gids gaf voor de lol een stuk of drie verklaringen, en ik heb er op internet nog meer gevonden.

Daarna zijn we naar Sam Neua gereden. Lien wilde graag naar de boeddhistische tempel daar. Helaas bleek dat de oude monnik die daar woonde ondertussen is overleden. Er is verder niet zoveel te doen in Sam Neua, het is een stoffige (letterlijk) provinciehoofdstad. Maar we willen naar Ban Lao, en gezien de topologie van de wegen hier moet je dan via Sam Neua.

We zijn met de auto van broer Tham van Sam Neua naar Ban Lao gereden. Dat is zo'n 140 kilometer. Vroeger was de tweede helft een modderig bergpad waar je alleen met een degelijke terreinauto overheen kwam, maar nu is het een keurige asfaltweg (maar meer daarover later).

We gingen via Vieng Sai (waar natuurlijk ook familie woont; waar heeft Lien niet familie wonen). Bij Vieng Sai zijn grotten die we bezocht hebben. In die grotten heeft de Pathet Lao jarenlang geschuild tegen de bommenregen van de Amerikanen, begin jaren zeventig. Daarna werden ze de baas in Laos (en dan bedoel ik dus niet de Amerikanen, he).

In Ban Lao is helemaal niks te doen. Maar daar komt Lien vandaan, en haar ouders wonen er (weer). Dus daar hebben we een weekje niks gedaan. Lekker rustig. Geen internet. Geen mobiele telefoon (er is wel een netwerk daar, maar niet Tango Lao, en da's de enige waar ik op kan roamen hier).

Gisteren reden we terug naar Sam Neua, en vandaag vlogen we in een vliegtuigje dat over de boomtoppen scheerde naar Vientiane.

In Phonsavan, Sam Neua, Vieng Sai en Ban Lao was het lekker koel. Je kan gewoon in een t-shirtje rondlopen zonder te zweten (tenzij je een berg opklautert, daarover meer later). En je kan gewoon in de buitenlucht douchen zonder het koud te krijgen (nouja, douchen, water uit een grote emmer met een kleinere emmer over je heen gooien). In Vientiane was het vandaag 35 graden (volgens de piloot).

Tot zover. Ik ga vrouw en kind weer opzoeken.