Stoute CV-ketel

Ik kwam donderdag thuis in een koud huis. Dat is niet ongebruikelijk als er verder niemand thuis is. Dus ik zette, zoals gewoonlijk, de thermostaat wat warmer. Maar een tijdje later viel het me op dat het nog steeds niet erg warm was. Het bleek dat de CV-ketel stilletjes stond te klagen: A05. Volgens de handleiding was er dan een spanningsdip in het net, of is de branderautomaat defect.

Eerst maar de standaard ingenieurs-EHBO-technieken toegepast: resetknopje indrukken, de spanning eraf en weer erop, een flinke klap geven. Het hielp allemaal niet. Nou, dan zal de branderautomaat wel stuk zijn. Dat is het doosje elektronica waarmee de ketel bestuurd wordt.

De ketel was ruim twee jaar geleden ook al kapot, en toen is die branderautomaat vervangen. Sindsdien zeurt 'ie af en toe over E18 - “de resetknop wordt ingedrukt”. Terwijl de resetknop dan helemaal niet wordt ingedrukt, en er ook niks mis is met de bedrading daarvan. Dus de branderautomaat was dan gewoon een beetje aan het zeuren. Een welgemikte klap op de buitenkant van de ketel verhielp het probleem altijd.

Het huidige probleem lijkt ernstiger. Wat nu? Repareren of meteen een nieuwe ketel kopen? Die reparatie van twee jaar geleden kostte een boel geld. Een nieuwe ketel is ook niet goedkoop (hoewel ik dan wel een mooie smoes heb om er een zonneboiler bij te kopen). Twijfel, twijfel. Nou, ik ga er toch eerst zelf maar eens naar kijken. Maar daar heb ik zaterdag pas tijd voor.

Twee dagen gaan voorbij.

't Is nu zaterdag, en nu pas heb ik tijd om weer aandacht aan de ketel te schenken. In de tussentijd hield de ketel stug A05 vol. Zuchtend haal ik de spanning eraf en schroef ik de ketel open. Ik kijk de branderautomaat verwijtend aan. Alle stekkertjes zitten goed vast, alle draadjes lijken in orde, er is niks raars te zien. Ik doe de spanning er maar weer eens op. Hee, dat is raar - hij doet het gewoon! Het vuurtje gaat aan, de temperatuur stijgt. De A05 is en blijft weg. Hoera! Het oog van de meester maakt het paard vet, zullen we maar zeggen.

Helaas, even later komt de E18 weer eens terug. Dat accepteer ik niet. Ik ga over op lijfstraffen. Pats! Schud! Rammelen aan z'n draadjes! Dat zal de branderautomaat leren! Mokkend gaat 'ie overstag. De E18 is weg, en blijft voorlopig weg. Alleen durf ik nu niet meer de buitenkant van de ketel erop te schroeven.

Misschien begeeft 'ie het straks weer. Maar binnenkort is het lente, het wordt weer warmer buiten, dus een werkende verwarming wordt wat minder urgent. En af en toe een koude douche overleven we ook wel. Zo hebben we even tijd om te sparen voor een nieuwe ketel.

Overigens prijs ik mezelf gelukkig. 't Lijkt me een stuk erger als de verwarming vlak voor de winter uitvalt, en na vele reparaties pas ruim een maand later weer goed werkt.

Vol ongeduld...

Vorig jaar augustus hield mijn Saab ermee op. Al gauw besloot ik een Prius te leasen, en dat vertelde ik begin september aan mijn werkgever. Dat veroorzaakte een offerte-gebeuren dat tot november duurde.

Medio november kreeg ik een mysterieus mailtje. Van een mij onbekende dame. Het subject was niet meer dan een rijtje cijfers: 112645. De enige inhoud was een attachement: 00012339.doc. Normaliter verdwijnen dat soort mailtjes direct in de spambak, maar deze was in mijn inbox terecht gekomen.

Het email-adres van de afzender eindigde op @century.nl. Dat is de lease-maatschappij. Het Word-document bleek een bevesting te zijn dat de auto besteld was. Joepie! Bij een dealer in Groningen. Pff, kon 't niet nog verder weg? En de verwachte afleverdatum was 1 maart. Grmbl, nog drie en een halve maand wachten.

Zo ziet 'ie er uit

(foto overgenomen van www.toyota.nl)

Begin februari ging ik maar eens bellen met de dealer. 't Bleek dat de auto op de 25e verwacht werd. Plus vier dagen voor de formaliteiten en het poetsen. Dan kon ik 'm inderdaad begin maart ophalen. Ik gaf ze mijn telefoonnummer, zodat ze me konden bellen zodra de auto er is.

Het werd 25 februari. Geen telefoontje. Het werd 26 februari. Geen telefoontje. Vol ongeduld belde ik op 27 februari zelf maar weer eens. Wat bleek? De auto is er nog niet! Aargh! Hij wordt nu begin volgende week verwacht. En ik was al de dagen aan het aftellen… :-(

De kredietkrisis is voorbij

Trouwe lezertjes van dit blog hadden het vast al eens gezien: advertenties. Ik verhuur onder meer de ruimte tussen de artikeltjes van dit blog aan Google. Die zet daar advertenties neer. Elke keer dat iemand dan op zo'n advertentie klikt, betaalt de adverteerder wat aan Google. En ik krijg een deel van de opbrengst.

Sinds enige tijd verhuur ik ook ruimte in de RSS-feed van dit blog. Helaas moet ik toegeven dat dat nog niet zo winstgevend is. Er heeft werkelijk nog nooit iemand op een advertentie in de RSS-feed geklikt.

Ondertussen stromen de dollars binnen. Sinds mei 2007 heb ik al ruim vijf dollar verdiend. Ik moet nog wel even op mijn geld wachten, want ze betalen pas uit als ik bij de 100 dollar ben. Ik hoop maar dat de koers van de dollar niet al te ver wegzakt.

Adsense inkomsten

Het begon eigenlijk pas in 2008 een beetje te lopen. Zo verdiende ik in juni maar liefst $1,25 en in september $0,80. Maar toen barstte de kredietkrisis in volle omvang los. Mijn inkomsten liepen snel terug. In december was 't nog maar $0,08 en in januari helemaal niks meer.

Gelukkig kan ik nu vaststellen dat de kredietkrisis voorbij is. In februari heb ik alweer $0,36 verdiend - en februari is nog niet eens afgelopen!

Googlephone, deel 3: Google Accounts

Mijn nieuwe telefoon, de T-Mobile G1, werd bezorgd op een vrijdag. Dat is de dag dat ik altijd ga klimmen. Ik kon dus pas daarna uitgebreid met mijn nieuwe speeltje aan de slag. Of eigenlijk niet eens zozeer met de telefoon, maar met mijn Google-accounts. De telefoon is namelijk gekoppeld aan een Google-account. Die koppeling is zo sterk, dat het zo ongeveer het eerste is wat je moet (ja, moet) instellen als je de telefoon voor het eerst aanzet. En dat was meteen het punt waar ik een belangrijke keuze moest maken: welk account gebruik ik?

Het probleem is dat ik twee Google-accounts heb die ik aktief gebruik. Het ene is een regulier Google-account, dat ik heb omdat ik al jaren een gewoon gmail-adres heb. Het andere is een Google Apps-account, dat ik heb omdat ik Google Apps op het rijstveld-domein gebruik.

Het gmail-account was er het eerste. Ik heb daar dan ook een heleboel email verzameld. Pas later kwam het rijstveld-account. Ik wilde toen helemaal over gaan op dat account, inclusief het email-adres. Maar ik wilde mijn verzamelde gmailtjes niet kwijt. Dus toen ik naar het rijstveld overging besloot ik om het gmail-account voor de opslag van de email te blijven gebruiken. De meeste email kwam binnen op het rijstveld-adres; die liet ik automatisch doorsturen naar mijn gmail-account.

En nu moest ik dus kiezen: gebruik ik voor mijn G1 het oude gmail-account, of het rijstveld-account? Ik koos voor het rijstveld-account. Maar ik wilde wel alle oude email via de telefoon kunnen bekijken. Dat betekende dat ik de alle email die ik in het gmail-account bewaarde moest overzetten naar het rijstveld-account. Zo'n 800 megabyte. Dat lukte me door eerst met Thunderbird, via IMAP, alle gmail op te halen; daarna kon ik de Google Email Uploader gebruiken om het in mijn rijstveld-mailbox te krijgen. Maar toen stond een groot deel van de email dubbel in de rijstveld-mailbox, want ik stuurde immers al een tijdje alle email door van rijstveld naar gmail. Dus dat moest ik ook nog opruimen. Het werd diep in de nacht. Maar nu ben ik helemaal over. De weinige email die nog op het gmail-adres binnenkomt wordt nu automatisch doorgestuurd naar het rijstveld.

Vervolgens realiseerde ik me dat ik het gmail-adresboek ook nog moest overnemen naar het rijstveld-account. Ook dat lukte niet zonder slag of stoot. De adresboek-exportfunctie deed het niet. Dat kon ik gelukkig oplossen door de ‘older version’ van het gmail-webinterface in te stellen. Dan samenvoegen met het adresboek van rijstveld, weer ontdubbelen… Zo gaat de tijd wel snel.

Wordt vervolgd.

Googlephone, deel 2: Het pakje

Eindelijk, ik had mijn nieuwe telefoon! Dat wil zeggen, ik had een pakje.

Het pakje

Maar wat zat er eigenlijk in het pakje?

Pakje in een pakje

Er zat een pakje in het pakje. En een hoeveelheid verpakte lucht.

Bijna…

Na het verwijderen van het T-Mobile-karton kwam er een zwart pakje tevoorschijn. Met daarin…

Dat is 'm!

Hehe, eindelijk. De telefoon. En een acht gigabyte geheugenkaartje, dat ze er wat nonchalant bijgedaan hadden. In de telefoon bleek al een twee gigabyte kaartje te zitten, dus nu heb ik er eentje over.

Complete inhoud

Er zat natuurlijk nog meer in de verpakking: accu, oplader, USB-kabel, handsfree-setje, hoesje, schoonmaakdoekje, beschermvelletje, stickervellen en handleidingen en dergelijke. De uitgebreide handleiding stond niet op papier maar wel op CD-rom, en bleek ook nog een keer op het geheugenkaartje te staan.

Close up

De telefoon heeft aan de buitenkant een paar knopjes en een groot touch screen. En er zit een echt qwerty-toetsenbord in.

Wordt vervolgd.

Googlephone, deel 1: Alweer een nieuwe telefoon?!

T-Mobile is zó blij met mij dat ze me elk jaar een nieuwe telefoon geven. En daar was het laatst weer tijd voor. Ik had mijn zinnen gezet op de G1. Dat is een smart phone, de eerste met Android. Android is een besturingssysteem voor mobiele telefoons, open source, en min of meer van Google.

Android logo

Net toen ik in aanmerking kwam voor contractverlenging, en dus een nieuwe telefoon, kwam de G1 op de Nederlandse markt. En ook nog eens bij T-Mobile. Het kon niet beter. Per eind januari zou 'ie leverbaar worden; anderhalve week daarvoor kon ik 'm al via de webshop van T-Mobile bestellen.

Het was nog wel even de vraag wanneer en hoe ik 'm precies zou krijgen. Vooral hoe. Of eigenlijk: waar. Ik had namelijk bij de bestelling opgegeven dat 'ie thuis bezorgd moest worden, maar ik wilde 'm bij nader inzien liever op kantoor ontvangen. Het lukte me niet om dat via de webshop te veranderen. T-Mobile zei dat ik het met het bezorgbedrijf kon regelen, maar daar kenden ze mijn bestelling helemaal niet. En dat bleek de kloppen, want niet dat bedrijf, maar gewoon de KPN bezorgde het pakketje. Bij de buren, want ik was niet thuis.

Wordt vervolgd.

Kilometer

Laatst wilde de kleuter niet gaan slapen. Er moest eerst nog even gespeeld worden. Dat is niet ongebruikelijk. Wat wel ongebruikelijk was, was dat hij met de kilometer wilde spelen. Eh? De kilometer? Wat bedoelt hij daar nou weer mee?

Hij wilde ook nog dat ik de kilometer zou gaan pakken. Dat kon hij zelf namelijk niet, zo meldde hij. Maar waar ligt die kilometer dan? Philip wees vaag in de richting van een kastje. Maar er lag werkelijk allerlei troep in en op en om dat kastje. Dus daar kwamen we niet zoveel verder mee.

Uiteindelijk was Philip mijn getreuzel zat en stond hij op. Hij zou de kilometer wel even gaan aanwijzen. Kom mee, papa. We liepen samen naar de andere kant van de kamer, waar het bewuste kastje stond. En wat wees hij aan? De personenweegschaal. Inderdaad, een apparaat waarmee je kilo's kan meten.

Philip woog 15,6 kg.

Dit is een kilometer

Step weg

Het is vreselijk. De step van Philip is weg. En hij had 'm nog maar net twee maanden. En hij was er zo blij mee. Philip vindt het heel erg dat zijn step nu weg is.

Step is weg

Afgelopen woensdag bracht ik Philip naar school. Hij wilde op de step. Bij school zette ik de step even bij de deur, terwijl ik Philip naar binnen bracht. Maar toen ik naar huis ging vergat ik de step mee te nemen. Dat merkte ik pas 's avonds, toen ik weer thuis kwam. De step stond namelijk niet op z'n gebruikelijke plaats in de gang. We zijn meteen gaan zoeken, maar hij was weg.

De afgelopen dagen heb ik zo ongeveer heel de wijk afgezocht. Zonder resultaat. Ik heb ook een papiertje opgehangen bij het winkelcentrum; heel misschien dat daar een reactie op komt.

Makkelijk opgelost

Philip is naar de wc geweest. Dat kan hij helemaal zelf. Hij komt weer terug in de huiskamer. Maar ojee, hij heeft zijn handjes niet gewassen. En dat heb ik in de gaten. Dus moet hij van mij terug naar de wc. Hij stribbelt wat tegen. Maar hij leidt zichzelf eventjes af, en daarna is hij vergeten dat hij z'n handjes niet wilde wassen. 't Is soms toch wel makkelijk dat kindertjes hun aandacht meestal maar kort kunnen vasthouden.

Dus Philip loopt terug naar de wc. En daar is het donker, want hij had netjes het licht uitgedaan.

“Ik zie niks!”

Ik suggereer dat hij het licht aandoet.

<klik>

“Hee, nou zie ik wel iets!”

Ziezo, dat was makkelijk opgelost.

Weer een nieuw bed?

Het was tijd om de poesjes eten te geven. Hobbes was al in de huiskamer, maar Casper reageerde niet op mijn geroep en gefluit. Het bleek dat ze opgesloten was in de kamer van Philip. Ze had er hooguit een uurtje gezeten en ze had niets vies gemaakt ofzo. Geen probleem dus.

Diner

Maar toen ik tegen Philip zei dat Casper in zijn kamer gezeten had, was hij niet zo blij: “Nou is mijn bed vies. Nou moet ik een nieuw bed hebben.”

Klimtraining

Een aantal klimmers van onze NKBV-regio doet momenteel een klimtraining/cursus. Ze hebben elk een min of meer persoonlijk trainingsschema. Het is heel verantwoord, met een warming up vooraf, dan wat moeilijks/zwaars, en tenslotte een cooling down en rekken. Het is, voor zover ik weet, voor het eerst dat we zo'n cursus hebben, in deze vorm enzo.

Ik doe er niet aan mee. Niet om een specifieke reden, 't is eigenlijk een samenloop van omstandigheden. Het is er om te beginnen gewoon niet van gekomen om me op te geven. Verder betwijfel ik of ik momenteel wel de vereiste discipline kan opbrengen om regelmatig te trainen, zo met een vrouw en een kind en een drukke baan. Aan de andere kant: meerderen van degenen die wel meedoen zijn enige tijd geveld geweest door de griep, dus toen konden ze ook niet volgens het schema trainen.

Dit keer kijk ik ook graag een beetje de kat uit de boom. Niet dat ik twijfel aan de deskundigheid van de persoon die de training geeft. Maar ik vind dat ik al langere tijd een behoorlijke en consistente vooruitgang boek qua klimprestaties. Ik wil eerst wel eens zien hoeveel zo'n training toe zou kunnen voegen.

Zoals de trouwe lezertjes van dit blog weten was ik vorige week niet ziek, maar wel wat slapjes. Afgelopen vrijdag ging het alweer een stuk beter, maar ik wilde toch een beetje rustig aan doen. Ik klom met Nans. Zij doet mee aan de klimtraining/cursus, en ik besloot om die avond hetzelfde te doen als zij.

In de huidige fase van de training mogen de cursisten niet verzuren. En ze moeten natuurlijk verantwoord inklimmen in heel makkelijke routes. Nou, ik verzuurde al bijna in het eerste drietje. Gelukkig ging het daarna wel beter. Het hoogtepunt van de nanske-training was een 6b in de korte overhang. Er zitten wat gekke stappen in. Je moet opeens een stukje opzij, terwijl ik eigenlijk gewoon rechtdoor wilde. Ik viel er dan ook uit. Grmbl.

Aan het einde van de avond had ik niet echt het gevoel dat ik veel gedaan had. Nans wel, maarja, het was dan ook haar persoonlijke trainingsschema.

Philip op de step

Het is alweer twee maanden geleden dat Philip vier jaar werd. Toch is het nu pas tijd om verslag te doen van het kadootje van opa en oma.

Hij kreeg een step van ze. Maarja, het was de afgelopen tijd niet bepaald elke dag mooi stepweer, dus het was er nog niet zo vaak van gekomen om te gaan steppen. Als we gingen steppen dan moest ik steeds het stuurtje vasthouden. Als ik dat niet deed dan viel hij meteen om. Ik was al bang aan het worden dat het heel wat gehuil, bulten, schrammen en een fortuin aan pleisters en kapotte kleren zou kosten voordat Philip zelfstandig kon steppen.

Op de step naar school

Tot een paar dagen geleden. Philip wilde graag op de step naar school. Dit keer lukte het hem zomaar om zonder hulp te steppen! Niet de hele tijd, hoor; ik moest hem meestal helpen. Maar op sommige stukjes ging hij er opeens vol zelfvertrouwen en enthousiasme vandoor. Ik mócht hem dan niet eens helpen. Het lukte hem om overeind te blijven. En hij ging best wel hard! Ik moest soms hollen om hem bij te houden.

Voor zijn derde verjaardag had Philip een fiets van opa en oma gekregen. Kennelijk is hier een traditie geboren: elk jaar krijgt Philip een vervoermiddel van opa en oma. Ik ben heel benieuwd naar de invulling van de komende jaren. Een paar dingen kan ik wel al raden: de komende jaren nog een paar fietsen, met z'n 16e een brommer, en met z'n 18e een motorfiets of een auto. En het kan natuurlijk afgewisseld worden met opblaasbootjes, kano's, zeilboten, motorjachten et cetera.

Joepie, juf is ziek

De juf van Philip is ziek. Donderdag al. Toen was er een vervangende juf. Maar voor de vrijdag was er geen vervanging. Dus mocht Philip thuis blijven. Joepie! Dat betekent namelijk dat ik hem niet naar school hoefde te brengen. Dus ik kon uitslapen! En dat deed ik ook, tot wel kwart over acht. Wat heerlijk.

Philip 's ochtends

[06:30] Het licht in de slaapkamer gaat aan. Philip vraagt vriendelijk, maar ook slaperig, of hij bij ons mag komen slapen. Dat mag, en hij nestelt zich tussen Lien en mij. Meteen gaan de oogjes weer dicht. Ik vraag of hij lekker ligt. De enige reactie is een slaperig knikje.

[07:00] De wekker gaat. Ik sta op. De andere aanwezigen negeren de wekker.

[07:15] Ik til een half slapende en half protesterende Philip op en breng hem naar beneden. “Ik wil niet naar school! Ik ben ziek!” Hij mag nog even op de bank verder slapen. Maar nee, de kleuter wenst naar Cartoon Network te kijken. Vooruit dan maar, daar wordt 'ie in ieder geval wakker van.

[07:20] “Philip, wat wil je eten?” Hij wil een boterham met salami. Maar wel om nú op te eten, niet om mee naar school te nemen.

[07:25] Ik heb een boterham met salami voor Philip. En ik heb een boterham met honing voor mezelf. Na één stukje boterham met salami ontdekt Philip de boterham met honing. Meteen is de salami niet lekker meer, en wil hij mijn boterham opeten. Ik mag zijn boterham opeten.

[07:40] Philip mag kiezen welk koekje en welk pakje drinken hij mee wil nemen naar school, voor de kleine pauze. Hij kiest enthousiast voor Nijntje Dreumesbiscuit, die hij een paar dagen geleden zelf gekocht heeft. Blijkbaar is hij ondertussen zijn antipathie tegen school vergeten.

[07:50] “Gauw, papa, we moeten naar school, anders komen we te laat!”

[08:10] Philip zit op zijn stoeltje in de klas. Zo vroeg is hij anders nooit, meestal zijn we er pas om half negen! Er zijn nog maar een paar andere kindertjes. Ik kom er eventjes bij zitten. Maar nee: “Papa, jij moet naar werken gaan. Nog wel even zwaaien buiten hoor. En vergeet je auto niet!”