Philip's autootjes

Philip heeft een heleboel autootjes (en een paar motorfietsjes, en zelfs een tuktukje). Dit zet hij graag achter elkaar. Op de bank bijvoorbeeld. En dan is het een treintje geworden. Vervolgens duwt hij met veel plezier tegen de achterste, zodat ze één voor één op de grond vallen.

De laatste tijd is hij meer bezig met - ehm - onderzoeken. Hij onderzoekt hoe de autootjes in elkaar zitten. Of beter gezegd: hoe ze uit elkaar kunnen. En dan mag papa ze weer in elkaar komen zetten. Als dat nog kan. Als er geen cruciale onderdelen ontbreken. Zo heeft de zwarte auto geen vooras meer.

Treintje

Vroeger deed ik dat soort dingen ook. Met wekkers. Die goeie ouwerwetse mechanische dingen, die je elke dag moest opwinden en die tik-tik-tik zeiden. Ik zette ze ook weer in elkaar. Althans, dat probeerde ik; ik hield wel eens onderdelen over. Maar de wekkers van tegenwoordig zijn allemaal elektronisch, daar is op die manier niet zoveel plezier mee te maken. Hoewel… als het goed is heb ik nog ergens zo'n ouderwetse wekker liggen. Die heb ik jaren geleden van mijn collega's gekregen. Omdat ik heel soms wel eens een heel klein beetje te laat op kantoor kwam, ofzo.