In Laos is het de gewoonte dat je je schoenen (of teenslippers) uit doet als je ergens naar binnen gaat. Die gewoonte heeft Lien al lang geleden in huize Rijstveld geïntroduceerd. Maar het werd al gauw een bende in de gang; er ging allerlei schoeisel zwerven. Toen heb ik maar een schoenenkastje in elkaar getimmerd.
De schoenenkast
Philip trok zich nooit veel van het schoenenkastje aan. Eerst hielp papa of mama hem met het uittrekken van zijn schoenen, en dan ruimde papa of mama de schoenen ook maar meteen netjes op. Maar op een gegeven moment kon (en wilde) hij zelf zijn schoenen uit doen. Dat gaat als volgt: hij maakt het klitteband los, en gaat dan net zolang trappen met zijn voeten tot de schoenen losvliegen en ergens aan de andere kant van de gang (of de kamer) liggen.
Dat kon zo niet doorgaan. Dus niet zo lang geleden begon ik hem uit te leggen dat hij zelf zijn schoenen netjes moest opruimen. De eerste reactie was: “nee, hoor”. Maar ik hield voet bij stuk. Philip mocht pas de huiskamer in als zijn schoenen in het kastje stonden. Hij probeerde allerlei tactieken, onder meer huilen, lief lachen, mij negeren, boos worden en stampen, beweren dat hij écht niet bij zijn schoenen kon (die lagen wel 30 cm verderop), beweren dat hij het in het algemeen helemaal niet kon, de schoenen wel optillen maar dan vlak voor de kast weer uit zijn handen laten vallen. Het duurde een paar dagen, met lange sessies, maar uiteindelijk begreep hij dat het menens was. Sindsdien zet hij ze netjes in de kast.
Het is nog wel even vermeldenswaardig hoe hij ze in de kast zet. Hij maakt het klitteband los, zet zijn schoen met voet en al in de kast (helemaal op het tweede plankje), en wurmt dan zijn voet uit zijn schoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten