Dinsdag overdag, op kantoor. Ik zie een mailtje van Wilfred: of er vandaag nog iemand in de Uithof gaat klimmen. Later mailt Akshay dat hij gaat.
Dinsdag, aan het begin van de avond, thuis. Lien zegt dat ze plannen buitenshuis heeft. Nou, dan wil ik gaan klimmen. Ok, maar dan moet ik Philip meenemen.
Wat later dinsdagavond, in de klimhal. Er zijn best wel veel mensen. Philip zit op de boulderbank met de Nintendo DS te spelen: Mario Kart. Ik klim met Wilfred, en 't gaat best wel goed. Opwarmen in een vijfje en een zesbeetje. Daarna lukt de 6c van afgelopen zondag in één keer! En een zesbee op de plaat, waar ik altijd veel moeite mee had, gaat (ondanks twee blocs) ook heel goed. Ik ben in vorm! Ondertussen is Philip niet meer met de Nintendo aan het spelen; hij helpt me met zekeren.
Dinsdagavond, na de pauze. Ik moet vooral met Philip spelen, en hem een beetje laten boulderen. Ik kom zelf niet meer aan klimmen toe. Philip wil chipjes eten, en dat mag van mij. Maar ojee, er is nog maar één smaak chipjes, en die lust Philip niet. Dan wil hij een ijsje. Dat mag niet van mij, en gelukkig zijn die helemaal op. Wat een ellende. Gelukkig biedt Kim hem pinda's aan, en dat is voldoende troost.
Dinsdagavond, tegen sluitingstijd. Philip en ik zitten boven, we kijken naar Dita en Akshay. Dita heeft net een 6c in de korte overhang geprobeerd, en ze daagt me uit om die te doen. Net dan houdt Philip zijn bakje pinda's scheef, en de helft valt op de grond. Hij is ontroostbaar. Ik vind dat hij niet moet zeuren, er zijn nog genoeg pinda's over. Met een jammerende Philip op de achtergrond ga ik de 6c in. 't Gaat goed, ik kom vrij soepel boven! Wel twee of drie blocs, maarja, 't is dan ook een zware route: slopers in de overhang. Ik ben helemaal tevreden.
Dinsdagavond, na sluitingstijd. Ik coach Philip om heel lief aan Kim nieuwe pinda's te vragen. En zowaar, hij krijgt een nieuwe voorraad. Philip is ook weer helemaal tevreden. En even later blijkt dat de 6c die ik net geklommen heb door Kim gebouwd is.
dinsdag 30 december 2008
maandag 29 december 2008
Weer een 6c
Zowat een jaar geleden meldde ik dat ik mijlpaal 6c had bereikt. 't Was toen met veel blocs en nog meer moeite, en zeker niet fraai. Ik heb me sindsdien niet echt toegelegd op het klimmen van moeilijke routes. In plaats daarvan heb ik vooral veel geboulderd. En als ik al ging klimmen, dan ging ik meestal niet verder dan 6b. Dat ging dan meestal wel lekker.
Gisteren klom ik met nanske (bij mij thuis werkt die link nog steeds niet, deze wel). Haar doel voor dit jaar was 6c. Dat was nog steeds niet gelukt, en het jaar is al bijna ten einde. Gisteren moest het er dus maar van komen. Tegen het eind van de avond koos ze een mooie korte 6c op de pilaar. De eerste paar meter flitste ze omhoog. De volgende stap kostte meerdere pogingen, maar ze kwam er uiteindelijk doorheen. Het ging daarna eigenlijk best wel goed. Ze had regelmatig een bloc nodig, maar dat mocht van haar spelregels. Jammer genoeg moest ze een paar meter onder het einde opgeven. Ze was moe, en het was een lastige en verre stap.
Daarna probeerde ik de 6c. 't Ging heel aardig. De eerste helft was vooral lastige balans, de tweede helft was wat zwaarder. Al met al kwam ik redelijk vlot boven. Nou hielp het ook wel dat ik wat langer ben dan Nans. Helaas viel ik er twee keer uit. En dat was niet nodig; ik had wat beter moeten kijken. Het waren (voor mij) zeker geen moeilijke of zware stappen. Veel boulderen in plaats van klimmen gaat dus niet ten koste van m'n klimnivo.
Gisteren klom ik met nanske (bij mij thuis werkt die link nog steeds niet, deze wel). Haar doel voor dit jaar was 6c. Dat was nog steeds niet gelukt, en het jaar is al bijna ten einde. Gisteren moest het er dus maar van komen. Tegen het eind van de avond koos ze een mooie korte 6c op de pilaar. De eerste paar meter flitste ze omhoog. De volgende stap kostte meerdere pogingen, maar ze kwam er uiteindelijk doorheen. Het ging daarna eigenlijk best wel goed. Ze had regelmatig een bloc nodig, maar dat mocht van haar spelregels. Jammer genoeg moest ze een paar meter onder het einde opgeven. Ze was moe, en het was een lastige en verre stap.
Daarna probeerde ik de 6c. 't Ging heel aardig. De eerste helft was vooral lastige balans, de tweede helft was wat zwaarder. Al met al kwam ik redelijk vlot boven. Nou hielp het ook wel dat ik wat langer ben dan Nans. Helaas viel ik er twee keer uit. En dat was niet nodig; ik had wat beter moeten kijken. Het waren (voor mij) zeker geen moeilijke of zware stappen. Veel boulderen in plaats van klimmen gaat dus niet ten koste van m'n klimnivo.
woensdag 24 december 2008
Knutselen op kantoor
Collega R heeft problemen.
R houdt van skieën. En hij vindt het leuk om filmpjes te maken. Bovendien is hij een gadget freak. Dus wat koop je dan? Een helmcamera:
Eerste probleem: het afspelen.
Er zit geen schermpje op de camera. Maar R wil wel op locatie kunnen controleren of de opnamen een beetje lukken. Hij heeft een iPod, maar die kan de filmpjes niet afspelen (hij kan de filmpjes niet eens op de iPod krijgen zonder computer). Hij heeft ook een Palm, en daarmee lukt het wel (nadat hij 't een en ander aan software had geïnstalleerd). Maar helaas voldoet dat niet aan de kwaliteitseisen van R: de Palm is niet snel genoeg, het gaat wat schokkerig.
Dus moet R een MP4-speler kopen die de filmpjes wel goed kan afspelen. En waar ook nog zo'n piepklein geheugenkaartje in kan. Na uitgebreide zoektochten op Internet en diverse testsessies bij de Saturn besluit R om een MP4-speler van één of ander dubieus Chinees merk te kopen. Die moet dus uit het verre oosten komen. Maar deze gadget is nog niet ontvangen, en volgende week moet er al geskied worden. Misschien moet R toch maar genoegen nemen met de Palm.
Tweede probleem: de bevestiging.
De camera kan op de (ski)helm geplakt worden. Maar dat lukt niet bij de helm van R, want de band van z'n skibril zit in de weg. Gelukkig is er een gadget te koop waarmee je de camera aan de band van de skibril vast kan maken. Die heeft hij besteld. Maar volgende week moet er al geskied worden, en het gadget is nog niet ontvangen. R neemt het zekere voor het onzekere: hij gaat zelf wat knutselen.
Gisteren heeft hij een iPod-hoesje gekocht. Daar wilde hij een gesp van maken, voor om de band van de skibril. Maar het blijkt dat de band van zijn skibril niet los kan. Ik bood nog aan om de band los te knippen, maar daar ging R niet op in.
Tweede poging. R heeft ook klitteband gekocht. Het oorspronkelijke bevestigings-plaatje bestaat uit twee delen, en die zitten met klitteband aan elkaar vast. Misschien dat hij daar iets mee kan. Maar het klitteband van Zeeman is niet sterk genoeg, de randjes laten los. Ik zaag/snij/breek/knip nog een stuk plastic uit een kantoorbenodigdheid om daarmee de klitteband te ondersteunen, maar het helpt niet genoeg.
We improviseren nog wat. Ik merk dat het klitteband wel goed houdt op de band van de skibril. Dat blijkt de oplossing. We doen twee stroken klitteband op de band en plakken daar het bevestigings-plaatje op. Klaar.
Vervolgens ging R de bevestiging testen. Hij rende een rondje over de gang en door een paar kamers heen. De collega's keken verbaasd toe. Ik heb deze testsessie op video opgenomen, maar ik zal R niet verder in verlegenheid brengen door 't op YouTube te publiceren. De bevestiging is goed genoeg: de camera bleef prima zitten en het beeld was ook goed.
R houdt van skieën. En hij vindt het leuk om filmpjes te maken. Bovendien is hij een gadget freak. Dus wat koop je dan? Een helmcamera:
Helmcamera
Eerste probleem: het afspelen.
Er zit geen schermpje op de camera. Maar R wil wel op locatie kunnen controleren of de opnamen een beetje lukken. Hij heeft een iPod, maar die kan de filmpjes niet afspelen (hij kan de filmpjes niet eens op de iPod krijgen zonder computer). Hij heeft ook een Palm, en daarmee lukt het wel (nadat hij 't een en ander aan software had geïnstalleerd). Maar helaas voldoet dat niet aan de kwaliteitseisen van R: de Palm is niet snel genoeg, het gaat wat schokkerig.
Dus moet R een MP4-speler kopen die de filmpjes wel goed kan afspelen. En waar ook nog zo'n piepklein geheugenkaartje in kan. Na uitgebreide zoektochten op Internet en diverse testsessies bij de Saturn besluit R om een MP4-speler van één of ander dubieus Chinees merk te kopen. Die moet dus uit het verre oosten komen. Maar deze gadget is nog niet ontvangen, en volgende week moet er al geskied worden. Misschien moet R toch maar genoegen nemen met de Palm.
Tweede probleem: de bevestiging.
De camera kan op de (ski)helm geplakt worden. Maar dat lukt niet bij de helm van R, want de band van z'n skibril zit in de weg. Gelukkig is er een gadget te koop waarmee je de camera aan de band van de skibril vast kan maken. Die heeft hij besteld. Maar volgende week moet er al geskied worden, en het gadget is nog niet ontvangen. R neemt het zekere voor het onzekere: hij gaat zelf wat knutselen.
Gisteren heeft hij een iPod-hoesje gekocht. Daar wilde hij een gesp van maken, voor om de band van de skibril. Maar het blijkt dat de band van zijn skibril niet los kan. Ik bood nog aan om de band los te knippen, maar daar ging R niet op in.
Knutselen op kantoor
Tweede poging. R heeft ook klitteband gekocht. Het oorspronkelijke bevestigings-plaatje bestaat uit twee delen, en die zitten met klitteband aan elkaar vast. Misschien dat hij daar iets mee kan. Maar het klitteband van Zeeman is niet sterk genoeg, de randjes laten los. Ik zaag/snij/breek/knip nog een stuk plastic uit een kantoorbenodigdheid om daarmee de klitteband te ondersteunen, maar het helpt niet genoeg.
We improviseren nog wat. Ik merk dat het klitteband wel goed houdt op de band van de skibril. Dat blijkt de oplossing. We doen twee stroken klitteband op de band en plakken daar het bevestigings-plaatje op. Klaar.
Camera zit vast
Vervolgens ging R de bevestiging testen. Hij rende een rondje over de gang en door een paar kamers heen. De collega's keken verbaasd toe. Ik heb deze testsessie op video opgenomen, maar ik zal R niet verder in verlegenheid brengen door 't op YouTube te publiceren. De bevestiging is goed genoeg: de camera bleef prima zitten en het beeld was ook goed.
zondag 21 december 2008
Jojo?
Philip vindt Dora wel leuk. Zo heeft hij slippers van Dora. Er zijn perioden dat hij die verkiest boven zijn Spiderman-slippers.
Sinds kort heeft ook een Dora-boekje. Daarin moet Dora op een gegeven moment iets uit haar rugzak halen. Dan blijkt dat ze van alles in haar rugzak heeft. Onder meer één (roze) schoen en een jojo. Eerst zei Philip steeds ‘plastic’ tegen de jojo, maar dat heb ik ondertussen gecorrigeerd.
Zojuist heeft Philip zijn teen gestoten, en moest hij dus een pleister. Na het nodige zeuren stem ik toe, want hij was verder heel lief. Terwijl ik de pleister plak, heeft hij z'n aandacht helemaal bij het papiertje dat in het EHBO-doosje zit. Daar staat op wat er in het EHBO-doosje hoort te zitten. Philip roept enthousiast de onderdelen die hij herkent.
“Pleister!”
“Schaar!”
“Jojo!”
Huh, jojo? Aah, een rol tape.
Sinds kort heeft ook een Dora-boekje. Daarin moet Dora op een gegeven moment iets uit haar rugzak halen. Dan blijkt dat ze van alles in haar rugzak heeft. Onder meer één (roze) schoen en een jojo. Eerst zei Philip steeds ‘plastic’ tegen de jojo, maar dat heb ik ondertussen gecorrigeerd.
Zojuist heeft Philip zijn teen gestoten, en moest hij dus een pleister. Na het nodige zeuren stem ik toe, want hij was verder heel lief. Terwijl ik de pleister plak, heeft hij z'n aandacht helemaal bij het papiertje dat in het EHBO-doosje zit. Daar staat op wat er in het EHBO-doosje hoort te zitten. Philip roept enthousiast de onderdelen die hij herkent.
“Pleister!”
“Schaar!”
“Jojo!”
Huh, jojo? Aah, een rol tape.
vrijdag 19 december 2008
Waarom revisited
Niet zo lang geleden berichtte ik over de gevreesde waarom-fase. En dat antwoord geven op “waarom” zo zinloos lijkt. Ik heb een oplossing gevonden. Iets wat lijkt te werken. Ik geef namelijk gewoon een goed inhoudelijk antwoord. Neem als voorbeeld deze hypothetische conversatie:
Ik: “Hmm, het regent.”
Philip: “Waarom regent het?”
Ik: “Er zit water in de lucht. Meestal als gas. Als het nou wat kouder wordt, dan kan een deel van dat gas in hele kleine druppeltjes veranderen. Die druppeltjes zijn zo klein en licht dat ze blijven zweven. Als er genoeg van die kleine druppeltjes bij elkaar in de buurt zijn, dan kan je ze zien: dat zijn wolken. Maar een paar kleine druppeltjes kunnen samen een grotere druppel worden. Zo kunnen ze ook te zwaar worden om nog te blijven zweven. Dan vallen ze naar beneden. En dat is nou regen.”
Zo'n oratie van mij heeft ten eerste als gevolg dat Philip even zijn mond houdt. Want hij luistert toch wel naar me. Meestal is hij daarna zijn belangstelling voor het onderwerp kwijt, en gaat hij iets anders doen. Of hij gaat eens even heel diep nadenken over wat papa nou allemaal brabbelde, meestal met een wat verward of vragend gezicht. Alleen als hij echt in een dwarse bui is antwoordt hij met “waarom?”
Ik: “Hmm, het regent.”
Philip: “Waarom regent het?”
Ik: “Er zit water in de lucht. Meestal als gas. Als het nou wat kouder wordt, dan kan een deel van dat gas in hele kleine druppeltjes veranderen. Die druppeltjes zijn zo klein en licht dat ze blijven zweven. Als er genoeg van die kleine druppeltjes bij elkaar in de buurt zijn, dan kan je ze zien: dat zijn wolken. Maar een paar kleine druppeltjes kunnen samen een grotere druppel worden. Zo kunnen ze ook te zwaar worden om nog te blijven zweven. Dan vallen ze naar beneden. En dat is nou regen.”
Zo'n oratie van mij heeft ten eerste als gevolg dat Philip even zijn mond houdt. Want hij luistert toch wel naar me. Meestal is hij daarna zijn belangstelling voor het onderwerp kwijt, en gaat hij iets anders doen. Of hij gaat eens even heel diep nadenken over wat papa nou allemaal brabbelde, meestal met een wat verward of vragend gezicht. Alleen als hij echt in een dwarse bui is antwoordt hij met “waarom?”
dinsdag 16 december 2008
Philip kan al heel goed lezen
Toen we in het voorjaar op vakantie waren, had ik een paar leesboeken bij me. En dat vond Philip heel interessant. Ik moest steeds de titel, de auteur en nog zo wat voorlezen. Nee, niet voorlezen, maar spellen. En dan ging hij helpen. Al gauw kon hij zonder mijn hulp de letters opnoemen. Hij leerde echt de letters, en niet de toevallige volgorde van klanken. Want als hij ergens anders een letter zag, dan benoemde hij die vaak correct. Niet dat hij zo vaak een letter herkende, want in Laos komen onze letters niet zo vaak voor. Maar dat terzijde.
We zijn nu zo'n driekwart jaar verder. Philip heeft niet echt verder geleerd, maar hij kent nog steeds veel letters. Soms vergist hij zich, maar vaak gaat het goed. Getuige de volgende recente gebeurtenissen:
• Ter verhoging van de feestvreugde van de verjaardagen die we laatst vierden hing er een ‘hoera’ aan de keukendeur. Zie foto. Ik stond in de keuken, en Philip verzocht mij de keukendeur dicht te doen. Waarop hij de letters ging oplezen: “Ha, Nul, Eee, ehm, ehm, Err, Aah”.
• Hij heeft onder meer een Ikea MÅLA Tekenbord gekregen. En daar ging ik zijn naam maar eens op schrijven: “PHILIP”. Philip las moeiteloos de letters op: “Pee, Ha, Eén, El, Eén, Pee”.
• Daarna ging ik “MAMA” opschrijven. Philip spelde: “Frietjes, Aah, Frietjes, Aah”. Oeps. Nee hoor, we gaan echt niet zo vaak naar de McDonalds.
We zijn nu zo'n driekwart jaar verder. Philip heeft niet echt verder geleerd, maar hij kent nog steeds veel letters. Soms vergist hij zich, maar vaak gaat het goed. Getuige de volgende recente gebeurtenissen:
• Ter verhoging van de feestvreugde van de verjaardagen die we laatst vierden hing er een ‘hoera’ aan de keukendeur. Zie foto. Ik stond in de keuken, en Philip verzocht mij de keukendeur dicht te doen. Waarop hij de letters ging oplezen: “Ha, Nul, Eee, ehm, ehm, Err, Aah”.
Hoera
• Hij heeft onder meer een Ikea MÅLA Tekenbord gekregen. En daar ging ik zijn naam maar eens op schrijven: “PHILIP”. Philip las moeiteloos de letters op: “Pee, Ha, Eén, El, Eén, Pee”.
• Daarna ging ik “MAMA” opschrijven. Philip spelde: “Frietjes, Aah, Frietjes, Aah”. Oeps. Nee hoor, we gaan echt niet zo vaak naar de McDonalds.
maandag 15 december 2008
Philip viert zijn verjaardag
Philip was laatst jarig. En dat mocht hij ook op de peuterspeelzaal vieren. Hij mocht op de speciale stoel zitten, en kaarsjes uitblazen, en toen gingen ze muziek maken, en zingen en dansen enzo. Papa en mama mochten ook komen.
Het is ook gewoonte dat het feestvarkentje kadootjes uitdeelt aan de andere kindertjes. Dus ik had de avond daarvoor twintig keer twee kleine pakjes rozijnen plus een klein knuffeltje ingepakt. En er een fotootje van Philip opgeplakt, want dat is kennelijk ook de gewoonte.
Gelukkig vielen de kadootjes in de smaak - lettelijk en figuurlijk.
Het is ook gewoonte dat het feestvarkentje kadootjes uitdeelt aan de andere kindertjes. Dus ik had de avond daarvoor twintig keer twee kleine pakjes rozijnen plus een klein knuffeltje ingepakt. En er een fotootje van Philip opgeplakt, want dat is kennelijk ook de gewoonte.
Twintig kadootjes
Gelukkig vielen de kadootjes in de smaak - lettelijk en figuurlijk.
Kadootjes uitdelen
zondag 14 december 2008
zaterdag 13 december 2008
Zwembed
Ooit had ik ergens opgegeven dat ik belangstelling had voor een waterbed. Ik denk dat het daardoor kwam dat ik in het voorjaar van 1997 benaderd werd door een waterbeddenfirma. Na maar een heel klein beetje aarzeling besloten we destijds om er eentje te kopen. 't Was wel duur, vandaar de aarzeling, maar ik heb er geen spijt van gehad. Zo'n bed slaapt heerlijk, en 's winters is het lekker warm.
Nou gebeurt het wel eens dat er een poes in de slaapkamer komt. En dat die poes het bed, ten onrechte, voor een krabpaal aanziet. Daardoor zat er de afgelopen paar jaar drie of vier keer een gaatje in de matras. Dat is op zich niet zo erg, hoor. Het water stroomt er heus niet meteen allemaal uit. De tijk wordt een beetje vochtig. En het is makkelijk te repareren.
Die gaatjes zaten steeds aan de zijkant, waar de poes er goed bij kon met haar nageltjes. Maar afgelopen vrijdag zat er opeens een vochtige plek in het midden, tussen de kussens. En nader onderzoek leverde geen gaatje op. Wel een boel water onder de matrassen. Gelukkig zit er nog een beschermende zak om de matrassen heen, zodat het water niet weg kan in dit soort situaties. Enfin, ik depte het water weg, en het stroomde niet meteen weer vol.
De volgende dag was het toch weer vochtig. Nader onderzoek leverde echter ook dit keer geen gaatje op. Wel water onder de matras aan het andere uiteinde van het bed. En daar was de beschermende buitenzak ook stuk, zodat de spaanplaat waar de matrassen op liggen nat was.
Ik besloot de matrassen leeg te laten lopen voor diepgaander onderzoek. Dat is niet zo moeilijk. Doe een tuinslang in de vulopening, zuig aan het andere eind tot het water stroomt, en hou dat andere eind dan lager dan het waterbed. De rest gaat vanzelf - je hoeft alleen maar anderhalf uur te wachten. Maar let op: bij deze methode moet je wel snel genoeg stoppen met zuigen. Ik kan nu uit eigen ervaring mededelen dat waterbedwater niet lekker is. (Een andere, wellicht betere, manier is om de slang op voorhand te vullen met kraanwater. Dan hoef je niet te zuigen. Die methode paste ik daarna toe, en dat werkt inderdaad ook prima.)
Het onderzoek leverde echter alweer niks op. Nouja, een waterballet en een gefrustreerde waterbedeigenaar. Hoe kan het nou lekken als ik geen gat kan vinden? Uiteindelijk besloot ik dat het waterbed, na bijna twaalf jaar, zijn tijd wel gehad had. Het waterbed is nu veranderd in een zielig hoopje plastic en stof in de tuin, en een paar stapeltjes hout op zolder.
Het gezin Rijstveld is al bij de Ikea geweest om een nieuw bed uit te zoeken. We zijn er nog niet uit. Dus nu kamperen we in de slaapkamer, op de kussens van de tuinbank.
Nou gebeurt het wel eens dat er een poes in de slaapkamer komt. En dat die poes het bed, ten onrechte, voor een krabpaal aanziet. Daardoor zat er de afgelopen paar jaar drie of vier keer een gaatje in de matras. Dat is op zich niet zo erg, hoor. Het water stroomt er heus niet meteen allemaal uit. De tijk wordt een beetje vochtig. En het is makkelijk te repareren.
Die gaatjes zaten steeds aan de zijkant, waar de poes er goed bij kon met haar nageltjes. Maar afgelopen vrijdag zat er opeens een vochtige plek in het midden, tussen de kussens. En nader onderzoek leverde geen gaatje op. Wel een boel water onder de matrassen. Gelukkig zit er nog een beschermende zak om de matrassen heen, zodat het water niet weg kan in dit soort situaties. Enfin, ik depte het water weg, en het stroomde niet meteen weer vol.
De volgende dag was het toch weer vochtig. Nader onderzoek leverde echter ook dit keer geen gaatje op. Wel water onder de matras aan het andere uiteinde van het bed. En daar was de beschermende buitenzak ook stuk, zodat de spaanplaat waar de matrassen op liggen nat was.
Ik besloot de matrassen leeg te laten lopen voor diepgaander onderzoek. Dat is niet zo moeilijk. Doe een tuinslang in de vulopening, zuig aan het andere eind tot het water stroomt, en hou dat andere eind dan lager dan het waterbed. De rest gaat vanzelf - je hoeft alleen maar anderhalf uur te wachten. Maar let op: bij deze methode moet je wel snel genoeg stoppen met zuigen. Ik kan nu uit eigen ervaring mededelen dat waterbedwater niet lekker is. (Een andere, wellicht betere, manier is om de slang op voorhand te vullen met kraanwater. Dan hoef je niet te zuigen. Die methode paste ik daarna toe, en dat werkt inderdaad ook prima.)
600 liter water moet weg
Het onderzoek leverde echter alweer niks op. Nouja, een waterballet en een gefrustreerde waterbedeigenaar. Hoe kan het nou lekken als ik geen gat kan vinden? Uiteindelijk besloot ik dat het waterbed, na bijna twaalf jaar, zijn tijd wel gehad had. Het waterbed is nu veranderd in een zielig hoopje plastic en stof in de tuin, en een paar stapeltjes hout op zolder.
Het gezin Rijstveld is al bij de Ikea geweest om een nieuw bed uit te zoeken. We zijn er nog niet uit. Dus nu kamperen we in de slaapkamer, op de kussens van de tuinbank.
vrijdag 12 december 2008
Sinterklaasfeest
Op 22 november organiseerde mijn werkgever een Sinterklaasfeestje. 't Is al bijna drie weken geleden, maar hier is toch nog een verslagje.
Vorig jaar was het in het Archeon. Dat voelde een beetje aan als in the middle of nowhere, en parkeren was geen enkel probleem. Dit keer was het in de schouwburg in het centrum van Gorinchem. En zie daar maar eens te parkeren, op een regenachtige zaterdagmiddag. Gelukkig lukte het na een beetje zoeken nog vrij makkelijk, een paar honderd meter verderop. Maar natuurlijk had ik de uitnodiging weer niet goed gelezen, want ik had gewoon gratis bij de schouwburg zelf kunnen parkeren.
Er waren grote tafels met allerlei aktiviteiten. De kindertjes konden een grote peperkoek versieren met allerlei snoep, of een hoedje maken, of nog andere dingetjes doen. Philip vond het nogal druk, en wilde niks doen. Hij was verlegen. Toen een Zwarte Piet hem een handjevol kruidnootjes aanbood, pakte hij er heel beleefd ééntje. Uiteindelijk wilde hij toch wel een peperkoek versieren. Vooral omdat die tafel vol met snoep stond, denk ik.
Toen moesten we naar de toneelzaal, er werd een toneelstuk opgevoerd. Het was te moeilijk voor Philip om de verhaallijn te volgen, maar de meeste individuele stukjes vond hij wel leuk. En hij was helemaal onder de indruk toen Sinterklaas zijn opwachting kwam maken.
Na het toneelstuk ontdekte hij de schminkdames. En Philip wist precies wat hij wilde: Spiderman! Dit was zonder twijfel het hoogtepunt van het feestje. Hij wilde daarna snel zijn kadootje ophalen, maar hij had geen belangstelling om 't uit te pakken. Dat kon thuis wel. In de auto naar huis zat hij de hele tijd in het spiegeltje naar zichzelf te kijken, terwijl hij verrukte kreetjes slaakte.
Vorig jaar was het in het Archeon. Dat voelde een beetje aan als in the middle of nowhere, en parkeren was geen enkel probleem. Dit keer was het in de schouwburg in het centrum van Gorinchem. En zie daar maar eens te parkeren, op een regenachtige zaterdagmiddag. Gelukkig lukte het na een beetje zoeken nog vrij makkelijk, een paar honderd meter verderop. Maar natuurlijk had ik de uitnodiging weer niet goed gelezen, want ik had gewoon gratis bij de schouwburg zelf kunnen parkeren.
Er waren grote tafels met allerlei aktiviteiten. De kindertjes konden een grote peperkoek versieren met allerlei snoep, of een hoedje maken, of nog andere dingetjes doen. Philip vond het nogal druk, en wilde niks doen. Hij was verlegen. Toen een Zwarte Piet hem een handjevol kruidnootjes aanbood, pakte hij er heel beleefd ééntje. Uiteindelijk wilde hij toch wel een peperkoek versieren. Vooral omdat die tafel vol met snoep stond, denk ik.
Toen moesten we naar de toneelzaal, er werd een toneelstuk opgevoerd. Het was te moeilijk voor Philip om de verhaallijn te volgen, maar de meeste individuele stukjes vond hij wel leuk. En hij was helemaal onder de indruk toen Sinterklaas zijn opwachting kwam maken.
Na het toneelstuk ontdekte hij de schminkdames. En Philip wist precies wat hij wilde: Spiderman! Dit was zonder twijfel het hoogtepunt van het feestje. Hij wilde daarna snel zijn kadootje ophalen, maar hij had geen belangstelling om 't uit te pakken. Dat kon thuis wel. In de auto naar huis zat hij de hele tijd in het spiegeltje naar zichzelf te kijken, terwijl hij verrukte kreetjes slaakte.
Philip is Spiderman
donderdag 11 december 2008
Stil hier
't Was stil op de vele blogs van nanske, en haar nieuwe blog doet het ook nog niet zo goed (zelfs niet via het alternatieve adres - update 2008-12-11 22:00: link gecorrigeerd na feedback van nanske).
Maar ook op het Rijstveld-blog was het stil. Al bijna twee weken geen teken van leven. Maarja, het is dan ook al een drukke tijd, al sinds begin november:
En volgende week heb ik 's avonds een divisiebijeenkomst van m'n werkgever. En het traditionele Kot Eenboo Kerstdiner, waarvoor ik ook nog een gang moet bereiden. En we moeten nog steeds dat nieuwe bed uitkiezen. En er moet een kerstboom komen, die ook nog versierd moet worden.
Maar ook op het Rijstveld-blog was het stil. Al bijna twee weken geen teken van leven. Maarja, het is dan ook al een drukke tijd, al sinds begin november:
- We moesten naar het Thailand-festival in Rotterdam.
- Ik had mijn evaluatiegesprek op kantoor (ik mag blijven).
- Ik moest naar de Reel Rock Film Tour.
- Ik moest met Philip naar het consultatieburo.
- Ik moest Sinterklaaskadootjes kopen.
- Ik moest Philip helpen met z'n schoentje zetten - en een paar uur later de wortel vervangen door een kadootje.
- Philip en ik moesten naar het Sinterklaasfeest van mijn werkgever.
- Ik moest pieperdienst lopen.
- Ik had mijn klimschoentjes bij Monk laten liggen, maar toevallig moest ik voor mijn werk een avondje in Eindhoven zijn.
- Ik moest het lampje van de auto vervangen.
- Ik moest naar het verjaardagsfeestje van nanske.
- We moesten eten bij opa en oma.
- Ik moest het waterbed repareren.
- We moesten naar de Ikea om een nieuw bed uit te zoeken.
- We moesten de verjaardagen van Philip en Lien vieren.
- Philip moest voor het eerst twee halve dagen naar de basisschool.
- Philip moest zijn verjaardag vieren op de peuterspeelzaal.
- Ik moest wel eerst de 17 kadootjes maken die Philip aan de andere kindertjes mocht uitdelen op de peuterspeelzaal.
- Tussendoor moest ik ook nog af en toe klimmen of boulderen.
En volgende week heb ik 's avonds een divisiebijeenkomst van m'n werkgever. En het traditionele Kot Eenboo Kerstdiner, waarvoor ik ook nog een gang moet bereiden. En we moeten nog steeds dat nieuwe bed uitkiezen. En er moet een kerstboom komen, die ook nog versierd moet worden.
zondag 30 november 2008
Slapend rijk worden
Ik loop sinds kort pieperdienst. Zo ongeveer eens in de maand heb ik een week lang een pieper bij me. Zeven dagen keer vierentwintig uur. En daar word ik voor betaald. Slapend rijk worden is overdreven, maar het is wel slapend geld verdienen.
Maarja, als er dan iets mis gaat met de software van de ECT Home Terminal, en ze kunnen het niet zelf oplossen, dan gaat dat ding dus piepen. En hard ook. Dat kan letterlijk op elk moment van de dag (en nacht!) gebeuren. En dan moet ik dat probleem gaan oplossen. Dat kan ik gelukkig vanaf thuis; ik hoef er niet voor naar kantoor.
Tot nu toe ben ik nog maar één keer opgepiept. En ook nog op een zeer vriendelijk moment: afgelopen zaterdag, om kwart over acht 's ochtends. Er kwam zelfs niet meteen een geïnteresseerde peuter kijken en mij afleiden, want die is bij z'n opa en oma aan het logeren.
De RDS HT-pieper
Maarja, als er dan iets mis gaat met de software van de ECT Home Terminal, en ze kunnen het niet zelf oplossen, dan gaat dat ding dus piepen. En hard ook. Dat kan letterlijk op elk moment van de dag (en nacht!) gebeuren. En dan moet ik dat probleem gaan oplossen. Dat kan ik gelukkig vanaf thuis; ik hoef er niet voor naar kantoor.
Tot nu toe ben ik nog maar één keer opgepiept. En ook nog op een zeer vriendelijk moment: afgelopen zaterdag, om kwart over acht 's ochtends. Er kwam zelfs niet meteen een geïnteresseerde peuter kijken en mij afleiden, want die is bij z'n opa en oma aan het logeren.
zaterdag 29 november 2008
Zelf doen, of laten doen?
Het is best wel leuk om zelf wat te knutselen, maar sommige dingen moet je gewoon aan professionals overlaten.
Zo deed laatst de linkerkoplamp van de auto het niet meer. Dus toen ik toch eens bij een benzinestation stond, ben ik zelf het lampje maar gaan vervangen. Nou, dat viel niet mee. Ze hebben allerlei onderdelen zo dicht op elkaar gepropt onder de motorkap, net daar waar ik moest zijn, dat ik het gewoon niet kon zien. En bovendien was het donker.
Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest om het lampje eruit te halen. Dat duurde niet alleen zo lang omdat ik niet kon zien wat ik deed, maar ook omdat ik er redelijk zeker van wilde zijn dat ik niks stuk maakte. Bijvoorbeeld het stukje ijzerdraad waarmee het lampje vast zat.
Toen ik het lampje eindelijk eruit had, moest ik nog een nieuwe gaan kopen. De juffrouw bij de kassa bekeek het rek met lampjes en zei doodleuk dat ze het juiste type niet hadden. Terwijl ik 'm zag hangen, vijftien centimeter lager dan waar zij keek. En mijn humeur was al zo slecht.
Enfin, vervolgens moest het nieuwe lampje erin. Dat was makkelijk. Maar het vastzetten met dat ijzerdraadje viel weer flink tegen. Al met al duurde deze fase maar een kwartier. Zo ben ik in totaal bijna een uur bezig geweest met zo'n simpel taakje. Op de vrijdagavond, onderweg naar de klimhal. Grmbl.
Uiteraard bezweek een week of twee later het lampje van de rechter koplamp. Maar ik had mijn lesje wel geleerd ondertussen. De juffrouw van Athlon, bij wie ik de declaratie had ingediend, had me namelijk verteld dat ik gewoon even naar een KwikFit had moeten gaan. Dus dat deed ik vandaag. Tussen het moment dat ik aan kwam rijden en het moment dat ik weer wegreed met een werkende koplamp zat minder dan vijf minuten.
Zo deed laatst de linkerkoplamp van de auto het niet meer. Dus toen ik toch eens bij een benzinestation stond, ben ik zelf het lampje maar gaan vervangen. Nou, dat viel niet mee. Ze hebben allerlei onderdelen zo dicht op elkaar gepropt onder de motorkap, net daar waar ik moest zijn, dat ik het gewoon niet kon zien. En bovendien was het donker.
Die lamp was stuk
Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest om het lampje eruit te halen. Dat duurde niet alleen zo lang omdat ik niet kon zien wat ik deed, maar ook omdat ik er redelijk zeker van wilde zijn dat ik niks stuk maakte. Bijvoorbeeld het stukje ijzerdraad waarmee het lampje vast zat.
Toen ik het lampje eindelijk eruit had, moest ik nog een nieuwe gaan kopen. De juffrouw bij de kassa bekeek het rek met lampjes en zei doodleuk dat ze het juiste type niet hadden. Terwijl ik 'm zag hangen, vijftien centimeter lager dan waar zij keek. En mijn humeur was al zo slecht.
Enfin, vervolgens moest het nieuwe lampje erin. Dat was makkelijk. Maar het vastzetten met dat ijzerdraadje viel weer flink tegen. Al met al duurde deze fase maar een kwartier. Zo ben ik in totaal bijna een uur bezig geweest met zo'n simpel taakje. Op de vrijdagavond, onderweg naar de klimhal. Grmbl.
Uiteraard bezweek een week of twee later het lampje van de rechter koplamp. Maar ik had mijn lesje wel geleerd ondertussen. De juffrouw van Athlon, bij wie ik de declaratie had ingediend, had me namelijk verteld dat ik gewoon even naar een KwikFit had moeten gaan. Dus dat deed ik vandaag. Tussen het moment dat ik aan kwam rijden en het moment dat ik weer wegreed met een werkende koplamp zat minder dan vijf minuten.
woensdag 26 november 2008
ICT To The Top
Bij mijn werkgever werkt een fanatieke alpinist, Ronald Wiericx. Hij gaat regelmatig met beroepsavonturier Wilco van Rooijen bergen beklimmen. Zoals kort geleden nog, naar de K2 (wat helaas niet helemaal goed ging voor Wilco). En nu heeft die collega het plan opgevat om samen met een aantal collega's naar de top van de Mont Blanc te gaan. Onder begeleiding van de organisatie van Wilco van Rooijen: Naar Nieuwe Hoogte.
Ik heb misschien wel belangstelling om mee te gaan. En gisteravond was er een informatie-bijeenkomst. Met pizza. In Eindhoven. Dat kwam wel goed uit, want ik had vorige week mijn klimschoentjes en pofzak in Eindhoven laten liggen.
't Is nogal een onderneming. We gaan maar één weekje naar Chamonix, maar we moeten al zowat een half jaar daarvoor beginnen met trainen. Fysiek en mentaal. En er moet een teamgeest gesmeed worden, enzo. Bovendien kost het ook nogal wat, ik denk dat ik moet rekenen op zo'n drieduizend euro. Ik weet dus nog niet of ik mee ga.
Maar in ieder geval heb ik gisteravond pizza gegeten en heb ik mijn klimschoentjes en pofzak weer terug.
Ik heb misschien wel belangstelling om mee te gaan. En gisteravond was er een informatie-bijeenkomst. Met pizza. In Eindhoven. Dat kwam wel goed uit, want ik had vorige week mijn klimschoentjes en pofzak in Eindhoven laten liggen.
't Is nogal een onderneming. We gaan maar één weekje naar Chamonix, maar we moeten al zowat een half jaar daarvoor beginnen met trainen. Fysiek en mentaal. En er moet een teamgeest gesmeed worden, enzo. Bovendien kost het ook nogal wat, ik denk dat ik moet rekenen op zo'n drieduizend euro. Ik weet dus nog niet of ik mee ga.
Maar in ieder geval heb ik gisteravond pizza gegeten en heb ik mijn klimschoentjes en pofzak weer terug.
dinsdag 25 november 2008
Naar de peuterspeelzaal
Dinsdagochtend, acht uur. De wekker gaat. Ik doe het licht aan. Vanuit de andere kant van het bed klinkt protest; het licht moet weer uit (ja, lekker makkelijk, zij hoeft nog niet op te staan). In het midden van het bed is ook beweging; daar blijkt Philip te liggen. Blijkbaar was ik gisteravond vergeten om hem in zijn eigen bed te leggen. Terwijl ik opsta meldt hij dat hij mee naar beneden wil. Terwijl hij meestal juist niet wil opstaan als hij 's ochtends naar de peuterspeelzaal moet; prima dus.
Ik zeg dat ik een boterham voor hem ga smeren en ik vraag wat hij erop wil. Maar nee, dat is niet goed; Philip wenst een pannekoek. Die heeft mama immers gisteren gekocht. Nou, vooruit dan maar.
Terwijl ik mijn lunch klaarmaak eet Philip braaf zijn pannekoek op. Hij protesteert nog wat bij het opdrinken van zijn sinaasappelsap, maar aankleden gaat weer heel makkelijk. Hij twijfelt nog even welke schoenen hij aan wil, maar uiteindelijk zijn we mooi op tijd klaar om naar de peuterspeelzaal te gaan. Hij mag heel hard “DAG MAMA!” naar boven roepen. Mama roept vanuit bed “dag” terug en we kunnen gaan.
Net als Philip in de auto is geklommen belt Lien. He? Ze vraagt waar we heen gaan. Nou, naar de peuterspeelzaal natuurlijk. Nee hoor, zegt ze, vandaag niet, het is immers dinsdag, en dan is Philip vrij. Oja. Zucht. Alweer.
Ik zeg dat ik een boterham voor hem ga smeren en ik vraag wat hij erop wil. Maar nee, dat is niet goed; Philip wenst een pannekoek. Die heeft mama immers gisteren gekocht. Nou, vooruit dan maar.
Terwijl ik mijn lunch klaarmaak eet Philip braaf zijn pannekoek op. Hij protesteert nog wat bij het opdrinken van zijn sinaasappelsap, maar aankleden gaat weer heel makkelijk. Hij twijfelt nog even welke schoenen hij aan wil, maar uiteindelijk zijn we mooi op tijd klaar om naar de peuterspeelzaal te gaan. Hij mag heel hard “DAG MAMA!” naar boven roepen. Mama roept vanuit bed “dag” terug en we kunnen gaan.
Net als Philip in de auto is geklommen belt Lien. He? Ze vraagt waar we heen gaan. Nou, naar de peuterspeelzaal natuurlijk. Nee hoor, zegt ze, vandaag niet, het is immers dinsdag, en dan is Philip vrij. Oja. Zucht. Alweer.
zondag 16 november 2008
Monk
Nans had een tijdje geleden ontdekt dat Monk open is. Monk is een boulderhal in Eindhoven. En Nans had ontdekt dat ze daar op 15 november een film-evenement hebben: de Reel Rock Film Tour. Zo kwam het dat we daar gisteren met een afvaardiging van zo'n tien personen zijn gaan boulderen, eten en film kijken.
Monk is een grote klimhal. 't Is er niet zo hoog, maar dat geeft niet, want er wordt alleen maar geboulderd. Er staan twee grote blokken in het midden, en aan de wanden links en rechts kan ook geboulderd worden. Ik kreeg een beetje een BAZ!-gevoel.
Er is genoeg te boulderen. Veel te makkelijk, veel te moeilijk, en alles daartussen. Aan de kleur van de grepen kan je zien hoe moeilijk een route ongeveer is. Groen is 4, blauw is 5, roze en rood zijn 6a. Het is wat minder hard gewaardeerd dan bij de Uithof in Den Haag; daar lukken vijfjes me net zo vaak niet als wel. Maar bij Monk lukten alle blauwe routes me binnen een paar pogingen. En er lukten ook een paar roze routes zonder al te veel moeite.
Na het boulderen kwam het eten. Dat was veel en lekker.
Na het eten kwamen de films. Voor de pauze een aantal korte films en fragmenten uit andere films. Na de pauze The Sharp End. Helaas zijn dit soort films niet zo geschikt voor het niet-klimmende publiek in het algemeen, en bezorgde niet-klimmende echtgenoten / familieleden / kennissen / collega's in het bijzonder. Daarom zal ik me beperken tot de mededelingen dat het (wel klimmende) publiek de films prima kon waarderen, en dat het gefilmde niet representatief is voor de gemiddelde klimmer.
Monk
Monk is een grote klimhal. 't Is er niet zo hoog, maar dat geeft niet, want er wordt alleen maar geboulderd. Er staan twee grote blokken in het midden, en aan de wanden links en rechts kan ook geboulderd worden. Ik kreeg een beetje een BAZ!-gevoel.
Er is genoeg te boulderen. Veel te makkelijk, veel te moeilijk, en alles daartussen. Aan de kleur van de grepen kan je zien hoe moeilijk een route ongeveer is. Groen is 4, blauw is 5, roze en rood zijn 6a. Het is wat minder hard gewaardeerd dan bij de Uithof in Den Haag; daar lukken vijfjes me net zo vaak niet als wel. Maar bij Monk lukten alle blauwe routes me binnen een paar pogingen. En er lukten ook een paar roze routes zonder al te veel moeite.
Harmen in actie
Na het boulderen kwam het eten. Dat was veel en lekker.
Al dan niet vegetarische hamburgers
Na het eten kwamen de films. Voor de pauze een aantal korte films en fragmenten uit andere films. Na de pauze The Sharp End. Helaas zijn dit soort films niet zo geschikt voor het niet-klimmende publiek in het algemeen, en bezorgde niet-klimmende echtgenoten / familieleden / kennissen / collega's in het bijzonder. Daarom zal ik me beperken tot de mededelingen dat het (wel klimmende) publiek de films prima kon waarderen, en dat het gefilmde niet representatief is voor de gemiddelde klimmer.
woensdag 12 november 2008
Goedkoop bellen
Wat een toeval. Ik kreeg vandaag een kaartje van Tele2, waarin ze melden dat ze van alles zo goedkoop doen enzo. En tegelijkertijd kreeg ik een brief van mijn Internet-provider, waarin staat dat ze bijna klaar zijn met het overzetten van mijn vaste telefoonnummer van KPN naar voip. En daarmee is het ook afgelopen met Tele2 voor mij.
Jaren geleden heb ik Tele2 als carrier preselect ingesteld, om wat goedkoper te bellen dan via de KPN. Maar ik wilde al een tijdje helemaal van de KPN af, ik wilde via Internet gaan bellen. Voor mijn ISDN-aansluiting betaal ik ruim 25 euro per maand; bij xs4all betaal ik maar vijf euro per maand voor een regionaal voip-nummer.
Ik heb al een tijdje een niet-regionaal voip-nummer. Dat kost niks per maand. En daarmee kunnen we goedkoop naar Laos bellen. Met de KPN kost dat 1,08 euro per minuut. Met Tele2 1,07 euro per minuut, een besparing van maar liefst 1 cent per minuut. Via het voip-nummer kost het nog maar zo'n 8 cent per minuut. Zo kan Lien meer dan tien keer zo lang bellen voor hetzelfde geld.
(Het kan nóg goedkoper: met bv. BelBazaar betaal je nog maar 4,5 cent per minuut. Dan moet je één of ander 0900-nummer bellen. Dat deed Lien voordat we dat voip-nummer hadden.)
Jaren geleden heb ik Tele2 als carrier preselect ingesteld, om wat goedkoper te bellen dan via de KPN. Maar ik wilde al een tijdje helemaal van de KPN af, ik wilde via Internet gaan bellen. Voor mijn ISDN-aansluiting betaal ik ruim 25 euro per maand; bij xs4all betaal ik maar vijf euro per maand voor een regionaal voip-nummer.
Ik heb al een tijdje een niet-regionaal voip-nummer. Dat kost niks per maand. En daarmee kunnen we goedkoop naar Laos bellen. Met de KPN kost dat 1,08 euro per minuut. Met Tele2 1,07 euro per minuut, een besparing van maar liefst 1 cent per minuut. Via het voip-nummer kost het nog maar zo'n 8 cent per minuut. Zo kan Lien meer dan tien keer zo lang bellen voor hetzelfde geld.
(Het kan nóg goedkoper: met bv. BelBazaar betaal je nog maar 4,5 cent per minuut. Dan moet je één of ander 0900-nummer bellen. Dat deed Lien voordat we dat voip-nummer hadden.)
Nog maar eens een proefrit
Afgelopen zaterdagmiddag waren Philip en ik toevallig in Haarlem. En we hadden een tijdje niets bijzonders te doen. Nou is mijn nieuwe Prius nog steeds niet gearriveerd. Ik besloot om nog maar eens een proefrit te gaan maken in een Prius. Een beetje de voorpret levend houden, zeg maar. Philip vond het een prima idee.
Het kostte me niet zoveel moeite om de Toyota-dealer in Haarlem te vinden. Mobiel Internet plus TomTom, he. Ik deed alsof ik nog nooit een Prius van dichtbij had gezien. Niet om de dealer te neppen, maar omdat ik benieuwd was of deze man me andere dingen zou vertellen dan wat ik elders gehoord had. Ik vertelde wel meteen heel eerlijk dat ik ver weg woon, en toevallig in Haarlem was.
En inderdaad. De man liet natuurlijk van alles zien wat ik al wist, maar hij demonstreerde bijvoorbeeld ook heel kundig de automatische inparkeerfunctie. Nu weet ik eindelijk waarom me dat eerder niet lukte. En hij vertelde allerlei details die ik nog niet wist. Zoals dat er een ventilatie-rooster aan de zijkant van de achterbank zit, en dat je die niet mag afdekken. 't Is om de accu's te koelen, die onder de achterbank zitten.
Het bleek dat ze één Prius als proefrit-auto hadden. Een Tech-uitvoering, prima dus. Maar iemand anders had een afspraak voor een proefrit om 13:00, en het was al 12:40, dus die ander ging voor. Lien had al gezegd dat Philip naar de kapper moest, dus ik besloot dat maar eerst te doen. Maar een kapper vinden in Haarlem, op zaterdagmiddag, en dan ook nog meteen terecht kunnen, dat viel niet mee. Uiteindelijk is Philip niet geknipt. In plaats daarvan zijn we wezen winkelen.
Rond 15:00 waren we weer terug bij de Toyota-dealer. Maar de Prius was nog niet terug. De autohandelaar werd wat nerveus, en bood zo ongeveer elke vijf minuten zijn excuses aan. Philip vond het niet erg; hij mocht met Lego spelen en kleurplaten inkleuren.
Drie kwartier later was de Prius er nog steeds niet, en hielden we het voor gezien. De autohandelaar putte zich uit in excuses. Hij bood zelfs nog aan dat we eens een hele dag een proefrit konden maken, van zaterdagmiddag tot maandagochtend. En toen, vlak voordat we de deur uit liepen, kwam de Prius weer terug.
De proefrit ging prima. Ik heb met name het navigatiesysteem en de handsfree-functie voor de telefoon getest. Het navigatiesysteem beviel me wel, maar daar moet ik wel nog de gebruiksaanwijzing van lezen. De handsfree-functie deed het uitstekend. Het was heel makkelijk om mijn telefoon aan te melden via Bluetooth. En, ongeloofelijk maar toch waar: binnen 10 seconden belde Lien me. Zodat ik meteen kon vaststellen dat de geluidskwaliteit ook naar wens was.
Ondertussen had ik al een tijdje niks gehoord over de bestelling. Dus maandag mailde ik de collega die over de lease-auto's gaat nog maar eens. Dinsdag mailde ze terug: de Prius is eindelijk besteld! Volgens de Haarlemse dealer is de levertijd nu zo'n vier maanden, dus als het goed is heb ik 'm maart volgend jaar.
Het kostte me niet zoveel moeite om de Toyota-dealer in Haarlem te vinden. Mobiel Internet plus TomTom, he. Ik deed alsof ik nog nooit een Prius van dichtbij had gezien. Niet om de dealer te neppen, maar omdat ik benieuwd was of deze man me andere dingen zou vertellen dan wat ik elders gehoord had. Ik vertelde wel meteen heel eerlijk dat ik ver weg woon, en toevallig in Haarlem was.
En inderdaad. De man liet natuurlijk van alles zien wat ik al wist, maar hij demonstreerde bijvoorbeeld ook heel kundig de automatische inparkeerfunctie. Nu weet ik eindelijk waarom me dat eerder niet lukte. En hij vertelde allerlei details die ik nog niet wist. Zoals dat er een ventilatie-rooster aan de zijkant van de achterbank zit, en dat je die niet mag afdekken. 't Is om de accu's te koelen, die onder de achterbank zitten.
Het bleek dat ze één Prius als proefrit-auto hadden. Een Tech-uitvoering, prima dus. Maar iemand anders had een afspraak voor een proefrit om 13:00, en het was al 12:40, dus die ander ging voor. Lien had al gezegd dat Philip naar de kapper moest, dus ik besloot dat maar eerst te doen. Maar een kapper vinden in Haarlem, op zaterdagmiddag, en dan ook nog meteen terecht kunnen, dat viel niet mee. Uiteindelijk is Philip niet geknipt. In plaats daarvan zijn we wezen winkelen.
Rond 15:00 waren we weer terug bij de Toyota-dealer. Maar de Prius was nog niet terug. De autohandelaar werd wat nerveus, en bood zo ongeveer elke vijf minuten zijn excuses aan. Philip vond het niet erg; hij mocht met Lego spelen en kleurplaten inkleuren.
Drie kwartier later was de Prius er nog steeds niet, en hielden we het voor gezien. De autohandelaar putte zich uit in excuses. Hij bood zelfs nog aan dat we eens een hele dag een proefrit konden maken, van zaterdagmiddag tot maandagochtend. En toen, vlak voordat we de deur uit liepen, kwam de Prius weer terug.
De proefrit ging prima. Ik heb met name het navigatiesysteem en de handsfree-functie voor de telefoon getest. Het navigatiesysteem beviel me wel, maar daar moet ik wel nog de gebruiksaanwijzing van lezen. De handsfree-functie deed het uitstekend. Het was heel makkelijk om mijn telefoon aan te melden via Bluetooth. En, ongeloofelijk maar toch waar: binnen 10 seconden belde Lien me. Zodat ik meteen kon vaststellen dat de geluidskwaliteit ook naar wens was.
Ondertussen had ik al een tijdje niks gehoord over de bestelling. Dus maandag mailde ik de collega die over de lease-auto's gaat nog maar eens. Dinsdag mailde ze terug: de Prius is eindelijk besteld! Volgens de Haarlemse dealer is de levertijd nu zo'n vier maanden, dus als het goed is heb ik 'm maart volgend jaar.
dinsdag 11 november 2008
Rocksport Explode
De NKBV Haaglanden gaat regelmatig een weekje op klimvakantie. We noemen het de Rocksport. Ooit was het alleen in het voorjaar, ergens waar het al warm begon te worden. Maar we wilden vaker, dus al gauw kwam er ook een najaars-Rocksport. En sommigen wilden naar gebieden met vooral moeilijke routes, dus sinds een paar jaar is er ook de Rocksport Extreme.
Nou willen we niet elke keer naar dezelfde plek. Maar er moet wel een redelijke spreiding in de moeilijkheidsgraad van de klimroutes zijn. En het moet betaalbaar zijn, qua reis en verblijf. We komen meestal uit op het zuiden van Frankrijk, of ergens in Italië of Spanje. Verder weg kan ook; zo zijn we vorig najaar naar Kroatië gegaan. Pogingen om naar bijvoorbeeld Afrika te gaan zijn tot nu toe gestrand: de reis is te duur.
Akshay en ik willen al een paar jaar een wat avontuurlijkere Rocksport organiseren. We hebben al een naam: Rocksport Explore. Dan gaan we naar een gebied dat nog helemaal niet ontgonnen is. Onbehaakt dus, zelfs geen ingerichte standplaatsen. Dan gaan we spannend op nuts en friends klimmen. Routes openen. To Boldly Climb where No Man has Climbed Before.
We denken dat Laos een goede bestemming is. Ik heb al wat onderzoek gedaan ter plaatse. Er zijn in het noordoosten leuke bergjes, daar moet je aardig kunnen klimmen. 't Is wel even vliegen, maar als je er bent dan is het leven niet meer zo duur. En je kan vooraf even gaan wennen in Thailand. Abby en Wilfred hebben daar al onderzoek gedaan.
Een complicerende factor is de oorlog. Die van 40 jaar geleden. Er liggen namelijk nog steeds bommen uit die tijd. Misschien moeten we de naam veranderen in Rocksport Explode.
Nou willen we niet elke keer naar dezelfde plek. Maar er moet wel een redelijke spreiding in de moeilijkheidsgraad van de klimroutes zijn. En het moet betaalbaar zijn, qua reis en verblijf. We komen meestal uit op het zuiden van Frankrijk, of ergens in Italië of Spanje. Verder weg kan ook; zo zijn we vorig najaar naar Kroatië gegaan. Pogingen om naar bijvoorbeeld Afrika te gaan zijn tot nu toe gestrand: de reis is te duur.
Akshay en ik willen al een paar jaar een wat avontuurlijkere Rocksport organiseren. We hebben al een naam: Rocksport Explore. Dan gaan we naar een gebied dat nog helemaal niet ontgonnen is. Onbehaakt dus, zelfs geen ingerichte standplaatsen. Dan gaan we spannend op nuts en friends klimmen. Routes openen. To Boldly Climb where No Man has Climbed Before.
We denken dat Laos een goede bestemming is. Ik heb al wat onderzoek gedaan ter plaatse. Er zijn in het noordoosten leuke bergjes, daar moet je aardig kunnen klimmen. 't Is wel even vliegen, maar als je er bent dan is het leven niet meer zo duur. En je kan vooraf even gaan wennen in Thailand. Abby en Wilfred hebben daar al onderzoek gedaan.
Een berg bij Vieng Sai, in het noordoosten van Laos
Een complicerende factor is de oorlog. Die van 40 jaar geleden. Er liggen namelijk nog steeds bommen uit die tijd. Misschien moeten we de naam veranderen in Rocksport Explode.
Ted
Grmbl. Ted doet het niet. Temporarily Unavailable. Net nu ik even tijd heb. En Ted is reuze geschikt als je (even) teveel tijd hebt.
Waar heb ik het over? Nou, Ted is een site met allerlei filmpjes. Niet zoals Youtube ofzo, integendeel. Het gaat ergens over. Het zijn allemaal korte lezingen, steeds door iemand die weet waar hij het over heeft. Zo wordt in tien minuten even de string-theorie uitgelegd.
Maarja, ze zijn nu even wat maintenance aan het doen. Dan moet ik maar gaan bloggen.
Waar heb ik het over? Nou, Ted is een site met allerlei filmpjes. Niet zoals Youtube ofzo, integendeel. Het gaat ergens over. Het zijn allemaal korte lezingen, steeds door iemand die weet waar hij het over heeft. Zo wordt in tien minuten even de string-theorie uitgelegd.
Maarja, ze zijn nu even wat maintenance aan het doen. Dan moet ik maar gaan bloggen.
zondag 9 november 2008
Waarom?
Het is zover. De gevreesde waarom-fase is aangebroken. Philip heeft steeds vaker perioden dat hij op alles wat ik tegen hem zeg reageert met “waarom?”. Antwoord geven helpt niet of nauwelijks, want bijna altijd pareert hij met… “waarom?”.
De zaken omdraaien helpt ook niet. Als ik aan hem vraag waarom iets zo is, dan luidt het antwoord steevast: “echt!”, waarmee de discussie gesloten is, wat Philip betreft.
Aan de andere kant kan hij soms ook verassend slim en ad rem uit de hoek komen, zie bijvoorbeeld deze recente melding.
Met andere woorden: tot nu toe verenigt hij de kwaliteiten van Sarah met die van Obama.
De zaken omdraaien helpt ook niet. Als ik aan hem vraag waarom iets zo is, dan luidt het antwoord steevast: “echt!”, waarmee de discussie gesloten is, wat Philip betreft.
Waarom?
Aan de andere kant kan hij soms ook verassend slim en ad rem uit de hoek komen, zie bijvoorbeeld deze recente melding.
Met andere woorden: tot nu toe verenigt hij de kwaliteiten van Sarah met die van Obama.
zondag 2 november 2008
Het stinkt hier
Philip moet poepen, en papa moet helpen. Helpen houdt in: aanwezig zijn, en na afloop de billetjes schoonmaken. Maar mama komt ook kijken. En daar is Philip niet van gediend. Hij roept “mama mag niet kijken”, maar dat helpt niet. Ik fluister hem in dat hij moet zeggen “ga maar weg, mama”. Dat zegt hij meteen. En hij plakt er spontaan aan vast: “het stinkt hier”.
zondag 26 oktober 2008
Rocksport Mallorca: de samenvatting
Samenvatting van de Rocksport Mallorca:
- De poezen (zowel Casper en Hobbes thuis, als de zwerfpoes bij het appartement) hebben het overleefd.
- De rots was afwisselend, en vaak nogal afbrokkelend.
- Er waren teveel zieken (waaronder ik) en geblesseerden.
- Ik heb ondanks een aanhoudende verkoudheid redelijk gepresteerd: 6a voorgeklommen, 6b nageklommen.
- We hebben lekker gegeten.
- 't Was te kort, althans voor mij: zondagavond aankomen, zaterdagochtend vertrekken.
- Het weer was goed, behalve op de dag dat ik ziek thuis bleef en op de dag dat ik (eerder dan de rest) terug moest naar huis.
- Het appartement was prima, er was zelfs een zwembad.
Het water is toch wel een beetje koud
zaterdag 18 oktober 2008
Nog één nachtje slapen…
Joepie, morgenochtend vertrek ik naar Mallorca! Bijna alles is ingepakt en ik ben verder helemaal klaar voor een weekje klimmen in een aangenaam klimaat.
Maar voor het zover is moet ik de quiche op tijd uit de oven halen (altijd een risicovol iets bij mij). En ik heb vannacht de pieper nog. Het is weliswaar de derdelijns pieper, terwijl de tweedelijns pieper in handen is van onze meest ervaren collega, maar toch. Morgenochtend ga ik eerst die pieper wegbrengen, en dan is het op naar het vliegveld.
Voor de poezenliefhebbers onder de lezers: Ik heb Lien op het hart gedrukt om toch vooral af en toe de poezen eten te geven. Er staan voldoende blikjes klaar, en de emmer met droge brokjes is ook helemaal vol. Ik zal ook wel een paar keer naar huis bellen en haar dan aan de poezen herinneren.
O shit, de quiche!
Maar voor het zover is moet ik de quiche op tijd uit de oven halen (altijd een risicovol iets bij mij). En ik heb vannacht de pieper nog. Het is weliswaar de derdelijns pieper, terwijl de tweedelijns pieper in handen is van onze meest ervaren collega, maar toch. Morgenochtend ga ik eerst die pieper wegbrengen, en dan is het op naar het vliegveld.
Voor de poezenliefhebbers onder de lezers: Ik heb Lien op het hart gedrukt om toch vooral af en toe de poezen eten te geven. Er staan voldoende blikjes klaar, en de emmer met droge brokjes is ook helemaal vol. Ik zal ook wel een paar keer naar huis bellen en haar dan aan de poezen herinneren.
O shit, de quiche!
vrijdag 17 oktober 2008
Lastige week toch nog niet voorbij
Ik hoopte dat het lastige deel van de week gisteren voorbij was. Maar helaas, ook vrijdag had z'n lastige verassing.
Philip moest om 09:00 bij het consultatieburo zijn. Dus wij liepen om 08:55 bij het gebouwtje dat onder meer het consultatieburo huisvest naar binnen. Maar de deur van het consultatieburo zelf was dicht, en het was er donker. Heu?
Ik keek nog eens in het boekje waarin de afspraken worden opgeschreven. Ja hoor, het stond er echt: negen uur 's ochtends, 17 november 2008. Hoe kan het dan dat ze toch gesloten zijn?
O, het is nu nog oktober…
Philip moest om 09:00 bij het consultatieburo zijn. Dus wij liepen om 08:55 bij het gebouwtje dat onder meer het consultatieburo huisvest naar binnen. Maar de deur van het consultatieburo zelf was dicht, en het was er donker. Heu?
Ik keek nog eens in het boekje waarin de afspraken worden opgeschreven. Ja hoor, het stond er echt: negen uur 's ochtends, 17 november 2008. Hoe kan het dan dat ze toch gesloten zijn?
O, het is nu nog oktober…
donderdag 16 oktober 2008
Lastige week
't Was een lastige week. Het is nu pas donderdag, dus de week is nog niet voorbij, maar ik denk dat ik de ellende ondertussen wel heb gehad.
Eerst werd ik een beetje ziek. Verkouden. Maar ik was niet zo ziek dat ik niet kon werken. Met een paracetamolletje en een paar kilo drop ging dat wel. En dan 's avonds thuis stomen, met een handdoek over mijn hoofd. Philip riep meteen dat ik verstoppertje aan het spelen was. Vandaag ben ik alweer bijna helemaal in orde.
En ik heb al vanaf maandag pieperdienst. Voor het eerst. Dus ik kan op elk moment van de dag (en nacht) opgepiept worden als er een probleem is op de ECT Home Terminal. 't Is toch wel wat spannend. Maar tot nu toe ben ik niet opgepiept. Dus ik kon goed slapen, wat wel prettig was gezien mijn verkoudheid.
En ik kan alsnog mee met de Rocksport naar Mallorca, omdat Harry heeft moeten afzeggen. En het mocht ook nog van de vrouw! Fijn, maar het lastige is dat ik zelf mijn vervoer moet regelen. Het ticket van Harry omboeken was namelijk nogal duur. Het lukte echter wonderwel om een ticket te vinden, en 't kost nog geen 160 euro. Vanaf Brussel weliswaar, en ook een dag later heen en een dag eerder terug. Maarja, je kan niet alles hebben.
Alleen - ik heb dus pieperdienst. Tot en met maandagochtend. Terwijl ik zondag al naar Mallorca ga. Dus ik moet de pieper aan een collega overdragen. Ze hebben bijna allemaal wel iets te doen in het weekend, waardoor ze 'm niet konden overnemen! Paniek dus. Gelukkig hebben we er uiteindelijk een mouw aan weten te passen.
Eerst werd ik een beetje ziek. Verkouden. Maar ik was niet zo ziek dat ik niet kon werken. Met een paracetamolletje en een paar kilo drop ging dat wel. En dan 's avonds thuis stomen, met een handdoek over mijn hoofd. Philip riep meteen dat ik verstoppertje aan het spelen was. Vandaag ben ik alweer bijna helemaal in orde.
En ik heb al vanaf maandag pieperdienst. Voor het eerst. Dus ik kan op elk moment van de dag (en nacht) opgepiept worden als er een probleem is op de ECT Home Terminal. 't Is toch wel wat spannend. Maar tot nu toe ben ik niet opgepiept. Dus ik kon goed slapen, wat wel prettig was gezien mijn verkoudheid.
En ik kan alsnog mee met de Rocksport naar Mallorca, omdat Harry heeft moeten afzeggen. En het mocht ook nog van de vrouw! Fijn, maar het lastige is dat ik zelf mijn vervoer moet regelen. Het ticket van Harry omboeken was namelijk nogal duur. Het lukte echter wonderwel om een ticket te vinden, en 't kost nog geen 160 euro. Vanaf Brussel weliswaar, en ook een dag later heen en een dag eerder terug. Maarja, je kan niet alles hebben.
Alleen - ik heb dus pieperdienst. Tot en met maandagochtend. Terwijl ik zondag al naar Mallorca ga. Dus ik moet de pieper aan een collega overdragen. Ze hebben bijna allemaal wel iets te doen in het weekend, waardoor ze 'm niet konden overnemen! Paniek dus. Gelukkig hebben we er uiteindelijk een mouw aan weten te passen.
zondag 5 oktober 2008
Horror moving pictures
't Heeft even geduurd. Ik was erin begonnen, maar ik had 'm ook weer een hele tijd laten liggen. Misschien was ik een beetje Discworld-moe, na de eerste negen stuks. Maar de afgelopen weken heb ik regelmatig weer een paar bladzijden in Moving Pictures gelezen.
Gisteravond was Lien laat thuis. Daardoor had ik eindelijk weer eens ruim de tijd om te lezen. Nadat ik Philip naar bed had gebracht, wel te verstaan. Om twee uur 's nachts had ik het boek eindelijk uit.
Nou heeft Moving Pictures wel wat aspecten van een horrorverhaal. Dan is het wel stemmingverhogend als het buiten donker is, de regen tegen het raam klettert, en de wind guur om het huis blaast en van alles doet rammelen en klapperen.
Kort nadat ik de laatste bladzijde uitgelezen had dacht ik dat ik Lien bij de voordeur hoorde. Dat vond ik wel een mooie timing. Ik ging kijken, maar helaas: er was niemand. 't Zal de wind en de regen wel geweest zijn, dacht ik. Maar toen hoorde ik plotseling verdachte geluiden achter me, in de ondertussen donkere huiskamer. Meteen namen mijn oude ninjitsu-reflexen het over. Binnen 0,3 seconde had ik me omgedraaid en stond ik in één of andere stoere gevechtshouding klaar om het naderende onheil uit de Dungeon Dimensions tegen te houden. Er was natuurlijk niets te zien, het was immers donker. Dus onverschrokken stapte ik de huiskamer binnen en deed het licht aan…
Er bleef niets te zien. 't Was natuurlijk weer de wind, die de keukendeur had doen rammelen. Gelukkig was er niemand die mij voor aap zag staan. Philip lag nog vredig te slapen, en Lien kwam pas een half uurtje later thuis.
Moving Pictures
© Terry en Lyn Pratchett en/of Josh Kirby 1990
Gisteravond was Lien laat thuis. Daardoor had ik eindelijk weer eens ruim de tijd om te lezen. Nadat ik Philip naar bed had gebracht, wel te verstaan. Om twee uur 's nachts had ik het boek eindelijk uit.
Nou heeft Moving Pictures wel wat aspecten van een horrorverhaal. Dan is het wel stemmingverhogend als het buiten donker is, de regen tegen het raam klettert, en de wind guur om het huis blaast en van alles doet rammelen en klapperen.
Kort nadat ik de laatste bladzijde uitgelezen had dacht ik dat ik Lien bij de voordeur hoorde. Dat vond ik wel een mooie timing. Ik ging kijken, maar helaas: er was niemand. 't Zal de wind en de regen wel geweest zijn, dacht ik. Maar toen hoorde ik plotseling verdachte geluiden achter me, in de ondertussen donkere huiskamer. Meteen namen mijn oude ninjitsu-reflexen het over. Binnen 0,3 seconde had ik me omgedraaid en stond ik in één of andere stoere gevechtshouding klaar om het naderende onheil uit de Dungeon Dimensions tegen te houden. Er was natuurlijk niets te zien, het was immers donker. Dus onverschrokken stapte ik de huiskamer binnen en deed het licht aan…
Er bleef niets te zien. 't Was natuurlijk weer de wind, die de keukendeur had doen rammelen. Gelukkig was er niemand die mij voor aap zag staan. Philip lag nog vredig te slapen, en Lien kwam pas een half uurtje later thuis.
Ansichtkaartje van opa en oma
Opa en oma zijn op vakantie geweest. Naar Kreta. En ze hebben een kaartje gestuurd. Wat lief.
Maar naar wie sturen ze dat kaartje? Naar Philip. Oja, en ook nog z'n familie. 't Is wel duidelijk wie er het belangrijkst voor ze is. :-(
Kaartje van opa en oma
Maar naar wie sturen ze dat kaartje? Naar Philip. Oja, en ook nog z'n familie. 't Is wel duidelijk wie er het belangrijkst voor ze is. :-(
woensdag 1 oktober 2008
Update: verstoppertje
't Is alsof Philip dit blog leest. Heb ik net uitgelegd hoe hij verstoppertje speelt, verandert hij de regels.
Het is gisteravond, kinderbedtijd. Maar Philip wil nog niet gaan slapen. Dus hij gaat verstoppertje spelen. Er ligt altijd een deken op de bank, en die trekt hij half over zich heen. Helemaal lukt niet, want Lien zit erop. Dan zegt hij dat ik hem moet gaan zoeken. Ok, nog één spelletje voor het slapen gaan, dat mag wel.
Dus ik ga Philip zoeken. Ik zeg “waar is Philip nou?” terwijl ik om me heen kijk. Philip roept “daar!”, en een vingertje dat onder de deken uitkomt wijst een willekeurige richting op. Ik kijk in die richting, maar ik zie Philip daar niet, en dat meld ik ook. Waarop hij direct laat weten dat hij “daar” (een andere willekeurige richting) is. Etc.
Enige iteraties later meld ik dat ik zijn oren kan zien, en even later trekt Lien de deken helemaal weg. Philip twijfelt tussen schaterlachen en huilen. Gelukkig kiest hij er voor om vrolijk te blijven. Hij laat zich zonder verdere tegenspraak naar zijn slaapkamer transporteren.
Het is gisteravond, kinderbedtijd. Maar Philip wil nog niet gaan slapen. Dus hij gaat verstoppertje spelen. Er ligt altijd een deken op de bank, en die trekt hij half over zich heen. Helemaal lukt niet, want Lien zit erop. Dan zegt hij dat ik hem moet gaan zoeken. Ok, nog één spelletje voor het slapen gaan, dat mag wel.
Dus ik ga Philip zoeken. Ik zeg “waar is Philip nou?” terwijl ik om me heen kijk. Philip roept “daar!”, en een vingertje dat onder de deken uitkomt wijst een willekeurige richting op. Ik kijk in die richting, maar ik zie Philip daar niet, en dat meld ik ook. Waarop hij direct laat weten dat hij “daar” (een andere willekeurige richting) is. Etc.
Enige iteraties later meld ik dat ik zijn oren kan zien, en even later trekt Lien de deken helemaal weg. Philip twijfelt tussen schaterlachen en huilen. Gelukkig kiest hij er voor om vrolijk te blijven. Hij laat zich zonder verdere tegenspraak naar zijn slaapkamer transporteren.
maandag 29 september 2008
Autogezeur
Ruim een maand geleden hield de SAAB ermee op. Ik kreeg van de ANWB een paar dagen een Volkswagen Polo. Daar hoefde ik niks voor te betalen (als ik het tot drie dagen beperkte), dus daar klaag maar ik niet over.
Na de Polo kreeg ik een tijdelijke lease-auto van mijn baas: een Seat Leon. In eerste instantie was ik wel blij, want ik kon 'm meteen ophalen. Maar verder was ik er niet zo tevreden over. Vooral omdat er geen cruise control in zat. Daar was ik namelijk helemaal verslaafd aan geraakt.
Dus ik wilde een andere tijdelijke lease-auto. Er zaten niet zoveel geschikte kandidaten in de auto-pool, en de auto's die ik wel wilde waren steeds al aan een ander beloofd. Maar na een paar weken kon ik een Peugeot 307 ophalen. Met cruise control. Ik moest er wel even voor naar Eindhoven rijden, maar dat vond ik niet zo erg.
Ik was wel blij met de Peugeot. Althans, vergeleken met de Seat. Maar ondertussen heb ik ook alweer een aantal klachten…:
Als ik mijn Polaroid-zonnebril opzet dan moet ik mijn hoofd kantelen om het display van de boordcomputer af te lezen.
De boordcomputer liegt over het verbruik. Hij zegt dat 't zo ongeveer 1:14 is, maar als ik de afgelegde afstand deel door het aantal liters dat ik tank dan kom ik op 1:11,5 uit.
Je kan de ingestelde snelheid van de cruise control met één km/h verhogen of verlagen, maar ook in stapjes van vijf km/h. En neurotische nerd als ik ben wil ik 'm dan ook altijd precies op een veelvoud van vijf hebben staan. En dat is niet altijd de ideale snelheid. Bovendien…:
De cruise control toont de ingestelde snelheid. Da's leuk, zou je zeggen. Maar die klopt dus niet. Als ik 100 instel, dan rijd 'ie maar 96.
Dat van die snelheid weet ik van m'n TomTom. Een GPS-ontvanger weet namelijk de snelheid een stuk nauwkeuriger dan de meeste auto's. Maar ik merk dat het opeens minutenlang duurt voordat TomTom weet waar ik ben! Vroeger duurde dat nooit zo lang. Ik weet ook wel hoe dat komt; de ramen van de Peugeot verzwakken de GPS-signalen. Want als ik het raampje open doe en de TomTom naar buiten steek, dan heeft 'ie opeens een veel betere ontvangst.
Nouja, ik hou het er wel mee uit tot ik de nieuwe auto heb. Ik heb een Prius Tech besteld. Helaas hebben die dingen een levertijd van vijf tot acht maanden (afhankelijk van aan wie je het vraagt). Lien mocht de kleur uitkiezen, en die heeft ze sindsdien nog maar één keer gewijzigd.
Na de Polo kreeg ik een tijdelijke lease-auto van mijn baas: een Seat Leon. In eerste instantie was ik wel blij, want ik kon 'm meteen ophalen. Maar verder was ik er niet zo tevreden over. Vooral omdat er geen cruise control in zat. Daar was ik namelijk helemaal verslaafd aan geraakt.
Dus ik wilde een andere tijdelijke lease-auto. Er zaten niet zoveel geschikte kandidaten in de auto-pool, en de auto's die ik wel wilde waren steeds al aan een ander beloofd. Maar na een paar weken kon ik een Peugeot 307 ophalen. Met cruise control. Ik moest er wel even voor naar Eindhoven rijden, maar dat vond ik niet zo erg.
Ik was wel blij met de Peugeot. Althans, vergeleken met de Seat. Maar ondertussen heb ik ook alweer een aantal klachten…:
Als ik mijn Polaroid-zonnebril opzet dan moet ik mijn hoofd kantelen om het display van de boordcomputer af te lezen.
De boordcomputer liegt over het verbruik. Hij zegt dat 't zo ongeveer 1:14 is, maar als ik de afgelegde afstand deel door het aantal liters dat ik tank dan kom ik op 1:11,5 uit.
Je kan de ingestelde snelheid van de cruise control met één km/h verhogen of verlagen, maar ook in stapjes van vijf km/h. En neurotische nerd als ik ben wil ik 'm dan ook altijd precies op een veelvoud van vijf hebben staan. En dat is niet altijd de ideale snelheid. Bovendien…:
De cruise control toont de ingestelde snelheid. Da's leuk, zou je zeggen. Maar die klopt dus niet. Als ik 100 instel, dan rijd 'ie maar 96.
Dat van die snelheid weet ik van m'n TomTom. Een GPS-ontvanger weet namelijk de snelheid een stuk nauwkeuriger dan de meeste auto's. Maar ik merk dat het opeens minutenlang duurt voordat TomTom weet waar ik ben! Vroeger duurde dat nooit zo lang. Ik weet ook wel hoe dat komt; de ramen van de Peugeot verzwakken de GPS-signalen. Want als ik het raampje open doe en de TomTom naar buiten steek, dan heeft 'ie opeens een veel betere ontvangst.
Nouja, ik hou het er wel mee uit tot ik de nieuwe auto heb. Ik heb een Prius Tech besteld. Helaas hebben die dingen een levertijd van vijf tot acht maanden (afhankelijk van aan wie je het vraagt). Lien mocht de kleur uitkiezen, en die heeft ze sindsdien nog maar één keer gewijzigd.
zondag 28 september 2008
En weer een maand later
We zijn alweer een maand verder. De krachtenverhouding is, ongeveer: natuur één maand, moi één uur. Dit keer beperk ik de rapportage maar tot een “voor en na”-fotocollage:
Voor en na
woensdag 24 september 2008
Nieuwe schutting
De buren hebben een stuk aan hun huis laten bouwen. Hun tuin was sindsdien een zandvlakte. Daar laten ze nu wat aan doen. Om te beginnen hebben ze een paar meter schutting tussen hun tuin en de tuin van huize Rijstveld laten zetten.
Een schutting is er meestal om te zorgen dat je niet zomaar van de ene tuin de andere in kan lopen. En voor wat visuele privacy. Maar Philip begrijpt dat allemaal nog niet helemaal. Vorig jaar was hij al van mening dat een schutting bedoeld is als klimmuur. Getuige onderstaande foto, ook van vorig jaar, zijn zijn buurjongetjes het daarmee eens.
Philip is ondertussen niet van mening veranderd. Toen ik hem van de week vroeg wat voor iets er nou opeens in de tuin stond, zei hij: “dat is om te klimmen”.
Nieuwe schutting
Een schutting is er meestal om te zorgen dat je niet zomaar van de ene tuin de andere in kan lopen. En voor wat visuele privacy. Maar Philip begrijpt dat allemaal nog niet helemaal. Vorig jaar was hij al van mening dat een schutting bedoeld is als klimmuur. Getuige onderstaande foto, ook van vorig jaar, zijn zijn buurjongetjes het daarmee eens.
Allemaal kindertjes op de schutting
Philip is ondertussen niet van mening veranderd. Toen ik hem van de week vroeg wat voor iets er nou opeens in de tuin stond, zei hij: “dat is om te klimmen”.
zaterdag 20 september 2008
Meerdere gezichtpunten
Er zijn vaak meerdere gezichtspunten. In het gezin Rijstveld verschillen vooral vaak de inzichten tussen de kleine rijstkorrel enerzijds en zijn ouders anderzijds. Philip wil dat de airco in de auto harder blaast, maar dat vinden papa en mama niet nodig. Dan moet het raampje open, helemaal open wel te verstaan, terwijl we 120 op de snelweg rijden. Dat mag dus ook al niet.
Een tijdje later zijn we bij een Toyota-dealer. Ik wil nog eens naar de kleuren van de Priussen kijken, en ik wil ook wel eens zo'n Tech-versie zichzelf zien inparkeren. Philip heeft meer belangstelling voor de Land Cruiser en de Hilux, en papa moet mee. Maar papa staat met de Toyota-meneer te praten, dus Philip moet wachten.
Gelukkig is Philip ook in staat om de andere kant te zien. Want wat gebeurt er een uurtje later, thuis? Terwijl ik in de keuken een paar boterhammetjes aan het smeren ben, heeft hij zich op de bank geïnstalleerd en allerlei kussens om zich heen opgesteld. Ik hoor hem tegen zichzelf praten: “nee hoor, de airco mag nu niet harder”. Even later vraag ik wat hij op zijn brood wil, maar hij reageert niet. Dus ik vraag het wat nadrukkelijker. Het antwoord? “Ik ben nu even met de Toyota-meneer aan het praten, hoor!”
Een tijdje later zijn we bij een Toyota-dealer. Ik wil nog eens naar de kleuren van de Priussen kijken, en ik wil ook wel eens zo'n Tech-versie zichzelf zien inparkeren. Philip heeft meer belangstelling voor de Land Cruiser en de Hilux, en papa moet mee. Maar papa staat met de Toyota-meneer te praten, dus Philip moet wachten.
Gelukkig is Philip ook in staat om de andere kant te zien. Want wat gebeurt er een uurtje later, thuis? Terwijl ik in de keuken een paar boterhammetjes aan het smeren ben, heeft hij zich op de bank geïnstalleerd en allerlei kussens om zich heen opgesteld. Ik hoor hem tegen zichzelf praten: “nee hoor, de airco mag nu niet harder”. Even later vraag ik wat hij op zijn brood wil, maar hij reageert niet. Dus ik vraag het wat nadrukkelijker. Het antwoord? “Ik ben nu even met de Toyota-meneer aan het praten, hoor!”
Philip speelt verstoppertje
Soms speelt Philip verstoppertje. Dan gaat hij in zijn klerenkast zitten, of achter het gordijn ofzo. En ik speel mee. Ik ga onder het bed zoeken, en achter de deur, en in de badkamer. Ondertussen roep ik: “ik zie Philip niet, waar is Philip nou?” Dan gaat meteen de kastdeur even open en steekt Philip zijn hoofd naar buiten; hij roept “hier!”, en doet gauw de kast weer dicht.
donderdag 18 september 2008
Philip is hier
Als ik naar huis bel, dan neemt Philip vaak de telefoon op.
- “HALLO!”
- “Hallo Philip. Hoe gaat het met jou?”
- “Kijk papa, ik ben hiermee aan het spelen!”
- “Waar ben je mee aan het spelen?”
- “Met dit, kijk maar!”
- “O. … En waar ben je eigenlijk?”
- “Ik ben hier.”
- “In welke kamer ben je dan?”
- “Nou, in deze kamer.”
- “O. … Geef nou de telefoon maar aan mama.”
- “Ok.”
- “HALLO!”
- “Hallo Philip. Hoe gaat het met jou?”
- “Kijk papa, ik ben hiermee aan het spelen!”
- “Waar ben je mee aan het spelen?”
- “Met dit, kijk maar!”
- “O. … En waar ben je eigenlijk?”
- “Ik ben hier.”
- “In welke kamer ben je dan?”
- “Nou, in deze kamer.”
- “O. … Geef nou de telefoon maar aan mama.”
- “Ok.”
zaterdag 13 september 2008
Ter herinnering aan Richard
Afgelopen vrijdag is buurtgenoot en sportvriend Richard van Gent overleden.
Richard was al een aantal jaar ziek. Toch kwam zijn dood plotseling. Eind juni organiseerde hij nog een kliminstructieweekend in de Ardennen. Hij klom toen zelf weliswaar niet, maar hij wandelde wel vrolijk rond. En hij fotografeerde erop los (zoals altijd, daar stond hij om bekend).
Ik heb hem een jaar of tien geleden leren kennen, toen we allebei een huis in dezelfde straat kochten. Richard deed aan sportklimmen, en ik ook, en zo kwam het dat we al gauw elke dinsdagavond in de klimhal bij Bergschenhoek gingen klimmen. Daar kan je ook buiten klimmen, en dan moet je voorklimmen. Dat had ik toen nog nooit gedaan. Richard heeft me in die tijd de beginselen daarvan geleerd. En Richard was lid van de NKBV (de Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging); via hem leerde ik de NKBV regio Haaglanden kennen.
Richard en ik konden elkaars gevoel voor humor wel waarderen. Dat is prettig als je regelmatig een paar uur met elkaar in de auto zit, onderweg naar de Ardennen om daar te gaan klimmen. Of naar het zuiden van Frankrijk, wat we ook meer dan ééns hebben gedaan.
Ik heb Richard leren kennen als een sportief en sympathiek mens. Hij was actief binnen de klimorganisatie en altijd bereid om te helpen. Met zijn dood is er een goed mens minder op de wereld.
Update 2008-09-16: Zie ook nanske, REmy, Bas en Abby.
Richard
Richard was al een aantal jaar ziek. Toch kwam zijn dood plotseling. Eind juni organiseerde hij nog een kliminstructieweekend in de Ardennen. Hij klom toen zelf weliswaar niet, maar hij wandelde wel vrolijk rond. En hij fotografeerde erop los (zoals altijd, daar stond hij om bekend).
Ik heb hem een jaar of tien geleden leren kennen, toen we allebei een huis in dezelfde straat kochten. Richard deed aan sportklimmen, en ik ook, en zo kwam het dat we al gauw elke dinsdagavond in de klimhal bij Bergschenhoek gingen klimmen. Daar kan je ook buiten klimmen, en dan moet je voorklimmen. Dat had ik toen nog nooit gedaan. Richard heeft me in die tijd de beginselen daarvan geleerd. En Richard was lid van de NKBV (de Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging); via hem leerde ik de NKBV regio Haaglanden kennen.
Richard op een berg
Richard en ik konden elkaars gevoel voor humor wel waarderen. Dat is prettig als je regelmatig een paar uur met elkaar in de auto zit, onderweg naar de Ardennen om daar te gaan klimmen. Of naar het zuiden van Frankrijk, wat we ook meer dan ééns hebben gedaan.
Ik heb Richard leren kennen als een sportief en sympathiek mens. Hij was actief binnen de klimorganisatie en altijd bereid om te helpen. Met zijn dood is er een goed mens minder op de wereld.
Update 2008-09-16: Zie ook nanske, REmy, Bas en Abby.
zondag 7 september 2008
Poes Casper slaapt
Poes Casper slaapt soms op wel heel vreemde plaatsen. Het onderstaande kan toch niet comfortabel zijn:
zaterdag 6 september 2008
Euromax is geopend
De Euromax-terminal is geopend. (Pff, eindelijk. Ik zal maar niet uitweiden over de bedroevende technische details, zoals het gerealiseerde versus het beoogde aantal containerbewegingen per kraan per uur. Iets met niet in de hand van een gegeven paard bijten, ofzo.)
Er was natuurlijk allerlei hoog volk uitgenodigd om de officiële opening, op vrijdag, bij te wonen. Voor het gewone ECT-personeel en ander voetvolk was er zaterdag een open dag. Zo kwam het dat Philip, Lien en ik aan het begin van de middag naar de Maasvlakte vertrokken.
We hadden al eerder mogen ervaren dat ECT wel weet hoe je een feestje viert. Het was dan ook prima georganiseerd; kosten noch moeite waren gespaard om er wat leuks van te maken. Er was van alles te eten en drinken. Er waren rondvaarttochtjes langs de Euromax en de Delta-terminal. Er waren bustochtjes over het Euromax-terrein, met onderweg demonstraties. Bijvoorbeeld: hoe je een locomotief opzij schuift, of hoe je een truckchauffeur een container op laat tillen. En het weer zat ook nog mee.
Bij de ingang van het terrein kregen we drie verrekijkertjes. Althans, drie bouwpakketten. Als je het karton op de juiste manier uitvouwde en in elkaar haakte, dan werd het daadwerkelijk een enigszins functionele verrekijker. Philip was er helemaal tevreden mee.
Het ging natuurlijk over containers, en dan vooral het optillen en verrijden van die dingen. Helaas werd er niet zoveel bewogen. Ik heb de AGV's en de kadekranen alleen maar stil zien staan. Er waren eigenlijk alleen maar een paar stacker-kranen (ARMG's voor de kenners) actief: die reden wat heen en weer over hun rails en tilden een container op (om 'm even verderop weer neer te zetten).
Er was ook nog een demonstratie van de brandweer. Ze knipten een auto open en er werd met water gespoten.
Er was natuurlijk allerlei hoog volk uitgenodigd om de officiële opening, op vrijdag, bij te wonen. Voor het gewone ECT-personeel en ander voetvolk was er zaterdag een open dag. Zo kwam het dat Philip, Lien en ik aan het begin van de middag naar de Maasvlakte vertrokken.
Opening Euromax
We hadden al eerder mogen ervaren dat ECT wel weet hoe je een feestje viert. Het was dan ook prima georganiseerd; kosten noch moeite waren gespaard om er wat leuks van te maken. Er was van alles te eten en drinken. Er waren rondvaarttochtjes langs de Euromax en de Delta-terminal. Er waren bustochtjes over het Euromax-terrein, met onderweg demonstraties. Bijvoorbeeld: hoe je een locomotief opzij schuift, of hoe je een truckchauffeur een container op laat tillen. En het weer zat ook nog mee.
Direct van de truck naar de stack
Bij de ingang van het terrein kregen we drie verrekijkertjes. Althans, drie bouwpakketten. Als je het karton op de juiste manier uitvouwde en in elkaar haakte, dan werd het daadwerkelijk een enigszins functionele verrekijker. Philip was er helemaal tevreden mee.
Bouwpakketverrekijker
Het ging natuurlijk over containers, en dan vooral het optillen en verrijden van die dingen. Helaas werd er niet zoveel bewogen. Ik heb de AGV's en de kadekranen alleen maar stil zien staan. Er waren eigenlijk alleen maar een paar stacker-kranen (ARMG's voor de kenners) actief: die reden wat heen en weer over hun rails en tilden een container op (om 'm even verderop weer neer te zetten).
Groot materiëel en klein mens
Er was ook nog een demonstratie van de brandweer. Ze knipten een auto open en er werd met water gespoten.
Philip helpt de brandweer
Snoepgoed
Ik had op de plantjes van de buren gepast toen ze op vakantie waren (de buren waren op vakantie, niet de plantjes). En als dank kreeg ik een zakje snoep. Carambar. En dat lust ik wel! Normaliter zou ik zo'n zak in één keer helemaal leegeten. Maar het spul is per stuk verpakt. En het verpakkingspapiertje zit een beetje aan de caramel vastgeplakt. Tijdens het uitpakken scheurt het papiertje steeds, zodat het uitpakken relatief lang duurt. Da's een mooie rem op mijn consumptiesnelheid.
Hmm
Zo moet een dyno
Je klimt. Of je bouldert. Maar de volgende greep is een beetje ver weg. Of heel ver weg. Je kan er net niet bij. Of helemaal niet. Dan moet je springen. Dat heet een dyno.
Bij de clinic oefenden we dyno's. Na afloop leerde Esther er eentje aan Nans. En Nans was helemaal blij dat het lukte. Ze was zo enthousiast dat ze in de klimhal ook maar aan de dyno's ging. Het lukte niet meteen.
Maar de aanhouder wint:
Bij de clinic oefenden we dyno's. Na afloop leerde Esther er eentje aan Nans. En Nans was helemaal blij dat het lukte. Ze was zo enthousiast dat ze in de klimhal ook maar aan de dyno's ging. Het lukte niet meteen.
Klaar voor de sprong...
...net niet...
...en dan val je, he
Maar de aanhouder wint:
donderdag 4 september 2008
Onkruid wieden
Het is een onregelmatig terugkerend thema op dit blog: de tuin fatsoeneren. Als daar niet regelmatig aan gewerkt wordt, dan grijpt de natuur zijn kans. Sommige delen van de tuin heb ik redelijk goed weten te onderhouden. Er zijn ook delen waar de natuur al meerdere jaren ongestoord kan doen wat 'ie wil.
Nou heb ik in Cambodja gezien wat er met je tuin gebeurt als je zo'n duizend jaar lang vergeet om onkruid te wieden. Hele gebouwen worden gesloopt. De natuur is sterk.
Zo erg is het in de tuin bij huize Rijstveld nog niet. De laatste paar meter van de achtertuin is in twee stukken verdeeld: links een schuurtje, rechts betegeld met een smal strookje aarde. Leuk voor de klimop, dacht ik een jaar of wat geleden.
Het blijkt dat die klimop ook kruipopzij is. De helft van het terrasje was overwoekerd. Sterker nog: 't is ook kruipdoor; ik zag vorige week klimop aan de binnenkant van de schuur. Een soort speleo-klimop, zeg maar.
Bovenstaande foto is genomen nadat ik enige tijd nogal tactloos met de snoeischaar in de weer ben geweest. Aan de kleurverschillen kan je zien hoeveel groeisel er was. 't Is nog niet klaar, maar het ziet er alweer redelijk fatsoenlijk uit. Gelukkig kan 't nu nog met een snoeischaar. In Cambodja zijn ze dat stadium al gepasseerd.
Nou heb ik in Cambodja gezien wat er met je tuin gebeurt als je zo'n duizend jaar lang vergeet om onkruid te wieden. Hele gebouwen worden gesloopt. De natuur is sterk.
Jungletempel bij Angkor, Cambodja
Zo erg is het in de tuin bij huize Rijstveld nog niet. De laatste paar meter van de achtertuin is in twee stukken verdeeld: links een schuurtje, rechts betegeld met een smal strookje aarde. Leuk voor de klimop, dacht ik een jaar of wat geleden.
Het blijkt dat die klimop ook kruipopzij is. De helft van het terrasje was overwoekerd. Sterker nog: 't is ook kruipdoor; ik zag vorige week klimop aan de binnenkant van de schuur. Een soort speleo-klimop, zeg maar.
Tuin bij huize Rijstveld, Nederland
Bovenstaande foto is genomen nadat ik enige tijd nogal tactloos met de snoeischaar in de weer ben geweest. Aan de kleurverschillen kan je zien hoeveel groeisel er was. 't Is nog niet klaar, maar het ziet er alweer redelijk fatsoenlijk uit. Gelukkig kan 't nu nog met een snoeischaar. In Cambodja zijn ze dat stadium al gepasseerd.
zondag 31 augustus 2008
BAZ! 2008: zondag
Dit is deel drie. Hier is deel twee.
Ik zou eigenlijk zondag niet naar BAZ! gaan. Maar ik had de loterij gewonnen, zodat ik mee mocht doen met de clinic. Ik was niet de enige van ons groepje. Bijvoorbeeld ook Rémy. Maar hij had vorig jaar ook al met de clinic meegedaan, en daarom had hij zijn kaartje aan Esther gegeven.
We werden in groepjes ingedeeld. Een groepje jeugd, en drie groepjes volwassenen, verdeeld op nivo. Het instapnivo was vijfjes, dus daar zaten Esther, Harmen en ik in. Timo Tak was onze instructeur. We gingen dyno's doen. Ik dacht dat ik dat wel een beetje kon, maar dat viel vies tegen. Dus ik heb heel wat geleerd.
Harmen had net een nieuwe boulderpofzak gekocht. Met inhoud. Tijdens de clinic merkte ik dat ik toch wel wat veel pof van hem leende. Dus toen heb ik er maar gauw ook een gekocht. Een klimpofzak neem je mee tijdens het klimmen, dus die moet klein zijn (dan kan er ook niet zoveel inhoud uitvallen). Maar een boulderpofzak laat je gewoon beneden staan, dus die kan tien keer zo groot zijn. Zodat je er lekker veel pof in kan doen. En je handen passen er ook veel makkelijker in.
Vorige week heb ik mijn schoentjes in de hal laten liggen. Althans, dat hoop ik maar, want anders ben ik ze kwijt. Ik heb bij BAZ! dus op mijn reservepaar geklommen. Het zijn wel goeie (5.10 Anasazi); volgens de reclame kan je er 5.15 mee klimmen (dat is 9a+ in het Frans; maar dat is me vreemd genoeg nog niet gelukt). Ze zitten eigenlijk net iets te strak (daar zal 't wel aan liggen). En dat ze strak zitten merk je, als je er de hele dag op rondloopt. In de hitte. Over en door het zand, dat overal tussen gaat zitten. Dus mijn voeten doen nog steeds pijn. En mijn vingers ook. Maar het was wel een geweldig weekend.
Ik zou eigenlijk zondag niet naar BAZ! gaan. Maar ik had de loterij gewonnen, zodat ik mee mocht doen met de clinic. Ik was niet de enige van ons groepje. Bijvoorbeeld ook Rémy. Maar hij had vorig jaar ook al met de clinic meegedaan, en daarom had hij zijn kaartje aan Esther gegeven.
We werden in groepjes ingedeeld. Een groepje jeugd, en drie groepjes volwassenen, verdeeld op nivo. Het instapnivo was vijfjes, dus daar zaten Esther, Harmen en ik in. Timo Tak was onze instructeur. We gingen dyno's doen. Ik dacht dat ik dat wel een beetje kon, maar dat viel vies tegen. Dus ik heb heel wat geleerd.
Harmen had net een nieuwe boulderpofzak gekocht. Met inhoud. Tijdens de clinic merkte ik dat ik toch wel wat veel pof van hem leende. Dus toen heb ik er maar gauw ook een gekocht. Een klimpofzak neem je mee tijdens het klimmen, dus die moet klein zijn (dan kan er ook niet zoveel inhoud uitvallen). Maar een boulderpofzak laat je gewoon beneden staan, dus die kan tien keer zo groot zijn. Zodat je er lekker veel pof in kan doen. En je handen passen er ook veel makkelijker in.
Mijn nieuwe boulderpofzak naast mijn klimpofzak
Vorige week heb ik mijn schoentjes in de hal laten liggen. Althans, dat hoop ik maar, want anders ben ik ze kwijt. Ik heb bij BAZ! dus op mijn reservepaar geklommen. Het zijn wel goeie (5.10 Anasazi); volgens de reclame kan je er 5.15 mee klimmen (dat is 9a+ in het Frans; maar dat is me vreemd genoeg nog niet gelukt). Ze zitten eigenlijk net iets te strak (daar zal 't wel aan liggen). En dat ze strak zitten merk je, als je er de hele dag op rondloopt. In de hitte. Over en door het zand, dat overal tussen gaat zitten. Dus mijn voeten doen nog steeds pijn. En mijn vingers ook. Maar het was wel een geweldig weekend.
BAZ! 2008: zaterdagavond
Dit is deel twee. Hier is deel één.
Na mijn zware blessure ben ik klaar met boulderen voor vandaag. Ik ben niet de enige die uit-geboulderd is. Het is dan ook wel heel warm. Men ligt wat op het strand, een boekje te lezen, of sterke verhalen te vertellen. Ik had me natuurlijk niet ingesmeerd, terwijl ik in een stoer shirt zonder mouwen rondliep. Dus ik ben goed verbrand.
Er liep iemand lootjes te verkopen. Je kan er een clinic mee winnen, morgen. Die wordt gegeven door de klimmers van het Nederlandse team. De opbrengst gaat naar een goed doel: Right to Play. Ik win nooit wat, maar ik wil best wel bijdragen aan een goed doel, dus ik koop twee lootjes.
Even na zes uur worden de winnende lootjes getrokken. En het is niet te geloven: het eerste winnende lootje is een van mijn twee lootjes! Joepie, ik mag morgen meedoen met de clinic!
Ondertussen wordt er aan het avondeten gewerkt. Bas had het initiatief genomen om te gaan barbeque-en. We ontdekken al gauw dat bbq-en op het strand toch wat lastig kan zijn, met al dat zand enzo. Maar zolang je geen zand op het eten krijgt, en genoeg geduld hebt om te wachten tot het gaar is, is het prima te eten. Er is genoeg voor iedereen.
De finale begint even na acht uur. We hebben het goed getimed: we zijn net klaar met eten. Het is wel moeilijk om een plaatsje te vinden, want er zijn heel veel toeschouwers. We belanden uiteindelijk helemaal vooraan, pal onder het podium. Ok, de instap kunnen we niet zo goed zien, maar voor de rest zitten we prima.
Eerst mogen de dames, daarna de heren. En er zijn ook nog wat dans-acts. De Showroom Dummies zijn er weer, maar ze zijn niet echt in vorm. De finalisten zijn wel in prima vorm, het ziet er allemaal heel indrukwekkend uit. Er is een duidelijk verschil in stijl te zien tussen de dames en de heren. Muriel, die bij de dames wint, geeft het publiek een kusje als ze boven komt. De heren, daarentegen, steken bij het toppen een gespierde arm met gebalde vuist in de lucht.
De zon is ondertussen allang onder, en de wind steekt een beetje op. Het wordt een beetje frisjes. Ik ben blij met de BAZ!-sweater die ik gekocht heb.
Dan komt Abby voorbij wandelen. Zij en Wilfred zitten een stukje verderop. Abby heeft een bakje frietjes gehaald. De frietjes belanden op onnavolgbare manier op het zand, bij de voeten van Pascal. Het had te maken met iemand die onverwacht omdraaide, en iemand anders die enthousiast met zijn armen aan het zwaaien was.
Na mijn zware blessure ben ik klaar met boulderen voor vandaag. Ik ben niet de enige die uit-geboulderd is. Het is dan ook wel heel warm. Men ligt wat op het strand, een boekje te lezen, of sterke verhalen te vertellen. Ik had me natuurlijk niet ingesmeerd, terwijl ik in een stoer shirt zonder mouwen rondliep. Dus ik ben goed verbrand.
Herstellen van het boulderen
Er liep iemand lootjes te verkopen. Je kan er een clinic mee winnen, morgen. Die wordt gegeven door de klimmers van het Nederlandse team. De opbrengst gaat naar een goed doel: Right to Play. Ik win nooit wat, maar ik wil best wel bijdragen aan een goed doel, dus ik koop twee lootjes.
Even na zes uur worden de winnende lootjes getrokken. En het is niet te geloven: het eerste winnende lootje is een van mijn twee lootjes! Joepie, ik mag morgen meedoen met de clinic!
Loterij voor het goede doel
Ondertussen wordt er aan het avondeten gewerkt. Bas had het initiatief genomen om te gaan barbeque-en. We ontdekken al gauw dat bbq-en op het strand toch wat lastig kan zijn, met al dat zand enzo. Maar zolang je geen zand op het eten krijgt, en genoeg geduld hebt om te wachten tot het gaar is, is het prima te eten. Er is genoeg voor iedereen.
Vincent stookt een vuurtje
De finale begint even na acht uur. We hebben het goed getimed: we zijn net klaar met eten. Het is wel moeilijk om een plaatsje te vinden, want er zijn heel veel toeschouwers. We belanden uiteindelijk helemaal vooraan, pal onder het podium. Ok, de instap kunnen we niet zo goed zien, maar voor de rest zitten we prima.
Eerst mogen de dames, daarna de heren. En er zijn ook nog wat dans-acts. De Showroom Dummies zijn er weer, maar ze zijn niet echt in vorm. De finalisten zijn wel in prima vorm, het ziet er allemaal heel indrukwekkend uit. Er is een duidelijk verschil in stijl te zien tussen de dames en de heren. Muriel, die bij de dames wint, geeft het publiek een kusje als ze boven komt. De heren, daarentegen, steken bij het toppen een gespierde arm met gebalde vuist in de lucht.
De zon is ondertussen allang onder, en de wind steekt een beetje op. Het wordt een beetje frisjes. Ik ben blij met de BAZ!-sweater die ik gekocht heb.
Dan komt Abby voorbij wandelen. Zij en Wilfred zitten een stukje verderop. Abby heeft een bakje frietjes gehaald. De frietjes belanden op onnavolgbare manier op het zand, bij de voeten van Pascal. Het had te maken met iemand die onverwacht omdraaide, en iemand anders die enthousiast met zijn armen aan het zwaaien was.
Pascal de Friet-Slasher
BAZ! 2008: zaterdag overdag
Het is zaterdagochtend, 30 augustus. BAZ! Ik ben er helemaal klaar voor. Lien wil niet mee. “Khoi pai shopping.” Terwijl het prachtig weer is; shopping kan je ook in de regen doen. Nouja, dan maar alleen. Er komen genoeg kennissen.
De jeugd klimt 's ochtends, de volwassenen 's middags. Dus ik wil er om twaalf uur zijn. Ik vertrek rond elf uur, en ik ben om half twaalf bij de parkeergarage van het Kurhaus. Prima op tijd. Nee hoor, de parkeergarage is vol. Ik sta een half uur in de rij te wachten voordat ik erin mag. En dan, net als ik inparkeer, om twaalf uur, piept mijn telefoon. Om me eraan te herinneren dat BAZ! pas om één uur begint. Ok, tijd zat dus.
't Is nog wel een heel stuk wandelen vanaf het Kurhaus, want BAZ! is vlakbij de haven. Rond half één ben ik er. Het is nog lekker rustig. Het is ook beter georganiseerd qua inschrijvingen dan vorig jaar. Toen stond er een enorme rij. Dit keer hebben ze de polsbandjes per post verstuurd, zodat je meteen kan gaan boulderen.
Het was me al opgevallen dat opvallend veel mensen nog even een boodschapje bij de Bever hadden gedaan. Maar die Bever-tasjes blijken de goody bags te zijn. Met daarin: een papiertje met regels en ruimte om je score op te schrijven, een pen, een vuilniszak, en nog wat kleine promo-dingetjes.
Ze hebben weer wat moois van de klimblokken gemaakt. Wel anders dan vorig jaar. Toen waren er een boel kleine blokken. Nu is er één kleine, en zijn er twee hele grote. En in het midden het podium met de finalewand.
Al gauw druppelen diverse kennissen binnen. Rémy, Esther, Nans, Pascal. En al gauw wordt er stevig geboulderd. Viertjes en vijfjes vallen moeiteloos. Zesjes lukken me nog niet; ik heb evenveel moeite met een zesje als Nans met een vijfplusje. Later lukt een andere zes wel; maar dat is alleen maar één dyno (maar wel een beetje ver), en eigenlijk niet eens zo heel moeilijk.
In de loop van de middag komt zelfs Abby nog langs. Ze had vrijdag een feestje en ze is nu nog half dronken. Ze beperkt zich vandaag maar tot foto's maken. Wilfred is thuis aan het oefenen voor later.
Dan moet moet ik poseren voor een stoere foto. Ik ga een 5+ in, en Abby fotografeert er op los. Maar dan glipt mijn voet weg, terwijl ik net mijn hand op een ruwe sloper heb. Die kan ik niet meer houden. Ik val eruit. En mijn vinger ligt open. Au. Abby begeleidt me naar de eerste hulp. Ze vermoedt dat er meteen een ambulance gebeld moet worden. Maar de EHBO-ers houden het bij een pleister.
Ik hou 't verder voor gezien, het is toch al het eind van de middag.
De jeugd klimt 's ochtends, de volwassenen 's middags. Dus ik wil er om twaalf uur zijn. Ik vertrek rond elf uur, en ik ben om half twaalf bij de parkeergarage van het Kurhaus. Prima op tijd. Nee hoor, de parkeergarage is vol. Ik sta een half uur in de rij te wachten voordat ik erin mag. En dan, net als ik inparkeer, om twaalf uur, piept mijn telefoon. Om me eraan te herinneren dat BAZ! pas om één uur begint. Ok, tijd zat dus.
't Is nog wel een heel stuk wandelen vanaf het Kurhaus, want BAZ! is vlakbij de haven. Rond half één ben ik er. Het is nog lekker rustig. Het is ook beter georganiseerd qua inschrijvingen dan vorig jaar. Toen stond er een enorme rij. Dit keer hebben ze de polsbandjes per post verstuurd, zodat je meteen kan gaan boulderen.
Het was me al opgevallen dat opvallend veel mensen nog even een boodschapje bij de Bever hadden gedaan. Maar die Bever-tasjes blijken de goody bags te zijn. Met daarin: een papiertje met regels en ruimte om je score op te schrijven, een pen, een vuilniszak, en nog wat kleine promo-dingetjes.
Ze hebben weer wat moois van de klimblokken gemaakt. Wel anders dan vorig jaar. Toen waren er een boel kleine blokken. Nu is er één kleine, en zijn er twee hele grote. En in het midden het podium met de finalewand.
BAZ! 2008
Al gauw druppelen diverse kennissen binnen. Rémy, Esther, Nans, Pascal. En al gauw wordt er stevig geboulderd. Viertjes en vijfjes vallen moeiteloos. Zesjes lukken me nog niet; ik heb evenveel moeite met een zesje als Nans met een vijfplusje. Later lukt een andere zes wel; maar dat is alleen maar één dyno (maar wel een beetje ver), en eigenlijk niet eens zo heel moeilijk.
Nans aan het werk
In de loop van de middag komt zelfs Abby nog langs. Ze had vrijdag een feestje en ze is nu nog half dronken. Ze beperkt zich vandaag maar tot foto's maken. Wilfred is thuis aan het oefenen voor later.
Abby de fotograaf
Dan moet moet ik poseren voor een stoere foto. Ik ga een 5+ in, en Abby fotografeert er op los. Maar dan glipt mijn voet weg, terwijl ik net mijn hand op een ruwe sloper heb. Die kan ik niet meer houden. Ik val eruit. En mijn vinger ligt open. Au. Abby begeleidt me naar de eerste hulp. Ze vermoedt dat er meteen een ambulance gebeld moet worden. Maar de EHBO-ers houden het bij een pleister.
Zware blessure
Ik hou 't verder voor gezien, het is toch al het eind van de middag.
vrijdag 29 augustus 2008
Liegen
We eten een aardappelschotel. Met onder meer aardappelblokjes, wortelbolletjes, spekblokjes, spercieboonstukjes en nog wat groente-achtige sliertjes. Er gaat wat mayonaise bij en Philip eet 't enthousiast. Vooral de mayonaise; elk klein hapje krijgt een royale dip. De groente laat hij links liggen. Philip eet heel slecht de laatste tijd, dus ik ben allang blij dat hij eet. En dat van die groente neem ik op de koop toe; hij eet namelijk wel weer veel fruit.
Dan meldt hij dat ‘dit’ kaas is. Toch, papa? Terwijl ‘dit’ een blokje aardappel is. En Philip lust nooit aardappel (ik denk dat hij nog niet weet dat frietjes ook van aardappels gemaakt worden). Nou kan ik hem corrigeren: “nee jongen, dat is aardappel” - maar daar is een enorm risico aan verbonden. Namelijk dat hij het meteen niet meer lust. Dus ik zeg “ja, lekker he”. Een leugentje om bestwil.
Dan meldt hij dat ‘dit’ kaas is. Toch, papa? Terwijl ‘dit’ een blokje aardappel is. En Philip lust nooit aardappel (ik denk dat hij nog niet weet dat frietjes ook van aardappels gemaakt worden). Nou kan ik hem corrigeren: “nee jongen, dat is aardappel” - maar daar is een enorm risico aan verbonden. Namelijk dat hij het meteen niet meer lust. Dus ik zeg “ja, lekker he”. Een leugentje om bestwil.
Morgen BAZ!
Morgen (en overmorgen) is het BAZ!. 't Is al voor de derde keer. En het belooft prachtig weer te worden, zeker op zaterdag.
En ik ben zaterdag natuurlijk van de partij. Helaas heb ik de afgelopen dagen eigenlijk te weinig geslapen. Om zaterdag toch maximaal te kunnen presteren ik sla 't klimmen / boulderen in de hal vanavond maar over.
En ik ben zaterdag natuurlijk van de partij. Helaas heb ik de afgelopen dagen eigenlijk te weinig geslapen. Om zaterdag toch maximaal te kunnen presteren ik sla 't klimmen / boulderen in de hal vanavond maar over.
woensdag 27 augustus 2008
Gaap
Om vier uur 's nachts gaat opeens het licht in de slaapkamer aan. Er blijkt een peuter in de deuropening te staan. Die meldt vrolijk dat hij nu graag bij ons verder wil slapen. Ik werp tegen dat hij een eigen bed heeft waar hij in mag slapen, maar dat wordt weggewuifd: nee, nee, het is de bedoeling dat Philip bij ons in bed komt liggen. Ik zucht maar eens, stem toe en zeg dat 'ie zijn kussen moet gaan halen.
Philip loopt helemaal blij naar zijn eigen kamer en komt terug met zijn kussen, zijn aap en zijn kikker. Hij installeert zichzelf en de aap naast Lien. De kikker moet bij papa. Lien, die tussen ons in ligt, doet alsof ze slaapt, terwijl de dieren en de opmerkingen over haar heen gaan. Het licht gaat uit. Het licht moet even later weer aan omdat de aap niet goed ligt. Het licht gaat weer uit, gaat nog een keer aan, en tenslotte definitief uit. Eindelijk is de rust weergekeerd.
Helaas blijft het niet lang rustig. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Enzovoort, tot acht uur 's ochtends. Toen mocht ik eindelijk doorslapen. Tot ik om 'n uur of negen wakker schrik. Ik realiseer me dat het woensdag is, en dat dat een werkdag is. Het lukt me om nog voor tien uur op kantoor te zijn.
Philip loopt helemaal blij naar zijn eigen kamer en komt terug met zijn kussen, zijn aap en zijn kikker. Hij installeert zichzelf en de aap naast Lien. De kikker moet bij papa. Lien, die tussen ons in ligt, doet alsof ze slaapt, terwijl de dieren en de opmerkingen over haar heen gaan. Het licht gaat uit. Het licht moet even later weer aan omdat de aap niet goed ligt. Het licht gaat weer uit, gaat nog een keer aan, en tenslotte definitief uit. Eindelijk is de rust weergekeerd.
Helaas blijft het niet lang rustig. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Na een half uur vraagt Philip of het al tijd is om op te staan. Nee, nog niet, ga slapen. Enzovoort, tot acht uur 's ochtends. Toen mocht ik eindelijk doorslapen. Tot ik om 'n uur of negen wakker schrik. Ik realiseer me dat het woensdag is, en dat dat een werkdag is. Het lukt me om nog voor tien uur op kantoor te zijn.
dinsdag 26 augustus 2008
Tuin fatsoeneren - drie en een halve maand later
Begin mei had ik de voortuin (en het strookje groen aan de zijkant van het huis) gefatsoeneerd. Ik had ook een laagje cacaodoppen gestrooid, zodat onkruid minder kans zou moeten krijgen.
Een maand later bleek dat de cacaodoppen het onkruid niet helemaal konden tegenhouden. Dat stond ook op de verpakking, dus ik mag niet al te hard klagen. Er stond ook op de verpakking dat 't weinige onkruid dat brutaal genoeg was om z'n kop op te steken makkelijk verwijderd zou kunnen worden. Dat heb ik de afgelopen week maar eens geprobeerd.
En inderdaad: het meeste onkruid kon ik er moeiteloos uittrekken. Zelfs als het onkruid ondertussen een goed verbonden wortelnetwerk heeft gebouwd. Alleen haal je dan net zo hard de cacaodoppen weg, en dat was nou net niet de bedoeling.
Nou kan het ook flink waaien in de straat. En dus ook in de voortuin. Er waren hier en daar heel wat cacaodoppen weggewaaid, zodat er open vlaktes ontstaan waren. Als de doppen niet weggewaaid waren, dan was dat omdat het een beschut stukje was, of omdat de doppen vastgehouden werden door onkruid.
Een maand later bleek dat de cacaodoppen het onkruid niet helemaal konden tegenhouden. Dat stond ook op de verpakking, dus ik mag niet al te hard klagen. Er stond ook op de verpakking dat 't weinige onkruid dat brutaal genoeg was om z'n kop op te steken makkelijk verwijderd zou kunnen worden. Dat heb ik de afgelopen week maar eens geprobeerd.
Voor en na
En inderdaad: het meeste onkruid kon ik er moeiteloos uittrekken. Zelfs als het onkruid ondertussen een goed verbonden wortelnetwerk heeft gebouwd. Alleen haal je dan net zo hard de cacaodoppen weg, en dat was nou net niet de bedoeling.
Voor en na
Nou kan het ook flink waaien in de straat. En dus ook in de voortuin. Er waren hier en daar heel wat cacaodoppen weggewaaid, zodat er open vlaktes ontstaan waren. Als de doppen niet weggewaaid waren, dan was dat omdat het een beschut stukje was, of omdat de doppen vastgehouden werden door onkruid.
maandag 25 augustus 2008
Thuis boulderen
Je hoeft niet persé naar de klimhal of Fontainebleau om te boulderen. Dat kan ook gewoon thuis. Sommige mensen maken een complete boulderhal op zolder. Anderen gaan gewoon in de keuken boulderen:
zondag 24 augustus 2008
Kermis in de huiskamer
Lege colaflessen moeten we terugbrengen naar de supermarkt. Maar dat vergeten we steeds. Zodat we regelmatig een voorraadje opbouwen.
En dat is dan weer leuk voor Philip. Dan kan hij bijvoorbeeld kermis gaan spelen. Ballen gooien. Maar mikken met de bal is nog een beetje moeilijk, dus de bal tegen de flessen duwen is makkelijker.
En dat is dan weer leuk voor Philip. Dan kan hij bijvoorbeeld kermis gaan spelen. Ballen gooien. Maar mikken met de bal is nog een beetje moeilijk, dus de bal tegen de flessen duwen is makkelijker.
Ballen “gooien”
zondag 17 augustus 2008
Sloffers
Peuters zijn druk bezig met het leren van hun moedertaal. En, in het geval van Philip, hun vadertaal. Zo heeft hij het tegenwoordig over zijn sloffers. Tja, 't zijn inderdaad geen slippers en het zijn ook niet echt sloffen. Wat zijn het wel? Aan de bovenkant sokken, aan de onderkant rubberen zolen, en daartussen sloffen. Misschien is sloffers wel een prima woord hiervoor.
Sloffers
Abonneren op:
Posts (Atom)