Van weekplanningen, en een poes die roet in het eten gooit

Zoals de oplettende lezertjes van dit blog weten zijn Lien en Philip een tijdje naar Laos.  Hierdoor heb ik nu alle tijd voor mezelf.  Vier weken lang.

De eerste week heb ik vooral doorgebracht met stressen en ont-stressen.  De tweede week ben ik elke avond gaan klimmen.  Afgelopen week, de derde week alweer, was de week van het ontspannen; ik heb eigenlijk niks gedaan.  Thuis een beetje achter de computer hangen.

Ik had zondagavond besloten dat de laatste week de week van het fatsoeneren moest zijn.  Huis en tuin moeten gefatsoeneerd worden.  Buiten tiert het onkruid alweer welig, en binnen heb ik, ehm, niet elke dag gestofzuigd.  Dus ik was van plan om elke avond een uurtje in de tuin te werken, en daarna een uurtje binnen te gaan boenen.

Het begon goed.  Maandagavond heb ik in de tuin mijn doel bereikt.  Maar toen had ik geen zin meer om te gaan stofzuigen ofzo.  Ik dacht: daar heb ik nog genoeg dagen voor.

Vandaag, dinsdag, zag het er allemaal goed uit.  Met het mooie weer kon ik mooi de voortuin in orde maken.  Maar toen greep Casper in.

Casper is één van mijn poezen.  De andere poes is Hobbes; het zijn zusjes.  Casper had al een paar dagen last van haar rechteroog.  Ze kneep het oog dicht, het traande en zag er vies uit.  Ze klaagde er niet over, dus ik dacht dat het wel meeviel.  Maar nu vond ik het een beetje te lang gaan duren.  Bovendien stak er een grassprietje uit.  En dat was gek, want vanochtend stak er nog geen grassprietje uit, en ze was de hele dag binnen geweest!  Ze wilde niet dat ik eraan zat.  Nah, dan maar naar de dierenarts.  Die verdoofde de boel plaatselijk en ging met een paar pincetten aan de gang.  Al gauw was het probleem opgelost.

('t Is maar goed dat Lien er niet is.  Geld uitgeven aan de dierenarts, belachelijk.  Ze vindt het al erg genoeg dat ik eten voor de poezen koop.  De poezen doen er niets voor terug; ze doen de afwas niet, ze stofzuigen niet.  Lien mag de poezen niet eens opeten van mij.  Wat voor nut hebben ze dan?)

Maar zo gaat de tijd wel snel voorbij.  Ik was pas na half negen klaar met eten.  Nu heb ik eigenlijk geen zin meer om in de tuin te gaan werken, en ik wil al helemaal niet gaan stofzuigen.