Wat een vrijdag

Pff. Wat een dag, die vrijdag. Vol afwisseling, ups en downs.

Eerst werk. Ik wilde van verder met mijn hoofdproject, maar dat is niet gelukt. Bijna de hele dag werd ik lastig gevallen met kleine en grote problemen. Zo was er een probleem met een onlangs opgeleverd stuk software. Daar hadden maar liefst vier collega's aan gewerkt. En die waren vandaag allemaal vrij; de enige aanwezigen wisten er eigenlijk niets vanaf. En aan de kant van de klant was de man die er alles van weet ziek. Grmbl.

Dan thuis. Joepie, de G1 is er! Ik ging er natuurlijk meteen mee spelen, dus ik was pas om een uur of acht bij de klimhal.

Het is druk in de klimhal

Daarna de klimhal. Het was druk. Inklimmen in een vijfje, dat ging prima. Even later een zesje. Ging ook wel, maar toen ik weer beneden was stond ik te trillen op mijn benen. Terwijl ik thuis nog vier boterhammen gegeten had. Ik ben niet ziek, maar ik ben ook niet op volle sterkte. Later de witte 6c die ik al eens eerder gedaan had; die ging weer zoef-zoef. Alleen heb ik de traverse aan het einde weer niet gedaan, omdat je dan bij het verkeerde touw uitkomt. Weer beneden bleek dat ik daardoor een biertje had misgelopen, want een toevallige toeschouwer had, al kijkende, gezegd dat 'ie me zou trakteren als ik het zou halen. Nog later stuurde Akshay me een 7a in, in de korte overhang. Ik kwam tot ongeveer een-derde. Akshay had 'm bijna helemaal uitgeboulderd.

Tenslotte weer thuis. Ik zit nog met de G1 te spelen. Mijn Google-account aan te passen. Te bloggen. Hee, het is al bijna drie uur 's nachts! Aargh!

Ik ben niet ziek

Het is een wonder: ik ben niet ziek.

Er heerst een griepepidemie. Allerlei mensen die (bijna) nooit ziek zijn, zijn nu wel ziek. Maar ik ben niet ziek! Terwijl ik normaliter als één van de eersten omval.

Ik voel me wel wat slapjes, al sinds vorige week. Afgelopen vrijdag heb ik dan ook waardeloos geklommen. Zo waardeloos, dat ik halverwege de avond maar besloot om weer naar huis te gaan. En zondag had ik de hele dag hoofdpijn, en het gevoel dat ik maandag ziek zou zijn. Ik heb twee Tiffy's opgegeten (dat is één of ander dubieus medicijn dat we nog van vakantie in Thailand overhadden) en daarmee heb ik de dag overleefd. Gelukkig zette het niet door.

Ze zeggen wel eens dat een kind dat naar school gaat allerlei ziektekiemen mee naar huis neemt. De peuterspeelzaal telt in deze context ook als school. Dus ik had anderhalf jaar geleden al recht op nóg vaker ziek zijn dan ik van mezelf al ben. Maar ik kan me niet herinneren dat ik sindsdien veel ziek ben geweest. Helaas ook niet echt minder dan gebruikelijk.

Ondertussen slaap ik niet echt heel goed, en ik eet ook niet zo gezond. Maar ik neem wel bijna elke ochtend een glas vers geperste sinaasappelsap. Misschien dat dat al voldoende preventief werkt?

Spelcomputer

Lien wil graag en vaak naar het Thaise satelliet-kanaal kijken. En als zij dat niet doet, dan wil Philip met de Playstation spelen. Ik kijk dus niet zoveel tv. Los daarvan vind ik dat Philip veel te veel met de Playstation speelt. Daar moest maar eens iets op verzonnen worden. En dat is gelukt; hij heeft al meer dan een week niet om de Playstation gezeurd! Ik heb namelijk eindelijk een Wii gekocht. Dat wilden Philip en ik al een tijdje. Philip was er zelfs voor aan het sparen. Hij had al een paar euro bij elkaar gespaard. Alleen laatst zag hij bij de Zeeman een fleece-deken met Cars-opdruk, daar heeft hij toen meteen al zijn geld aan uitgegeven. Zodat ik de Wii moest betalen.

Bij de Wii-console krijg je Wii Sports. Dan kan je bowlen, golfen, boksen en nog zo wat. Philip vindt boksen en golfen wel leuk. Lien vind de Wii maar onzin, maar ze wil wel boksen (en het gaat haar best wel goed af!).

Boksen met de Wii

Ik wilde graag Mario Kart voor de Wii. Dus op naar de Saturn, daar was ik toch in de buurt. Maar 't was uitverkocht. En ze wisten niet eens wanneer ze het weer binnen zouden krijgen! Het is, na Wii Fit, het meest populaire Wii-spel.

De volgende dag, op kantoor. Collega Roene, die zelf ook een Wii heeft, kwam op de proppen met vijf of zes winkels op het Zuidplein waar ze Mario Kart zouden kunnen hebben. Hij had zelfs alle telefoonnummers. Nou, ik heb ze allemaal gebeld, en 't was overal uitverkocht, en niemand wist wanneer het weer binnen zou komen. Roene meldde dat ook de online-winkels uitverkocht waren. Alleen bij dynabyte.nl stond dat het op voorraad was (“vandaag voor 21:00 besteld, morgen in huis”). Dat vonden we verdacht, maar ik heb het toch maar besteld. En raar, maar waar: de volgende dag werd ik gebeld. Ik kon Mario Kart komen ophalen.

Mario Kart Wii

Alleen nu zit Philip nóg vaker achter de spelcomputer. Ik kom helemaal niet meer toe aan tv-kijken! Gelukkig mag ik wel af en toe van Philip met de Wii spelen.

Er is wel meer kapot

Ik schreef laatst over Loes, en dat ze niet meer tegen me wil praten. Nou is dat niet het enige dat kapot is gegaan, de laatste tijd. M'n waterbed, natuurlijk. En de autolampjes. Dat weten de oplettende lezertjes van dit blog al.

Maar er is meer stuk gegaan. Zo trok ik een paar maanden geleden aan de versnellingspook van de Peugeot, en toen had ik 'm opeens los in mijn hand. Op de snelweg! Gelukkig was het alleen maar het handvat dat om de pook zelf heen zat, dus op de vluchtstrook kon ik 'm zo weer terugzetten.

En mijn brillen zijn allebei kapot. Eén of twee maanden geleden was zomaar het pootje van mijn bril afgebroken. Sindsdien droeg ik mijn reservebril, en het was er nog steeds niet van gekomen om de kapotte bril te repareren. De reservebril overleed bij de nieuwjaarsduik. Of eigenlijk direct erna. Ik had 'm namelijk heel tactisch midden op de plastic tas gelegd, zodat ik 'm meteen zou kunnen pakken. Maar toen ik uit het water kwam wilde ik eerst mijn handdoek pakken, en ik ging bovenop mijn bril staan. Ik voelde nauwelijks iets, mijn voet was door de kou wat gevoelloos, maar de bril voelde des te meer. Glas gebroken, montuur helemaal verbogen. Het was nog tenauwernood één geheel, en ik kon 'm nog maar net gebruiken. Gelukkig had de brillenwinkel op 2 januari 50% korting op alle monturen van 2008.

Nieuwe bedden

Begin december was ons bed verdronken. Sindsdien kampeerden we al improviserend in de slaapkamer. We hadden nog een oud matras dat net te kort is voor mij, en het matras van Philip z'n babybed dat zelfs voor Pheilien te kort is, en de verlengdelen van Philip z'n nieuwe bed.

Kamperen in de slaapkamer

't Is eventjes leuk om zo te slapen, hoor, maar na een paar weken gaat het vervelen. Het slaapt ook niet echt ideaal. Maar een beetje bed gaat heel wat jaartjes mee, dus voor de keuze van een nieuw bed gingen we niet over één nacht ijs. Je snapt hoe blij we waren dat het vorige week een paar nachten achter elkaar lekker vroor. Eindelijk konden we een bed kopen. Dus afgelopen zondag gingen we naar de Ikea.

We waren met z'n tweeën: Philip en ik. En dat was een beetje te weinig om twee keer een bedbouwpakket van circa 200 x 100 x 40 cm en 67 kg op te tillen. Dus de hulp van broer Jaap werd ingeroepen. Kon ik mooi ook eens even de laadcapaciteit van een Prius testen. We moesten twee keer rijden, want er paste maar één bouwpakket tegelijk in. Maar gelukkig is de Ikea niet ver van huize Rijstveld, zodat er al gauw twee bouwpakketten in de huiskamer stonden.

Broer Jaap ging weer naar huis, want hij had meer te doen. Philip en ik moesten zelf de bedden naar boven tillen en in elkaar zetten. Gelukkig is dat geen probleem als je de juiste spulletjes en de juiste vaardigheden in huis hebt.

Hijsconstructie

(De NKBV is bezig de structuur van de opleidingen sportklimmen te vernieuwen. In de opleiding oude stijl kreeg ik als aanstaande AKI, en later KI, met een heleboel leuke touwtechnieken te maken. Takeltjes, bijvoorbeeld. Maar voor een SKI3-in-opleiding, in de nieuwe stijl, liggen de accenten heel anders. Hoe een ‘Sportkliminstructeur, Niveau 3’ ooit z'n bed in z'n slaapkamer krijgt is mij een raadsel.)

Voor een Ikea-bouwpakket viel het doe-het-zelf-gehalte reuze mee. Ik hoefde eigenlijk alleen maar de poten eronder te schroeven. Dus al gauw stond het eerste bed in vol ornaat op z'n plek. Philip stelde voor dat hij de laatste controles uitvoerde, en alles bleek te werken.

Integratietest

Niet veel later was het tweede bed ook opgehesen en in elkaar gezet. Eindelijk konden we weer goed slapen. Alleen nu wil Philip ook een bed met afstandsbediening.

6a+ ploeteren, 6c zoef zoef

Vrijdag moest er weer geklommen worden, natuurlijk. Eerst even inklimmen. Dan stuur ik Pascal een 6a+ in. Dat moet hij wel kunnen. Maar hij ploetert en hij stuntelt, hij komt er niet doorheen. Wat krijgen we nou? Het is zo eenvoudig, dat zie je van beneden zo! Gewoon daar even oplopen, dan daar uithangen, enz. Pascal moppert: 't is een sloper, de wand is glad, 't is zwaar, enz.

Daarna ga ik erin. De waardering klopt wel: de instap en de eerste meters zijn 6a+. Dan kom ik bij het stukje waar Pascal ging klungelen. Hmm, 't is inderdaad een sloper. Maar ik kan er goed aan hangen. De wand is inderdaad glad, ik kom wel omhoog maar 't is met veel krachtsvertoon en niet mooi. Ik sta met één voet op de sloper, helemaal uit balans. Ik kom nauwelijks verder, en even later hang ik in het touw. Ik moet toegeven dat Pascal terecht mopperde. Ik probeer het nog een paar keer, maar het lukt steeds net niet.

Een half uurtje later lukt het wel, na de pauze en met wat tips van Nans. Na de sleutelpassage blijft het een lastige route, de plus in de 6a+ is wel heel dik verdiend.

Nou doe ik niet aan goede voornemens. Als je wil stoppen met roken dan moet je gewoon stoppen en niet op de magische datum van 1 januari wachten. Maar ik heb wel een streven: ik wil dit jaar een 7a helemaal vrij klimmen. En dat lukt niet zomaar, daar moet je wel wat voor doen. Dus ik ga voorlopig elke keer dat ik ga klimmen een 6c doen.

Ondertussen had ik een nieuwe 6c gezien. Dus hup, erin. En ik kom met maar één bloc boven! Later probeert Harry 'm ook, en hij heeft er aanzienlijk meer moeite mee. Achteraf blijkt waarom: hij gebruikte de zijwand niet, ik wel. Die hoort er gewoon bij, volgens mij en volgens anderen. Maar de volgende keer zal ik 'm zonder zijwand proberen.

Loes wil niet meer met me praten

Loes wil niet meer met me praten. Ze negeert me verder niet, hoor: ze doet nog steeds alles wat ik van haar wil. Maar ze zegt niks meer tegen me. En dat is toch wel even wennen, vooral als ik haar suggesties goed kan gebruiken. Een tijdje geleden had ik al besloten om geen geld meer aan Loes te besteden. Misschien dat het daarmee te maken heeft.

Wie is Loes? Loes is eigenlijk Lucy. Ze is de vriendelijke vlaamse stem in mijn TomTom. En die TomTom, daar komt dus opeens geen geluid meer uit. Ik besteed geen geld meer aan mijn TomTom, omdat mijn nieuwe auto straks een ingebouwd navigatiesysteem heeft. Een paar maanden geleden was mijn abonnement op de verkeersinformatie afgelopen, en dat heb ik niet verlengd. Nou vind ik tien euro per maand ook wel wat veel, dus misschien had ik het sowieso niet verlengd. En normaliter had ik ondertussen ook een nieuwe kaart gekocht, maar dat doe ik dus ook niet.

Happy New Year

't Is weer zover. Er is weer een jaar voorbij. En een nieuw jaar is begonnen. Veel is hetzelfde gebleven, maar er is ook genoeg veranderd. Philip wordt steeds groter en kan steeds meer. Lien kan steeds beter Nederlands praten. Ik kan steeds moeilijkere routes klimmen.

We vierden oud en nieuw weer bij Esther, met de klimmers. Er waren minder mensen dan vorig jaar. De een was met haar nieuwe vriendje in Amsterdam, de ander moest werken, weer anderen zaten op een portaledge die ergens aan een bigwall hing. Het was wel weer gezellig. En er was meer dan genoeg (teveel?) champagne.

Onze vaste en deskundige vuurwerkinkoper Rémy was er niet. Hij moest werken (misschien mocht hij op z'n werk een paar granaten werpen, ofzo). Akshay had zijn taak overgenomen. Hij had een mooi pakket gekocht, vol met van die artilleriebuizen. En had hij een kleutervriendelijk pakket voor Philip gekocht. Sterretjes en party poppers en dergelijke. Al vanaf tien uur vroeg Philip zo ongeveer elke tien minuten of hij nou eindelijk eens zijn vuurwerk mocht afsteken.

Op nieuwjaarsdag was er natuurlijk onze traditionele nieuwjaarsduik. De opkomst was bedroevend laag. De een was nog een beetje ziek, de ander ziet het niet als traditie maar als sleur, en sommigen hebben zelfs helemaal niks van zich laten horen. Er gingen maar drie mensen het water in: Esther, Loek en ik. Verder waren alleen Pascal en Nans er, voor het fotografisch bewijsmateriaal.

Plons en brr

© nanske

Ik vind dat je kopje onder moet gaan, en dat heb ik de voorgaande jaren dan ook altijd gedaan. Maar zoals elke keer twijfelde ik, want het lijkt zo koud. Enfin, we renden het water in, en voor ik het wist riep ik “kom op Loek, kopje onder!” En hij deed het ook nog! Verdorie, toen moest ik ook wel. Maar zoals altijd viel het reuze mee.

Speelgoed voor in de auto

Een collega had een Nintendo DS, maar hij merkte dat hij er eigenlijk nooit mee speelde. Hij wilde ervan af, en hij dreigde 'm op marktplaats.nl ofzo te zetten. Toen moest ik 'm dus wel kopen. Ik dacht: leuk voor Philip, tijdens een lange autorit ofzo. En inderdaad, Philip is heel enthousiast. Hij wil vooral Mario Hollen en Mario Kart spelen.

Meteen vanaf het begin leerde ik Philip dat hij er alleen in de auto mee mag spelen. Nou vind het ook weer niet zo hard nodig om regels absoluut te handhaven. Ik woon toch in gedoogland Nederland. Zo gebeurt het wel eens dat de Nintendo tijdens een autorit niet beschikbaar is, omdat 'ie thuis is. Dan mag Philip soms thuis eventjes spelen, ter compensatie van de geleden immateriële schade.

Maar verder handhaaf ik de regel redelijk strak. Dus als Philip zomaar thuis vraagt of hij heel eventjes met de Intendo mag spelen, dan is mijn antwoord nee. En ter toelichting vermeld ik dat hij immers niet in de auto zit.

Dus wat doet Philip? Hij gaat op zijn vierwieler zitten. “Nu zit Philip in de auto, nu mag ik Intendo spelen!”

In de auto mag Philip wel spelen