Philip's oren

Het gebeurt de laatste tijd regelmatig dat Philip ons niet hoort. Als we hem iets vragen, of als we zeggen dat hij iets moet doen, of als we zeggen dat hij iets juist niet mag doen. Gelukkig is dat normaal gedrag voor een peuter. Hij hoort ons heus wel, hij negeert ons gewoon. Althans, dat hoop ik dan maar. Soms is hij wel heel volhoudend met dat negeren. Dan denk ik bijna dat hij ons echt niet hoort, dat er toch iets mis is met zijn oren.

Gelukkig zijn z'n oren prima in orde. Dat is makkelijk te bewijzen. Hij lust namelijk graag cola, maar dat mag hij niet (althans, niet zo vaak). Dus als ik een glaasje cola voor mezelf pak, dan doe ik dat in de keuken, en dan giet ik het bij voorkeur in een ondoorzichtig glas. Zodat Philip, in de huiskamer, niet op ideeën wordt gebracht. Want dan gaat hij zeuren. En dan moet ik wel weer heel opvoedkundig gaan doen enzo.

Maarja, een colafles zegt pfft als je 'm open doet. Als 'ie dat niet zegt dan is de cola niet meer lekker. En dat pfft, dat hoort Philip dus, he. Zelfs als er allerlei herrie in de huiskamer is. En dan roept hij meteen, heel vriendelijk, dat hij ook graag cola wil. Ik probeer het zo stil mogelijk te doen, heel langzaam de dop open draaien enzo, maar toch heeft 'ie het meestal wel in de gaten. Een hele geruststelling.