Vlucht CI66 is geannulleerd - 2

Hier is, nu al, het tweede deel in de serie Vlucht CI66 is geannulleerd.

Lien en Philip zijn dus omgeboekt. Eerst een vlucht naar Frankfurt, die vertrekt om 20:05 en komt om 21:15 aan. Dan een aansluitende vlucht naar Bangkok, die vertrekt om 22:45. Ze hebben zat tijd om over te stappen. Zelfs voor een vrouw die geen Duits, gebrekkig Nederlands en nauwelijks Engels spreekt. En ook nog een peuter mee moet zeulen.

Lien en Philip moeten niet in hal 3 (gate F zoveel) zijn, maar in hal 2 (gate B09). 't Is toch een groot verschil of je binnen Europa blijft of naar het verre oosten gaat. In hal 3 moest ze meteen door de paspoortcontrole, maar in hal 2 komt eerst de security check, en is de paspoortcontrole pas veel later.

Philip wil graag dat ik mee ga. Dat wil ik ook wel, maar dat kan echt niet. Niks mee te maken, papa moet mee. Ik zeg dat het niet mag van de beveiligingsmeneer, die inderdaad alleen mensen met een paspoort en ticket doorlaat. Die meneer geeft aan dat ik gelijk heb. Ok, dan accepteert Philip het maar. En zwaait even later lief naar me.

Ik neem, van een afstandje, nog een fotootje terwijl ze bij de security check staan. Maar ojee, de security checker komt direct naar me toe. En hij roept dat ik me niet mag omdraaien. Je mag blijkbaar geen foto's maken van de security check, en ik moet de foto wissen! Dat is nog belachelijker dan die hele security check. Maar de foto was eigenlijk een beetje mislukt, dus ik maak er maar geen probleem van. Ik heb al genoeg problemen gehad deze dag.

Daarna ga ik maar weer naar huis. Een paar minuten na 10 uur kijk ik maar eens op Internet of het vliegtuig al geland is. Maar ojee, de vlucht naar Frankfurt was te laat vertrokken en heeft 55 minuten vertraging opgelopen! En dat op een vlucht van 70 minuten. Zo hebben ze nog maar een half uurtje om over te stappen. En ze moeten daar nog door de paspoortcontrole heen, en ze hebben ook nog geen boarding pass.

Het vliegtuig is uiteindelijk zelfs 58 minuten te laat. Al gauw belt Lien me op. Het is een drukte van belang, er zijn teveel passagiers die aandacht willen en te weinig personeel om ze te helpen. Ze vraagt allerlei mensen om hulp, ze laat mij via de telefoon om hulp vragen, maar ze moet wachten. Even later, met nog maar een kwartier tot de geplande vertrektijd, is ze nog geen steek verder. Ik krijg weer iemand aan de telefoon. Deze dame spreekt gelukkig prima Engels, maar ze komt niet helemaal uit de papieren. Ze belooft me dat ze bij Lien blijft en haar zal helpen. Eerst maar naar de transit desk.

Ondertussen zie ik op Internet dat het vliegtuig naar Bangkok wellicht zo'n 15 minuten vertraging heeft. Dat is alvast een beetje een opluchting.

Twintig minuten later, met nog minder dan 10 minuten te gaan voor de vertraagde vertrektijd, belt Lien me weer op. Het ticket enzo was in orde, maar ze moet naar de gate hollen. En het is nog zo ver. En ze is al zo moe. Zou ze het halen?

Dit is spannend, maar niet leuk. Ik voel me heel machteloos. Wat als ze het vliegtuig mist? Hoe lang zou ze dan boos zijn? Zou ze dan wel goed worden opgevangen? Het volgende vliegtuig gaat pas morgenmiddag.

Vijf minuten later belt ze me weer op. “Ik ben bij het vliegtuig. You no worry.” Pff. Het is een heel kort gesprek want ze moet gauw haar mobieltje uitzetten. Maar wel een bijzonder opluchtend gesprekje.

Ik meld op Twitter dat ik nu kan gaan slapen. Maar met al die adrenaline lukt dat niet. Dan maar deze blogpost schrijven.

Internet meldt even later: “En route. Delayed 17 minutes. Departed gate 27 min later than scheduled.”

Zo, nu kan ik wel gaan slapen.