Fietsen of stilstaan? Of allebei?

Als ik naar de supermarkt in de buurt wandel dan wil Philip graag mee. Op de fiets. Hij mag met zijn fietsje in de AH crossen.

Op het parkeerterrein zijn wat regenputjes. En stroken tegeltjes die net wat dieper liggen dan het asfalt, zodat het regenwater naar de putjes stroomt. En als Philip precies over zo'n strook fietst, dan kan het gebeuren dat de zijwieltjes het achterwiel van de grond tillen. En dan kan hij fietsen wat hij wil, maar dan blijft hij op precies dezelfde plek staan. Zie ook youtube.

Philip groeit

Philip heeft een wat hinderlijke eigenschap: hij groeit. Zodat kleren waar hij nu nog in past binnenkort te klein zijn. Nou was dat nog wel te verwachten toen we aan een kind begonnen, dus daar klaag ik verder maar niet over. Maar wat het een beetje lastig maakt is dat hij gehecht raakt aan zijn kleren. En dan wil hij dus per se een te kleine pyjama aan. Waarna hij steeds klaagt dat die niet goed zit. Maar de nieuwe pyjama wil hij echt niet aan.

Zijn winterjas begint ook te klein te worden. We hebben al een nieuwe jas voor hem; eigenlijk is die nu nog wat te groot. Maar hij wil 'm bijna nooit aan. Ik heb die slag al een beetje opgegeven. Binnenkort gaan we op vakantie naar de tropen, dan heeft hij geen jas nodig. En daarna is het ook niet meer zo koud hier in Nederland (althans, dat hoop ik dan maar). Zolang past hij nog wel in zijn oude jas.

Maar niet zo lang geleden heeft hij kennelijk een nieuw woordje geleerd: kiezen. En hij weet precies wat het betekent. Als ik met zijn oude jas aankom dan is het niet goed. Nee, ik moet terug, en ook de nieuwe jas pakken. En dan moet ik vragen welke jas hij vandaag aanwil. Waarop hij steevast de oude jas kiest. En mij vervolgens vriendelijk uitlacht: “Philip wil niet blauwe jas, he!”

Vies verhaaltje

Drie jaar geleden was Philip een machientje dat melk in poep veranderde. Het was nogal onvoorspelbaar wanneer de poep klaar was, dus Philip droeg een luier. Als het dan weer eens zover was dan moest de vieze luier weg en de billen moesten schoongemaakt worden.

Fast forward een paar jaar. Philip is allang zindelijk. Soms, als hij bij een oppas is, poept hij nog in zijn broek. Maar we hoeven hem vaak niet eens meer te helpen als hij moet plassen (soms mág dat niet eens). Poepen is wat lastiger, want dan moeten er nog steeds naderhand billen schoongemaakt worden. 't Is een stuk makkelijker dan toen hij nog een baby was.

Dan vandaag. Lien is niet thuis. Philip is lief beneden aan het spelen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de emailtjes van Akshay over de campingselectie van de aanstaande Rocksport te bestuderen.

Dan hoor ik wat bedremmelde geluidjes van de begane grond. Iets van “voeten vies”. Hmm, wat zou Philip aan het doen zijn? Ik vraag of ik moet helpen. Er komt een (nog steeds bedremmelde) bevestiging terug.

Beneden tref ik Philip aan. In de wc. Althans, hij staat ernaast. Met zijn broek nog net om z'n linkerbeen. En een grote drol op de drempel. En een voet en een hand vol met poep. Bij nadere inspectie is het zitvlak van de broek ook voorzien van een laagje poep. Kennelijk was hij net te laat bij de wc. Wat er precies gebeurd is wordt niet helemaal duidelijk.

Gelukkig laat Philip zich rustig helpen en schoonmaken. Ik maak maar van de gelegenheid gebruik om hem in bad te stoppen. Daar zit hij nu lekker zijn boot te verdrinken.

Rustig klimmen op de vrijdagavond

Al jaaaren ga ik vrijwel elke vrijdagavond klimmen. Bij De Klimmuur Den Haag. Met de NKBV Haaglanden. Nou ben ik twee weken niet geweest, omdat ik ziek was. Maar gelukkig ben ik weer helemaal beter, zodat ik gisteravond weer kon gaan klimmen!

Ik ging direct uit werk, en ik was er een beetje vroeg. Het was heerlijk rustig. Maar het bleef rustig! Na een hele tijd kwam Esther. Een tijdje later kwamen Abby en Wilfred. En de oudere heer van wie ik altijd de naam vergeet. Aad kwam zelfs nog even, zoals gewoonlijk rond tien uur. En dat was dan de hele NKBV-delegatie! Waar is iedereen?

Er zijn er een paar ijsklimmen. Nah, ok, da's een acceptabele smoes. Een deel heeft zaterdag techniekcursus van Mirjam Verbeek. Dat kan best wel inspannend zijn, en dan willen ze niet de avond daarvoor al zich helemaal leeg klimmen. Slechte smoes, hoor. Je kan toch ook rustig technisch klimmen. Losers. En het zal ook wel meespelen dat De Klimmuur besloten heeft om de NKBV-korting van vrijdag naar zaterdag en zondag te verplaatsen (boe, boe!).

Al met al heb ik één boulderprobleem weten te scoren - een 5+ die ik al voor ik ziek werd bijna had. Twee andere boulders die ik nog had openstaan, ook allebei 5+, lukten bijna. Jammer genoeg is deze ronde van de competitie bijna afgelopen, hij loopt nog maar tot 2 maart. Dus het zal er wel niet meer van komen om die boulders te scoren.

Tegen het einde van de avond vertelde Wilfred trots dat hij wel vijf meter in een 6c gekomen was. Hij daagde mij min of meer uit om 'm ook eens te proberen. Ik had wel een paar blocs nodig, maar ik kwam bijna helemaal boven. De laatste twee meter lukte niet meer. Ik zag niet hoe 't moest en ik was ook te moe. Maar toch vind ik het een mooie prestatie van mijzelf.

Philip is moe

We hebben boodschappen gedaan. We stappen uit de auto. Lien en ik hebben onze handen vol met boodschappen. Philip mag ook zijn steentje bijdragen: hij mag een fles dragen. Maar Philip blijft staan, en zegt met een sip gezicht: Ik ben moe. Ach, wat zielig. Dan neem ik de fles wel van hem over. Meteen klaart het gezicht van Philip helemaal op, en hij sprint vrolijk naar huis.

Dierentuin

Philip vindt het leuk om met de Playstation te spelen. En het is helemaal niet erg als hij dat af en toe doet. Maar dat moet hij dus niet de hele dag doen. Dat mag hij dan ook niet van mij. En hij moet er ook niet de hele godganselijke dag om zeuren. Dat is wat lastiger af te dwingen. Het helpt als hij 'm niet ziet, maar ik heb ook weer geen zin om dat ding ver weg te verstoppen. Daarom vandaag een nieuwe taktiek: ik heb hem maar eens meegenomen naar de dierentuin.

Luie beesten

En dat vond Philip best wel leuk. Eerst was het een beetje koud, dus we begonnen maar met de reptielen die binnen zitten. Philip was nogal zeurderig en hangerig, hij wou helemaal niet lopen. Maar de schildpadden en krokodillen vond hij toch wel interessant. Vooral het hok met schildpadden, met twee schildpadden van wel een meter lang, een iets kleinere, en een stuk of drie kleintjes van zo'n 20 centimeter. Die duidde Philip meteen aan als “papa” en “mama” (de twee mega-schildpadden) en “Philip” (alledrie de kleintjes). De tussenmaat-schildpad werd merkwaardig genoeg niet benoemd.

Het is nog koud

Maar het waaide niet en de zon scheen wel, dus na een uurtje was het ook buiten prima uit te houden. Philip begon helemaal los te komen. Hij rende heen en weer. Keek even naar een dier als ik er een aanwees, en rende dan weer verder.

Philip vond de vlindertuin ook heel leuk. Daar moesten we wel drie of vier keer naar binnen. Da's overigens lastig voor een brildragende papa, want die bril beslaat steeds meteen. Philip kan secondenlang naar een vlinder kijken (dat is lang voor deze peuter). Totdat ze wat dichterbij komen, en ze op hem dreigen te landen; dan zijn het opeens enge beesten geworden. Gelukkig gebeurde dat niet zo vaak.

Naast de vlindertuin is een stukje oerwoud. Daar kan je een rondje lopen over een smal pad van grote stenen die in het water liggen. Philip stapte natuurlijk meteen tussen twee stenen. Gevolg: natte schoen, natte sok, natte broek (tot halverwege z'n knie). Hij bleef er gelukkig rustig onder. Gauw terug naar de vlindertuin, sok en broek uitwringen, en het ging wel weer.

Daarna wilde Philip meteen weer terug naar dat stukje oerwoud. Hij moest en zou nog een rondje lopen, en lette nu wel op dat hij niet tussen de stenen stapte. En toen we daarna weer in de vlindertuin terug waren, vond hij dat nu ik een natte schoen en sok had. Hij stond erop dat hij mijn schoen mocht uitdoen en mijn sok mocht uitwringen. Ik protesteerde dat mijn schoen en sok helemaal droog waren, maar dat werd genegeerd.

In de vlindertuin

Maar het werd al wat later, en we hadden nauwelijks gelunched. Het hele dierentuinbezoek was een spontane en onvoorbereide actie. Ik had dus ook niet echt veel eten bij me. Alleen maar wat noodvoorraad uit de auto: een pakje Bever-hardkeks en een flesje water. En ik had geen zin om in een duur Artis-restaurant te gaan eten. Dus rond een uur of vier besloten dat het mooi was geweest, en gingen we weer naar huis. Dat vond Philip ook prima. En dat dierentuinbezoek zwaar werk is voor een peuter bleek ook al gauw. We zaten nog geen vijf minuten in de auto of Philip sliep.

Paardje rijden op een gorilla

Garage

Ik moest even een boodschap doen. Maar ik ben moe en ik heb een ziek hoofd en een zeurende peuter. Dus ik pakte de auto. Maar de auto protesteerde. Hij riep “brake light failure”. Nou, dan maar naar de garage om lampjes te kopen. “Wat voor auto heeft u?”. Dat weet ik nog wel, een Saab 9-5 (Saab hoefde ik eigenlijk niet eens te zeggen, andere merken hebben ze daar niet). “Wat is het bouwjaar?” Weet ik veel. Gelukkig is de auto persoonlijk bekend bij de garage (hij komt er vandaan en heeft er altijd z'n onderhoudsbeurten gehad), dus dat was snel genoeg uitgezocht. Maar zelfs toen waren er kennelijk nog twee soorten lampjes mogelijk. Gelukkig doen ze er niet moeilijk; ik leverde de sleutel in en even later was de auto voorzien van nieuwe lampjes.

Ik had dus even tijd om met Philip door de showroom te wandelen. Hij zat ondertussen al achter het stuur van een nieuwe auto, en riep vrolijk “mooie auto” en “vroem, vroem”. Hij vond overigens dat alle auto's van papa zijn. Dat bepaalt hij aan de hand van het merk-logo. Elke Saab is van papa, elke Citroën is van opa, elke Toyota is van oom Jaap, elke Ford is van de buren.

De dame achter de balie kwam opeens op Philip af. Met een kadootje. Een speelgoedautootje. Daar houdt Philip wel van, dus dat vond hij prachtig. Even later wandelden we naar de eerste verdieping, waar nog meer auto's staan. En daar zat ook de directeur. Die even later met een kadootje naar Philip kwam. Een speelgoedautootje. Maar wel twee keer zo groot als de eerste. Baas boven baas, zoals de baas zelf zei, toen ik vertelde dat Philip beneden al een autootje gekregen had.

Verroest

Vandaag moest ik even in de schuur zijn. Daar ben ik al een paar maanden niet geweest. En Lien ook niet. Maar helaas, ik kreeg het slot niet open. Ik kreeg de sleutel er niet eens helemaal in.

Na een boel olie, grof geweld, subtiel getik en vloeken (zachtjes, want Philip kon me mischien horen) lukte het uiteindelijk om het slot open te krijgen. Ik had al besloten dat de cylinder geen recht van bestaan meer had, dus die haalde ik er meteen uit (ik had gelukkig nog een andere cylinder liggen). Wat bleek? Het ding is verroest.

Tja, dan is het niet zo gek dat 'ie het niet meer zo goed doet. Maar dat is dus wat je krijgt als je van die goedkope rommel koopt. Ik had 'm gekocht toen Lien haar scooter, inclusief sleutelbos, had laten stelen. Toen moest ik dus gauw even nieuwe cylinders kopen. En ik vond een goedkoop restantje bij de Makro.

Moraal van dit verhaal? Goedkoop is duurkoop, wat cylinders betreft. De ijzerwinkel kan binnenkort een bezoekje van mij verwachten.

Gadget freak

Laatst noemde iemand mij een gadget freak. Als ik het me goed herinner was dat omdat ik een lampje wilde kopen. Ik ga namelijk binnenkort een weekendje ondergronds. Klimmen en klauteren in een grot, ergens in België. Speleologie noemen ze dat. En er is daar geen vaste verlichting aangebracht. Grotten met vaste verlichting zijn voor de luxe-toeristen. Dus heb ik een lampje nodig.

Nou heb ik wel een mooi hoofdlampje, een Tikka XP (en ja, Nans, de gekleurde voorzetdingen passen en doen het prima). Die Tikka geeft best wel veel licht, zeker vergeleken met ‘gewone’ Tikka's en dergelijke. Dat heb ik in Paklenica wel gemerkt. Maar hij schijnt niet zo heel ver in de normale stand. Hij heeft wel een boost-stand, maar doet het maar eventjes. Daarom wilde ik een hoofdlampje kopen dat wat verder schijnt. Eigenlijk wilde ik de Petzl Myo 5, met vijf power regulated leds voor dichtbij en een halogeen lamp voor ver weg. Maar ik kan 'm nergens vinden. Zelfs niet op de Petzl-site. Hmm.

Twee weken geleden was ik toevallig in Amsterdam. Ik liep de plaatselijke Bever maar eens binnen. Hun hoofdlampjes-collectie was nóg kleiner dan die van de Haagse Bever. Maar uiteindelijk heb ik er twee hoofdlampjes van Black Diamond gekocht. Black Diamond? Ja, ik ben blijkbaar van mijn Petzl-geloof gevallen. Twee? Ja, twee. Dit soort spul kan ik altijd nog in Laos achterlaten.

De Gemini staat niet eens op de BD-site, dus die zal wel oud zijn. Hij was ook goedkoop, nog geen 25 euro. Maar hij heeft wel een gloeilamp, twee leds, en… is redelijk goed waterdicht: IPX7, “It will continue to function for 30 minutes when submerged one meter deep in distilled water.” Kijk, da's handig als je in een waterige grot gaat speleologeren.

De Icon is een wat modernere lamp. Hij heeft een mega-LED van wel 3 watt, die 80 meter ver komt (als de batterijen vers zijn). En hij heeft vier SuperBright LEDs voor het dichtbij-werk. Maarja, in de gebruiksaanwijzing staat: “DO NOT Submerge”. Op de BD-site vond ik dat 'ie een IPX4 rating heeft, en dat betekent “splash-proof from all sides”.

Overigens, als ik al een gadget freak ben dan heb ik dat niet van een vreemde. Mijn pa heeft twee computers, vier printers, een extra harde schijf en nog wat losse computer-gerelateerde rommel in zijn studeerkamer staan. En volgens mij gebruikt hij het nog allemaal ook.

Workaholic

Bah. Ik ben net een week ziek geweest, en net vandaag weer gaan werken. Normaal ga ik klimmen op vrijdagavond, maar ik voel me nog niet gezond genoeg daarvoor. En natuurlijk krijg ik vandaag mijn werk weer niet af. Dus wat doe ik? Ik ga weer veel te laat naar huis.

Pheilien belde net, van haar werk. Of ik al thuis ben, en of ik ga klimmen enzo. Nee, ik zit nog op kantoor. Ze vind dat ik Philip moet gaan ophalen en naar huis moet gaan. Gelijk heeft ze. Ik ga nu.

Spin

Philip heeft een nieuw vriendje. Hij noemt 'm Spin. Het zijn er eigenlijk twee. Ze kriebelen hem, ze lopen over hem heen, ze pakken dingen af en geven dingen terug. Ze praten met hem, ze troosten hem en ze dagen hem uit. Soms tillen ze Philip zelfs op.

Spin krijgt veel meer van Philip gedaan dan ik. Als Philip iets niet wil eten, dan kan papa zeggen en doen wat hij wil, maar Philip eet 't niet. Totdat Spin zegt dat het toch wel erg lekker is. Dan heeft Philip opeens wel belangstelling.

Het makkelijke van Spin is dat 'ie altijd bij mij in de buurt is. En dat 'ie altijd doet wat ik wil. Het zijn namelijk mijn handen. Ik moet mijn stem wel een beetje verdraaien. Soms vergeet ik dat even, maar dan zegt Philip meteen “Spin moet goed praten”. En dan is het weer goed.

Playstation

We (Philip en ik) hebben een paar weken geleden een Playstation 2 gekocht. 't Was de voordeligste keuze. De Wii is chronisch uitverkocht, de Playstation 3 is veel te duur, en de Xbox is ook niet goedkoop (en bovendien van Microsoft).

Lien vond het maar nauwelijks goed, maar toen ze eenmaal met Gran Turismo 4 aan het racen was, vond ze het toch wel leuk. Sterker nog, ik had soms moeite om haar voor te blijven.

Ondertussen heb ik er ook een stuurtje bijgekocht. En dat vind Philip weer heel leuk.

Maar dan die knopjes rechts op de controller, he. Daar heeft Philip zo z'n eigen naampjes voor. De X aan de onderkant heet “X” (als ik kruisje zeg dan corrigeert Philip me meteen). Het vierkantje links heet “raam”, en de cirkel rechts heet “ballon” (en nee, “bal” is niet goed). Tenslotte heet het driehoekje bovenaan… “groen”.

Waterpokken

Philip heeft zijn eerste echte kinderziekte achter de rug. Hij heeft de waterpokken gehad.

Hij heeft er niet eens zo heel veel last van gehad. Vooral de jeuk, en daar zijn smeerseltjes voor. Verder was hij alleen maar wat hangerig en moe. Nu heeft hij alleen nog maar een paar korstjes. En ook daar heeft hij nauwelijks last van.

Papa en mama hebben er ook niet zo heel veel last van gehad. Want net de twee dagen dat hij het ziekst was, was hij bij opa en oma.

Heel dom

Philip heeft een pakje drinken in zijn handen. Hij drinkt wat uit het rietje. Dan heeft hij weer even genoeg gehad. Papa moet het pakje op tafel zetten. Maar papa let niet goed op. Papa laat het pakje op de grond vallen. Met het rietje aan de onderkant. Zodat het drinken (een beetje) op de grond drupt.

Ik: Ojee, dat is heel dom.

Philip: Ja.

Hmm. Peuters.

Ik raap het pakje op en zet het op tafel. Dan maak ik de grond schoon met een doek die toevallig in de buurt ligt.

Philip: Papa heel dom he.

Bah. Wrijf het er maar in.

Even controleren

Gisteren heb ik de vrieskast ontdooid. Dat was hard nodig. Hij zat zo vol met ijs dat de lades nauwelijks nog open of dicht konden. De inhoud kon ik in de nieuwe vrieskast kwijt.

Ik kon vrij gemakkelijk grote brokken ijs afbreken. Philip hielp dapper mee. Al gauw kwam hij tot de conclusie dat ijs koud is.

Vanochtend, toen Philip wakker werd, moest hij dat toch even controleren. Zijn eerste woordjes waren een wat zorgelijke vraag:

Philip: Papa, ijs koud he?

Ik: Ja, ijs is koud.

Philip: Ok.

En Philip was weer helemaal gerustgesteld.